Ο ταλαντούχος κύριος Χαραλαμπόπουλος

Τον συναντάω στις κερκίδες του Θεάτρου Δάσους, ο ήλιος βασανιστικός. Σε λίγες μέρες, κάτω από το φεγγάρι, σε αυτό ακριβώς το κοίλο, θα είναι ο «Τρυγαίος» στην αριστοφα- νική Ειρήνη. Χαμόγελα και εκφράσεις, πνευματώδης, αυτοσαρκαστικός, κα- λός συζητητής, δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αγαπάνε τον Βασίλη. Το κοινό ακολουθεί τις επιλογές του –όχι εύκο- λες–, οι κριτικοί αγκαλιάζουν όλο και πιο σφιχτά τις ερμηνείες του, ο Λάκης Λαζόπουλος,ως πάτερ φαμίλιας πλέον της σάτιρας, τον αναζητά συνέχεια και τον απολαμβάνει στο πλευρό του. Δουλεύει ακατάπαυστα. Δεν κουράζεται ποτέ; «Σκεφτόμουν ότι ήθελα να ξε- κουραστώ φέτος το καλοκαίρι, να φορ- τίσω τις μπαταρίες μου, αλλά, τελευταία στιγμή, ήρθε η πρόταση του Σωτήρη Χατζάκη, με μια ωραία παρέα συνεργατών. Είναι τιμή μου να βρίσκο- μαι δίπλα στον Γιώργο Κωνσταντίνου, ένα αστείρευτο ταλέντο. Θα ήταν αχα- ριστία από μέρους μου να πω όχι» εξο- μολογείται στο People. Στο άκουσμα του ονόματος του Γιώργου Κωνσταντίνου, έχω σκαλώσει, προσπαθώντας να καταλάβω τι διαφορετικό έκαναν οι παλιοί, που δεν το κάνει η γενιά του Βασίλη. «Όλοι μας είναι σαν να έχουμε στο DNA μας αυτούς τους ηθοποιούς, όπως τον Γιώργο Κωνσταντίνου ή τον Κώστα Βουτσά. Μεγαλώσαμε μαζί τους, είναι η οικογένειά μας οι παλιοί ηθοποιοί. Μας συγκινούν ή μας κάνουν να γελάμε. Αυτό είναι δύσκολο να συμβεί σήμερα, όχι γιατί δεν υπάρχουν ηθοποιοί που είναι άξιοι ταλέντου, αλλά οι συνθήκες είναι τέτοιες ώστε διαλύεται γρήγορα η μαγεία. Ήταν πολύ εύκολο να δημιουργηθούν μύθοι τότε, ενώ τώρα οι μύθοι γκρεμίζονται πολύ εύκολα εν τη γενέσει τους, γιατί τρέχουν τα κανάλια και τα κουτσομπολιά γκρεμίζοντας ό,τι πάει να χτιστεί».






Αναρωτιέμαι πώς ήταν ως παιδί αυτός ο πραγματικά χαριτωμένος εραστής της σκηνής. «Στην παρέα ήθελα να είμαι το επίκεντρο, όπως τα περισσότερα παιδιά. Στο σχολείο προτιμούσα να περνάω απαρατήρητος, να κάθομαι στο τελευταίο θρανίο, να μη με ενοχλούν, να μην ενοχλώ. Όταν μπήκα σε αυτή τη δουλειά, άρχισα να εκτονώνομαι μέσα από τους ρόλους. Δεν με ενδιέφερε να είμαι το επίκεντρο, γιατί αυτό που είχα διαλέξει να κάνω εμπεριείχε μια ματαιοδοξία» λέει ο Βασίλης. Ήταν και παραμένει χαμηλών τόνων, παρόλο που υπήρξαν περίοδοι που ένιωθε σαν «ένα καζάνι που σιγόβραζε». Φόρτωνε, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μπορούσε να εξωτερικεύσει την όποια ενέργεια διέθετε. Από τα πρώτα ακόμη χρόνια της τηλεοπτικής του επιτυχίας κατάλαβε ότι οι συνεντεύξεις δεν τον έκαναν ευτυχισμένο. «Δεν ήταν αυτό που ονειρευόμουν. Το όνειρό μου ήταν να έχω μια κάποια αξία και να με βοηθήσει ο Θεός να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, για να επικοινωνώ με το κοινό. Δεν επιθυμούσα να γίνω ένας σημαντικός άνθρωπος μέσα απ’ αυτή τη δουλειά. Υπάρχει, ξέρεις, ένα μπέρδεμα αξίας ανθρώπου και καλλιτέχνη. Δεν αφιονιζόμουν με τη δημοσιότητα, δεν το απολάμβανα. Είχε ένα ενδιαφέρον στην αρχή, αλλά μετά δεν ήθελα να μιλάω για μένα». Κανείς πλέον δεν αμφιβάλλει για το ταλέντο του. Όλοι αποδέχονται την ουρά «καλός ηθοποιός» στο σώμα του. Τον πιάνω απροετοίμαστο όταν του αντιστρέφω το ερώτημα. Θεωρείς, λοιπόν, τον εαυτό σου καλό ηθοποιό; «Τον εαυτό μου τον θεωρώ αγωνιστή σε σχέση με τη δουλειά μου. Έχω, ωστόσο, υποχρέωση να κρίνω πολύ άσχημα τον εαυτό μου σε κάθε δουλειά, έτσι ώστε να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος. Το να δίνω εύσημα στον εαυτό μου με φρενάρει από το να εξελίσσομαι. Τα εύσημα θα μου τα δώσει ο κόσμος και αυτό θα με τονώσει, δίνοντάς μου τη δύναμη να κάνω το επόμενο βήμα. Η δουλειά μου είναι ένα περίεργο, αλλά ακίνδυνο ναρκωτικό. Στιγμιαία νιώθω ευφορία, αλλά μετά με προσγειώνει απότομα στο ότι πρέπει όλο αυτό να το ξαναζήσω, οπότε κυνηγάω το καλύτερο δυνατό στον επόμενο ρόλο, στην επόμενη συνεργασία».

Υπάρχει κάτι που εκείνος θεωρεί αφόρητο στους συναδέλφους και στον περίγυρό του; «Σε ένα συνάδελφο, θα θεωρούσα αφόρητο το υπερεγώ του. Το να νιώθει δηλαδή ότι είναι σημαντικός ως άνθρωπος, επειδή μπορεί να είναι σημαντικός ως καλλιτέχνης. Στους ανθρώπους, γενικότερα, θεωρώ αφόρητη την αγένεια, το μη σεβασμό στο συνάνθρωπο».




Αν και από φύση αισιόδοξος, δεν θέλει να γίνεται βάρος σε κανέναν. «Τα δύσκολα βρίσκω τη δύναμη να τα ξεπερνάω μόνος μου. Να μη γίνομαι φόρτωμα σε κανέναν, με ό,τι κι αν περνάω. Δεν με ενδιαφέρει να διαδώσω ούτε τη λύπη μου, ούτε τη χαρά μου, πέρα από ανθρώπους που με γνωρίζουν καλά. Νιώθω ότι έχω βάλει κάποια σύνορα, για να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος με μια έννοια».




Σε ένα χαοτικό κοινωνικό περίγυρο δεν θα μπορούσε να σταθεί αμέριμνος. «Με τρομάζει το πόσο εύκολα μπορεί να κατευθυνθεί η σκέψη των ανθρώπων. Με τρομάζει η άνεση, με την οποία μπορεί κάποιος να ψηφίζει πολιτικά κάτι που δεν έχει ιδέα τι μπορεί να είναι, όπως στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Με τρομάζει το πόσο έχει εξελιχθεί το μάρκετινγκ, κατευθύνοντας τη σκέψη της μάζας ή το ότι οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί ότι είναι αριθμοί ενώ δεν είναι».



Ο φίλος και συμπρωταγωνιστής του, Φάνης Μουρατίδης, αποτελεί την κεφαλή ενός οικογενειακού πυρήνα. Αναρωτιέμαι αν παραμένει ανεπηρέαστος στο συγκεκριμένο κομμάτι και αν τελικά τα πάει καλά με τις κοινωνικές συμβάσεις. «Το θέμα γάμος, με την έννοια της τελετής, δεν έχει περισσότερη αξία από το να συμβιώνω με τον άνθρωπό μου, με τη γυναίκα μου. Το να κάνω ένα παιδί είναι πολύ πιο σημαντικό από το να βάλουμε τη σφραγίδα του γάμου. Με αυτό που λέω, δεν σημαίνει ότι ακυρώνω τη μαγεία ενός μυστηρίου, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός μου. Το σημαντικό δεν είναι το θέμα της υπογραφής, γιατί η υπογραφή του να συμβιώσεις με κάποιον είναι πιο βαθιά, στην καρδιά και την ψυχή μας». Ο Βασίλης παραδέχεται ότι στην καρδιά παραμένει έφηβος και ότι, εκτός προβολέων, κάνει πράγματα που ανακαλούν παιδικές συμπεριφορές. «Το ότι νιώθω παιδί δεν με απομακρύνει από το ενδεχόμενο της πατρότητας, με την έννοια του παλιμπαιδισμού. Απλώς, είμαι πολύ ήρεμος σε σχέση με αυτό. Αν μου έχει κληρωθεί ένα παιδί, κάποια στιγμή θα μου συμβεί. Πιστεύω στη μοίρα, και μάλιστα υπήρξε πολύ γενναιόδωρη μαζί μου».


Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ