Ναταλία Γερμανού: «Δεν θα γίνω η γραφική γιαγιά της τηλεόρασης»

Χειμαρρώδης, αποκαλυπτική και αφοπλιστικά ειλικρινής, η Ναταλία κάνει τον απολογισμό της. Το τέλος της φετινής σεζόν τη βρίσκει ανανεωμένη, ακόμη πιο ώριμη επαγγελματικά και, κυρίως, πιο νέα από ποτέ - εσωτερικά και εξωτερικά.


«Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δεν είναι δυνατόν να μοιάζω ξανά 25 χρονών... Θα κάνω για λίγα ακόμη χρόνια αυτό που κάνω, ή και κάτι άλλο που θα μου άρεσε, και μετά σιγά-σιγά θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου, θα βρω ένα μικρό σπιτάκι στη θάλασσα με χιλιάδες αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια τριγύρω και θα γράφω βιβλία»



- Μια και βρισκόμαστε κοντά στο φινάλε της τηλεοπτικής σεζόν, θέλω να μου περιγράψετε πώς ήταν η χρονιά για σας.

Ενας δολοφόνος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να επιστρέφει στον ιερό τόπο του εγκλήματος. Αρα, λοιπόν, ένιωσα ανανεωμένη, αλλά και σαν να επιστρέφω σε ένα σχετικά οικείο περιβάλλον. Αλλωστε ο Γιάννης Λάτσιος είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι κι έχω ξαναδουλέψει μαζί του - και στο «Fame Story» στον ΑΝΤ1 το 2002 και στο «Dream Show» στον ALPHA. Ομως όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ καινούρια. Το βραδινό talk show, η αλλαγή της μέρας, της ώρας, τα πάντα. Ηταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Μια δύσκολη χρονιά - με την καλή έννοια της λέξης. Ηταν μια χρονιά που μου δίδαξε πράγματα και την οποία απόλαυσα απίστευτα πολύ.
- Τι μάθατε δηλαδή;  Αυτή η χρονιά μου έμαθε ότι δεν χρειάζεται να δοξάζουμε και να αγιογραφούμε οποιονδήποτε άνθρωπο κάθεται ως καλεσμένος στην πολυθρόνα απέναντί μας. Είναι σαφές και δεδομένο ότι όλοι οι καλεσμένοι μιας εκπομπής έρχονται για να κάνουν τη δουλίτσα τους. Να διαφημίσουν την παράστασή τους, τον δίσκο τους, οτιδήποτε έχουν. Από την άλλη, όμως, και η δουλειά του παρουσιαστή είναι να προσπαθήσει να κάνει τις ερωτήσεις που θα έκανε ο τηλεθεατής, οι οποίες σίγουρα δεν είναι «πες μας πώς θα πάει ο καινούριος σου δίσκος;» ή «πόσες χιλιάδες κόσμο παίρνει το μαγαζί σου;» ή «πόσοι σε αποθεώνουν με γαρίφαλα;» κ.λπ. Είναι βαρετά αυτά.
- Πώς κάνατε την υπέρβαση; Καταρχάς δεν είμαι σίγουρη ότι μπόρεσα. Νομίζω ότι άργησα λίγο. Πέρασαν ένας-δυο μήνες μέχρι να βρω την ισορροπία μου. Και μη νομίζετε ότι ανταποκρίθηκαν όλοι στο κάλεσμα. Ακόμη και οι πιο φιλικά προσκείμενοι σε μένα άνθρωποι, όταν κατάλαβαν το είδος της εκπομπής, προτίμησαν να αρνηθούν ευγενικά παρά να υποστούν τη διαφορετική Ναταλία.
- Εχετε ζηλέψει συνέντευξη συναδέλφου σας; Ξεχνάτε ότι εγώ τις συνεντεύξεις τις έμαθα - μου τις δίδαξε με το πρώτο μου το γάλα ο πατέρας μου. Από την άλλη, έχω ζηλέψει πάρα πολλές συνεντεύξεις του Νίκου Μαστοράκη, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που κατέχει αυτό που λέμε «late night show» όσο λίγοι στην Ελλάδα. Ο Νίκος Μαστοράκης είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ στην εκπομπή αυτή. Με ξεκλείδωσε σε πολλές φάσεις με την εμπειρία του.
- Λειτούργησε, δηλαδή, ως μέντορας; Λειτούργησε πιο πολύ στο «ξεκόλλα, ρε παιδάκι μου. Σταμάτα να είσαι αυτό το φοβισμένο πλάσμα που νομίζει ότι αν πάει την κουβέντα δέκα βήματα παρακάτω ο άλλος θα σηκωθεί και θα φύγει. Και τι έγινε; Ασ’ τον να σηκωθεί να φύγει».
- Υπάρχει η αίσθηση ότι τα πράγματα στην καριέρα σας ήρθαν σχετικά εύκολα. Ισχύει; Είναι έτσι με την έννοια ότι υπήρξα αναμφίβολα τυχερή, γιατί είχα ένα όνομα, εκείνο του Φρέντυ Γερμανού, το οποίο αυτόματα -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- σου ανοίγει πόρτες. Αυτό είναι μια αλήθεια, την οποία είναι καλό να την παραδεχόμαστε και να μην την αρνούμαστε. 


«Υπάρχει ακόμη κόσμος που λέει “κάψτε την στην πυρά τη 40άρα που τα ’χει με τον 20άρη”... Απλώς απορώ!»

- Καταφέρατε ωστόσο να ξεφύγετε από τη σκιά του ονόματος. Για πολλά χρόνια ήμουν η κόρη του Φρέντυ Γερμανού. Και δικαίως, γιατί δεν ήμουν τίποτε άλλο έτσι κι αλλιώς. Ημουν τυχερή γιατί ο πατέρας μου δεν ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που σηκώνουν ένα τηλέφωνο για να ζητήσουν ρουσφέτι ή χάρη για να βάλουν την κόρη τους σε μια δουλειά. Ο αγαπημένος μου Τζώνη Καλημέρης γελάει ακόμη... Με είχε κόψει από πάρα πολλά δοκιμαστικά του MEGA. Κι όταν πήγαινα να ζητήσω τον λόγο, μου έλεγε: «Ναταλία, είσαι κακή. Δεν τα ’λεγες». Κλαψούριζα, ήμουν πολύ στενοχωρημένη. Πήγαινα στα δοκιμαστικά και με κόβανε γιατί ήμουν κακή. Είναι τόσο απλό. Περάσανε τα χρόνια, ήρθε το «Mega Star», που ήταν ένα πολύ εύκολο πραγματάκι, το έκανα, ψήθηκα, ψήθηκα, ψήθηκα, και μετά ήρθε το «Fame Story», που ήταν η πρώτη φορά που παρουσίασα εκπομπή. Και επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής, αν δεν ήταν ο Ανδρέας Μικρούτσικος να σώσει την κατάσταση με τις ίντριγκες, με την Ασπα και όλα αυτά, δεν θα πήγαινε καλά η εκπομπή. Ο Ανδρέας το έσωσε το καράβι, όχι η Ναταλία Γερμανού. Αρα, καλά μου πήγαν τα πράγματα, αλλά χρειάστηκα πολύ χρόνο για να σταθώ στα πόδια μου και να πω ότι τώρα θεωρώ τον εαυτό μου καλή παρουσιάστρια.

«Ημουν για χρόνια ένα αφόρητο πλάσμα. Πολύ κακομαθημένο και πολύ κακότροπο... Εχω φίλους από τότε που μου θυμίζουν τον εαυτό μου στα 23 και στα 24 και τους λέω “παιδιά, πώς με αντέχατε;”»

- Σε ποια χρονική στιγμή το τοποθετείτε; Νομίζω ότι στο «Ραντεβού στα τυφλά», στον ALPHA, άρχισα να βρίσκω το χιούμορ και την άνεση, αλλά το σχολείο ήταν το «Μες στην καλή χαρά». Αυτά τα πέντε χρόνια με την οκτάωρη ζωντανή εκπομπή ήταν το απόλυτο σχολείο. Εκεί γίνεσαι παρουσιάστρια.
- Πώς και έχετε φίλους σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο όπως η τηλεόραση; Είναι πολύ απλό. Θα χρησιμοποιήσω μια πολύ λαϊκή έκφραση: απλώς δεν είμαι σκατόπαιδο. Η τηλεόραση έχει και σκατόπαιδα, έχει και OK παιδιά. Νομίζω ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Δεν τρικλοποδιάζω συναδέλφους, παίρνω αυτά που μου δίνονται, καμιά φορά με αδικούν, όμως λέω «δεν πειράζει» . Τόσοι και τόσοι έχουν αδικηθεί, θα φας κι εσύ μια μπούφλα.
- Εχετε σκεφτεί να σταματήσετε την τηλεόραση; Ε, κάποια στιγμή θα σταματήσω. Δεν θέλω να γίνω μια γραφική γιαγιά. Η τηλεόραση, όπως και πολλά πράγματα στη ζωή μας, είναι καλό να τα σταματάς πριν σε σταματήσουν αυτά. Η τηλεόραση είναι πάρα πολύ γλυκό πράγμα, εθιστικό. Την αγαπώ, δεν την κάνω για χόμπι. Πιστεύω ότι καλό θα ήταν να κάνω για λίγα ακόμη χρόνια αυτό που κάνω, ή και κάτι άλλο που θα μου πήγαινε και θα μου άρεσε, και μετά σιγά-σιγά να μαζέψω τα μπογαλάκια μου, να πάω να βρω ένα μικρό σπιτάκι στη θάλασσα με χιλιάδες αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια τριγύρω και να γράφω βιβλία.
- Τη συζήτηση που γίνεται για την προσωπική ζωή σας την έχετε προκαλέσει ή έχει απλώς συμβεί; Εχει γίνει. Αν δείτε ακόμη και στο Twitter ή στο Facebook, δεν έχω κάνει ποτέ αυτό που λέμε selfie.
- Από το γυμναστήριο όμως ανεβάζετε... Αυτό το κάνω για να δείξω πόσο ωραίος είναι ο Αναδιώτης. Αστειεύομαι φυσικά. Το γυμναστήριο είναι, αν θέλετε, και μια προτροπή προς τον κόσμο «γυμναστείτε γιατί χανόμαστε». Είναι πάρα πολύ λίγες οι φορές που θα μοιραστώ προσωπικές στιγμές. Θα φωτογραφίσω με πολύ χαρά ζωάκια και θα τα ανεβάσω, γιατί αυτή είναι μια μεγάλη μου ευαισθησία. Αν με ρωτήσετε ποιες είναι οι δύο μεγαλύτερες ευαισθησίες που έχω, θα σας πω οι ηλικιωμένοι άνθρωποι και τα αδέσποτα ζώα.
- Το πρώτο δυσκολεύομαι να το πιστέψω... Καταλαβαίνω τι εννοείτε και είναι πάρα πολύ ευφυές. Σας το λέω όμως με την έννοια ότι εγώ είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε με τη γιαγιά, μια και οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν ενάμισι έτους. Για μένα η γιαγιά συμβολίζει τα πάντα. Μάνα και πατέρα. Αρα, όταν βλέπω γεράκους μόνους, ηλικιωμένους σε παγκάκια, για μένα αυτό έχει την ίδια επίδραση που έχει στους περισσότερους ανθρώπους ένα παιδάκι στην παιδική χαρά.
- Θα θέλατε να «μαζέψετε» την έκταση της προβολής που έχει πάρει η σχέση σας; Νομίζω ότι το ’χουμε «μαζέψει» και οι δύο. Οταν κάνεις σχέση με έναν άντρα που είναι μικρότερός σου, είναι και ηθοποιός, αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί των blogs και των παπαράτσι. Να ’χει να λέει η γειτονιά. Αν ζούσα στη δεκαετία του ’50, θα ’μουν τώρα δακτυλοδεικτούμενη. Θα περνούσα από το περίπτερο και θα λέγανε «αυτή, αυτή είναι». Βέβαια, πάντα θα μένω με την απορία γιατί τόση φασαρία για μένα ενώ πλέον πάρα πολλές γυναίκες συνάπτουν σχέσεις με άνδρες που είναι νεότεροι από αυτές. Εν πάση περιπτώσει, πάντα εγώ θα είμαι στα μάτια τους η μοναδική. ΟΚ, ας τη δεχτώ τη μοναδικότητά μου στωικά. Η αλήθεια είναι ότι έγινε λίγο φασαρία με τη σχέση αυτή, ασχολήθηκαν λίγο παραπάνω, όμως δεν θα κάνω την κλαίουσα ζωντοχήρα τώρα. Θα σας πω όμως ότι θα ’πρεπε να το έχουμε «μαζέψει» λίγο. Ας μας γίνει μάθημα το πάθημα.
- Σας ξαφνιάζει ότι η ελληνική κοινωνία ζει ακόμη με τέτοια ταμπού; Μεγάλωσα με δυο γονείς εξαιρετικά προοδευτικούς, που με έκαναν ένα παιδί ανοιχτόμυαλο, σκεπτόμενο. Διάβαζα πολλά βιβλία από μικρή, έβλεπα θέατρο, κινηματογράφο. Αυτά τα ταμπού τα ξεπέρασα από τα 14. Και δεν μιλώ μόνο για τη διαφορά ηλικίας, αλλά και για τον έρωτα και το σεξ μεταξύ ομοφυλοφίλων, για παράδειγμα. Εβλεπα προχθές τη Eurovision και τις αντιδράσεις για την Κοντσίτα και έλεγα «είμαστε στο 2014 ή στον Μεσαίωνα;». Απλώς απορώ. Υπάρχει ακόμη κόσμος που λέει «κάψτε την στην πυρά τη 40άρα που τα ’χει με τον 20άρη» ή τον «55άρη που τα ’χει με την 20άρα». Και δεν κάθονται να σκεφτούν ότι ο έρωτας δεν είναι μαθηματικά αλλά χημεία. Μιλάω για οτιδήποτε είναι «διαφορετικό» και μας ενοχλεί. Δεν θα ’πρεπε να μας ενοχλεί, αλλά να κοιτάμε τη ζωή μας.
- Το γεγονός ότι γυμνάζεστε και φροντίζετε τον εαυτό σας είναι μια προσπάθεια γεφύρωσης του ηλικιακού χάσματος με τον σύντροφό σας; Οχι, αυτό το κάνω τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή μου. Μπήκα σε αυτή τη διαδικασία με προτροπή της Αννας Βίσση, η οποία αργότερα έγινε και κουμπάρα μου. Ηταν η εποχή που ξεκινούσε και η ίδια να γυμνάζεται και να κάνει μια πολύ υγιεινή διατροφή. Εγώ ακόμη τότε ζούσα στον μαγικό κόσμο των μπέργκερ, της πίτσας και της τηγανητής πατάτας, θεωρώντας ότι ο μεταβολισμός μου για πάντα θα καίει 3.000 θερμίδες τη μέρα. Οταν κατάλαβα λοιπόν ότι άρχισα να παίρνω κιλάκια, να μπαταλεύω, η Αννα μου είπε «τώρα ξεκίνα, γιατί μετά θα είναι αργά». Και την άκουσα λοιπόν τη σοφή Αννα Βίσση.
- Τα χρόνια που περνούν είναι ένας λόγος να προσέχετε ακόμη περισσότερο;
Αν φερθείς cool και φιλικά στον χρόνο, θα σου το ανταποδώσει. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Υπάρχει αυτό που λέμε νόμος της βαρύτητας, που θα σε πάρει μαζί του ό,τι και να κάνεις. Δεν είναι δυνατόν εγώ να μοιάζω ξανά όπως όταν ήμουν 25 χρονών.
- Σας αρέσετε περισσότερο σήμερα ή όπως ήσασταν πριν από 20 χρόνια; Ολοι μου λένε ότι είμαι καλύτερη τώρα. Παρά το γεγονός ότι έχω σημάδια και ρυτίδες που δείχνουν ότι δεν είμαι 20 χρονών. Αλλιώς είσαι στα 20 - έχεις μια φρεσκαδούρα. Νομίζω ωστόσο ότι είμαι πιο καλή τώρα. Σίγουρα πιο καλή στο σώμα, γιατί τότε ήμουν πολύ πιο αδύνατη, 52 κιλά και τώρα είμαι 60. Αλλά τώρα είμαι γυμνασμένη ενώ τότε ήμουν ένα αδύνατο κόκαλο. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.
- Σε σχέση με το «μέσα» σας; Είμαι σίγουρα καλύτερη. Εχω φίλους από τότε που μου θυμίζουν τον εαυτό μου στα 23 και στα 24 και τους λέω «παιδιά, πώς με αντέχατε;». Ή λέω καμιά φορά στον πρώην άνδρα μου, τον Πέτρο Ιμβριο, «Πέτρο, πώς δεν με έκανες τούμπανο στο ξύλο, να με πετάξεις από τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας κατευθείαν στον κάδο απορριμμάτων να με μαζέψει το σκουπιδιάρικο;». «Εντάξει», μου λέει, «καλό ήσουνα», αλλά το λέει με μισή καρδιά. Πιστεύω ότι ήμουν ένα αφόρητο πλάσμα. Πολύ κακομαθημένη, πολύ κακότροπη. Κατά 80% τα έχω διορθώσει μετά. Θέλω ένα 20% ακόμη κι έχω κλείσει θέση στον Παράδεισο.
- Ποιοι στίχοι σας περιγράφουν τη ζωή σας σήμερα, άνοιξη του 2014; Θα έλεγα το «Αν υπάρχει παράδεισος» της Νατάσας Θεοδωρίδου. Να κλείσουμε αισιόδοξα.