Δημήτρης Πουλικάκος: O «Κόμης Βράκουλας»

Γνωστός και ως «Πουλίκας», «Mr Badbird» ή «Dr Polykarpov», επέμενε από το πρώτο μας τηλεφώνημα να μιλάμε στον ενικό. «Μα, κύριε Πουλικάκο…», «Δημήτρης! Ασε τα “κύριε”!». Λόγω φιλίας, το όνομά του συνδέεται, όχι άδικα, με τον Πάνο Κουτρουμπούση, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Κώστα Ταχτσή, τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Βλάσση Μπονάτσο, τον Νάνο Βαλαωρίτη, ακόμη και με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -η σύζυγος για ένα φεγγάρι του αείμνηστου πολιτικού, Αλεξάνδρα Κανελλοπούλου, είναι ξαδέλφη του Δημήτρη Πουλικάκου-, αλλά και με τα Μάταλα, με ιστορίες για drugs, με κάποιους μήνες εγκλεισμού στη φυλακή, με το «Μεταφοραί, εκδρομαί ο Μήτσος», τον «Θείο Νώντα», το «Crazy love στου Ζωγράφου», τον τηλεοπτικό «Αυθαίρετο» και -φυσικά- με δεκάδες ροκ συναυλίες και αμέτρητες ώρες μουσικής.



- Δεν έχεις τίποτα δικό σου ώστε να μη χρειάζεται να συνεχίζεις να δουλεύεις; Εχω τα τρία μου και ένα τριάρι στην 3η Σεπτεμβρίου and that’s it. Κατά τ’ άλλα, παίζω μουσική και ζω απ’ τη δουλειά μου. Ούτε σύνταξη έχω, ούτε επιδοτήσεις, ούτε επιχορηγήσεις, ούτε είμαι «συνημμένος» σε κόμματα.

- Είσαι ευχαριστημένος από την καθημερινότητά σου;

Κοίτα, η ζωή είναι ούτως ή άλλως μια τραγωδία. Για όλους ισχύει αυτό. Αν, όμως, αφήσεις κάποιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές να σε καθορίζουν, μπορεί να είσαι και, κατά κάποιον τρόπο, ευτυχισμένος άνθρωπος.
- Σε τι αφορούν οι δικές σου ευτυχισμένες στιγμές; Στον έρωτα και στη μουσική κυρίως. Και βέβαια σε κάποιες ανθρώπινες σχέσεις φι­λίας και συντροφικότητας.

- Συνεχίζεις να ερωτεύεσαι στα 71 σου; Ζορίζει ο έρωτας, αλλά χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή.
 
- Σε συγκινεί, βλέπω, το θέμα… Είμαι ευσυγκίνητο παιδί. Δεν έχω μάθει την αποστασιοποίηση, όπως σας τη μαθαίνουν στις σχολές δημοσιογραφίας. Κι άμα δεν βουτήξεις στον έρωτα, πού θα βουτήξεις; Ερως ανίκατε μάχαν. Είναι το μόνο πράγμα που το να το πολεμήσεις είναι άσκοπο, μάταιο. Ο έρωτας σε παίρνει και σε σηκώνει. Και όχι ο διάολος, όπως μας λένε οι παπάδες.

- Μετάνιωσες ποτέ για κάτι που έκανες στη ζωή σου; Οχι. Είναι ούτως ή άλλως τόσο ενοχική η εκπαίδευσή μας -δεν θα πω παιδεία-, οπότε γιατί να προσθέσουμε κι άλλες ενοχές σε αυτές που μας έχουν ήδη φορτώσει εξ απαλών ονύχων; Αν είναι να μετανιώσεις, μην το κάνεις.



Ο Δημήτρης Πουλικάκος υποδυόμενος τον Κόμη Βράκουλα σε πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ

- Ούτε για τα drugs μετάνιωσες; Οχι. Ηλθον, είδον και απήλθον.

- Δεν έχεις καπνίσει πάντως ούτε ένα τσιγάρο εδώ και μισή ώρα που βρεθήκαμε… Το ’χω κόψει. Μόνο καμιά φούντα πού και πού! (γέλια)

- Στη διαφήμιση που προβάλλεται αυτές τις μέρες στην τηλεόραση υποδύεσαι έναν δράκουλα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν κάποιοι που σου ρουφάνε το αίμα ή προλαβαίνεις να τους το ρουφήξεις πρώτος εσύ; Στο αίμα μου κυκλοφορούν πολλές περίεργες ουσίες, οπότε όποιος μου το ρουφήξει πρόκοψε.



- Γιατί έκανες τη συγκεκριμένη διαφήμιση; Διότι, συμβολικά, κάνοντας τον Δράκουλα -ή μάλλον για να ακριβολογήσουμε, τον Βράκουλα- βρήκα ευκαιρία να αναπαραστήσω, κατά κάποιον τρόπο, τους εξουσιαστές που μας πίνουν το αίμα με το καλαμάκι (γελάει υποδυόμενος τον Μητσοτάκη).

- Δεν αισιοδοξείς για το μέλλον της Ελλάδας; Η ουσία είναι να απαλλαγούμε από τους δυνάστες και στην ουσία εκτελεστές-δολοφόνους μας, έχοντας όμως δημιουργήσει ένα πολιτισμικό-κοινωνικό-οικονομικό όραμα. Δυστυχώς, αυτό δεν το βλέπω πουθενά. Σε κανέναν πολιτικό χώρο δεν συζητάει κανένας για όραμα και πολιτισμό. Από παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις άλλο τίποτα. Από όραμα, θολούρα έως υπό το μηδέν. Και μια που λέω για υπό το μηδέν, οι μόνοι -φευ- που έχουν όραμα, απάνθρωπο, κτηνώδες, αποκρουστικό και ανθελληνικότατον, παρά το ότι μοστράρονται ως «Ελληνάρες», είναι τα Χρυσαύ­γουλα.



- Ισχυρίζεσαι ότι έχει όραμα η Χρυσή Αυγή; Εχει. Οχι καθαρό, αλλά εκκαθαριστικό όραμα. Με το μπαλταδάκι. «Ο κιμάς κόπτεται ενώπιον του πελάτου». Ακραίος ρατσισμός, ομοφοβία, άκρατος σεξισμός, βία και κτηνώδης μαλακία διέπουν το όραμά τους. Παρ’ όλα αυτά, πείθουν ένα σημαντικό ποσοστό λαού, όπως βλέπουμε και στις εκλογές. Παρ’ όλη δε τη φαρσοκωμωδία των φυλακίσεων και των παραπομπών για εγκληματική οργάνωση κ.λπ., σημαντική μερίδα ψηφοφόρων και μη τους στηρίζει, και η ιδεολογία τους -sic και sick- δυστυχώς εξαπλώνεται.

- Δεν ελπίζεις πουθενά; Η ελπίδα είναι ύπουλο πράγμα. Γι’ αυτό και την έχουν πεθάνει τελευταία. Κάθεσαι, χαλαρώνεις και λες «πού θα πάει, όλο και κάτι θα γίνει, μπορεί και να γλιτώσουμε». Η ζημιά που έχει γίνει, από πολιτισμική άποψη, είναι, φοβάμαι, ανεπιστρεπτί. Τουλάχιστον για το προβλεπόμενο μέλλον. Σε γενικότερο πάντως πλαίσιο, για μένα, μέχρι στιγμής, δεν έχουμε δει ανθρώπινο πολιτισμό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θεωρώ ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία της ανθρώπινης βλακείας και της ανθρώπινης κτηνωδίας. Δεν σώζεσαι, ειδικά με σαμάρι και γομάρι… Παρ’ όλα αυτά, μια λαϊκή ρήση λέει «γομάρι που σε γκρέμισε, ξανακαβάλα το».

- Με την Αριστερά υπάρχει ελπίδα; Οπωσδήποτε ανθρωπινότερη απ’ ό,τι με τη Δεξιά, η οποία όσο πάει και ακροδεξιίζει.

- Το λες εσύ αυτό που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε συγγενής σου; Υπάρχει οικογενειακή ευθύνη; (γελάει)



Ο Δημήτρης Πουλικάκος και ο Παύλος Σιδηρόπουλος τον Φεβρουάριου του 1980
στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ, στη συναυλία που έμεινε γνωστή ως «Παραμύθι χωρίς όνομα»

- Πιστεύεις στον Θεό; Η πίστη είναι για μένα πολύ ατομικό θέμα, εσωτερικό του καθενός. Αντιθέτως, τα ιερατεία όλων των θρησκειών είναι η πρώτη και μεγαλύτερη απάτη εις τους αιώνας των αιώνων. Παίζουν με τους μεταφυσικούς φόβους των ανθρώπων. Θεοί και δαίμονες είμαστε εμείς οι ίδιοι.

- Ο δικός σου Θεός είναι το ροκ; Ασφαλώς θα αστειεύεσαι! (γελάει)

- Το ροκ τι ήταν και τι είναι σήμερα για σένα; Δεν είναι σίγουρα αυτό που μεταλλάσσει ο συρμός. Είναι ένας όρος ο οποίος εξαρτάται από το ποιος τον πετάει και πού. Μπορώ να τον εκλάβω και ως βρισιά σήμερα. Καμιά φορά, οι έννοιες σημαίνουν άλλα μία εποχή και άλλα μία άλλη. Θα σου έλεγα, λοιπόν, πως το ροκ είναι για μένα σήμερα πιο πολύ αυτό που μπορεί ν’ ακούσεις στο «Dancing with the stars» ή στο «The Voice»: «Πολύ ροκ σε βρίσκω απόψε, χρυσή μου!».

- Παρακολουθείς τηλεόραση, σε ενδιαφέρει; «Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά». Από αυτή την άποψη, με ενδιαφέρει η τηλεόραση και την παρακολουθώ. Δεν μ’ ενδιαφέρει μόνο το τι λένε, έχει σημασία και πώς το λένε… Υπάρχουν πολλά κόλπα για να παραπλανήσεις και να αποπλανήσεις τις λεγόμενες «μάζες». Από τα πιο χοντρά και πιο εύκολα: βάζεις φέρ’ ειπείν κάποιον σαν τον Πάγκαλο να πει «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και αυτομάτως δημιουργείς υποσυνείδητες συλλογικές ενοχές σε έναν πληθυσμό που τον έχεις σμπρώξει και εθίσει στη μαλακία του νεοπλουτισμού. Γεμίζεις τα βρωμοκάναλα με διάφορα πρωινο-μεσημεριανο-απογευματινά σούργελα και ξεκωλιάζεις, στην κυριολεξία, και τη νεολαία με «ανέμελους» τρόπους και τις νοικοκυρές που μένουν περισσότερο στο σπίτι. Ετσι, κατακρημνίζεται και η περιρρέουσα αισθητική και η νοητική σκέψη των λαών και τους πλάθεις πλέον σαν να είναι κουλουράκια. Για τους πιο «διανοούμενους», ας πούμε, φτιάχνεις και μερικές εκπομπές με κάποιους πονηρόβλακες, τύπου Πρετεντέρη, δήθεν για να τηρούμε -ποια άραγε;- προσχήματα και να κρατάμε τον αντρικό κυρίως πληθυσμό ψύχραιμο, νουνεχή και εχέφρονα, ενώ με ύπουλους και κατά τα άλλα νομότυπους -με το ζόρι παντρειά- τρόπους δημιουργείς ένα σύγχρονο στην κυριολεξία Αουσβιτς, ένα Νταχάου, όπου ο κόσμος τρέχει αλαλιασμένος από τις δαμόκλειες σπάθες που επικρέμονται της κεφαλής του να σώσει το σπίτι του, την επιχείρησή του, τις σπουδές των παιδιών του, ενώ ξέρει κιόλας κάπου πως το χαρτί, ή τα χαρτιά, που θα πάρει στο τέλος το παιδί του ούτε για κωλόχαρτο δεν θα του είναι χρήσιμα και πως θα καταλήξει στο τέλος γκαρσόνι στη Μύκονο ή στη Σαντορίνη - στην καλύτερη περίπτωση. Βάζεις και δύο τρομακτικές για τους φοβικούς νοικοκυραίους ειδήσεις, π.χ. «αλλοδαπός εβίασε Κρητικοπούλα», για να σφίγγουν οι κώλοι και μετά πετάς και έναν κροκόδειλο στο Ρέθυμνο, ένα δύο τρία μπούτι, ένα δύο τρία κώλος και την ίδια ώρα «περνάς» από τη βο(υ)λή των Hellήνων πληθώρα νομοθετημάτων που κουρελιάζουν κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας, κοινωνικής πολιτικής και περιβαλλοντικής λογικής. Μετά απ’ όλα αυτά, αφού έχεις δέσει τα «πελατάκια» με φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ρίχνεις δολίως και τεχνηέντως την πρόταση: «Τον Κουφάλη…μπαρδόν…τον Κουβέλη για πρόεδρο!»… Τον Φώτη, δηλαδή, που κράταγε το φανάρι για να ψηφιστούν τα επαίσχυντα μνημόνια τα λεγόμενα, οι αλυσίδες τουτέστιν με τις οποίες έχουν δεθεί χεροπόδαρα αυτές οι θεωρούμενες από αυτά τα γομάρια «κατώτερες τάξεις». Γεγονός που ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία.



- Ακούς στο σπίτι σου μουσική; Παντού και πάντα ακούω μουσική. Σίγουρα δεν ακούω τα πασοκολαϊκοέντεχνα, αν και υπάρχουν και ωραία τραγούδια ανάμεσα σ’ αυτά, τα οποία πολλές φορές, δυστυχώς, εκτελούνται κι αυτά εξ επαφής. (γελάει) Δεν μπορώ την κλαψομουνιά. Για να κάνεις τον άλλον να κλάψει δεν πάει να πει ότι πρέπει να κλαις κι εσύ! Και φοβάμαι ότι και οι επίγονοι του Χατζιδάκι δεν έχουν καταλάβει τίποτα απ’ αυτόν, τι ήταν και τι εκπροσωπούσε.

- Στα μπουζούκια έχεις πάει ποτέ; Εχω προλάβει τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Βαμβακάρη, τον Στράτο, τον Στελλάκη τον Περπινιάδη, τον Χρηστάκη, τον Ζαμπέτα, που ήταν όλοι τους ένα είδος ροκ, χωρίς να το ξέρουν κιόλας, άρα ακόμη καλύτερα.

- Γνωρίζεις την ύπαρξη της Πάολας και του Παντελίδη; Τους ακούω καμιά φορά και μου λένε «αυτός είναι ο τάδε». Δεν βλέπω καμία συνάφεια. Ή εγώ είμαι UFO ή αυτοί. (γελάει)



«Κι άμα δεν βουτήξεις στον έρωτα, πού θα βουτήξεις; Ερως ανίκατε μάχαν. Είναι το μόνο πράγμα που το να το πολεμήσεις είναι άσκοπο, μάταιο. Ο έρωτας σε παίρνει και σε σηκώνει. Και όχι ο διάολος, όπως μας λένε οι παπάδες»

- Φοβάσαι τον θάνατο; Οχι. Θα ’θελα πάντως, ει δυνατόν, να πεθάνω ακαριαία, με τη μία. Αλλά αυτό δεν το ορίζει κανένας. Το μόνο που ξέρεις είναι πως, εφόσον γεννήθηκες, θα πεθάνεις. Αυτό βέβαια είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, διότι υπάρχει σ’ αυτό το θέμα, επιτέλους, μια ισονομία… Δεν γλιτώνει κανείς!