Eλένη Φουρέιρα: «Όσα έχω περάσει με έκαναν δυνατή»

Κορίτσι λαμπερό και φρέσκο, που το ακολουθούν φήμες και πρωτοσέλιδα. Μέχρι σήμερα έχει πει λίγα κι έχει αφήσει να υπονοηθούν ακόμη περισσότερα για τη ζωή της, τα παιδικά της χρόνια, τις δυσκολίες που βίωσε. Υπήρξαν στιγμές
που επίμονα της ζητήθηκε να απολογηθεί ακόμη και για την καταγωγή της. Αυτό που έμεινε τελικά από όλα τα «περιφερειακά» που ειπώθηκαν ή γράφτηκαν για την Ελένη Φουρέιρα ήταν η επιμονή της να τα καταφέρει. Το γνωρίζει και η ίδια πως η αναφορά της στα πρώτα χρόνια της ζωής της είναι μαχαίρι δίκοπο.Υπάρχουν  εκείνοι που θα της καταλογίσουν ότι εκμεταλλεύεται την οικονομική δυσπραγία της οικογένειάς της, αλλά υπάρχουν και τα παιδιά που στο πρόσωπό της που αναγνωρίζουν τη δική τους ευκαιρία για κάτι μεγάλο και ξεχωριστό. «Νομίζω ότι αυτό που με ξεχωρίζει είναι οι στόχοι. Από πιτσιρίκι ακόμη, έβαζα στόχους κι αυτό με έκανε να πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα. Στα 16 μου έλεγα “πότε θα πάω 18 για να πάρω το δίπλωμα οδήγησης” και μέσα σε ένα καλοκαίρι έβγαλα τα χρήματα, κάνοντας 3-4 διαφορετικές δουλειές. Η μητέρα μου λέει ότι 3 ετών της έλεγα πως θα γίνω σταρ κι εκείνη με κορόιδευε. Θυμάμαι ότι έβλεπα με προσήλωση βιντεοκλίπ. Είχα μια φούστα λαμπάντα που την είχα λιώσει. Την
έπλενα, την έβαζα και ξανά πλύνε-βάλε. Έβλεπα στην τηλεόραση κάποια πρωταγωνίστρια να κλαίει, πήγαινα στον καθρέφτη και τη μιμούμουν. Μάλλον ήμουν φαντασμένη από μικρή» εξομολογείται γελώντας στο People.



Υπήρξε παιδί κοινωνικό, που έκανε εύκολα φιλίες, αλλά ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητο. «Ήμουν υπερβολικά ευαίσθητη. Σε άσχημο βαθμό. Μπορεί να έλεγαν κάτι  στην παρέα, το οποίο να με έκανε να πηγαίνω στο σπίτι με κλάματα. Δεν μπορούσα να συνέλθω. Τα έπαιρνα όλα κατάκαρδα. Όταν με μάλωνε ο δάσκαλος, δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Εκλάμβανα τα πάντα ως απόρριψη. Ίσως να το δημιούργησα και μόνη μου όλο αυτό. Ήμουν το τρίτο κορίτσι στην οικογένεια, πριν γεννηθεί ο μικρότερος αδελφός μου, και ένιωθα ότι οι γονείς μου θα σκέφτονταν “πάλι κόρη!”. Έκανα συνεχώς πολλά πράγματα, για να αποδεικνύω στους γονείς μου ότι ήμουν εκεί, παρούσα. Ακόμη και οι σημερινές μου ανασφάλειες μπορεί να γεννήθηκαν τότε. Η απόρριψη, δε, είναι η μεγαλύτερή μου ανασφάλεια, δεν την αντέχω».

Μεγάλωσε σε μια οικογένεια με πολλά οικονομικά προβλήματα. Ωστόσο γελούσε, περνούσε μια χαρά στο σπίτι. Ο εφιάλτης ήρθε στο σχολείο. «Δεν το καταλάβαινα τότε ότι περνούσαμε δύσκολα οικονομικά. Άρχισα να νιώθω ότι μου λείπουν πράγματα, όταν ξεκίνησα το σχολείο. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και πολλές φορές ντρεπόμουν. Στο σχολείο διαπιστώνεις τη διαφορά με τα άλλα παιδιά, εκεί νιώθεις τη διαφορετικότητα. Εκεί είναι που αναγκάζεσαι να
πεις ψεματάκια για να κρύψεις την αλήθεια σου. Τα παιδιά, ξέρεις, μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά, να σε κοροϊδέψουν χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Τότε, λοιπόν, μπορεί να το έριχνα σε μένα την ίδια, λέγοντας ότι κάτι κακό έχω πάνω μου. Αιτία του ρατσισμού που βίωσα στο σχολείο ήταν η οικονομική μου κατάσταση» λέει στο People.

Παρόλο που εκείνα τα χρόνια δεν θα τα σβήσει ποτέ από τη μνήμη της, δεν νιώθει ότι το παρελθόν της τη σκοτεινιάζει. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Όλα όσα έχω περάσει με έχουν κάνει να νιώθω ισορροπημένη. Ούτε τα μυαλά μου παίρνουν αέρα, γιατί σήμερα είμαι κι αύριο δεν είμαι». Η οικογένειά της είναι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα και οι γονείς της αποτελούν τα πρότυπά της. Για την Ελένη, η μεγαλύτερη αδελφή της είναι η δεύτερη μαμά της, όπως την αποκαλεί.Εκείνη πήγαινε μαζί της στις πρώτες της δουλειές, σε εκείνη τηλεφωνεί μόλις αρρωστήσει για να μην αγχωθεί η μητέρα της. Αναρωτιέμαι αν θα ήθελε κάποια στιγμή να ανταποδώσει στους γονείς της όλα όσα της πρόσφεραν. «Όπως μπορώ, τους βοηθάω. Και ακόμη δεν έχω κάνει όλα όσα θα ήθελα για κείνους. Κάποια στιγμή όμως θα τα καταφέρω, γιατί παραμένουν η προτεραιότητά μου. Είναι δίπλα μου, με στηρίζουν, μου είχαν πάντοτε εμπιστοσύνη, με πρόσεχαν.Τα λεφτά που έβγαζα τα κρατούσα για μένα.Δεν μου ζήτησαν ποτέ τίποτε, παρόλο που δούλευαν όλη μέρα» εξομολογείται.

Ανάλογο παράδειγμα και σύμβολο καταξίωσης των ημερών μας η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούμπο, που θα αγωνιστεί στο NBA. «Καλό είναι να έχουν τα παιδιά τέτοια πρότυπα. Δούλεψε σκληρά και είναι πολύ ταλαντούχος. Πρέπει να τα βλέπουν αυτά τα νέα παιδιά και να σταματήσουν να σκέφτονται αν είναι όμορφα ή αν έχουν αρκετά χρήματα. Είτε άσχημος είσαι είτε φτωχός, σημασία έχει να αγαπάς κάτι, να είσαι ταγμένος σε αυτό και να μη σε εμποδίζει τίποτε από το να το πετύχεις. Εγώ δούλευα σερβιτόρα και έλεγα ότι είμαι τραγουδίστρια. Ήμουν σίγουρη για αυτό».



Και το πάλεψε με νύχια και με δόντια. Ήταν μόλις 16 ετών, όταν έμαθε ότι οι ιδιοκτήτες μιας καφετέριας είχαν σχέση με το Παλατάκι στην Καλλιθέα, όπου διοργανώνονταν γάμοι και δούλευαν τραγουδιστές. Ήταν ζήτημα ωρών να βρεθεί στο Παλατάκι τραγουδώντας δύο τραγούδια με νυχτοκάματο 20 ευρώ. Ούτε που την ένοιαζε το ποσό. Ήθελε μόνο να τραγουδήσει. «Η Ελένη λατρεύει το τραγούδι, ζει γι'αυτό και έχει στρατιωτική πειθαρχία. Δεν κουράζεται και δεν παραπονιέται ποτέ» λέει στο People συνεργάτης της.

Γι' αυτό και την ξεχώρισε από το συγκρότημα Mystique ο Γιώργος Αρσενάκος,στηρίζοντας τη σόλο καριέρα της.Σήμερα πλέον, πίσω από κάθε εμφάνισή της κρύβονται πολλές ώρες εντατικής δουλειάς και προβών, με πείσμα και ιδρώτα. Ο σκηνοθέτης της, Απόλλωνας Παπαθεοχάρης, βρήκε στην Ελένη την ιδανική μούσα για τις δημιουργικές εκρήξεις του μυαλού του. Εκείνη υπηρετεί πιστά τις ιδέες του και όλοι μιλούν για τη Φουρέιρα που τολμάει, που δεν φοβάται, που γυρνάει πίσω της για να δει αν πρόλαβε κανείς να ακολουθήσει. Μέσα σε 3 μόλις χρόνια όλοι μιλούν για αυτήν. H Eλένη έχει ένα χάρισμα: είναι καθηλωτική στη σκηνή. Σε μαγεύει.



«Με εξιτάρει να με λένε “δουλευταρού” και με κάνει να δουλεύω ακόμη περισσότερο. Θέλω να εξελίσσομαι. Αν δεν δουλέψω πολύ, νιώθω άχρηστη. Δύο μέρες συνεχόμενες στο σπίτι δεν μπορώ να καθίσω. Το έχω και στη ζωή μου αυτό το κακό, βαριέμαι εύκολα. Όταν πάει να γίνει κάτι τέτοιο σε μια σχέση, βρίσκω τον τρόπο μόνη μου και ανανεώνομαι. Διαφορετικά, δεν θα στέριωνα πουθενά και με κανέναν άνθρωπο. Εκείνο που δεν αντέχω είναι η μιζέρια. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιζεριάζουν. Είναι λίγος ο χρόνος μας και δεν είναι για χάσιμο. Το κλάμα, το άγχος, η καψούρα είναι συναισθήματα αποδεκτά, η μιζέρια όχι. Σήκω και πάλεψε. Εσύ καθορίζεις την τύχη σου. Έχω φίλους που παθαίνουν κρίσεις πανικού και πηγαίνουν σε ψυχολόγο. Καλά κάνουν. Εγώ δεν έχω πάει και δεν θα χρειαστεί να πάω, γιατί θεωρώ ότι δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμη κι όταν πάθουμε ένα κόλλημα, όσο κι αν θέλουμε να ακούσουμε τους φίλους μας, το δικό μας θα κάνουμε και θα ρίξουμε το φταίξιμο εκεί που θέλουμε εμείς. Άρα, ο καλύτερος ψυχαναλυτής είναι ο εαυτός μας. Ούτε την πίστη μου έχασα ποτέ μέσα σε αυτή τη δουλειά. Είχα ζήσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και τίποτε δεν θα μπορούσε να με ρίξει. Όταν κάποτε δεν είχα να φάω, τι να με κάνει τώρα να χάσω την πίστη μου; Η κατάθλιψη είναι πολυτέλεια για μένα» ξεκαθαρίζει.



Σε ένα μήνα, θα συμπληρώσει ένα χρόνο σχέσης με τον Δημήτρη Πελέκη. Συγκριτικά με τις προηγούμενες σχέσεις της ζωής της νιώθει ότι πλέον κάτι τη συγκρατεί και δεν τα δίνει όλα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως φταίει σε κάτι ο Δημήτρης. «Όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι κρατάω πράγματα για τον εαυτό μου. Είμαι λίγο πιο μαζεμένη, δεν τα δίνω όλα στη σχέση και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό. Παλιότερα, τα έδινα όλα. Όταν τέλειωνε λοιπόν μια σχέση, σκεφτόμουν ότι ίσως δεν έπρεπε να δείξω ποια είμαι ακριβώς. Το να δείχνουμε τα μειονεκτήματα και τις ανασφάλειές μας ίσως να μην είναι σωστό.Ο Δημήτρης, παρόλο που θα κλείσουμε ένα χρόνο μαζί, δεν θεωρώ ότι ξέρει όλα μου τα χαρακτηριστικά. Ίσως η σχέση μας να συνέπεσε με μια περίοδο που είναι πολύ φορτωμένη επαγγελματικά για μένα. Από την άλλη, σκέφτομαι “αν τα δίνεις όλα από την αρχή, μετά τι θα γίνει;”».



Παρ’ όλα αυτά, στις σχέσεις της δεν είναι εγωίστρια. Ακόμη κι όταν δεν έχει φταίξει, λέει «δεν πειράζει, πάμε παρακάτω». Επιμένω να μας περιγράψει πώς νιώθει συναισθηματικά αυτό τον καιρό. «Απολαμβάνω τη ζωή. Είμαι καλά και ευτυχισμένη. Είμαι σε μια ηλικία που δεν σκέφτομαι να παντρευτώ. Μπορεί σε λίγο καιρό να χωρίσω ή να κάνω μια άλλη σχέση. Δεν είναι σωστό, λοιπόν, κάθε φορά να μιλάω για έναν άλλον άνθρωπο. Όταν βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο, θα σου βγει και η επιθυμία για οικογένεια και παιδιά. Το “για πάντα”με τρομάζει. Εξάλλου, όλες οι σχέσεις περνάνε από φάσεις». Αν και δεν θέλει να μιλήσει για το πώς γνωρίστηκε με τον Δημήτρη, δεν αρνείται να σχολιάσει πώς της αρέσει να την προσεγγίζουν οι άντρες. «Μου αρέσει να υπάρχει σοβαρότητα στην προσέγγισή τους, ακόμη και στο χιούμορ τους. Να είναι χιούμορ έξυπνο, όχι στημένο».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.