Νίνο: «Θέλω να βοηθώ τους ανθρώπους»

Στην εξωτερική πλευρά των δικεφάλων του έχει «χτυπημένους» τους αγαπημένους του στίχους από το «Man in the mirror» του Michael Jackson. «Υπάρχει παντού» λέει ο Νίνο για τον αγαπημένο του καλλιτέχνη. «Οι συγκεκριμένοι στίχοι λένε πως ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν αυτός που κοιτάζεται στον καθρέφτη αλλάξει πρώτος» εξηγεί, ομολογώντας πως ένα όνειρό του είναι να καταφέρει να ενώσει όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες. «Επτά - οκτώ χρόνια το προσπαθώ και πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Να ενωθούν όλοι οι Έλληνες καλλιτέχνες, ώστε κάθε χρόνο να δίνουν μια μεγάλη συναυλία και όλα τα έσοδα, όχι μόνο το 1%, να πηγαίνουν σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη». «Κάτι σαν αυτό που είχε κάνει ο Jackson με το “We are the world”, αλλά με διάρκεια» του λέω και χαμογελά. «Θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο που δεν είναι ενωμένοι όλοι οι Έλληνες καλλιτέχνες. Αυτό που θα μας σώσει, πιστεύω, είναι να ενωθούμε. Φτάσαμε εδώ που είμαστε, γιατί ο καθένας κοιτάει μόνο την πάρτη του. Για να πάει καλά η πάρτη σου, βλάκα, θα πρέπει να σε βοηθήσει και κάποιος άλλος» σημειώνει, ενώ παρατηρεί το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι που έχει μπει ανάμεσά μας στο τραπέζι. «Είναι πολύ καλό. Γράφει ακόμα κι αν βάλεις από πάνω του μαξιλάρι. Έχω ακριβώς το ίδιο. Σ’ αυτό γράφω τα τραγούδια μου» σχολιάζει. Ο Νίνο γράφει μουσική χωρίς να διαβάζει νότες, ενώ παίζει ντραμς, κιθάρα, ακορντεόν, φυσαρμόνικα, μπάσο και πλήκτρα, σε όλα αυτοδίδακτος.



Μετά από μια δωδεκάχρονη πλέον καριέρα στη δισκογραφία, εξακολουθεί να γράφει και να παίζει χωρίς παρτιτούρα, μαγνητοφωνώντας τα κομμάτια του σε ένα κασετόφωνο, συνήθως νύχτα. «Όταν τα φώτα της πόλης σβήνουν, τότε ανάβει αυτό του δωματίου μου» λέει. Ακόμα και τώρα που στο σπίτι υπάρχει ένα μωρό, ο γιος του, εκείνος εξακολουθεί να είναι δημιουργικά άυπνος τα βράδια, αφού ο ύπνος ήταν μια ακόμα κατάσταση (μαζί με το σχολείο και τα μαθήματα), με την οποία ο Νίνο είναι τσακωμένος. «Δεν μπορώ να κοιμηθώ περισσότερο από τέσσερις - πέντε ώρες την ημέρα εδώ και πολλά χρόνια» εξηγεί, ενώ όταν του ζητώ να κλείσει τα μάτια του και να ταξιδέψει πίσω στα παιδικά του χρόνια στη Ρόδο, η πρώτη εικόνα που του έρχεται στο μυαλό είναι «να κάθομαι στο κυλικείο του σχολείου και να μην υπάρχει ψυχή γύρω, γιατί όλα τα άλλα παιδιά ήταν μέσα στις τάξεις». Όταν δεν έκανε εκείνος κοπάνα, τον έβγαζαν έξω οι καθηγητές. Ατίθασος και αντιδραστικός, με ένα δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Ο ερχομός του γιου του, άραγε, λείανε την αντιδραστικότητα του χαρακτήρα του; «Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ο χαρακτήρας παραμένει ο ίδιος. Η προσωπικότητά μας είναι αυτή που χτίζεται από τις εμπειρίες και κυρίως από την επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Αν μου αρέσει κάτι που κάνει κάποιος, εσύ, ο παραδίπλα, το κάνω δικό μου» εξηγεί. Όσο για το ποιοι είναι οι άνθρωποι που επηρέασαν περισσότερο τη δική του προσωπικότητα, δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να απαντήσει: «Ο Χριστός, ο πατέρας μου και ο Michael Jackson ως καλλιτέχνης. Ακούγεται κάπως γραφικό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».

Η επαφή με τον Θεό
Έχει μιλήσει πολλές φορές για την πίστη του, κάτι που πάντα υπήρχε μέσα του (πιτσιρίκι υπήρξε και παπαδάκι στη Ρόδο), αλλά η στιγμή που τον έφερε πραγματικά κοντά στον Χριστό ήταν το Μάιο του 2007, μετά τους πυροβολισμούς που δέχτηκε ενώ οδηγούσε το τζιπ του, έξω από τη Θεσσαλονίκη, με συνεπιβάτη τον αδελφό του. Τα αίτια εκείνου του περιστατικού έμειναν αδιευκρίνιστα, ενώ τότε οι αρχές είκαζαν πως οι δράστες είχαν μπερδέψει το αυτοκίνητο με κάποιο άλλο. «Όταν πήγαν να με σκοτώσουν, όταν με πυροβόλησαν, ήταν τότε που άρχισα να διαβάζω την Καινή Διαθήκη. Τη διάβασα ολόκληρη και τότε απόρησα πώς είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να κάνει κακό σε έναν άνθρωπο». Αυτό που έζησε τον έκανε να καταλάβει πως δεν είναι αγνά τα πράγματα, όπως νόμιζε. «Ήμουν σε τεράστια απόγνωση, είχα τεράστιο φόβο. Και μόλις ξεκίνησα να διαβάζω την Καινή Διαθήκη, όλο αυτό άδειαζε, έφευγε, ηρεμούσα. Η ιστορία του Χριστού, που βοηθούσε, που έδινε όλη αυτή την αγάπη, νιώθω πως είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να γίνεται στον κόσμο». Άνθρωποι που τον γνωρίζουν καλά λένε πως ο Νίνο πάντα βοηθά τους φίλους του, πολλά χρόνια τώρα, ακόμα και ανθρώπους που δεν γνωρίζει καλά, ενώ τελευταία γράφτηκε πως, ενώ δεν γνωρίζονταν πριν, ανέπτυξε στενή σχέση με τον Λάμπη Λιβιεράτο, που πέρασε δύσκολα τα τελευταία χρόνια. «Δεν θέλω να μιλήσω καθόλου γι’ αυτό. Ο Λάμπης είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και χαίρομαι πολύ που είναι καλά. Αυτό» μου λέει κοφτά όταν τον ρωτώ.



Το όνειρο
Παρόλο που έχει φτάσει κοντά στο θάνατο, όπως λέει, ο Νίνο ποτέ δεν είχε το φόβο του θανάτου. «Αφού ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο, το μόνο σίγουρο είναι πως θα φύγουμε. Αλλά όσο είμαστε εδώ, πρέπει να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να βλέπεις κάποιον να προοδεύει και να πετυχαίνει πράγματα στη ζωή του και να λες “μπράβο, θα το κάνω κι εγώ”. Δυστυχώς, ο περισσότερος κόσμος δεν σκέφτεται έτσι. Όταν τον ρωτάω αν αυτό που ονειρευόταν, όταν, στα 20, έμπαινε στο Fame Story, βρίσκεται κοντά σε αυτό που ζει σήμερα, η απάντηση με εκπλήσσει: «Όχι, είναι πάρα πολύ μακριά. Δεν ξέρω αν πρέπει να σου πω τι είναι αυτό που έχω ονειρευτεί, αλλά σίγουρα θέλω να μπορώ να βοηθώ πολύ κόσμο. Είναι κάτι που το λέω από 15 χρόνων» εξηγεί και αναρωτιέμαι πόσο σχετικό είναι αυτό το όνειρο με τη μουσική. «Ονειρευόμουν να γράφω τραγούδια που να τα αγαπήσει ο κόσμος και μέσα από αυτό να προσφέρω κάτι. Είτε από ένα τραγούδι που θα κάνει κάποιον χαρούμενο είτε από μια συναυλία που όλα τα έσοδά της θα πάνε σε κόσμο που έχει ανάγκη. Είμαι της άποψης πως πρέπει να βοηθά ο ένας τον άλλο με όποιον τρόπο μπορεί. Ξέρεις, η δική μου ζωή δεν είναι έτσι όπως φαίνεται. Δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται» τονίζει ο Νίνο, που πιτσιρικάς, στη Ρόδο, προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρο της μουσικής, εκτός από το να τραγουδά σε μαγαζί, δούλεψε σερβιτόρος, λάντζα σε εστιατόρια και μηχανικός σε συνεργείο. Έχει ζήσει και με πολλά, αλλά και με πολύ λίγα. Ένιωσε ποτέ απόγνωση όταν είχε πολύ λίγα; «Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα χρήματα. Είτε έχω πολλά είτε έχω λίγα» λέει και κάνει μια παύση. «Ξέρεις γιατί στενοχωριέμαι και δεν μπορώ να μιλήσω άνετα; Αν σου πω αυτά που θέλω, θα πάρουν τίτλους και θα τους απομονώσουν στα blogs και θα υπάρξει τελικά πάλι μια παραπληροφόρηση. Δεν υπάρχει πάντα ειλικρίνεια, δεν υπάρχει αλήθεια στα Μέσα. Βάζουν τίτλους “Σοκ”, “Απίστευτο”, “Πρέπει να το δείτε”. Και πατάς, φυσικά, για να διαβάσεις. Γι’ αυτό δεν είμαι άνετος σε μια συνέντευξη. Γιατί είναι άλλο το face to face και άλλο να διαβάζεις την αλήθεια του άλλου αποσπασματικά με τίτλους». 

Το διαζύγιο με τον Φοίβο
Πριν από λίγο καιρό η εταιρεία Progressive ανέλαβε το management του και κυκλοφόρησε το νέο του κομμάτι, «Σμπαράλια», από νέα δισκογραφική εταιρεία, την Cobalt, ενώ η συνεργασία του με τη Spicy και τον Φοίβο έληξε. Είχε παράπονα από την προηγούμενη εταιρεία του ή απλά ένας κύκλος έκλεισε; «Είμαι πιο κοντά στο “ο κύκλος έκλεισε”. Δεν είχα παράπονα. Απλά πλέον ούτε εγώ είχα να δώσω, ούτε εκείνοι από την πλευρά τους. Ήταν στάσιμη η κατάσταση, μια ευθεία. Όταν οδηγείς συνέχεια σε μια ευθεία, σε παίρνει ο ύπνος και σκοτώνεσαι» μου λέει με νόημα, τονίζοντας ότι το «διαζύγιο» ήταν πολύ, πολύ φιλικό.

Η οικογένεια
Η ζωή έχει πάντα δύο όψεις. Από τη μία ένα επαγγελματικό διαζύγιο, από την άλλη ένας ευλογημένος γάμος με τη γυναίκα της ζωής του. Όταν δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες με τηλεφακό από το γάμο του με τη Χρυσή Βαρδινογιάννη, ποιος είδε τον Νίνο και δεν τον φοβήθηκε! Τι ήταν αυτό που τον ενόχλησε περισσότερο; «Δεν είχα πει σε κανέναν “έλα να τραβήξεις φωτογραφίες”, ούτε κάναμε ανοιχτό γάμο. Ήταν ένα μυστήριο πολύ κλειστό και δεν ήθελα να βγει καμία φωτογραφία» λέει. Όμως δεν ήταν λογικό, στα πλαίσια της δικής του αναγνωρισιμότητας, οι paparazzi να αναζητήσουν ένα τέτοιο θέμα; «Ίσως. Εκείνη τη στιγμή νευρίασα πάρα πολύ, την άλλη μέρα όμως το είχα ξεχάσει» εξηγεί, καθώς μπορεί να είναι εκρηκτικός στις αντιδράσεις του, αλλά του περνάει αμέσως.

Στις 7 Φεβρουαρίου ο μικρός Γιώργος (που είναι κι αυτός ξανθούλης, όπως ήταν και οι δύο γονείς του όταν ήταν μικροί) θα γίνει 1 έτους. Ο Νίνο παραδέχεται ότι άρχισε να συνειδητοποιεί πως έγινε μπαμπάς μετά τους έξι μήνες, όταν το μωρό άρχισε να γίνεται πιο επικοινωνιακό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει αλλάξει, κοιμίσει και κάνει μπάνιο το γιο του. «Έχω κάνει τα πάντα, ό,τι μπορείς να φανταστείς» λέει, ενώ το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι να σηκώνει το μικρό ψηλά, σαν να πετάει. Ήταν μπροστά στη συγκινητική στιγμή που ο μικρούλης τους, μόλις 9,5 μηνών, έκανε τα πρώτα του βήματα, ενώ περιμένει με αγωνία και τα πρώτα λογάκια. Έχοντας μεγαλώσει σε μια δεμένη οικογένεια με ερωτευμένους γονείς («κοιμούνται πάντα αγκαλιά»), ονειρεύεται και αυτός να μεγαλώσει τη δική του. «Μακάρι να έρθει και το δεύτερο μωρό με το καλό. Δυο - τρία παιδιά είναι πολύ ωραία» λέει. Για τη γυναίκα του, Χρυσή, αποκαλύπτει πως είναι υπέροχη μητέρα. «Γεννημένη μαμά», όπως λέει χαρακτηριστικά.
Δεν νιώθει πως έγινε μικρός μπαμπάς, αλλά ούτε πιστεύει πως ήταν «έτοιμος». «Κανείς δεν είναι έτοιμος. Όταν έρχεται το παιδί, γυρνάει ο κόσμος ανάποδα, δεν είναι δυνατόν να το περιμένεις αν δεν το έχεις ζήσει» λέει. Όσο για το αν τον ωρίμασε η εμπειρία της πατρότητας, έχει πολύ συγκεκριμένη άποψη: «Το να ωριμάσει πραγματικά ένας άντρας, στα 32 μου πια, νομίζω πως είναι έως και αδύνατο. Από τα 20 μέχρι τα 50 πιστεύω πως είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος, απλά με περισσότερες εμπειρίες. Βέβαια, έχουν προστεθεί εμπειρίες από τότε που ήμουν 20. Αλλά πάλι θέλω να βρεθώ με τους φίλους μου, να είμαστε ανέμελοι, να κάνουμε τα ίδια με αυτά που κάναμε στα 20».

Θυμάμαι σε παλιότερη συνέντευξη που έλεγε πως από τότε που ήρθε στην Αθήνα έχει αλλάξει περισσότερα από δέκα σπίτια (το ένα, μάλιστα, το είχε βάψει μαύρο!). Πόσο μεγάλη αλλαγή είναι για κάποιον που άλλαζε τα σπίτια σαν τα πουκάμισα να βρεθεί ξαφνικά οικογενειάρχης; ««Έψαχνα να βρω τον εαυτό μου και έκανα όποια τρέλα μου κατέβαινε για πολύ καιρό. Τελικά κατάλαβα πως τον είχα βρει από πάρα πολύ μικρός, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει και συνέχιζα να τον αναζητώ. Έψαχνα για κάτι το οποίο το είχα» παραδέχεται. Επίσης, πλέον ξέρει πολύ καλά ποιο είναι το νόημα της ζωής του και μόνο αυτό αναζητά. «Ξέρεις, αν είσαι αληθινός καλλιτέχνης και όχι businessman, που δεν είμαι καθόλου, σε ενδιαφέρει μόνο η υστεροφημία σου. Η ιστορία που έχουν αφήσει όσοι έχουν φύγει από εδώ είναι πολύ ζηλευτή από αυτούς που ζούνε. Ο λόγος που ψάχνω τραγούδια, που ψάχνω στίχους, είναι για το τι θα αφήσω πίσω μου. Θέλω να αφήσω κάτι, ένα στίγμα πως ήμουν εδώ και αγάπησα τη μουσική με πάθος».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.