«Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με κατέστρεψες»

Πρωταγωνιστής στα θρυλικά «Κακά παιδιά» του ραδιοφώνου. Ακόμα και σήμερα, αν βρεθείς σε παρέα θα ακούσεις κάποιον να διηγείται κάποια από τις απίστευτες φάρσες που έκανε τη δεκαετία του ’90. Για πολλά χρόνια κυρίαρχο πρόσωπο στο «Βήμα της Κυριακής» και τον ΔΟΛ. Η ξαφνική αποχώρησή του, πριν από 6 χρόνια, οι μεγάλοι εχθροί, οι καλοί φίλοι, τα περιττά κιλά, η ήττα, ο έρωτας, η ζωγραφική, η αναγέννησή του. Η ευτυχία που μόνο μέσα από την τραγωδία μπορεί να είναι αληθινή…  

Ηταν χειμώνας του 1999, όταν με το «θράσος» της νιότης μου χτύπησα την πόρτα του στο «Βήμα της Κυριακής» ζητώντας του δουλειά. Στο βιογραφικό μου κανένα επώνυμο βύσμα, στα χέρια μου δύο σελίδες γεμάτες συναισθηματικά αδιέξοδα και στα χείλη του μια λέξη που έμελλε να αλλάξει όλη μου τη ζωή: «προσλαμβάνεσαι». Ο κόσμος εκείνη τη βραδιά γυρίζει. Οπως ακριβώς και ο χρόνος, που μας φέρνει πάντα στην ίδια τροχιά με ανθρώπους που πιστέψαμε και μας πίστεψαν βαθιά…


- Θα ήθελα να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να επιστρέψουμε στην εποχή της παντοδυναμίας σας στο «Βήμα της Κυριακής» και τον ΔΟΛ…
Δεν υπήρξα ποτέ παντοδύναμος, γιατί ποτέ δεν είχα ουσιαστική σχέση με την εξουσία, παρόλο που μου το χρεώσανε και μου το χρεώνουν ακόμη. Θα έλεγα ότι ήμουν πανδημιουργικός. Αλλωστε το έζησες κι εσύ εκείνη την εποχή. Ημουν ένας άνθρωπος ο οποίος έδινε λύσεις και ευκαιρίες ώστε να κάνουν οι άλλοι πράγματα και μαζί τους κι εγώ. Ο,τι έχω κάνει στο «Βήμα της Κυριακής» και τον ΔΟΛ το οφείλω σε αυτόν που με επέλεξε και στους άλλους που δουλέψαμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί. Δεν πιστεύω στους παντοδύναμους ανθρώπους. Πιστεύω στους δημιουργικούς… Αν δεν υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι να πιστεύουν σε ένα κοινό όραμα, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Βέβαια, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κάποιος που χρεώνεται και το καλό και το κακό.

- Χρεωθήκατε πιο πολλά κακά από καλά;
Δεν κρατάω κανένα από τα κακά στη ζωή μου. Σε όλους που δούλεψα μαζί τους μόνο οφείλω. Κανείς δεν μου χρωστάει τίποτα, έκανα ό,τι έκανα γιατί ονειρευόμουν και όλοι υπηρετούσαν το δικό τους και ταυτόχρονα το δικό μου όνειρο. Για ένα όνειρο ζούσα και μπορεί να σας το επιβεβαιώσουν πολλοί που με ζήσανε τότε στο «Βήμα της Κυριακής»… Εγώ άρχισα να πληρώνομαι καλά τα τελευταία 2-3 χρόνια που εργαζόμουν. Εντεκα χρόνια σχεδόν δεν πληρωνόμουν. Υπήρξα ένας από τους λιγότερο καλά αμειβομένους ανθρώπους της εφημερίδας όχι επειδή δεν θα μου δίνανε τα χρήματα που ενδεχομένως ζητούσα, αλλά επειδή δεν με ενδιέφερε να τα ζητήσω. Νοιαζόμουν πάντα περισσότερο γι’ αυτό που κάνω παρά για το τι θα πάρω υλικά από αυτό. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Από εκεί και ύστερα δεν υπάρχει άνθρωπος που να με αδίκησε. Και όσοι σκέφτηκαν αρνητικά για μένα -και είναι αρκετοί- είχαν κι αυτοί δίκιο. Οταν ξεχωρίζεις, γίνεσαι καθρέφτης για κάποιους και βλέπουν στη δική σου δημιουργικότητα τη δική τους αδιαφορία. Από την άλλη, είμαι της άποψης ότι όταν ξεχωρίζεις, είσαι τυχερός και πρέπει να υποστείς και τις συνέπειες και τη λάσπη και την κακοπροαίρετη κριτική. Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Κανείς δεν ξεχώρισε χωρίς να λασπωθεί. Αλλωστε, όταν είσαι από αυτούς που καταφέρνουν να ανέβουν στη σκάλα δεν μπορεί να απαιτείς όλοι από κάτω να μη χαζεύουν το βρακάκι σου.
 
- Αρα, δεν αναγνωρίζετε ότι υπήρξαν άνθρωποι που σας ρίξανε λάσπη…
 Δεν έδωσα ποτέ σημασία σ' αυτούς. Αδιαφόρησα και αδιαφορώ. Εμαθα να μη νομιμοποιώ τους κριτές μου. Αναγνωρίζω το δικαίωμα της κριτικής σε αυτούς που με το έργο και τις πράξεις τους έχουν αποσπάσει τον σεβασμό.

- Πάντως, είναι αφύσικο να μην έχετε πικρία.
Δεν έχω καμία πικρία. Ολα τα πράγματα μού πήγανε πάρα πολύ καλά στη ζωή μου, ακόμα και τα ανάποδα. Πιστεύω πάρα πολύ στο ανάποδο, και κυρίως στην ήττα. Η ήττα ήταν για μένα μια δυναμική, ένα πυραλαύκι για να μπορέσω να πεταχτώ πιο πέρα.

- Η αποχώρησή σας από το «Βήμα» και τον ΔΟΛ ήταν για σας μια ήττα;
Καθόλου. Το βρήκα πάρα πολύ φυσικό, νομίζω μάλιστα ότι καθυστέρησε να έρθει. Με τον καιρό κατάλαβα όλους τους ανθρώπους που επιθυμούσαν την αποχώρησή μου. Είχα απολάβει τα πάντα και έπρεπε να κάνω χώρο και σε άλλους ικανούς. Ο θυμός δεν έχει καμία θέση μέσα μου.

- Δεν έχετε θυμό ούτε απέναντι σε εκείνους που λέγανε ότι κάποιες από τις συνεντεύξεις σας ήταν «μαϊμού»; 
Κανέναν. Ο χρόνος λέει πάντα την αλήθεια, αρκεί να έχεις την υπομονή και να περιμένεις να μιλήσει μόνος του. Ηταν τόσο χαζά όλα αυτά που λέγανε. Φαντάζεσαι πόσο ηλίθιος θα ήμουν αν έβγαινα να υπερασπιστώ την αλήθεια μου; Η αλήθεια δεν θέλει υπερασπιστές. Αποδείχθηκε πόσο αφελή ήταν όλα αυτά. Θυμάμαι κάποιον δημοσιογράφο μεγάλης εφημερίδας που έλεγε ότι δεν είχα πάρει ποτέ συνέντευξη από τον Αρθουρ Πεν και θυμάμαι το ύφος του όταν λίγα χρόνια αργότερα σε κάποιο event στην «Αθηναΐδα», ο Αρθουρ Πεν με είδε μέσα στο πλήθος και φώναξε δυνατά: «Λάλα, δεν μου έστειλες τις κασέτες από τη συνέντευξη που σου έδωσα και θέλω να την περιλάβω στο βιβλίο που βγάζω». Τα ίδια είχαν συμβεί με τον Γούντι Αλεν.

- Οταν τελείωσε εκείνη η εποχή τι νιώσατε;
Μεγάλο κενό, είναι η αλήθεια. Αλλωστε δούλευα 18 ώρες την ημέρα. Ημουν πρεζόνι της δουλειάς. Λάθος. Καθετί που καταργεί το μέτρο συνορεύει με το λάθος. Σήμερα είμαι πιο ήσυχος γιατί έχω καταλάβει ότι τα λάθη είναι ένα πολύ καλό υλικό που προκύπτει από μια πολύ κακής ποιότητας ζωή. Δεν πιστεύω τώρα πια μόνο στα προτερήματα των ανθρώπων, αλλά και στα μειονεκτήματά τους. Μόνο οι άνθρωποι που μπορούν να διαχειριστούν τα μειονεκτήματά τους μπορούν να αποθεώσουν τα πλεονεκτήματά τους. Αν δεν έχεις τρόπο να διαχειριστείς τις ήττες σου, δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή. Η ζωή πρέπει να είναι περάσματα απ’ την κόλαση.

- Πρέπει;
Φυσικά, γιατί αλλιώς δεν έχεις την εμπειρία του άλλου σου εαυτού. Αν δεν είχα φύγει από τον ΔΟΛ, δεν θα συναντιόμουν ποτέ με τον άλλο μου εαυτό. Θα τον είχα χάσει και σήμερα θα ήμουν ένας χαζός και υπερφίαλος άνθρωπος που θα πετούσε στα σύννεφα νομίζοντας ότι έχει καταφέρει πολλά, ενώ στην πραγματικότητα θα είχε κάνει μια τρύπα στο νερό. Αν δεν είχα φύγει, δεν θα είχα ζωγραφίσει με τον τρόπο που ζωγραφίζω, δεν θα είχα ερωτευτεί με τον τρόπο που ερωτεύτηκα, δεν θα είχα ασχοληθεί με τα παιδία μου όσο ασχολήθηκα, δεν θα είχα αυτή τη ματιά του κόσμου που έχω σήμερα.

- Πώς ήσασταν ψυχολογικά την εποχή που ακολούθησε;
Πάντα κλονίζεσαι όταν ζεις ένα διαζύγιο με τη συνήθεια. Η δραματική αυτή στιγμή του χωρισμού μπορεί να γίνει μια τραγική στιγμή στη ζωή από τη στιγμή που θα βυθιστείς και δεν θα πατήσεις στα πόδια σου. Εγώ κατάφερα να αντισταθώ στο βύθισμα. Εχω το ταλέντο να μετατρέπω σε κήπο γεμάτο λουλούδια τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου σκεπτόμενος ότι σε λίγο δεν θα υπάρχω, ενώ η καρέκλα που κάθομαι και το τραπέζι που τρώω θα ζουν και θα βασιλεύουν.




- Το αυτοκαταστροφικό στοιχείου του ταλέντου το έχετε;
Οχι, αυτό που έχω είναι μια μόνιμη ανησυχία. Εγώ, άλλωστε, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Είμαι ένας πάρα πολύ μέτριος αλλά εξαιρετικά ανήσυχος και περίεργος άνθρωπος που έχει την ικανότητα να μετατρέπει τα παραπάνω χαρακτηριστικά σε δημιουργικότητα. Ξέρω, επίσης, ότι οι στιγμές της δημιουργικότητας φέρνουν μαζί τους και έναν λογαριασμό. Πάντα πληρώνουμε για ό,τι καλό καταφέρνουμε…

- Δεν είναι λίγο άδικο αυτό;
Καθόλου. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε σε αυτόν τον τόπο ότι καθετί που κερδίζουμε έχει πάντα κι ένα κόστος. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να βγάζω πολλά χρήματα και να μην πληρώνω φόρους. Το να βγάζει κάποιος πολλά χρήματα δεν είναι θέμα εξυπνάδας. Δεν βγάζεις πολλά χρήματα επειδή είσαι πιο μάγκας, αλλά επειδή είσαι «μέλος» μιας συνωμοσίας έναντι όλων των υπολοίπων και κερδίζεις εσύ επειδή δουλεύουν κάποιοι άλλοι χωρίς να παίρνουν αυτό που τους αναλογεί από το κέρδος. Εγώ κέρδισα σε φήμη γιατί δούλευε για μένα πολύ καλά μια ομάδα και αυτή η φήμη δεν μου ανήκει εξ ολοκλήρου - και θα ήμουν ανόητος αν δεν το έβλεπα. Ακόμη και οι συνεντεύξεις που έκανα δεν θα ήταν οι ίδιες αν δεν είχα αυτούς τους συνεργάτες που είχα, αν δεν είχα διαβάσει Φιλίπ Ροθ, Ντοστογιέφσκι και τόσους άλλους… αν δεν είχα συναντήσει τον Τσίρκα κι αν δεν είχα τους δασκάλους που είχα τις γυναίκες που ερωτεύτηκα, τους φίλους που με ανέχτηκαν. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι «έφτιαξαν» εμένα και τους οφείλω πολλά. Γι’ αυτό και διαφωνώ κάθετα με τον φίλο μου τον Ντεπαρντιέ. Στη δύσκολη στιγμή της χώρας σου οφείλεις να πληρώσεις για την επιτυχία σου και όχι να πας παραδίπλα για να εξασφαλίσεις τα λεφτά σου. Είναι απίστευτο να σκέφτεσαι έτσι όταν όλοι γύρω σου πεινάνε και ετοιμάζεται μια κοινωνική έκρηξη η οποία θα εξολοθρεύσει και σένα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο κύριος Ντεπαρντιέ και οι ανάλογοι Ντεπαρντιέ μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ όταν οι άλλοι δίπλα τους μένουν ξύπνιοι από την πείνα.

- Γιατί γίνατε δημοσιογράφος και όχι κάτι άλλο;
Δεν ξέρω. Η ζωή γράφει το σενάριο του καθενός μας. Αλλού πήγαινα κι αλλού βρέθηκα. Δεν μου αρέσει ο ανταγωνισμός και το ψάξιμο. Ποτέ δεν βάδισα με σκυμμένο το κεφάλι μπας και βρω κάτι στον δρόμο. Κοιτούσα πάντα ψηλά στον ουρανό…

- Σήμερα, ζωγράφος. Ποιος είναι ο «αινιγματικός κόσμος του Θανάση Λάλα»;
Αυτός ο τίτλος δεν ανήκει σε μένα αλλά στον κ. Μαυρωτά, τον curator της έκθεσης, ο οποίος είδε μέσα στο έργο μου στοιχεία τα οποία δεν έβλεπα εγώ. Αυτή η σοβαρότητα του τίτλου, η οποία δεν είναι τόσο pop και rock όσο σκέφτομαι τα πράγματα εγώ, με κάνει να καταβυθίζομαι και να βλέπω τα έργα μου μέσα από μια άλλη οπτική γωνία. Νιώθω ότι έχει φτιαχτεί μια φυλή ζωγραφικής, η φυλή μου, που έχει κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά πολύ διογκωμένα. Ολοι οι δέκτες των αισθήσεων -αφτιά, μάτια, χείλια, πόδια, ανδρικά και γυναικεία όργανα- είναι πολύ διογκωμένοι στα έργα μου γιατί νιώθω πολύ έντονα την ανάγκη της επιστροφής στις αισθήσεις. Ολα αυτά τα χρόνια το μόνο πράγμα που πέτυχε η εξουσία είναι να μας ναρκώσει. Είμαστε πλέον άνθρωποι ανίκανοι να δούμε, να ακούσουμε να γευτούμε. Μάθαμε να κάνουμε τα πάντα αλλά ξεχάσαμε να ζούμε. Βλέπω κάτι φίλους με παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς και τους λυπάμαι. Ούτε χαίρονται ποτέ τα λεφτά, ούτε τα κάνουν τίποτα, έχουν μονίμως μια ανησυχία πώς να μην τα χάσουν. Χάσαμε τη γυναίκα μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τη ζωή μας όλη, και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μη χάσουμε τα λεφτά που μαζέψαμε. Ξέρεις γιατί όλοι αυτοί που κινδυνεύουν σήμερα να συλληφθούν δεν φεύγουν απ’ τη χώρα; Γιατί δεν έχουν να πάνε πουθενά. Γιατί χωρίς όλον αυτόν τον περίγυρο που τους αναγνωρίζει και τους  χειροκροτά είναι ένα απόλυτο τίποτα. Ενα μεγάλο μηδενικό που το μόνο που μπορούν να επικοινωνήσουν έξω από τα σύνορα της Ελλαδίτσας είναι η απέραντη πλήξη τους. Μέσα τους προτιμούν τον Κορυδαλλό από την Αυστραλία.  Τουλάχιστον εκεί μέσα θα έχουν κάτι να πουν με τους όμοιούς τους…

- Εσείς θα φεύγατε;
Φυσικά και θα έφευγα. Αν εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν τη ζωγραφική μου, την ευαισθησία μου, δεν πρέπει να φύγω και να πάω κάπου όπου θα την καταλαβαίνουν; Τι να κάτσω να κάνω εδώ; Μη χάσω τα έπιπλά και τα τετραγωνικά; Τι νόημα έχει; Ενα κρεβάτι θέλω για να κοιμηθώ και τα βιβλία μου.

- Θα μπορούσατε να ζήσετε με ένα κρεβάτι σε 15 τετραγωνικά;
Εγώ προσωπικά, ναι. Μπορώ να ζήσω με ελάχιστα πράγματα. Τώρα πλέον η άνεση είναι ανίκανη να καθορίσει το όνειρό μου. Τώρα πια έχω κατανοήσει ότι το λίγο είναι το πολύ.

- Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά τα λέτε εκ του ασφαλούς;
Εκ του ασφαλούς; Εγώ γκρεμίστηκα για τα όνειρά μου. Ενας γκρεμισμένος ονειροπόλος άνθρωπος είμαι…





- Η πρώην σύζυγός σας ωστόσο είχε πει ότι έχετε 10 σπίτια και πολλά ακόμη…
Δεν μιλάω ποτέ για τους ανθρώπους που αγάπησα πολύ στην ιδιωτική μου ζωή, δημόσια. Τους λατρεύω και θα τους λατρεύω σε όλη μου τη ζωή γιατί τους οφείλω αυτό που είμαι. Η Χρυσούλα ήταν επιλογή μου και σέβομαι τις επιλογές μου. Βρίσκω ανόητο να κάθομαι και να μιλάω δημόσια για έναν άνθρωπο τον οποίο λάτρεψα. Στη Χρυσούλα αγαπάω και την παραξενιά της και τη δυσκολία της και τα πάντα της. Και υπερασπίζομαι ακόμα και το δικαίωμά της να αντιδρά δημόσια όπως αντιδρά.

- Είστε καλός πατέρας;
Αυτό δεν το ξέρω εγώ, το ξέρουν τα παιδιά μου. Αυτό που έχει σημασία με τα παιδιά είναι να είσαι αυθεντικός και να μπορείς να παραδέχεσαι με ευκολία τα λάθη σου μπροστά τους. Είναι μύθος ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από δυνατούς γονείς. Ευαίσθητους γονείς έχουμε ανάγκη, γονείς που ξέρουν τον εαυτό τους και δεν ντρέπονται γι’ αυτό που είναι. Αυτά είναι τα κυριότερα πράγματα που μπορεί να εμπνεύσει σ’ ένα παιδί ένας άνθρωπος και όχι απαραίτητα ο γονιός του. Εγώ, απέναντι στην Αριάδνη νιώθω πατέρας (σ.σ.: η Αριάδνη είναι η κόρη της Αννας Δρούζα). Πατέρας δεν είναι μόνο αυτός που κάνει με το σπέρμα του ένα παιδί, αλλά κι εκείνος που μεγαλώνει ένα παιδί, που ζει δίπλα του και αγωνιά και μαθαίνει από αυτό. Οταν ερωτεύτηκα την Αννα, η Αριάδνη ήταν 4 ετών και σήμερα είναι μια δεσποινίδα. Μπορεί να μην είναι κόρη μου αυτό το παιδί; Ακόμη κι αν η Αννα φύγει, η Αριάδνη θα είναι πάντα παιδί μου. Το ότι αγάπησα πάρα πολύ τη μητέρα της μπορεί να ήταν η αιτία ώστε να λατρέψω και την προέκτασή της, αλλά από εκεί και πέρα η αγωνία μου γι’ αυτό το παιδί και η έμπνευσή μου από αυτό το παιδί είναι αυτά που με κάνουν να λυτρώνομαι. Την ίδια αγωνία που είχα για τον Κωνσταντίνο την έχω και για την Αριάδνη…




- Θέλετε να κάνετε άλλα παιδιά;
Αυτά τα σενάρια τα γράφει η ζωή, όπως σας είπα. Εγώ οφείλω μόνο να καταφέρω να αισθανθώ, να αγαπήσω και να μεταμορφώσω το τίποτα σε κάτι.

- Ποια είναι η άποψή σας για την κρίση που περνά ο χώρος των ΜΜΕ;
Πού οφείλονται τα λουκέτα Κωστόπουλου και Λυμπέρη; Καταρχάς ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους έχει τη δική του ιστορία και το λέω εγώ αυτό που με κάποιους είχα πάρα πολύ μεγάλες αισθητικές και ιδεολογικές διαφορές. Δεν μπορώ να γίνω κριτής τού τι έκανε ο Πέτρος, ο Αντώνης και όποιος άλλος. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κάτι που πίστευαν. Οταν οι άνθρωποι πέφτουν, θέλουν την κατανόηση και όχι την κριτική μας. Η κριτική είναι μια γενναία πράξη όταν οι άνθρωποι είναι όρθιοι. Αυτό που ζούμε δεν είναι η κρίση στα ΜΜΕ, είναι τα απόνερα της κρίσης. Την κρίση στον χώρο των ΜΜΕ τη ζούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια γιατί όλοι, μα όλοι, ήμασταν αυτοδίδακτοι. Στα δύσκολα χρειάζεται η γνώση. Με λεφτά και δάνεια όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, το ζήτημα είναι ποιος μπορεί να κάνει το όνειρο πραγματικότητα χωρίς διευκολύνσεις.

- Πάμε λίγο στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Τι ψηφίσατε;
Ψήφισα ΚΚΕ και ποτέ δεν έχω ψηφίσει άλλο κόμμα επειδή η οικογένειά μου βασανίστηκε πάρα πολύ στα χρόνια του Εμφυλίου και μετά. Η ψήφος μου είναι συναισθηματική. Τη στιγμή της κάλπης αισθάνομαι ότι οφείλω να επιστρέψω κάτι στα χαμένα χρόνια της μάνας μου. Ποτέ δεν ψήφισα λογικά. Πάντα με κυριαρχούσε το συναίσθημα. Ισως λάθος μου. Αλλά αυτό έκανα και θα κάνω όσο η μητέρα μου είναι στη ζωή. Ο χειρότερος κλέφτης για μένα είναι αυτός που κλέβει τα χρόνια μας.

- Σας τρομάζει η φτώχεια στην περίπτωση που τα πράγματα χειροτερέψουν;
Τι σημαίνει φτώχεια; Στην Ελλάδα ήμασταν πάντα πάμφτωχοι. Το ότι μπορεί να τρώμε κρέας μία φορά τον μήνα αντί δέκα είναι η μία πλευρά της φτώχειας και θα την αντέξουμε αρκεί να είμαστε ενωμένοι. Αυτό που δεν ξέρω πώς θα αντέξουμε είναι η ψυχική, η πνευματική και αισθητική πείνα που μαστίζει εδώ και χρόνια τη χώρα.




- Τον Μάιο του ’12 συλληφθήκατε για χρέη προς το Δημόσιο. Κακή συγκυρία;
Είχα κάνει τους διακανονισμούς μου και όλα τελείωσαν όπως άρχισαν. Σήμερα, όλοι μας είμαστε εκτεθειμένοι σε τέτοιες ανεξέλεγκτες καταστάσεις και συχνά άδικες. Αυτό που ξέρω είναι ότι στον χώρο των ΜΜΕ μόνο εγώ και ο Κωστόπουλος δανειστήκαμε για να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα βάζοντας ό,τι ακίνητο είχαμε και δεν είχαμε σε υποθήκη. Ετσι τα χάσαμε όλα. Βέβαια, προτού τα χάσουμε χάσαμε κι εμείς το μέτρο. Εγώ έκανα λάθη κι έπρεπε να τα πληρώσω και τα πληρώνω. Αλλά αμείβομαι ταυτόχρονα. Ξαναβρέθηκα με τον καλύτερο εαυτό μου. Γι’ αυτό κι ευχαριστώ τον Θεό που μου έστειλε μια καταστροφή και ξαναείδα τον εαυτό μου. Αυτόν τον εαυτό που αρέσκεται στο να μεταμορφώνει το τίποτα σε κάτι. Με τη ζωγραφική νιώθω ότι ανακάλυψα μια γλώσσα για να πω μερικά πράγματα που υπάρχουν μέσα μου. Την ώρα που ζωγραφίζω αισθάνομαι μια απέραντη ελευθερία, μια λύτρωση, έναν δίαυλο επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Τίποτα δεν είναι κλειστό. Ολα είναι ανοιχτά αν εμείς είμαστε ανοιχτοί…

- Πώς καταφέρατε να χάσετε τόσα κιλά;
Η ιστορία αρχίζει πριν από δύο χρόνια, στις 26 Νοεμβρίου του 2010. Εναν μήνα πριν είχα περάσει μια πολύ σοβαρή εσωτερική σύγκρουση από απανωτά λάθη που είχα κάνει. Είναι τότε που αισθάνθηκα την ανάγκη να διαλύσω τον εαυτό μου και να τον ξανασυναρμολογήσω. Ετσι, πήρα την απόφαση πως πριν πεθάνω θα με ξαναδώ στον καθρέφτη αδύνατο, απαλλαγμένο από το τεράστιο βάρος μου. Για μένα ο αγώνας αυτός στηρίχθηκε στην αλλαγή τρόπου ζωής και σκέψης. Γύρισα ανάποδα το μυαλό μου κι έκανα μια αρχή στη μέση της ζωής μου. Σήμερα, τρέχω σε καθημερινή βάση 12 χιλιόμετρα και κυκλοφορώ μόνο με ποδήλατο διανύοντας τουλάχιστον 40 χιλιόμετρα. Βρίσκομαι συνεχώς σε μια φοβερή άσκηση του μυαλού μου σε σχέση με το περιττό. Στόχος μου είναι να τρέξω μαραθώνιο και τρίαθλο και να μάθω να ζω μόνο με τα απαραίτητα.

- Θα ήθελα να κλείσουμε την κουβέντα μας με μία δική σας ερώτηση: Για εσάς, η γλύκα, η ουσία της ζωής, κρύβεται στο σκοτάδι ή στο φως;
Κρύβεται σ' αυτό που θέλω αλλά δεν μπορώ…