Τζίλιαν Φλιν: Το κακό κορίτσι της νουάρ λογοτεχνίας αλώνει το Χόλιγουντ

«Δεν υπήρξα ένα καλό μικρό κορίτσι. Αγαπημένο μου χόμπι τα καλοκαίρια ήταν να ταΐζω μυρμήγκια στις αράχνες. Μέσα στο σπίτι το παιχνίδι που προτιμούσα ήταν το δικής μου έμπνευσης “Η κακιά θεία Ρόζι”. Εγώ υποδυόμουν τη διαβολική νταντά και τα ξαδέλφια μου προσπαθούσαν να ξεφύγουν και να καλέσουν βοήθεια - σπανίως τα κατάφερναν. Επίσης μου άρεσε πολύ να βλέπω ελαφρύ πορνό σε καλωδιακά κανάλια. Ομως τιμωρούσα αυστηρά όποια κούκλα μου επηρεαζόταν από το θέαμα κόβοντάς της τα μαλλιά... Πόσο ευτυχισμένα παιδικά χρόνια πέρασα στο παλιό καλό Κάνσας Σίτι!». Η Τζίλιαν Φλιν, νέα ηγετική μορφή στον χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας μυστηρίου, στην όψη τουλάχιστον δεν δείχνει κορίτσι που θα μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Αλλά μήπως και οι ηρωίδες της δείχνουν ποτέ αυτό που είναι;

Εχει χαρακτηριστεί η νέα και ωραία -συγγνώμη, μετρ- διάδοχος του Στίβεν Κινγκ. Για πολλούς, στον χώρο του ψυχολογικού μυστηρίου, τον ξεπερνάει. Για τον ίδιο η 42χρονη σήμερα Φλιν είναι απολαυστικά τρομακτική. Γι’ αυτό και το πρώτο της βιβλίο, το «Αιχμηρά αντικείμενα», συνοδεύτηκε από μια άκρως τιμητική κριτική στο εξώφυλλο που έφερε την υπογραφή του «βασιλιά» και υπογράμμιζε: «Θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσω το πρώτο μυθιστόρημα της Τζίλιαν Φλιν απλώς φανταστικό. Εχω περίπου 30 χρόνια να διαβάσω τόσο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ».
Τα λόγια του Κινγκ της προκάλεσαν τότε (2007) ένα αίσθημα ανακούφισης. «Σκέφτηκα ότι για να το λέει ένας τόσο ιδιοφυής άνθρωπος, δεν μπορεί, καλό βιβλίο θα είναι». Κι ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα. Ο «Σκοτεινός τόπος» το 2010 και «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε», που κυκλοφόρησε πέρυσι, τη μετέτρεψαν στην... Αντέλ της παγκόσμιας λογοτεχνίας μυστηρίου, στο πρόσωπο που έδωσε το έναυσμα να σβήσει η μόδα των έρμαιων του πάθους ηρωίδων (που ενέπνευσαν οι «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι») και να αναδειχτούν σε όλο τους το μεγαλείο τα πραγματικά κακά κορίτσια.



Εναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε», έχοντας πουλήσει πάνω από 2.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και ενώ παραμένει στη λίστα των best sellers των «New York Times», σκοπεύει να ταρακουνήσει και το κινηματογραφικό στερέωμα μέσα από τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, η οποία συγκεντρώνει υπογραφές υψηλών προδιαγραφών.

Τα δικαιώματα μεταφοράς έχουν αγοραστεί από την 20th Century Fox και τη Ρις Γουίδερσπουν. Η ίδια η συγγραφέας έχει επιμεληθεί το σενάριο σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ (δημιουργό ταινιών όπως οι «Fight club», «Seven», «Panic room», «The social network», «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» και «Το κορίτσι με το τατουάζ»). Οσο για το καστ; Οι πληροφορίες, που λένε ότι ο πρωταγωνιστής βρέθηκε, έφεραν ξανά το βιβλίο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Ο περιζήτητος μετά τα φετινά Οσκαρ Μπεν Αφλεκ, όπως αναφέρουν όλο και περισσότερες πηγές, αποφάσισε να αναβάλει για λίγο την επόμενη σκηνοθετική προσπάθειά του προκειμένου να υποδυθεί τον κεντρικό ήρωα στην ταινία, τα γυρίσματα της οποίας αναμένεται να ξεκινήσουν στο τέλος του καλοκαιριού. Μένει να καλυφθεί ο απαιτητικός ρόλος της πρωταγωνίστριας Εϊμι, για τον οποίο φαίνονται να ερίζουν μεγάλα ονόματα όπως οι Νάταλι Πόρτμαν, Ναόμι Γουότς, Εμιλι Μπλαντ, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Μισέλ Ουίλιαμς, αλλά και η Ρις Γουίδερσπουν, η οποία ήταν από τις πρώτες μεγάλες φαν του βιβλίου (μαζί με τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ).

Η νέα μανία του Χόλιγουντ με τα μυστήρια του έργου της Τζίλιαν Φλιν δεν περιορίζεται στο «Κορίτσι που εξαφανίστηκε». Με σκοπό την κινηματογραφική μεταφορά έχουν ήδη αγοραστεί και τα δικαιώματα του δεύτερου βιβλίου της, του «Σκοτεινού τόπου». Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Γάλλος Ζιλ Πακέ-Μπρενέ, ενώ στην παραγωγή αλλά και στον πρωταγωνιστικό ρόλο της δυσλειτουργικής Λίμπι (μοναδικής διασωθείσας ύστερα από σατανιστική σφαγή της οικογένειάς της από τον αδελφό της) βρίσκεται η Σαρλίζ Θερόν.

Προσοχή στους συγγραφείς ρομάντζων

Τι έχει και προκαλεί τόσο ενδιαφέρον τελικά το έργο της Τζίλιαν Φλιν, μιας καθωσπρέπει νεαρής συζύγου και μητέρας, μεγαλωμένης σε καλή οικογένεια της αμερικανικής επαρχίας, με σπουδές και μάστερ, εμπειρία δημοσιογράφου και τηλεκριτικού στο «Entertainment Weekly», που σήμερα ζει σε ένα αξιοσέβαστο βικτοριανό σπίτι στο Σικάγο; Ακριβώς αυτό: δεν είναι καθωσπρέπει με την έννοια του αναμενόμενου, του political correct, του ευρέως διαδεδομένου - άρα αποδεκτού. Στις ιστορίες της ανατρέπονται όλα τα κλισέ ακόμα και της λογοτεχνίας μυστηρίου -προϋπόθεση της οποίας είναι οι ανατροπές- και κάθε φορά τα πάντα συμβαίνουν κάτω από τη μύτη σου. Σου κλείνουν συνωμοτικά το μάτι σαν να σε προκαλούν να αντιμετωπίσεις τον φόβο σου, την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά και να εντοπίσεις αυτό το απροσδιόριστο κάτι που μπορεί να χωρίζει το απολύτως φυσιολογικό από το αρρωστημένο.

Στα βιβλία της Φλιν τίποτα και κυρίως κανένας δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται. Το καλό με το κακό συνυπάρχουν, το θύμα μπορεί να γίνει θύτης κι ένας συνηθισμένος γάμος να κρύβει μια ακραία σχέση, όπως στο «Κορίτσι που εξαφανίστηκε», που έκανε πολλά ζευγάρια ανά τον πλανήτη να κοιταχτούν ξαφνικά μεταξύ τους με καχυποψία.
Για την ίδια τη συγγραφέα, όπως είπε σε συνέντευξή της στον «Guardian» πριν από έναν μήνα, το καλύτερο κομπλιμέντο για το βιβλίο ήρθε από μια ξαδέλφη της, η οποία της εξομολογήθηκε ότι λίγο μετά το τέλος της ανάγνωσής του ο απολύτως νορμάλ σύζυγός της τής πρότεινε να πάνε ολιγοήμερες διακοπές σε ένα πολυτελές θέρετρο. «Η πρώτη της αντίδραση ήταν να τον κοιτάξει με υποψία κάνοντας τη σκέψη: “Μήπως σχεδιάζει να με δολοφονήσει;”. Ηταν ό,τι καλύτερο μου έχουν πει, γιατί αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος μου! Να κάνω τους συζύγους να κοιτούν λοξά ο ένας τον άλλον», δήλωσε.



Οι ρομαντικές ιστορίες ή τα παραμύθια δεν ήταν ποτέ του γούστου της. Η μικρή Τζίλιαν δεν λάτρευε τη Χιονάτη, ούτε τη Σταχτοπούτα, αλλά σχιζοφρενείς δολοφόνους. Από παιδί μυήθηκε στην αγάπη του μπαμπά, τις ταινίες μυστηρίου, και από την ηλικία των 7 ετών έβλεπε με επιμονή και πάθος το «Ψυχώ». Οπως έχει πει σε συνέντευξή της: «Είχα δει τόσες φορές την τελευταία σκηνή με τον Νόρμαν Μπέιτς, ο οποίος χαμογελά σιγά-σιγά στην κάμερα, ώστε καθόμουν στον καθρέφτη και μπορούσα να τον μιμηθώ στην εντέλεια. Ακόμα μπορώ...».

Κάπως έτσι ίσως ξεκίνησε και η αδυναμία της στα κακά κορίτσια, η οποία τής έχει στοιχίσει ορισμένες αρνητικές κριτικές. Κατηγορείται ότι μισεί τις ηρωίδες της και βγάζει μέσα από τα βιβλία της αντιφεμινιστικά μηνύματα. Εχει απαντήσει στις εν λόγω κατηγο­ρίες εξηγώντας: «Για μένα φεμινισμός δεν είναι το να λες συνθήματα για τη δύναμη που κρύβει κάθε γυναίκα και να την ενθαρρύνεις να γίνει το καλύτερο που μπορεί. Για μένα φεμινισμός είναι η ικανότητα να δέχεσαι ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι και κακές. Δεν είναι μόνο γλυκούλες και γεμάτες φροντίδα για τους γύρω τους. Μπορούν να είναι και εγωίστριες, αναίσθητες, πραγματικά κακές, δεν με πειράζει. Εχω όμως βαρεθεί τις μοιραίες ηρωίδες, τα γενναία θύματα βιασμού, τις επιτυχημένες επαγγελματίες και μητέρες, τις φιλάνθρωπες δυναμικές παρουσίες ή τις υπέρκομψες κυρίες που αναζητούν τα βαθύτερα νοήματα της ζωής». Σήμερα δηλώνει συνηθισμένη στην πλάνη του κοινού, που θεωρεί πως τραύματα της προσωπικής της ζωής εμπνέουν τη «μαυρίλα» των βιβλίων της (και μάλλον ο γάμος της είναι δυσλειτουργικός και η σχέση με τη μητέρα της καταδυναστευτική, ενώ ποιος ξέρει τι σημάδια -με ξυράφι- κρύβει στο κορμί της;)

Η ίδια ωστόσο υπογραμμίζει ότι τόσο με τον άντρα της όσο και με τη μητέρα της έχουν εξαιρετικά υγιείς σχέσεις και διευκρινίζει: «Οι περισσότεροι συγγραφείς ιστοριών μυστηρίου και τρόμου που έχω γνωρίσει είναι οι πιο υγιείς και καλοί άνθρωποι. Ισως γιατί με το έργο τους βγάζουν από μέσα τους οτιδήποτε αρνητικό. Είναι τρελό, αλλά φαίνεται πως όσο πιο σκοτεινό είναι το βιβλίο τόσο πιο καλός θα είναι ο συγγραφέας του. Να προσέχετε τους συγγραφείς ρομάντζων».