Η ταλαντούχα κόρη της Λίλας Καφαντάρη

Η συνάντησή μας πραγματοποιείται ένα πρωινό στο θέατρο «Επί Κολωνώ», όπου και παίζει. Φτάνει έχοντας για συντροφιά το μικρό λευκό σκυλάκι της. «Του έχουμε κάνει επέμβαση γι’ αυτό φοράει ειδικό κολάρο», διευκρινίζει την ώρα που το χαϊδεύει. Περιεργάζομαι τον χώρο που θυμίζει σπίτι με αυλή σε γειτονιά της παλιάς Αθήνας. «Πριν από πολλά χρόνια ο χώρος αυτός ήταν σχολείο», μου αποκαλύπτει σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουν και συνεχίζει: «Για να γίνει θέατρο έγιναν παρεμβάσεις από τον αρχιτέκτονα Γιώργο Χατζηνικολάου. Ωστόσο κουβαλά μέσα του μια ενέργεια καθώς από το συγκεκριμένο κτίριο πέρασαν χιλιάδες παιδιά».

- Εχει έρθει ποτέ η μητέρα σου να σε δει να παίζεις; Ναι, και είναι πάντα ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Είναι η κλασική μαμά που τα βρίσκει όλα τέλεια όσον αφορά στο παιδί της. Κάθε φορά που τελειώνει μια πρεμιέρα, μου λέει τόσα καλά λόγια που αναρωτιέμαι: «Ανταποκρίνεται άραγε η κριτική της στην αλήθεια ή τα λέει γιατί είναι μαμά μου;».

- Τώρα που έγινες κι εσύ ηθοποιός, δικαιολογείς στη μητέρα σου πράγματα που ήταν δύσκολο να κατανοήσεις ως παιδί; Αυτό συμβαίνει απέναντι και στους δυο γονείς μου αφού είναι και οι δύο ηθοποιοί. Η τέχνη σε επίπεδο προσωπικής ζωής λειτουργεί σαν ανεμοστρόλιβος: τα παίρνει όλα μαζί της οπότε απαιτούνται τρομερές ισορροπίες. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς με τη δουλειά αυτή θα καταφέρω να κάνω οικογένεια χωρίς να λείψω από τα παιδιά μου. Ευτυχώς, στη δική μου περίπτωση, οι γονείς μου δεν μου έλειψαν. Ωριμάζοντας κατάλαβα ότι θυσίασαν κομμάτι της καριέρας τους για να τα καταφέρουν…

- Μπαινόβγαιναν καλλιτέχνες στο σπίτι σας;

Από το σπίτι αλλά και το εστιατόριο που διατηρούσαν οι γονείς μου στα βόρεια προάστια περνούσαν όλοι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Την πρώτη φορά που την είδα, είχα χαζέψει. Η Αλίκη είχε πολύ έντονη προσωπικότητα!



- Την περασμένη σεζόν βγήκες στη σκηνή εντελώς γυμνή, αποτελώντας μάλιστα, θεατρικά, αντικείμενο του πόθου για την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Το έκανες εύκολα ή είχες ενδoιασμούς; Οταν εντάσσεται το γυμνό στον ρόλο, και έχεις εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη ότι το αποτέλεσμα θα έχει αισθητική και δεν θα είναι χυδαίο, το επιχειρείς. Εκανα τη σκηνή χωρίς τύψεις και ενοχές.

- Πέρσι πρωταγωνίστησες στην ταινία μικρού μήκους «Αβαλον» που ήταν υποψήφια για βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ της Δράμας αλλά και σε μια αυστραλέζικη ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τόνι Κράμπιτς… Πρόκειται για την ταινία «Dead Εurope» που διηγείται την ιστορία ενός Αυστραλού o οποίος ψάχνει να βρει το παρελθόν του στην Ελλάδα. Το «Dead Europe», τα γυρίσματα του οποίου πραγματοποιήθηκαν ως επί το πλείστον στη χώρα μας, αναμένεται να προβληθεί στους κινηματογράφους μέσα στους επόμενους μήνες.

- Εχεις συμμετάσχει επίσης και στη σειρά «Λίτσα.com». Σου λείπει η τηλεόραση; Η τηλεόραση, όπως είναι τα τελευταία χρόνια, δεν με αντιπροσωπεύει. Θα ήθελα να έχω πάντα την άνεση να ζω μέσα από το θέατρο και από δουλειές που μου αρέσουν. Είναι λυπηρό να υπερβαίνεις τα «θέλω» και την αισθητική σου και να αναλώνεσαι σε δημόσιες σχέσεις μόνο για τα χρήματα.



- Με τη μητέρα σου, που έχει ενεργή δράση στο ΚΚΕ, έχετε πολιτικές διαφωνίες; Nαι, αλλά όχι τόσο σε επίπεδο ριζικό όσο σε επίπεδο αντίληψης κάποιων πραγμάτων. Με τη μητέρα μου διαφωνούμε αλλά δεν τσακωνόμαστε, συζητάμε. Παρακολουθώ άλλωστε στενά τα πολιτικά πράγματα που συμβαίνουν στην πατρίδα μας κι έχω τις απόψεις μου.

- Την τετραετία που ήταν βουλευτής, εισέπραξες από το περιβάλλον σου την αγανάκτηση του κόσμου για τους πολιτικούς; Σαφώς! Η διαφορά είναι όμως ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που δεν ήταν ποτέ στην εξουσία, οπότε οι αντιδράσεις δεν ήταν τόσο έντονες. Δεν υπάρχει οργή απέναντι σε ένα κόμμα που άλλοι το αντιμετωπίζουν ως ιδεώδες, άλλοι ως κάτι περίεργο κι άλλοι απλά ως τον αδύναμο κρίκο.

- Μήπως ο νέος κόσμος δεν το ακολουθεί πια; Από τότε που προέκυψε η διάσπαση, οι περισσότεροι νέοι ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ρευστά τα πράγματα στην πολιτική, δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί από τη μια ημέρα στην άλλη, γι’ αυτό δεν πρέπει να βιαζόμαστε…

- Εχεις το άγχος της επιβίωσης; Υπάρχει ένα διαρκές άγχος γιατί δεν γίνονται δουλειές κι όταν γίνονται δεν είναι σίγουρο πως θα πληρωθείς γι’ αυτές. Αγώνα επιβίωσης δίνουν όλοι και ιδιαίτερα οι νέοι που λόγω της ανεργίας δεν ξέρουν αν θα έχουν να φάνε την επόμενη μέρα. Εδώ η ανασφάλεια έχει χτυπήσει την πόρτα των δημοσίων υπαλλήλων, θα ξεφύγουν απ’ αυτήν οι νέοι; Το ότι κάνω αυτό που πραγματικά με ευχαριστεί είναι ο μόνος λόγος που με γεμίζει κουράγιο…

- Φέτος έχεις την τύχη να στέκεσαι δίπλα σε δύο προσωπικότητες του θεάτρου: την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Φιλαρέτη Κομνηνού… Δεν είναι απλώς τύχη, είναι ευλογία. Με την Καρυοφυλλιά είχαμε συνεργαστεί και πέρσι στο έργο «La Chunga». Ομολογώ ότι η συνεργασία μαζί τους είναι μάθημα τόσο σε επίπεδο υποκριτικής όσο και ήθους. Είναι εντυπωσιακό πώς δυο γυναίκες που κουβαλούν μια τέτοια πορεία δεν έχουν κανενός είδους ανταγωνισμό, αλλά αντίθετα βοηθούν τα νέα παιδιά,  προωθούν την ομαδικότητα και δίνουν ό,τι καλύτερο προς όλες τις κατευθύνσεις…