Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: «Οι φίλοι μου είναι οι ψυχοθεραπευτές μου»

Στην περίπτωσή της ανατρέπονται όλα τα γνωστά κλισέ: Από το να παραμένει ωραία χωρίς να χρειαστεί να είναι μοιραία, μέχρι το ότι οι γυναίκες δεν είναι καλοί οδηγοί. Στην Αλεξάνδρα Παλαιολόγου συνυπάρχει και το όνομα και η χάρη. Σε όλα της. Καθώς κι ένα άσβεστο πάθος για την υποκριτική. Που, ευτυχώς, δεν εξελίχθηκε σε υστερία. Η δημοσιότητα δεν την άλλαξε. Ίσως επειδή τη χόρτασε από μικρή. Ούτε και η κρίση τη θορύβησε. Αντιθέτως. Επιλέγει όλο και πιο ψαγμένους ρόλους, που βγάζουν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα «γιατί» που την οδήγησαν στη σκηνή. Στις 29, 30 και 31 Μαΐου την είδαμε στο Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου», του Jean Luc Lagarce, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, στο Ίδρυμα Κακογιάννης, στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου από το Γαλλικό Ινστιτούτο. Στην παράσταση υποδύεται τη μητέρα του ήρωα μιας γαλλικής μεσοαστικής οικογένειας, που επιστρέφει στο σπίτι του για να ανακοινώσει τον επικείμενο -από αρρώστια- θάνατό του. Αλλά δεν τον ακούει κανείς. Η έλλειψη επικοινωνίας έχει σκεπάσει σαν σκόνη το σπίτι.

«Η αλήθεια είναι πως έχουμε απομονωθεί όλοι μας. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση. Ο καθένας έχει απορροφηθεί σε τέτοιο βαθμό από τις έγνοιες του, που δεν έχει διάθεση, όχι να μιλήσει, αλλά ούτε καν να ακούσει το σύντροφο ή τους φίλους του» μου λέει.

Και μπορεί να οδηγήσει η έλλειψη επικοινωνίας στο τέλος του κόσμου;
«Όχι, η μοναξιά δεν οδηγεί εκεί, αλλά η ερημιά μπορεί. Αρκεί,όμως, να γυρίσουμε το διακόπτη. Να ξυπνάμε το πρωί και να νιώθουμε ευτυχισμένοι για τα καθημερινά πράγματα. Να μην υποτιμάμε την υγεία μας. Το κυνήγι της δόξας και των χρημάτων είναι εκείνα που μας κάνουν δυστυχισμένους και μίζερους».

Το τρίτο στεφάνι και η γιόγκα
«Ποτέ μη λες ποτέ» μου απαντά με νόημα, όταν τη ρωτάω αν θα τολμούσε και τρίτο γάμο. «Αλλά, προς το παρόν, δεν υπάρχει καν σχέση» τονίζει. «Και πώς να προκύψει, δηλαδή; Η μόνη διαδρομή που κάνω αυτή την περίοδο είναι από το σπίτι στην πρόβα και αντίστροφα. Κι όταν βρίσκω λίγο χρόνο τον αφιερώνω στην αστάνγκα γιόγκα που κάνω εδώ και έξι χρόνια και με έχει βοηθήσει πολύ».

Σε τι;

«Με έχει ηρεμήσει και συνέβαλε στο να αποκτήσω σιγά σιγά αυτογνωσία».

Η γιόγκα ήταν παρότρυνση φίλης ή εσωτερική ανάγκη;
«Το είχα ανάγκη. Κάποια στιγμή υπερφόρτωσε το σύστημα και το στρες με επηρέαζε οργανικά. Είχα κρίσεις πανικού, τάσεις λιποθυμίας, ταχυπαλμίες, δεν μπορούσα να ανασάνω. Ενώ δεν είχα τίποτα, κάθε νύχτα πήγαινα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Με τη γιόγκα έμαθα να κατανοώ τις δυνάμεις του σώματός μου, να μην αυτομαστιγώνομαι, να μην πιέζομαι. Ευτυχώς, όμως, έχω και καλούς φίλους. Μαζί τους συζητάω τα πάντα. Οι φίλοι μου είναι οι ψυχοθεραπευτές μου» εξομολογείται.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ