Κωνσταντίνος Μπογδάνος: «Είμαι ένα καλό και κακό παιδί»

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος γύρω από εσένα. Αισθάνεσαι ότι έχεις γίνει στόχος;
Όχι περισσότερο από παλαιότερα. Αισθάνομαι, βεβαίως, ότι για πολύ κόσμο είμαι κόκκινο πανί και αντιλαμβάνομαι ότι όσο πιο γνωστός γίνομαι και όσο επιμένω να ενοχλώ, τόσο οι haters μου θα αυξάνονται. Παράλληλα, νιώθω πως τελευταία όλο και περισσότεροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ταυτότητα του πραγματικού Κωνσταντίνου. Παίρνω πολλά μηνύματα του τύπου «δεν σε χώνευα και τώρα αναθεωρώ».

Οι δηλώσεις σου έγιναν επειδή θέλησες να πεις κάποια πράγματα με το όνομά τους και όχι τυχαία;
Οι δηλώσεις έγιναν διότι κάποιος ενδιαφέρθηκε να κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις και ήμουν στην ανάλογη διάθεση. Επίσης, ναι, πιστεύω σε αυτό που λένε οι Depeche Μode «Policy of truth». Απ’ την άλλη, ελάχιστα πράγματα κάνω προμελετημένα.

Το να αποκαλείς, πάντως, «μαθουσάλα» τον Γιώργο Παπαδάκη είναι μια σκληρή κουβέντα.
Δεν είπα τίποτα για τον Παπαδάκη. Ο συνεντευξιαστής ανέφερε το όνομά του κι εγώ είπα «πάμε παρακάτω». Το υπόλοιπο είναι φαντασιακή διαστρέβλωση των ηλιθίων του κουτσομπολιού, των κατασκευαστών επικαιρότητας με... το μυαλό της κότας.

Μίλησες, όμως, για μαθουσάλες και για μούμιες...
Και, ναι, το πιστεύω, πως μπροστά και πίσω από τις κάμερες η ελληνική τηλεόραση γεροντοκρατείται. Κι αυτό είναι διπλά απαράδεκτο. Κυρίως στην ενημέρωση, όπου πολλοί από τους προβεβλημένους είναι απλά συνένοχοι. Αν τα νέα παιδιά σήμερα αμείβονται με 500 ευρώ –αν είναι τυχερά–, αυτό συμβαίνει διότι οι παλαιότεροι άφησαν την πολιτική εξουσία να αλωνίζει ανεξέλεγκτη, τα φάγανε μαζί με τις κυβερνήσεις και τα συμφέροντα και διέλυσαν το μέτρο των αμοιβών.

Και τι πρέπει να γίνει;
Ε, να φύγουν. Να πάνε αλλού. Ειδικά αυτοί που έχουν κάνει την μπάζα τους. Η Ελλάδα θέλει νέα πρόσωπα.

Νέο πρόσωπο είναι και η Καινούργιου, αλλά και για αυτήν είπες διάφορα. Μεταξύ άλλων, ότι «είναι καλό που μιλάει γαλλικά, γιατί ένας άνθρωπος πρέπει να μιλάει τουλάχιστον μία γλώσσα».
Α, ναι. Το να είσαι καινούριος δεν αρκεί. Η εν λόγω κυρία με τσάτισε. Βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Νομίζω πως υπεραντέδρασα. Αλλά, από την άλλη, η κουλτούρα του «άσε τους να λένε ό,τι θέλουν, εγώ θα σιωπώ» δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Πάμε παρακάτω.

Υπάρχει υποκρισία στην τηλεόραση;
Αφοδεύουν οι αρκούδες στο δάσος; Απ’ την άλλη, θα έλεγε κανείς πως ο κόσμος της TV οφείλει να είναι όμορφος και ότι ο τηλεθεατής δεν χρειάζεται να απασχολείται με τα πρόσωπα που παρουσιάζουν, αλλά με το αντικείμενο των εκπομπών τους. Τα προσωπικά των προσώπων είναι πράγματι δευτερεύοντα. Η ποιότητα, όμως, και η ακεραιότητα των δημοδιδασκάλων (διότι αυτό είναι όσοι εμφανίζονται στο γυαλί) είναι σημαντικά χαρακτηριστικά.



Συνεπώς;
Συνεπώς, όντως δεν με ενδιαφέρει ποιος ερωτοτροπεί με ποιον, τι βίτσια έχει ο τάδε, ούτε αν βγήκε για ψώνια η δείνα με το νέο της φλερτ, αλλά αν ο Μπογδάνος μιλά για αξιοκρατία και τα τσεπώνει από τον Χ υπουργό με αφορά.

Συμβαίνει αυτό;
Στη δική μου περίπτωση ούτε κατά διάνοια. Τα μόνα χρήματα που έχω ποριστεί ως δημοσιογράφος ήταν από τις εταιρείες ΜΜΕ για τις οποίες εργάστηκα. Ψωμίζομαι τιμιότατα. Κι αν θες, για το λόγο αυτό μπορώ και να μιλάω ανοιχτά. Ατασθαλίες θα βρει κανείς μόνο στα προσωπικά μου. Κι αυτά δεν αφορούν κανέναν – κι αν κανείς ποτέ πάει να τα σκαλίσει, θα τον πάρει ο διάολος...

Οικονομικά, αισθάνεσαι ικανοποιημένος; Οι αμοιβές για τους νεότερους παρουσιαστές είναι μικρότερες από τους παλαιότερους που βρέθηκαν στην TV στη χρυσή της εποχή.
Δεν είναι απλά μικρότερες, είναι εξωφρενικά χαμηλές. Ορισμένες φορές σκέφτεσαι ότι σε λίγο θα τους πληρώνουμε για να δουλεύουμε. Υπάρχουν πολύ χειρότερα από τα χρήματα που παίρνω, αλλά, όχι, δεν είμαι ικανοποιημένος. Ειδικά για καθημερινό ραδιόφωνο, τηλεόραση και τόση έκθεση. Βεβαίως, ο ΣΚΑΪ δεν φημίζεται για τις παχυλές του αμοιβές. Έχει, όμως, άλλα καλά. Δίνει ευκαιρίες. Και πληρώνει πάντα στην ώρα του. Μπορεί να μην παίρνεις πολλά, αλλά ξέρεις ότι θα τα βρεις στο τέλος του μήνα στο λογαριασμό σου. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για την εποχή που ζούμε. Ενδιαφέρον, πάντως, έχει ότι την πιάτσα τη χαλάνε πάλι οι παλιοί...

Ήταν υπερβολικές οι αμοιβές που δίνονταν κάποτε;
Ορισμένοι και ορισμένες κάποτε έπαιρναν δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα και τώρα κάνουν τηλεόραση σχεδόν τζάμπα, χωρίς να έχουν πραγματικά ανάγκη, για το ψώνιο, το προφίλ και το πρεστίζ.

Η κρίση δεν υποχρεώνει σε τέτοιου είδους συμβιβασμούς ακόμα και τους πιο φτασμένους;
Υπάρχουν φτασμένοι που έχουν τόσα αποθέματα, που δεν δικαιολογούνται.

Και τι πρέπει να γίνει;
Να πάνε σπίτια τους.

Καθώς η τηλεοπτική σεζόν φτάνει προς το τέλος της, είσαι ικανοποιημένος; Απ’ τους καλεσμένους που είχες, για παράδειγμα, στην εκπομπή σου.
Μπορώ και καλύτερα. Η φετινή σεζόν, όμως, ήταν μεγάλο σχολείο. Για άλλη μία φορά διαπίστωσα πόσο αγώνα χρειάζεται για να πουλήσει το καλό. Για άλλη μία φορά ντόρο έκανε η χειρότερη εκπομπή της σεζόν.

Η οποία ήταν;
Αυτή με τον Νότη. Οι πέντε ακαδημαϊκοί στην ενημερωτική υπερπαραγωγή για την Ουκρανία πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ήταν μία από τις καλύτερες εκπομπές μου. Ψύχραιμη, πατριωτική, γεμάτη γνώση, πληροφορία και ερεθίσματα. Την επόμενη μέρα έψαξα για σχόλια στο Internet. Τίποτα. Ο κόσμος προφανώς θέλει μπινελίκι, αίμα και σπέρμα και τα κανάλια προφανώς δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Και οι διαφημιστές συνενώνονται με την AGB συγκροτώντας ένα σύστημα υλιστικού απολυταρχισμού.

Έγινε πολύς θόρυβος για τον Πόνζι...
Θα μπορούσε να γίνει και περισσότερος. Επικοινωνιακά το διαχειριστήκαμε μάλλον συνετά. Η συγκεκριμένη περίσταση, όμως, ήταν πολύ χρήσιμη.

Γιατί;
Μου χτύπησε ένα καμπανάκι. Το επόμενο πρωί έφευγα για Βριξέλες, όπου συντόνισα μια συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο για την ελληνική οικονομία, και όλο το Σαββατοκύριακο σκεφτόμουν «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες». Διάολε, έχω ιδρώσει σε τρία πανεπιστήμια, μιλάω τέσσερις γλώσσες και έχω σκιστεί στη δουλειά από μικρό παιδί. Δεν είμαι για να αναλώνομαι σε Πόνζι. Αλλά δεν τον ήξερα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στην πραγματική του ζωή είναι τόσο αγροίκος. Κι έχω ένα κακό, ξέρεις. Μια διαολεμένη περιέργεια, σε σημείο μαζοχισμού. Επίσης, έχω τη διαστροφή της décadence.

Μετάνιωσες που τον προσκάλεσες;
Όχι. Όλα για καλό. Κάνουμε το σταυρό μας και πάμε, προχωράμε.

Η πρώην συμπαρουσιάστριά σου στο Live, Εύα Αντωνοπούλου, είναι πλέον παρουσιάστρια στο δελτίο του σταθμού. Θα σε ενδιέφερε μια τέτοια προοπτική;
Δεν είναι κάτι που με «ψήνει». Κυρίως με τον τρόπο που έχει επικρατήσει να γίνονται τα δελτία και σίγουρα όχι τώρα. Το βρίσκω πολύ στεγνό και περιοριστικό του ενθουσιασμού και της τρέλας μου. Ένα ενημερωτικό μαγκαζίνο να το κάνω άνω-κάτω, όμως, θα μου άρεσε πολύ.

Η πολιτική σε ενδιαφέρει;
Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι. Να σ’ το πω αλλιώς: Και η ενασχόληση με τα ΜΜΕ είναι μορφή συμμετοχής στα κοινά κι αυτό με καλύπτει. Δίνει τη δυνατότητα να βάλεις το λιθαράκι σου για το καλύτερο. Αυτό είναι μικρόβιο, ψώνιο και ρομαντισμός μαζί. Και το αναπτύσσεις από παιδί. Στο σχολείο ήμουν παλαβός με τα κοινοτικά. Τέλειωσα το Λύκειο πρόεδρος δεκαπενταμελούς. Συν τοις άλλοις, δεν υπάρχει κόμμα στη χώρα σήμερα που να με εκφράζει. Τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να συμμετάσχω σε αυτό.

Γιατί να μην έκανες ένα δικό σου, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης;
Γελάω.

Αυτά τα γέλια είναι η απάντηση;
Ναι, είναι μέρος της απάντησης. Έχω πολλά, πάρα πολλά ψωμιά να φάω ακόμη για να φτάσω στο σημείο που είναι ο κύριος Θεοδωράκης, στον οποίο εύχομαι κάθε καλό, διότι πιστεύω πως η κίνησή του είναι τίμια. Για να φτάσω κοντά και μόνο στην αξιοπιστία και τη διάρκειά του... Μη μεγαλοπιανόμαστε, μην το καβαλάμε.

Στην αρχή της συνομιλίας μας είπες «τώρα γνωρίζουν τον πραγματικό Κωνσταντίνο». Πώς είναι τελικά αυτός ο τύπος; Του αρέσει να προκαλεί;
Ναι, του αρέσει. Να ξεβολεύει αντιλήψεις. Και να το κάνει για καλό. Είναι ένα καλό κακό παιδί.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.