Δήμος Αναστασιάδης: Ο επίμονος μουσουργός

«Μιχάλη, σε παρακαλώ, βάλε με μια βραδιά να τραγουδήσω, αλλιώς θα πάω να βάλω καπνά». Αυτό είπε στον ιδιοκτήτη του «Σταυρού του Νότου» για να τον πείσει να του δώσει την πρώτη του δουλειά. Γιατί τόσο πείσμα να γίνει τραγουδιστής; «Ξέρεις τι θυμάται η μητέρα μου; Οταν ήμουν μικρός πήγαινα σε μαγαζιά με μουσικά όργανα και έκλαιγα να μου τα αγοράσουν. Δεν ήθελα παιχνίδια. Με έστειλαν στο Ωδείο να μάθω πιάνο, 6 ετών ήμουν. Και μπουζούκι έμαθα και κιθάρα. Εντεκα χρόνων μαζί με τον αδελφό μου και φίλους μας φτιάξαμε τους Δύτες του Χρόνου. Ο αδελφός μου ήταν ο τραγουδιστής, εγώ έπαιζα κιθάρα. Ντρεπόμουν φυσικά να παίξω σε κόσμο. Για εμάς παίζαμε μουσική. Τα πάντα άκουγα τότε. Από τα θρακιώτικα, που τραγουδούσαν οι παππούδες μου, και τα ρεμπέτικα μέχρι Ρέι Τσαρλς. Μετά δοκίμαζα να παίξω τα πάντα».

Ο Δήμος Αναστασιάδης επαναλαμβάνει τη λέξη «ντροπαλός». Σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει τουλάχιστον αντιφατικό να βρεθεί ως διαγωνιζόμενος σε ριάλιτι τηλεπαιχνίδι/talent show όπως το «Dream Show». «Δεν αξίζει να επαναλάβω τη γνωστή ιστορία, ότι δηλαδή βρέθηκα εκεί επειδή συμπλήρωσε την αίτηση ο αδελφός μου ερήμην μου. Φυσικά, η τηλεόραση είναι κάτι ξένο προς εμένα, αλλά με ωφέλησε πάρα πολύ. Ημουν εξαιρετικά αμήχανος τότε πάνω στη σκηνή. Φοβόμουν βασικά. Οι κάμερες ήταν στραμμένες πάνω μου και λειτούργησαν σαν ηλεκτροσόκ. Αντίστροφη ψυχολογία. Γιατί αισθανόμουν αμήχανος; Βασικά είχα μάθει να εκφράζομαι μοναχικά, έπαιζα μουσική μόνος μου, για μένα. Κυρίως επειδή οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω τραγουδιστής. Δεν έλαβα στο ξεκίνημα το δικό τους χειροκρότημα. Και αυτό μου δημιούργησε ένα κόμπλεξ, μια ανασφάλεια. Ο πατέρας μου ήθελε να συνεχίσω την επιχείρησή του - με εμπόριο ηλεκτρολογικού υλικού ασχολείται. Δεν το είχε ξεπεράσει ακόμη κι όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο. Περίμενε πότε θα πάω στο μαγαζί να κάνω καμιά δουλειά ενώ δούλευα στον ‘‘Σταυρό του Νότου’’. Θυμάμαι τότε ζούσα ακριβώς πάνω από την αποθήκη στην Παιανία, σε ένα μικροσκοπικό γραφείο, και έβαζε τους λογιστές να με ξυπνούν 7 το πρωί».



Ηταν αυτός ένας λόγος που έκανε ψυχανάλυση; «Βρέθηκα στην Αθήνα 19-20 χρόνων. Οι δικοί μου άνθρωποι δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα για το τραγούδι. Οι κολλητοί μου ήταν στην Κατερίνη και ζούσαν ανέμελα. Ηθελα σε κάποιον να πω τον πόνο μου. Να βρεθεί κάποιος να με ακούσει. Μετά το ‘‘Dream Show’’ δεν στρώθηκε κόκκινο χαλί στα μαγαζιά. Δυσκολεύτηκα. Δεν ντρέπομαι να σου πω ότι με είχαν απορρίψει και στην ‘‘Αρχιτεκτονική’’ και στον ‘‘Σταυρό του Νότου’’. Δεν με πήραν. Είχα τρακ στην οντισιόν, αμηχανία, μπορεί να μην ήμουν καλός. Δεν ήθελα να τα παρατήσω όμως. Πείσμα. Με έπιασε πείσμα. Δεν με ήξεραν οι άνθρωποι του ‘‘Σταυρού του Νότου’’ από την τηλεόραση. Τους είπα ότι θα πάω να δουλέψω στα καπνά. Ακόμη και το τραγούδι που είπα στην οντισιόν θυμάμαι: το “Σ’ αγαπάω’’ του Κότσιρα. Η πρώτη μου επίσημη συνεργασία ήταν με τον Γιάννη Κότσιρα, τον Λάκη Παπαδόπουλο και τον Κώστα Τουρνά».

Και πώς έφτασε από τον Γιάννη Κότσιρα και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη να συνεργάζεται με τον Στέλιο Ρόκκο στις πίστες; «Δεν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστό. Εγώ ξέρω ότι λειτουργώ με το ένστικτό μου. Καμιά φορά μπορεί να κάνεις και πράγματα που πέφτεις έξω. Δεν μου αρέσουν όμως οι ταυτότητες στη μουσική. Τι θα πει ‘‘έντεχνος’’ και ‘‘mainstream’’; Δεν έχω τις απαντήσεις. Απλά δεν πιστεύω στις ταμπέλες. Δεν με αφορά πώς θα ντυθείς και πού βγαίνεις. Εγώ πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να ενώσει τον κόσμο. Δεν διαβάζω τι λένε τα περιοδικά. Δεν ασχολούμαι. Και παρέα δεν κάνω με κανέναν του χώρου. Κουράστηκα να απαντώ στο τι είμαι. Δεν αλλάζω για κανέναν. Μπορώ να λατρεύω τον Τσιτσάνη και να ακούω και Muse».

Αραγε όταν επιστρέφει στην Κατερίνη επιστρέφει στον 17χρονο εαυτό του; «Πέντε ετών γίνομαι! Βάζω στη βαλίτσα δύο σορτσάκια και ένα ζευγάρι παντόφλες. Είναι κάτι που το χρειάζομαι. Εκεί φορτίζω τις μπαταρίες μου. Βέβαια, δεν μπορώ να πω πλέον ότι θα ήμουν ευτυχισμένος αν ζούσα μόνιμα εκεί. Αυτό που κάνω εδώ είναι κομμάτι της ζωής μου. Είμαι 29 χρόνων και δουλεύω από τα 21 μου. Δεν μου αρέσουν τα λεφτά. Αρκούμαι εύκολα στα λίγα. Δεν θα πέσω στα πατώματα αν δεν έχω χρήματα. Φυσικά έχω αρνηθεί πολλές προτάσεις».



Ο Δήμος Αναστασιάδης δουλεύει πολύ. Θα είναι ο μουσικός επιμελητής/ενορχηστρωτής στο «Rocky Horror Show» του Κωνσταντίνου Ρήγου, θα ξεκινήσει εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου» («ύστερα από πέντε χρόνια απουσίας επιστρέφω στις 7 Νοεμβρίου εκεί όπου ξεκίνησα»), ενώ μόλις κυκλοφόρησε ο δίσκος του «Ιδια μάτια». «Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Εχω γράψει και τους στίχους. Τι σημαίνει; Μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα, αλλά η ψυχή θα μείνει πάντα ίδια». Αν ρωτήσεις πόσο καιρό δουλεύει τον κάθε δίσκο, μπορεί να σου πει ότι ένα κομμάτι το είχε γράψει και τρία χρόνια πριν (όπως το «Πιο όμορφο τον κόσμο κάνεις»), θα σου εξηγήσει ότι ανέλαβε προσωπικά την ενορχήστρωση κάποιων κομματιών του δίσκου και ότι έγραψε τη μουσική σε εννέα κομμάτια από τα έντεκα.

Τον ρωτάς τι προτιμά να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του και σου απαντά: «Μου αρέσει η τσιπουροκατάσταση». Αν τον ρωτήσεις ποια συνεργασία ονειρεύεται, θα σου πει το όνομα του Σταμάτη Κραουνάκη. Δεν θέλει να βγαίνει πια σέξι στις φωτογραφήσεις. Σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι μια άμυνα για να δώσει έμφαση στη μουσική και όχι στην εικόνα του. «Δεν θέλω να προμοτάρω κάτι που δεν είμαι», λέει. Μένεις με δύο απορίες. Τι είναι η χαβάγια; «Ενα μουσικό όργανο που μοιάζει με κιθάρα και την κρατά ο μουσικός με την πλάτη στα γόνατα». Ποιο είναι το πιο περίεργο μέρος όπου έχει παίξει μουσική; «Στην ταβέρνα ‘‘Φάρος’’, στην Κατερίνη. Με την τραγουδίστρια Φώφη. Ημουν 15 χρόνων».