Ο Χριστόφορος στον δρόμο για τις Χρυσές Σφαίρες

Την πρώτη φορά που ο Δημήτρης έκλεισε ραντεβού με τη Χριστίνα όλα έμοιαζαν ιδανικά. Δύο όμορφοι νέοι καθισμένοι σε ένα καφέ της Πλάκας, ανάμεσα σε πολύχρωμα νεοκλασικά -συμβολικό απόσταγμα μιας παλιάς Αθήνας που δεν υπάρχει πια- να συζητούν γελώντας αδιάκοπα.
Εκείνη η πρώτη τους γνωριμία, που αποκάλυψε έντονη σύγκρουση αλλά και έλξη, ήταν αυτή που έκρινε και τα επόμενα μοιραία κεφάλαια της σχέσης ανάμεσα στο ζευγάρι. Είχε προηγηθεί μια τυχαία βόλτα του Δημήτρη με τον σκύλο του, ο οποίος έπεσε στο αυτοκίνητο της Χριστίνας και αποτέλεσε την αφορμή της γνωριμίας.



 Δύο τυχαία γεγονότα που αποκάλυψαν τα τερτίπια της μοίρας. Δύο άνθρωποι που τους ένωσε ένα σκυλί που λεγόταν -τραγική ειρωνεία- «Μοναξιά». Τι θα είχε συμβεί όμως αν ο Δημήτρης δεν έβγαζε τη «Μοναξιά» του -κυριολεκτικά και μεταφορικά- βόλτα; Δεν θα είχε γνωρίσει τη Χριστίνα, δεν θα είχε ακολουθήσει τις επιταγές της καρδιάς, δεν θα είχε δει την εκθαμβωτική πλευρά των πραγμάτων. Αντίστοιχα πάλι, αν ο ίδιος Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν είχε ακολουθήσει την επιθυμία του, δεν θα είχε τολμήσει να κάνει το πέρασμα από το τηλεοπτικό γυαλί στη μεγάλη οθόνη - και φυσικά δεν θα βρισκόταν τώρα στο παρά τρίχα να ράβει κουστούμι για τις Χρυσές Σφαίρες.

Σε ένα ταξίδι στην Αμερική που κρύβει αρκετές συναντήσεις και πολλά -ευχάριστα- απρόοπτα, ο Παπακαλιάτης απέδειξε στην πράξη ότι «αν» πιστέψεις όλα είναι πιθανά. «Αν» ο Παπακαλιάτης δεν ήταν εξίσου τολμηρός κι «αν» δεν επέμενε να δίνει το δυναμικό «παρών» στα φεστιβάλ, αυτή τη στιγμή δεν θα μιλούσαμε για πιθανότητες μια ελληνική ταινία να είναι υποψήφια στις Χρυσές Σφαίρες.



Τα «προκριματικά» ξεκίνησαν με την ταινία να έχει πραγματοποιήσει ήδη μια προβολή με την υποστήριξη του Los Angeles Greek Film Festival, ενώ στις 15 του μήνα θα προβληθεί μετά βαΐων και κλάδων στην Πόλη των Αγγέλων παρουσία των μελών της HFPA. Πρόκειται για την επιτροπή που απονέμει τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά βραβεία που διοργανώνονται ετήσια από το 1944 - η πιο σημαντική στον κόσμο του θεάματος μετά τα Οσκαρ. Κατ’ ουσίαν, τα αρχικά αναφέρονται στην περίφημη Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Χόλιγουντ, που αποτελείται από δημοσιογράφους του Χόλιγουντ σε εφημερίδες και περιοδικά. Επιπλέον, πέρα από την καθαυτή βαρύτητα που έχουν από μόνες τους οι Χρυσές Σφαίρες, σημαντικό είναι ότι δίνονται σε μια εκδήλωση που καλύπτεται απευθείας από το δίκτυο NBC και είναι κορυφαία σε τηλεθέαση μαζί με τα Οσκαρ και τα Γκράμι.



Το... αν τελικά το «Αν» θα διεκδικήσει τη χρυσή υποψηφιότητα και θα συμπεριληφθεί στις ταινίες που θα διεκδικήσουν τις Χρυσές Σφαίρες θα γίνει επίσημα γνωστό τον Δεκέμβριο. Ακόμη όμως κι αν αυτό δεν συμβεί, το σημαντικό είναι ότι το όνομα Παπακαλιάτης δεν ταυτίζεται πια για τους Αμερικανούς με ένα ακόμη περίπλοκο ελληνικό επώνυμο, αλλά με έναν δημιουργό με καλλιτεχνικό κριτήριο που ξέρει να φτιάχνει ταινίες για σύγχρονους ανθρώπους. Κι αυτό, όπως και να το ερμηνεύσει κανείς, δεν είναι μονοσήμαντο.



Από το Chinese Theatre ενώπιον της επιτροπής των Χρυσών Σφαιρών

Ολα ξεκίνησαν από την ακάματη διαδρομή που πραγματοποίησε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης στην Αμερική, μετά την Ευρώπη, υποστηρίζοντας από κοντά το δημιούργημά του με την ενίσχυση της εταιρείας παραγωγής Village. Και όσοι αναρωτιόνταν τότε τι μπορεί να κάνει ανοιξιάτικα ο νεαρός δημιουργός στην Πόλη των Αγγέλων, τώρα βλέπουν τα απτά αποτελέσματα της περιήγησης εκείνης. Το ελληνικό κοινό υποδέχτηκε με ιδιαίτερη θέρμη την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες - ειδικά στα μέρη όπου υπερτερεί η ελληνική κοινότητα ανταποκρίθηκαν πολύ θετικά φιλοξενώντας τον Παπακαλιάτη στις σελίδες του ντόπιου -και όχι μόνο- Τύπου.



Κανείς δεν ξεχνάει τη συγκινητική βραδιά των βραβείων Gabby, που είναι ακριβώς η επιβράβευση των Ελληνοαμερικανών προς τους δημιουργούς του τόπου καταγωγής τους, όπου έλαβε μέρος ο Ελληνας σκηνοθέτης και ηθοποιός υποστηρίζοντας την ταινία του τον περασμένο Μάιο. Εκείνη τη βραδιά ο Παπακαλιάτης είχε τη χαρά να γνωριστεί με μια άλλη διασημότητα, την Ολυμπία Δουκάκη, η οποία είχε σπεύσει να παραλάβει ένα αστέρι σε μια τιμητική εκδήλωση που προηγήθηκε των βραβείων κερδίζοντας τη συμπάθειά της. Με ιδιαίτερη χαρά και αρκετό τρακ, ο Παπακαλιάτης βρέθηκε επίσης τότε να υποδέχεται το κοινό που είδε την ταινία στο περίφημο Chinese Theatre - σημείο αναφοράς για όλους τους κινηματογραφόφιλους και όχι μόνο. Στο θέατρο αυτό είναι που πραγματοποιούνται οι σπουδαίες εκδηλώσεις του Χόλιγουντ, εδώ είναι που έχουν αφήσει τα χαρακτηριστικά αποτυπώματά τους η Μέριλιν Μονρόε και ο Γκράουτσο Μαρξ γονατίζοντας στο νωπό τσιμέντο.



Εξω ακριβώς από την αίθουσα του Chinese Theatre βρίσκεται το «Hall of Fame» και λίγο πιο πάνω όλες οι βίλες των διασήμων, που θα καταλάβαιναν τι σημαίνει το πέρασμα από αυτούς τους χώρους - ειδικά για έναν νέο όπως ο Χριστόφορος. Και κάπως έτσι ο Ελληνας δημιουργός βρέθηκε από τα σοκάκια της Πλάκας στις ατραπούς της χολιγουντιανής δόξας, μιλώντας για την ταινία του σε ανθρώπους που άλλοι θα έτρεμαν να τους σφίξουν ακόμη και το χέρι. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή λένε πως έπαιξαν και οι Ελληνες που υποστήριξαν το ταξίδι της ταινίας, όπως ο πρόεδρος της FOX Τζιμ Γιαννόπουλος, ο οποίος συνέβαλε τα μάλα στην προώθησή της μέσω των γνωριμιών του. Κυρίαρχο ρόλο επίσης ώστε να λάβουν την ταινία υπόψη τους ως υποψήφια δείχνει να έπαιξε και ο αριθμός των εισιτηρίων, αφού κατάφερε να κόψει περισσότερα από μισό εκατομμύριο εισιτήρια στην Ελλάδα σε διάστημα λιγότερο από έξι μήνες, που θεωρείται χρόνος-ρεκόρ, κάτι πολύ σημαντικό για τα Golden Globe Awards. Αντίστοιχα θετικά μέτρησαν και οι κριτικές της ταινίας από τους δημοσιογράφους της ελληνικής παροικίας, καθώς και τα δημοσιεύματα που τη συνόδεψαν. Πριν από την «εισβολή» της στο Λος Αντζελες, όμως, η ταινία είχε κάνει κι ένα σημαντικό πέρασμα από τη Νέα Υόρκη με αντίστοιχα θερμή ανταπόκριση.



«Οι Ελληνες που γνωρίζω στο εξωτερικό είναι πολύ ικανοί», έλεγε στους προσκεκλημένους του στη Νέα Υόρκη ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Και εξηγούσε πώς είναι να κάνεις μια ταινία που μιλάει για τον έρωτα αλλά εμπνέεται από την κρίση: «Ολοι έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή να γράψουμε ιστορία. Οι σχέσεις επηρεάζονται από την κρίση - και αυτό ακριβώς είναι που προσπαθεί να δείξει η ταινία. Ανεργία, φτώχεια, ανέχεια παίζουν σημαντικό ρόλο. Ωστόσο, σε αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις όμορφες στιγμές και την άλλη πτυχή της Ελλάδας που αγαπάμε. Αυτό που ήθελα να δείξω είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτή που βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων».



New York - New York

Ηταν, ίσως, τότε που ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης κατάλαβε ότι η ταινία του έχει πιθανότητες να διεκδικήσει μια θέση για κάποιο βραβείο. Στην κουβέντα που είχε στο Μουσείο Κινούμενης Εικόνας της Νέας Υόρκης εξήγησε αναλυτικά την εμπειρία του από τη δημιουργία της ταινίας. Κατέγραψε συγχρόνως με την ίδια διαύγεια τα φθίνοντα λουλούδια της Πλάκας, την Ελλάδα της κρίσης και της σύγκρουσης, εξήγησε πόσο πολύ ο ίδιος είχε επηρεαστεί από το κλίμα των ημερών, τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης, δεν παρέλειψε να τονίσει το στοιχείο της δημιουργίας που παραμένει πάντα ζωντανό στους Ελληνες, ενώ δήλωσε ενθουσιασμένος με την υποδοχή που είχε η ταινία του φροντίζοντας να απαντάει ο ίδιος σε όλες τις ερωτήσεις που έκανε το κοινό.



Στην ερώτηση που του έκαναν, κάπως προφητικά είναι αλήθεια, αν η ταινία τελικά θα τα καταφέρει στο «ταξίδι» της στο εξωτερικό, ο ίδιος απάντησε: «Η Ελλάδα πάντα τα κατάφερνε», οπότε γιατί να μην το κάνει και η δική του ταινία; Η ιστορία, όχι τυχαία, εξελίσσεται, όπως ομολογεί και ο ίδιος, «στην Ελλάδα του Μεταναστευτικού και των απολύσεων, σε μια Ελλάδα όπου πολλοί δεν έχουν πλέον να φάνε». Μόνο που σε όλα αυτά χωράει μια σπίθα ελπίδας, ένα φως που τον βοήθησε να δει πώς θα ήταν τα πράγματα «Αν» ήταν αλλιώς. Πώς θα ήταν αν πίσω από κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια ξεχώριζε η ουσία, αν πίσω από τις εφήμερες σκέψεις φαινόταν αυτό που θα διαρκέσει για πολύ.



Οπως κατέγραφε και η ίδια η ταινία μέσα από τη φωνή του Χρόνη Μίσσιου: «Αφήνουμε τα πιο σημαντικά πράγματα. Κάνουμε τον εαυτό μας νεκροταφείο δολοφονημένων προσδοκιών και επιθυμιών». Αυτές είναι που δεν θέλει να θάψει ο Παπακαλιάτης διεκδικώντας μια υποψηφιότητα στο όνειρο (των Χρυσών Σφαιρών). Κι «αν» τελικά το όνειρο (των Χρυσών Σφαιρών) βγει αληθινό;