Αποστόλης Τότσικας: Ωραίος, περιζήτητος - και πάντα ερωτευμένος

Το όνομα και μόνο Αποστόλης Τότσικας αρκεί για να προκαλέσει διφορούμενα αισθήματα έμφοβου θαυμασμού -κυρίως στις γυναίκες- και σαστίσματος. Για κάποιους ο Τότσικας είναι το παιδί που έκλεψε τις καρδιές πρωταγωνιστώντας σε οικογενειακά σίριαλ και σε βιντεοκλίπ της Αννας Βίσση, για άλλους ο απόφοιτος του Εθνικού και πρωταγωνιστής της παράστασης του απαιτητικού Γουίλσον. Από τη μια το όνομά του συνδέεται με σέξι φωτογραφήσεις, φαν κλαμπ και αυτόγραφα, από την άλλη με ασκήσεις αυτογνωσίας και σκληρή δουλειά.
 
Ωσπου ξαφνικά, μετά την πρόσφατη πρωταγωνιστική του εμφάνιση στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον, κάτι γίνεται και στρέφονται όλα τα φώτα πάνω του. Οι κριτικοί τον επαινούν, οι συνάδελφοί του τον ζηλεύουν. Και κάπου εκεί στη μέση, ο γνωστός πρωταγωνιστής ανακαλύπτει επιτέλους τη μέση οδό. Είναι πια γεγονός ότι σβήνοντας πριν από λίγους μήνες τα 30 κεράκια στην τούρτα του έχει μεγαλώσει. Και μπορεί να είναι ταυτόχρονα ο επιτυχημένος ζεν πρεμιέ της τηλεόρασης και ο περίοπτος πρωταγωνιστής του θεάτρου.

Τουλάχιστον αυτό μου φαίνεται καθώς τον βλέπω να ξαπλώνει απέναντί μου πράος, άνετος, όμορφος και, όπως δηλώνει ο ίδιος σε διάφορες συνεντεύξεις του, ερωτευμένος όσο ποτέ στο σαλόνι του ξενοδοχείου στα Χανιά, απολαμβάνοντας κάποιο διάλειμμα από τα γυρίσματα του «Μπρούσκο» όπου πρωταγωνιστεί. Δεν φαίνεται αγχωμένος όπως παλιότερα - τότε που έδειχνε να κοντράρεται πιο έντονα και να μη δέχεται να απαντήσει όταν κάτι του φαινόταν ανάρμοστο. Τώρα δεν έχει ανάγκη να αποδείξει κάτι: κάνει αστεία, γελάει, τα πάει καλά ακόμη και με όσους δεν του είναι αρεστοί. Ξέροντας ότι μετά τον Γουίλσον έχει κερδίσει τα εύσημα του δήμου και των σοφιστών, απολαμβάνει πιο απενοχοποιημένα τη συμμετοχή του σε ένα σίριαλ - και μάλιστα καθημερινό.



Για τις ανάγκες του νέου του ρόλου ο Αποστόλης έμαθε να χορεύει κρητικά, να τριγυρνάει με άλογο στα στενά των Χανίων και να χειρίζεται επιδέξια τα όπλα

Είναι χαρούμενος που μπορεί να δουλεύει με ένα εξαιρετικό καστ σε έναν όμορφο τόπο όπως τα Χανιά και να έχει στο πλάι την αγαπημένη του, τη φωτογράφο Ρούλα Ρέβη. Μπορεί να μην το λέει, αλλά φαίνεται στον τρόπο που της απευθύνεται και εκείνη του χαμογελά έτοιμη σε λίγο να τραβήξει τις καλύτερες στιγμές του στις φωτογραφίες που θα απαθανατίσει ο φακός της. Οι φήμες τούς θέλουν πότε να παντρεύονται, πότε να κάνουν παιδιά, πότε να δηλώνουν ότι θα ζήσουν μαζί για πάντα. Ποτέ όμως να καβγαδίζουν ή να αμφισβητούν τη στενή σχέση που τους οδήγησε να χτυπήσουν τατουάζ ο ένας το όνομα του άλλου.

Τον ρωτάω τι τον έκανε να βάλει τις μαύρες μπότες, το λευκό πουκάμισο, το μαύρο γιλέκο και να γίνει, για τις ανάγκες του νέου του ρόλου, Κρητικός - που ομολογουμένως του πάει πολύ. Εμαθε μάλιστα να χορεύει κρητικά, να τριγυρνάει με άλογο στα στενά των Χανίων και να χειρίζεται επιδέξια τα όπλα. Ολα αυτά του φαντάζουν αρκούντως συναρπαστικά. «Το σενάριο της Βάνας Δημητρίου είναι εξαιρετικό και έχει ανατροπές. Η συνεργασία με τα παιδιά και τον σκηνοθέτη Ανδρέα Γεωργίου έπαιξε επίσης ρόλο. Η φροντισμένη παραγωγή επίσης». Τονίζει, βέβαια, πως δεν υπάρχει καλή ή κακή δουλειά, καλή ή κακή συγκυρία, αλλά ο τρόπος που εσύ τα υποδέχεσαι. «Τα πράγματα είναι τελικά έτσι όπως τα αντιμετωπίζει ο καθένας. Αν τα αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα, το αποτέλεσμα θα είναι ανάλογο.

Αν τα υποτιμάς, θα στραφούν εναντίον σου». Με μια έντονη φιλοσοφική διάθεση, θέλει να μιλήσει για την υποκριτική, να ομολογήσει ότι γεννήθηκε σε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη ήταν αξία, τρόπος ζωής και ύπαρξης. «Είναι αφροδισιακό πράγμα η τέχνη», μου ομολογεί και συνεχίζει: «Και η μόνη που μπορεί να σε οδηγήσει σε άγνωστα μονοπάτια. Σε βάζει σε άλλες καταστάσεις, πιο εσωτερικές και παράδοξες - αν και πάντα εξαρτάται σε τι κατάσταση βρίσκεσαι. Αυτή η δουλειά έχει κάτι μαγικό που σε ταξιδεύει σε μια πορεία που ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την κατάληξή της. Ενας φίλος ζωγράφος μού έλεγε ότι αν θες να βιώσεις πραγματικά το ταξίδι, βρες τη ρίζα, δες τις γωνίες και τράβα τες μέχρι την άκρη τους. Το φως θα σε οδηγήσει από μόνο του». Τον ρωτάω αν τελικά μαζί με το φως επικοινωνεί και με το σκοτάδι που απαιτεί εκ των πραγμάτων ένας ρόλος και η ίδια η ζωή. «Εννοείται, πάντα ο καλλιτέχνης αναγκάζεται να ισορροπήσει στο οξύμωρο και να ανιχνεύει αυτό που δεν φαίνεται, το κρυμμένο».

Στην περίπτωση του Τότσικα όλα αυτά τα έμαθε από μικρή ηλικία, προτού βρεθεί να σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. «Εζησα τη σχιζοφρένεια από μικρός, αυτό το ο μισός εαυτός να πολεμάει τον άλλο μισό... Να φανταστείς ότι ενώ κατάγομαι από τη Λάρισα, κάποια στιγμή βρέθηκα να ζω στον Βόλο και να βιώνω καταστάσεις ακραίες. Οι δύο πόλεις, ως γνωστόν, μισούνται κι εγώ βρισκόμουν ανάμεσα, να συμβιβάσω τα ασυμβίβαστα». Αυτή τη σχιζοφρένεια ομολογεί ότι δεν σταμάτησε να τη νιώθει ούτε ως ηθοποιός, μια κατάσταση φυσική για όποιον θέλει να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα. «Και δεν το μετάνιωσα ποτέ όσο δύσκολα και αν είναι τώρα τα πράγματα, όσο κι αν μας αφήνουν απλήρωτους. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να γίνω κτηνίατρος επειδή αγαπούσα πολύ τα ζώα, πάλι ήταν κάτι που έγινε σχεδόν από αντίδραση στη φυσική μου κλίση». Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Με πατέρα ηθοποιό, αδελφό σκηνοθέτη και ένα σπίτι όπου όλα τα μέλη του έπαιζαν όλη μέρα κάποιο μουσικό όργανο, ο γόνος Τότσικας δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.



Οντας ακόμη πολύ μικρός σε ηλικία, κάνει ένα πέρασμα από τη σειρά της ΕΡΤ «Το καπλάνι της βιτρίνας» όπου πρωταγωνιστούσε ο πατέρας του Γιάννης Τότσικας, με τον οποίο βρέθηκαν να παίζουν παρέα στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Νύφες». Τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, όμως, τον πήρε σε ταινία που γύρισε ο αδελφός του Θανάσης Τότσικας με τον τίτλο «Το τέλος του χρόνου», για να κερδίσει αμέσως την προσοχή του Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος τον αναζήτησε για να του προτείνει ρόλο στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους».

Οι προτάσεις για σίριαλ δεν σταμάτησαν να έρχονται για τον ευειδή και ταλαντούχο Αποστόλη, ο οποίος προσπαθεί έκτοτε να ακροβατήσει ανάμεσα στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Και καθώς φαίνεται τα καταφέρνει, αφού το 2007 συνεργάζεται με το τεράστιο όνομα που λέγεται Πίτερ Στάιν. «Από τότε κατάλαβα τι σημαίνει να συνεργάζεσαι με μεγάλα ονόματα και να ανοίγεις τα φτερά σου στο εξωτερικό, αν και η εμπειρία με τον Γουίλσον δεν συγκρίνεται με καμία προηγούμενη», σχολιάζει, αλλά προσπερνάει με τρόπο το ερώτημα του κατά πόσο θα επεδίωκε μια καριέρα στο εξωτερικό. Εχει άλλωστε μόλις επιστρέψει από το Piccolo Teatro στο Μιλάνο όπου ανέβηκε με επιτυχία η «Οδύσσεια», αλλά δεν θέλει να σχολιάσει περαιτέρω, προφανώς από φόβο μήπως τον πουν ψώνιο. Μπορεί ωστόσο να χαίρεται μια ιδανική συγκυρία, που τον θέλει όχι μόνο στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αλλά και στην πρώτη γραμμή της τηλεόρασης και του θεάτρου. Και γιατί να βιαστεί να το κάνει; Ο χειμώνας φαίνεται να ανήκει στον Αποστόλη Τότσικα και προς το παρόν μπορεί να χαίρεται ένα κουραστικό αλλά άκρως απολαυστικό καλοκαίρι.