Κώστας Σπυρόπουλος: Σκηνοθέτης, παραγωγός - και άλλος άνθρωπος

«Ποτέ δεν έχω πάει στη Μύκονο, από άποψη. Δεν μου φταίει το νησί, αλλά ο κανιβαλισμός
που επικρατεί γύρω από τους επώνυμους. Δεν θέλω να κρύψω κάτι, θέλω όμως να προφυλάξω πράγματα και έχω ζημιωθεί με το να μην παίζω το παιχνίδι του lifestyle. Κέρδισα όμως την ψυχή μου»

Βλέποντάς τον στις πρόβες του θεάτρου «Ηβη» νιώθεις πως έχει καταληφθεί από δημιουργικό, καλλιτεχνικό οίστρο. Ο Κώστας Σπυρόπουλος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Τοκ-Τοκ» και επιμένει να μην αφήνει ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια στην τύχη. Η γνωριμία μας πηγαίνει πολύ πίσω, το 1998, όταν πειραματιζόταν με την πρώτη του θεατρική παραγωγή. Σήμερα παραμένει το ίδιο δημιουργικός, ορεξάτος και βέβαια γοητευτικός, καθώς ρισκάρει χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Αν μη τι άλλο, ο πάλαι ποτέ «εθνικός ζεν πρεμιέ» έχει μάθει να πληρώνει.



- Λόγω του θορύβου των τελευταίων ημερών, πώς κρίνεις τους καλλιτέχνες που παίρνουν πολιτική θέση; Στη δημοκρατία υπάρχει όριο πράξεων, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις, να ρίχνεις λάδι στη φωτιά, να μην καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε μια χώρα με πολιτισμό. Αν θέλεις να πριμοδοτήσεις τα άγρια ένστικτα των ανθρώπων ή να υποδαυλίσεις πάθη, είναι κάτι πολύ εύκολο. Βλέπεις να σκοτώνονται δυο παιδιά και κάποιοι λένε «καλά να πάθουν». Αυτό είναι ζούγκλα. Πολιτική θέση μπορείς να πάρεις, αλλά όχι προκλητική.

- Οι δηλώσεις, π.χ., του Νότη Σφακιανάκη είναι προκλητικές; Δεν ξέρω τι είναι. Ο καθένας τοποθετείται, κρίνεται και θα πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα των λεγομένων του. Οπως κι αν λέγεται κάτι, πρέπει να ξέρει πού απευθύνεται και ποιες είναι οι σημερινές συνθήκες. Τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να γνωρίζουν τι αντίκτυπο έχουν αυτά που λένε, διότι μπορεί να πυροδοτήσουν μια ολόκληρη ιστορία.

- Σου έχουν γίνει προτάσεις να αναμιχθείς ενεργά στην πολιτική; Πολλές φορές, και από διαφορετικά κόμματα. Αλλά δεν θεωρώ σωστό οι ηθοποιοί να εμπλέκονται με την πολιτική. Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα μέσον για να φτάσεις και να αποδείξεις ότι σε ενδιαφέρουν σοβαρά τα κοινά. Η πορεία του καθενός φαίνεται, όπως κι αν ασχολείται για να «τα τσεπώσει». Εγώ δεν θα ήθελα να έχω καμία σχέση με κάτι τέτοιο.

- Τελευταία έχεις γίνει… άλλος άνθρωπος. Πώς αποφάσισες να αλλάξεις κόμμωση; Από εμμονή. Η αφορμή ήταν ο ρόλος και με την ευκαιρία σκέφτηκα να κάνω μια εμφανισιακή αλλαγή.

- Γιατί δεν επέλεξες μια περούκα, όπως συνηθίζεται στο θέατρο; Μια περούκα που τη φοράς μόνο κατά τη διάρκεια της παράστασης ποτέ δεν μπορεί να σε καλύψει απόλυτα, να γίνει κομμάτι της ζωής σου. Εκανα μια εμφανισιακή αλλαγή, την οποία συνδύασα με τον χαρακτήρα που υποδύομαι αυτή την περίοδο, τον Θεσσαλονικιό ταξιτζή, τον Παοκτζή με τα ιδεοψυχαναγκαστικά σύνδρομα.

- Πώς είναι να παίζεις και να σκηνοθετείς ταυτόχρονα όπως κάνεις τώρα στο «Τοκ-Τοκ»; Είναι δύσκολο και εύκολο, διότι δεν μπορείς να είσαι πάνω και κάτω από τη σκηνή ταυτόχρονα. Από μια άλλη άποψη, όμως, είναι εύκολο διότι αυτό που θέλεις ως σκηνοθέτης το μεταδίδεις απευθείας πάνω στη σκηνή και με τη βοήθεια όλης της ομάδας το θέατρο προκύπτει πάνω στο σανίδι μαζί με τους συνεργάτες σου.

- Χαίρεσαι που τελείωσε η εποχή του lifestyle; Είμαι ευτυχής που άλλαξε η εποχή - άλλωστε νιώθω ότι είμαι κι εγώ υποκινητής αυτής της αλλαγής. Για παράδειγμα, ποτέ δεν έχω πάει στη Μύκονο, από άποψη. Δεν μου φταίει το νησί, αλλά ο κανιβαλισμός που επικρατεί γύρω από τους επώνυμους που κυκλοφορούν εκεί. Εγώ δεν θέλω να κρύψω κάτι, θέλω όμως να προφυλάξω πράγματα και έχω ζημιωθεί με το να μην παίζω το παιχνίδι του lifestyle. Κέρδισα όμως την ψυχή μου.

- Δεν είναι ρίσκο να αναλαμβάνεις θεατρικές παραγωγές εν μέσω κρίσης; Πέρυσι έκανα έξι παραγωγές και μπήκα μέσα. Με πιστώσεις παίζουμε.

- Μετανιώνεις που έχεις εμπλακεί τόσο πολύ στο θέατρο; Οχι, αλλά όταν έρχονται οι λογαριασμοί και οι σφαλιάρες εκνευρίζομαι λίγο. Το βασικό είναι να πληρώνω τους ανθρώπους και να μπορώ να ζω. Κανένας δεν έβγαλε λεφτά από το θέατρο. Και το άγχος δεν σταματάει ποτέ. Αυτή την περίοδο έχω τρεις παραγωγές εν εξελίξει: τη «Σωτηρία Μπέλλου», που θα πάει στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των εορτών, το «Toκ Toκ» στο θέατρο «Ηβη» και από τη δεύτερη σεζόν θα ανεβάσω τον μονόλογο «Σου μιλάω» με τη Βασιλική Ανδρίτσου.

- Σου είχε λείψει το να παίξεις ο ίδιος; Ναι, και μου αρέσει πολύ το «Τοκ-Τοκ». Ο συγγραφέας Λοράν Μπαφιέ έχει πιάσει τον ρυθμό της εποχής, τα ιδεοψυχαναγκαστικά μας σύνδρομα. Μαζί με την Κατερίνα Μπέη κάναμε την απόδοση του έργου στην ελληνική πραγματικότητα. Η υπόθεση διαδραματίζεται στο ιατρείο ενός διεθνώς διάσημου ψυχιάτρου. Εκεί μαζεύονται έξι ψυχαναγκαστικοί άνθρωποι: ο Χρήστος Βαλαβανίδης που πάσχει από το σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ, εγώ ο ταξιτζής που πάσχω από την ασθένεια της φύλαξης και της αριθμομανίας, η Ματθλίδη Μαγγίρα που είναι θρησκόληπτη και έχει το σύνδρομο της επαλήθευσης, η Θωμαΐς Ανδρούτσου που πάσχει από αρρωστοφοβία, η Κατερίνα Γερονικολού που επαναλαμβάνει αυτά που λέει και ο Ορφέας Παπαδόπουλος που δεν μπορεί να πατήσει πάνω σε γραμμές. Ο ψυχίατρος δεν έρχεται και όλοι μαζί οι ασθενείς αποφασίζουν να κάνουν μόνοι τους ομαδική θεραπεία. Μέσα από την ομάδα ο καθένας συνειδητοποιεί ότι στην πορεία έχει ξεχάσει τις νευρώσεις του. Είναι ένα έργο με χιούμορ, έχει στοιχεία λυρισμού και είναι μια ψυχοθεραπευτική κωμωδία.



- Ξεκίνησες να κάνεις παραγωγές επειδή δεν σου άρεσε η οπτική των παραγωγών ή των σκηνοθετών με τους οποίους κατά καιρούς είχες συνεργαστεί; Υπήρξαν στιγμές που δεν με κάλυπτε η παραγωγή ή η σκηνοθεσία. Την πρώτη μου παραγωγή την έκανα το 1998 με το «Δείπνο Ηλιθίων» επειδή κανένας δεν ήθελε να το ανεβάσει. Επαιξα για πρώτη φορά έναν χοντρό και άσχημο τύπο  και όλοι μού έλεγαν ότι μόνο αν παίξω τον ωραίο θα το συζητούσαμε.
- Εκείνη την εποχή όμως δεν είχες την ταμπέλα του ζεν πρεμιέ ή, αλλιώς, του «εθνικού εραστή»; Αυτό είναι αστείο. Κανένας δεν επένδυε γιατί όλοι θεωρούσαν ότι έπρεπε να πουλήσω την εικόνα του ζεν πρεμιέ. Αλλά εγώ ήμουν αντίθετος, ήθελα να βγάλω αυτή την ταμπέλα από πάνω μου, το είχα ανάγκη. Αποδείχτηκα σωστός, διότι το «Δείπνο Ηλιθίων» πήγε εξαιρετικά για δύο χρόνια. Και όντως, η εικόνα μου άλλαξε...

- Το κεφάλαιο «γάμος» έχει κλείσει για σένα; Οχι, παραμένει ανοιχτό.

- Η καθημερινότητα ήταν το μεγάλο πρόβλημα που σας οδήγησε στο διαζύγιο με τη Μαρίνα Ασλάνογλου; Εξαρτάται πώς διαχειρίζεσαι και πώς ζεις την καθημερινότητά σου. Εγώ έχω φαντασία. Δεν θεωρώ ότι ο λόγος του χωρισμού μας ήταν η ρουτίνα, απλώς ήταν ένας κύκλος που έκλεισε. Τίποτε άλλο.

- Είσαι ερωτευμένος αυτή την περίοδο; Ναι, αυτή τη φορά η σύντροφός μου είναι εκτός καλλιτεχνικού χώρου. Αυτό μου αρέσει, διότι ασχολούμαι με τα δικά της θέματα, εφόσον εκείνη έχει άλλες δραστηριότητες και αυτό με αποφορτίζει. Εχει διαφορετική γνώμη και οπτική πάνω στη δουλειά μου, έρχεται από αλλού, οπότε συμπληρώνει και αφαιρεί. Είναι μια γυναίκα ανοιχτόμυαλη και έχουμε εγκεφαλική επικοινωνία. Το ερωτικό στοιχείο είναι κάτι ιδιαίτερο στους ανθρώπους, δεν έχει να κάνει μόνο με τη σαρκική έλξη, το παιχνίδι παίζεται και αλλού. Εμείς επικοινωνούμε με το βλέμμα, χωρίς πολλά λόγια. Τον έρωτα τον καταλαβαίνεις από το αποτέλεσμα. Οταν ερωτευτείς έναν άνθρωπο είναι δύο βλέμματα και από εκεί και πέρα χτίζεις. Ψάχνεις και βρίσκεις.

- Η δημοσιότητα σου έχει δημιουργήσει προβλήματα σε σχέσεις σου; Εννοείται. Δεν αισθάνεσαι και δεν κινείσαι ελεύθερα, η δημοσιότητα σε ορίζει και σε περιορίζει. Υπήρξε μια σχέση μου που πήρε άλλη μορφή εξαιτίας αυτής της συνθήκης. Οταν μια γυναίκα δεν είναι στον χώρο μας μπορεί να μπλοκάρει και να αδυνατεί να το διαχειριστεί. Οπότε την προστατεύεις διπλά.

- Θα ήθελες να γίνεις πατέρας; Δεν έχω κόλλημα να κάνω παιδί. Δεν έχω τον εγωισμό του DNA. Αν προέκυπτε, θα το έκανα, αλλά δεν το κυνήγησα ποτέ. Ενα παιδί είναι δώρο Θεού και έρχεται σε μια στιγμή που εσύ δεν ξέρεις. Μπορείς να το προγραμματίσεις, αλλά, όταν το κάνεις αυτό, συνήθως δεν πετυχαίνει.