Στα Φαληρικά λαϊκά μπαιν-μιξτ το 1937

Στην ίδια τρεμουλιαστή καμπύλη της αμμουδιάς του Σαρωνικού που φιλοξενεί τις κυανές ακτές με την γαλαζοαίματη πελατεία –το Γκολφ και τη Γλυφάδα-, είναι εγκατεστημένες και οι λαϊκές «πλαζ», οι φαληριώτικες πολυσύχναστες ακρογιαλιές, στις οποίες εμφανίζεται «νεγκλιζέ» η πρωτεύουσα σε ένα πραγματικό και γνησιότατο «μπαιν-μιξτ».

«Μπαιν-μιξτ» κοσμικών ποιοτήτων και κοινωνικών τάξεων. Απόλυτη σύγχυση ονομάτων και προελεύσεων, επιπέδων και επαγγελμάτων.

Φοβερό κοστούμι αυτό το μαγιό! Πολύ χειρότερο από το «επίσημο ένδυμα», για το οποίο η κοσμική εθιμοτυπία έλαβε τα μέτρα της και είπε να φοριέται από τους σερβιτόρους με τις διαφορές της γραβάτας, για να μη γίνεται παρεξήγηση.

Αλλά το μαγιό δεν έχει γραβάτα. Και μια γνωριμία της αμμουδιάς μπορεί να σας επιφυλάσσει τις πιο αναπάντεχες εκπλήξεις, όταν ανοίξει η καμπίνα και σας εμφανιστεί με κοστούμι!

Στη λαϊκή «πλαζ», αυτό το κοινωνικό «μπαιν-μιξτ» είναι ιδιαίτερα αισθητό. Και το φαληρικό ιώδιο κυκλοφορεί μέσα σε ένα αέρα πολιτισμού. Αυτό το κοινωνικό «κοκτέιλ» που χύνεται άφθονο απάνω στην αμμουδιά, απρόσωπο και άγνωστο πλήθος, κάτω από το «ινκόγκνιτο» του μαγιό, θυμίζει χαριτωμένες σκηνές από ένα πικάντικο «σενάριο» βιεννέζικου φιλμ ή γευστικές σελίδες από ένα παριζιάνικο ζωντανό μυθιστόρημα…




***

Τα «ενσταντανέ» που μπορεί να συλλάβει ο φακός του ματιού, είναι άπειρα. Ορίστε ένας κομψός αξιωματικός και πλάι ο Γιάννης, ο περίφημος φιστικάς! Ένας πολύ γνωστός λόγιος και ένας συμπαθέστατος σερβιτόρος του Ζαχαράτου. Μια πολύ σικ δικηγορίνα και τρεις μπαλαρίνες της επιθεώρησης. Στοιχηματίζω πως δεν λείπουν και οι καμαριέρες. Γιατί να λείπουν από αυτό το πολύ χαριτωμένο ανακάτωμα;

Και πως θέλετε να ξεχωρίσει κανείς την κοσμική ντεμουαζέλ από την μοντέρνα Ζαμπέτα, που έχει και εκείνη τα ίδια χρυσά μαλλιά, τα ίδια γλυκά μάτια, τις ίδιες καλοχυμένες γλυπτικές σφριγηλότητες και τις ίδιες βυσσινιές καραμέλες στις βάσεις της γάμπας;

Το «μπαιν-μιξτ» είναι στ’ αλήθεια, λοιπόν, ο καθρέφτης του πολιτισμού, του σύγχρονου, πανίσχυρου πολιτισμού, που έχει καταφέρει να υποδουλώσει και τον πειρασμό και να τον μάθει συμπεριφορά! Το ερωτικό ένστικτο εμφανίζεται τελείως εξημερωμένο μπροστά στην πιο ζωντανή προκλητικότητα. Η πονηρή σκέψη χορταίνει από την αφθονία του θεάματος και παραδίδει τα όπλα. Έτσι αρκούνται όλοι στα ζεστά χάδια του ήλιου και το γαλάζιο μεθύσι του ματιού.

Υπάρχουν όμως πάντα και οι εξαιρέσεις του κανόνα: Μέσα στην πολύχρωμη πλημμύρα των μαγιό, βλέπει κανείς και μερικά κουστούμια που σουλατσάρουν στην αμμουδιά… Αυτά τα «κουστούμια» που δεν έχουν καμία όρεξη ν’ αντικατασταθούν με τα «μαγιό», έχουν πληρώσει το αντίτιμο της εισόδου, όπως πληρώνουν… ένα εισιτήριο θεάματος! Και οι άνθρωποι έχουν δίκιο!

Δίνει κανείς πενήντα δραχμές για να δει ένα γυμνό μπαλέτο στην επιθεώρηση. Γιατί να μη δώσει δέκα για να απολαύσει μια τόσο ενδιαφέρουσα ποικιλία γύμνιας; Το θέαμα που προσφέρουν οι επιθεωρήσεις έχει νικηθεί εντελώς από το «μπαιν-μιξτ». Τέτοιο «μπαλέτο» δεν θα καταφέρουν να το παρουσιάσουν ποτέ! Και μάλιστα, με το περίφημο φόντο της θάλασσας, που εξευτελίζει όλους, συλλήβδην, του σκηνογράφους του κόσμου…




***

Η ώριμη «νιότη» του αβρού φύλου αφθονεί στην αμμουδιά. Και βλέπει κανείς δίπλα στις άψογες μεταξωτές επιδερμίδες και μερικές, που έχουν ανεπανόρθωτα τσαλακωθεί από το χρόνο. Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει μια… αστυνομία αισθητικής;

***

Δεν λείπουν φυσικά και τα κωμικά θεάματα. Ένας ηλικιωμένος, χοντρός κύριος, με μαγιό και με μπουρνούζι, είναι ξαπλωμένος στην άμμο πλάι στο «έτερο του ήμισυ», που δεν είναι καθόλου «ήμισυ», γιατί και εκείνη είναι σε διαστάσεις… τόση και άλλη τόση. Προσπαθεί, λοιπόν, ο καημένος ο σύζυγός, προσποιούμενος πως διαβάζει εφημερίδα, να κάνη γεωγραφικές παρατηρήσεις στα ημισφαίρια της Υδρογείου του Έρωτα.

Αλλά η σύζυγός τον παίρνει μυρουδιά και η σκηνή ξεσπάει:

-Τι κοιτάς βρε;
-Τίποτα αγάπη μου! Τη θάλασσα!
-Α να χαθείς, γέρο-σάτυρε! …Αλλά δεν φταις εσύ, καημένε! Φταίνε αυτές, που δεν σε βάζουν στη θέση σου.

Και πραγματικά. Η γυναικεία φιλαρέσκεια, ξαπλωμένη πρηνηδόν στην αμμουδιά, κολακεύεται πολύ που νοιώθει να την χαϊδεύουν θαυμαστικά βλέμματα!...
Και το… «έτερον διπλάσιον» του χοντρού μαίνεται:

-Κι εμένα με κοιτάνε. Θαρρείς ότι δε με κοιτάνε; Αλλά τους ρίχνω μια άγρια ματιά και τους κεραυνοβολώ!
-Εσένα σε κοιτάνε για άλλο λόγο.
-Για ποιο;
-Γιατί είσαι σα φάλαινα!
-Πρόστυχε!...

***

Ένα νόστιμο κορίτσι, που εκπροσωπεί, φαίνεται, τη διατήρηση του «παλιού καλού καιρού», έχει μπει στη θάλασσα με… σηκωμένο το φουστάνι λίγο επάνω από τα γόνατα! Και γίνεται μαζί της μεγάλο γλέντι!



Ένα νεαρό πειραχτήριο τη ζυγώνει και της φωνάζει:
-Μας συγχωρείτε εμάς που είμαστε… λιγάκι «νεγκλιζέ»!

Η καημένη η παρελθούσα σεμνοτυφία! Γίνεται αντικείμενο αγρίας πρόγκας, τώρα πια!...

***

Αλλά και ο κόσμος –δηλαδή ένα μέρος του κόσμου- έχει σήμερα πολύ περίεργες αντιλήψεις, σχετικά με τη σεμνότητα.

Ο φωτορεπόρτερ έχει προτείνει σε καμιά… δεκαριά κοριτσόπουλα να τα φωτογραφήσει, και όλα… το βάζουν στα πόδια!

Μια του λέει έξω φρενών:

-Τι λέτε καλέ; Να φωτογραφιστώ γυμνή και να μπω στην εφημερίδα να με δει ο κόσμος;

Έχει την αντίληψη ότι στην ακτή δεν την βλέπει κανείς. Νομίζει πως είναι… σαν στο σπίτι της!...

Όλος ο κόσμος παραθερίζει μονίμως στις φαληρικές αμμουδιές! Την Κυριακή, το γλέντι κρατάει όλο το πρωί. Τις άλλες μέρες, το σκάζουν καμία ώρα από το γραφείο ή τρέχουν βιαστικές το μεσημέρι να πάρουν ένα μπανάκι στα πεταχτά.
Καημένο «μπαιν-μιξτ»… Μας ευεργέτησες.


Βασισμένο σε ρεπορτάζ του ¨ΕΥ¨ για το ¨ΕΘΝΟΣ¨, 1937)
Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς