«Για ενάμιση χρόνο ήμουν στο σπίτι με τα παιδιά»

Πήγαμε στο σπίτι του μαζί με τον σκηνοθέτη Θέμη Μου­μουλίδη και τον παραγωγό Μιχάλη Αδάμ και καθίσαμε για πέντε ώρες μαζί. Οι πληροφορίες που πήρα από τις συζητήσεις μας είναι οι συνεχείς αναφορές στην οικογένειά του. Ο Μίκης είχε έναν υπέροχο πατέρα, μια καταπληκτική μητέρα και έναν μοναδικό αδελφό. Μεταξύ τους υπήρχε μια σχέση αγάπης και αφοσίωσης. Αυτοί οι άνθρωποι του προσέφεραν το φως, την αγάπη και τη δύναμη να αντέξει τα βασανιστήρια, καθώς και την πίστη στην επανάσταση. Για να καταλάβετε, οι γονείς του πούλησαν ακόμη και τα δαχτυλίδια του γάμου τους προκειμένου να φύγει ο Μίκης από την Κρήτη για να πάει να σπουδάσει μουσική. Και αυτό το περιστατικό αποτελεί μόνο ένα απλό παράδειγμα. Βλέπω τα ντοκουμέντα της ζωής του και μένω άφωνος.

 

Πολύ. Ο Μίκης είναι ένας ογκόλιθος, με μια μυθική ζωή. Είναι τρεις μήνες που γνωρίζω ότι θα υποδυθώ το Μίκη και πιστεύω ότι μέχρι την τελευταία παράσταση θα βρίσκομαι σε μια αναζήτηση αυτού του ανθρώπου. Για μένα είναι ένα ταξίδι που δεν θα τελειώσει... 

Πιστεύω ότι θα λειτουργήσει θετικά μέσα μου, ακόμη και σαν ευλογία. 

Αυτή τη δουλειά τη βλέπω σαν το ποδόσφαιρο. Μπορεί να βγει, μπορεί και όχι. Αλλά θα βγω να παίξω μπάλα και μακάρι να βάλω και γκολ. 

Δεν έβγαλα λεφτά από την τηλεόραση επειδή ήμουν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί. Επαιρνα αυτά που μου έδιναν. Στη χρυσή εποχή της υπήρξε μια γενιά νέων ηθοποιών που είπαν «εγώ πουλάω» και έπαιρναν τα δεκαπλάσια από εμένα. Ετσι, είπα στον εαυτό μου «αφού δεν μπορείς να διεκδικήσεις τα χρήματα που αξίζεις, σταμάτα την ιδιωτική τηλεόραση». Πήρα την απόφαση να τελειώσω μαζί της το 2007. Παρ’ όλα αυτά την τηλεόραση την αγαπώ και την εκτιμώ. Θυμάμαι, πήγα κάποτε σε ένα γραφείο παραγωγής και ρώτησα τον διευθυντή αν πιστεύει ότι πουλάω. Με μεγάλη κυνικότητα μου απάντησε ότι δεν πουλάω. Το «πουλάω» ωστόσο σημαίνει και ποιοι σε στηρίζουν. Πες μου τους φίλους σου, τους γκόμενούς σου, τους διαφημιστές σου. Ετσι παιζόταν πάντα το θέατρο και εν συνεχεία η τηλεόραση. Θα πας μπροστά, αλλά θα κάνεις και παραχωρήσεις. Εγώ δεν είχα να παραχωρήσω τίποτα. Δεν μπορούσα να προσποιηθώ, ούτε να κάνω δημόσιες σχέσεις. Δεν διέθετα διπλωματία, ούτε έκανα ελιγμούς.

Με την οικονομική κρίση σκέφτηκα να φύγω από την Ελλάδα επειδή η σύζυγός μου είναι μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών και είναι εύκολο να βρει δουλειά στην Ευρώπη. Ωστόσο, μετά το ξανασκέφτηκα και είπα ότι πρέπει να μείνω και να το παλέψω για τα παιδιά μου. Οφείλω να τους πω ότι υπήρξα ως ηθοποιός. Κοντεύω 30 χρόνια στη δουλειά και δεν παραχωρώ τη θέση μου, όποια κι αν είναι αυτή. 

Δεν μπορούσα από ιδιοσυγκρασία - και αυτό είχε το τίμημά του. Αλλοι άνθρωποι μπορούν και το διεκδικούν. Τα λεφτά, την καριέρα, το όνομα και τα κασέ. Επίσης, σ’ αυτό το επάγγελμα έπαιζε ρόλο ποιος είναι ο πατέρας σου, η μητέρα σου και ποιο σχολείο έχεις τελειώσει. Εάν έχεις τελειώσει καλό σχολείο, είσαι τυχερός διότι αυτοί που ηγούνται είναι κι αυτοί απόφοιτοι ανάλογου σχολείου. Ανθρωποι φτιαγμένοι σε ένα πλαίσιο για να υπάρχουν και να αλληλοϋποστηρίζονται.

Μιλούσα όταν υπήρχε λόγος. Οταν έκανα ένα σίριαλ, πήγαινα στα πρωινάδικα για να στηρίξω τη δουλειά μου και ουδέποτε υποτίμησα κάποια μεσημεριανή εκπομπή. Σε αυτή τη δουλειά ύστερα από λίγα χρόνια παίρνεις μια σφραγίδα - κι εγώ έχω πάρει του περίεργου. Αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν θέλω να είμαι αρεστός και αγαπητός σε όλους, κι αυτό το έχω πληρώσει. 

Οχι, δεν θα άλλαζα, κι ας έχω κάνει λάθη. Οταν κάνεις επιτυχία κινηματογραφική ή τηλεοπτική όλοι σε ζητούν για δουλειές. Αν περάσει ο καιρός, σε ξεχνούν. Αν εκείνη την περίοδο το εκμεταλλευόμουν διαφορετικά, θα είχα βγάλει περισσότερα χρήματα. Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν είχα τη φιλοδοξία να είμαι ο κορυφαίος στο χωριό. Δεν το πιστεύω αυτό το πράγμα. Δεν είμαι killer. Και καλύτερα έτσι γιατί είμαι ήσυχος με τον εαυτό μου. Δεν έβγαλα λεφτά, αλλά δεν πειράζει. Μου αρέσει που όταν μπορώ «παίζω μπάλα». 

Στο θέατρο δεν είχα φανταστεί να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να παίζω. Δεν θα μπορούσα να γίνω θιασάρχης, ούτε είχα διακαή πόθο να παίξω κάποιους ρόλους για να με θυμούνται. Στη ζωή μου ωστόσο δεν πίστευα ότι θα είχα οικογένεια και παιδιά. Αυτό που θέλω τώρα είναι να έχω υγεία για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. 

Πίστευα ότι δεν ήμουν φτιαγμένος για οικογένεια, αλλά ο γάμος μου ήταν η φυσική εξέλιξη μιας σχέσης. Είχαν έρθει αρχικά τα παιδιά στη ζωή μας και έτσι παντρευτήκαμε απλά και λιτά το 2005 στο Χαλάνδρι. Μάλιστα, την ίδια μέρα έγινε και η βάφτιση των παιδιών μας, του Αλέξιου και του Μάξιμου, που είναι σήμερα 3,5 ετών. 

Μέσω κοινών φίλων και ήταν μια μοιραία συνάντηση. Δυστυχώς δεν τα πάω καλά με τις βαρύγδουπες δηλώσεις και ας γνωρίζω ότι οι ωραίες κουβέντες αρέσουν σε όλους. Και αυτό είναι λάθος μου. 

Η εκτίμηση και ο θαυμασμός. 

Είχα ήδη απεγκλωβιστεί από τη ματαιότητα του ηθοποιού πως όλα περιστρέφονται γύρω από το πρόσωπό μου, οπότε τα παιδιά ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη. Από τότε που γεννήθηκαν αποτελούν την προτεραιότητά μου και μου δίνουν τη δύναμη για να συνεχίσω. Εχω περάσει από διάφορες φάσεις: εχω βγει έξω από τα ρούχα μου, έχω θυμώσει, έχω τρελαθεί, αλλά παρ’ όλα αυτά ήμουν έτοιμος για την αλλαγή. Θα ήθελα να τα είχα κάνει νωρίτερα, γιατί στα 50 μου δεν έχω τις ίδιες αντοχές. 

Ναι, κάθε πρωί τα πηγαίνω στον παιδικό σταθμό και κάνω τα πάντα. Για ενάμιση χρόνο ήμουν από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα παιδιά μου γιατί η γυναίκα μου δούλευε ενώ εγώ όχι. Εχω κάνει δε πολλά λάθη μαζί τους γιατί δεν ήξερα πώς να τα αντιμετωπίσω. Ο Μάξιμος μου μοιάζει αλλά έχει τον χαρακτήρα της γυναίκας μου, ενώ ο Αλέξιος μοιάζει στη γυναίκα μου και έχει τον δικό μου χαρακτήρα...