Emily Watson: «Eίναι διασκεδαστικό να υποδύεσαι κάποια τόσο extreme!»

H 46άχρονη Λονδρέζα, γνωστή από τα Breaking the Waves, Hilary and Jackie και Angela’s Ashes, συναντιέται για άλλη μια φορά με το –συμπρωταγωνιστή της στο The Life and Death of Peter Sellers– Geoffrey Rush στην κινηματογραφική μεταφορά του best seller βιβλίου Η Κλέφτρα των Βιβλίων. Η πάλαι ποτέ μούσα του Lars Von Trier υποδύεται την αυστηρή θετή Γερμανίδα μητέρα της νεαρής ηρωίδας, που μας επιτρέπει να δούμε μέσα από τα αθώα μάτια της τη ζωή στη ναζιστική Γερμανία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.



Η φράου που ενσαρκώνεις είναι εξαιρετικά αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα διαθέτει μεγάλη καρδιά. Πόσο δύσκολος ήταν αυτός ο ρόλος για σένα;
Eίναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό να υποδύεσαι κάποια τόσο extreme. Στην αρχή, στα μάτια της μικρής πρωταγωνίστριας, αντιπροσωπεύει το στερεότυπο της κακιάς μητριάς. Αλλά στην πορεία, καθώς τη γνωρίζεις, σου επιτρέπει να δεις τον πόλεμο από τη σκοπιά των συνηθισμένων Γερμανών, που δεν είχαν σχέση με τη συγκεκριμένη ιδεολογία. Δεν είναι μια επαναστάτρια, απλά προσπαθεί να ζήσει τη ζωή της. Και, κάποια στιγμή, βρίσκεται μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα (σ.σ. το αν θα δεχτεί να κρύψει στο υπόγειό της έναν Εβραίο που κυριολεκτικά προσγειώνεται στο κατώφλι της).

Πώς ήταν η επανένωσή σου με το βραβευμένο με Όσκαρ Geoffrey Rush, την πρώτη γυναίκα του οποίου έχεις υποδυθεί στην ταινία The Life and Death of Peter Sellers;
Μόλις έμαθα ότι δέχτηκε εκείνος, είπα αμέσως το «ναι». Δεν τον είχα συναντήσει εδώ και πολύ καιρό, επειδή μένει στην Αυστραλία. Αλλά παραμένει εξαιρετικά αστείος. Με κάνει και γελάω διαρκώς. Λέει συνέχεια αστείες ιστορίες ή εφευρίσκει ανέκδοτα. Τον βλέπεις να κάθεται στη γωνία, να σκέφτεται και μετά ξεφουρνίζει το πιο φανταστικό αστείο. Είναι ένας κλόουν, ο οποίος, όσον αφορά τη δουλειά, είναι τελειομανής. Όταν του δίνεις ένα ρόλο, είναι σαν να δίνεις σε ένα σκυλί ένα λαχταριστό κόκαλο. Κάθεται στη γωνία και το μασουλάει συνεχώς.

Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στο ρόλο και στην ταινία γενικότερα;
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική ενός κοριτσιού που δεν αντιλαμβάνεται τη «μεγάλη» εικόνα τού τι συμβαίνει και που απλά μισεί τον Χίτλερ επειδή πήρε από κοντά της και πιθανόν σκότωσε τους γονείς της. Πώς θα αισθανόταν, άραγε, αν η οικογένειά της δεν είχε αντιμετωπίσει προβλήματα; Επίσης, έχει ενδιαφέρον ο Θάνατος ως αφηγητής, που αντιμετωπίζει τον πόλεμο ως κάτι που συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Μου αρέσει πολύ η ατάκα του «Έχω δει ανά τα χρόνια τόσους πολλούς νεαρούς άντρες που νομίζουν ότι τρέχουν να αντιμετωπίσουν άλλους νεαρούς άντρες, ενώ στην πραγματικότητα απλά τρέχουν προς το μέρος μου».

Πώς ήταν η εμπειρία τού να δουλεύεις μαζί με ένα μικρό κορίτσι;
Η Γερμανία έχει τους πιο αυστηρούς περιορισμούς στον πλανήτη ως προς την εργασία ανηλίκων. Οπότε η Sophie (σ.σ. η πρωταγωνίστρια, Sophie Nélisse) μπορούσε να δουλέψει μόνο πέντε ώρες την ημέρα και κάθε μία ώρα ήταν υποχρεωτικό να κάνει διάλειμμα. Επομένως, δεν είχαμε πολύ χρόνο. Πήγαινε σχολείο στο set, αλλά συχνά χρειαζόταν να κάνουμε τις σκηνές με μια αντικαταστάτρια για να προλάβουμε. Αλλά ήταν πολύ καλή εμπειρία. Επίσης, μας «υποχρέωνε» να μη δουλεύουμε άπειρες ώρες και να μπορούμε κι εμείς να πηγαίνουμε σπίτι μετά το τέλος του γυρίσματος και να ξεκουραζόμαστε.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.