Άνοιξη και ομαδικά ταξίδια στη δεκαετία του 1930

Καθημερινά με βομβαρδίζουν με ιδιαίτερα δελεαστικές ταξιδιωτικές προτάσεις, και ο νους μου πάει σε κάποια παλιά χρόνια της δεκαετίας του 1930. Είναι τα πέτρινα χρόνια για την ανάπτυξη της περιήγησης και των ταξιδιών. Τα ταξιδιωτικά γραφεία του Γκιόλμαν και του Thomas Cook στο Σύνταγμα τολμούν τα πρώτα δειλά βήματα, ενώ μια ντουζίνα περιηγητικοί, φυσιολατρικοί και ορειβατικοί σύλλογοι κινούνται σε πρωτόγνωρες και «δύσβατες περιοχές».
Ιδού λοιπόν τα παράπονα κάποιου πρώιμου τουρίστα...

«Από τα λίγα πράγματα που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι και οι ομαδικές εκδρομές. Ένας σύλλογος, μία εταιρία, καλοπροαίρετοι ιδιώτες που επιθυμούν να κάνουν ένα ταξίδι για να ξεσκάσουν λιγάκι, οργανώνουν άψε-σβήσε μια εκδρομή στην οποία σας καλούν να συμμετάσχετε.

Τα ταξίδια αυτά γίνονται πάντοτε –έτσι τουλάχιστον αναγγέλλουν στις σχετικές ρεκλάμες- με τιμές συγκαταβατικές και με όλες τις δυνατές ανέσεις. Στα προγράμματα παρέχεται η βεβαίωση ότι το βαπόρι ή το τραίνο, το μεταφορικό τέλος πάντων μέσον με το οποίον θα ταξιδέψετε θα είναι πρώτης τάξεως, ότι τίποτε δεν θα σας λείψει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ότι θα δείτε όλα τα αξιοθέατα μέρη των πόλεων και χωριών που θα επισκεφθείτε, και ότι όλα αυτά δεν θα σας κάνουν να παραμελήσετε τις δουλειές σας, τις ασχολίες σας, παρά δέκα ως δέκα πέντε το πολύ μέρες, όσες ακριβώς χρειάζονται για να μη μείνει κανένα κενό στο ταξίδι σας.

Έ, λοιπόν δεν υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία από τις ομαδικές αυτές εκδρομές. Καταρχάς διότι στοιχίζουν όσο σχεδόν και τα συνηθισμένα ταξίδια. Η συμμετοχή σε πρόσφατα οργανωθείσα εκδρομή εστοίχιζε περί τις 20 ως 25 χιλιάδες δραχμές!

Αλλά όταν αποφασίσει να διαθέσει κανείς τέτοιο ποσό –και για να το διαθέσει πρέπει να είναι πλούσιος- ταξιδεύει μόνος όπως θέλει και όπου θέλει, και όχι με μπουλούκι ολόκληρο αγνώστων και φορτικών ανθρώπων, τους οποίους είναι υποχρεωμένος να υφίσταται επί μέρες ολόκληρες.

Έπειτα στις περίφημες αυτές εκδρομές δεν βλέπει κανείς τίποτε ή σχεδόν τίποτε! Τι μπορείτε να δείτε, σας παρακαλώ στη Φλωρεντία, αν μείνετε μία μόνη μέρα; Και όμως μια μόνη ημέρα διαμονής εις την πιο καλλιτεχνική πόλη της Ιταλίας ανέγραφε το πρόγραμμα εκδρομής που έγινε στην Ιταλία την περασμένη άνοιξη.

Τέλος το χειρότερο στις εκδρομές αυτές είναι το ρεζιλίκι που υφίστασθε και ο τυραννικός καταναγκασμός που σας επιβάλλεται στο ζήτημα της διαθέσεως των ωρών.
Σας ρίχνουν σε ένα αυτοκίνητο μαζί με τους άλλους εκδρομείς, και αφού σας περιφέρουν σαν περίεργο θέαμα ανά τους δρόμους της πόλεως, σας κατεβάζουν σε ένα μουσείο και σας λένε: Εδώ, κύριοι, θα μείνετε μισή ώρα. Εις τας 11 παρά τέταρτο θα είμεθα στην «Πιάτσα Μουσολίνι» (ας πούμε) στις 11 ½ στο εστιατόριο ¨Μπέλλα Βίστα» και στις 12 ακριβώς εμπρός στο Άγαλμα της Ανεξαρτησίας.

Φαντασθήκατε ποτέ μεγαλύτερη τυραννία; Διότι ενώ είχατε την επιθυμία να δείτε ένα τόπο, μεταβάλλεστε σε Πρώσο στρατιώτη ή σε εσωτερικό μαθητή αμερικανικού λυκείου.

Αλλά κάτω από τέτοιους όρους σας ερωτώ, τι χρειάζονται τα ταξίδια;

Και τζάμπα αν μου πρότειναν να πάω στην Ιταλία και να μείνω μια μόνον μέρα στη Φλωρεντία, δεν θα πήγαινα. Διότι απλούστατα εκτός των άλλων ταλαιπωριών της όλης εκδρομής θα είχα και τον καημό ότι πλησίασα, ότι έφθασα, ότι πάτησα το χώμα μιας από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου και δεν την είδα. Αν έλεγα ότι την είδα θα έλεγα ψέματα. Δεν βλέπει κανείς πόλη σαν την Φλωρεντία σε μια μόνη μέρα. Την οσφραίνεται απλώς, διαπιστώνει εξ ιδίας αντιλήψεως ότι ευρίσκεται πράγματι εκεί που την σημειώνουν οι χάρτες».

Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς

Ειδήσεις σήμερα:

Υποψία πνευμονικής εμβολής έδειξε η νεκροψία του 43χρονου που πέθανε στην καρέκλα του «Παπανικολάου»

Χτύπησε… «κόκκινο» ο εκνευρισμός της Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα

Νέα επαφή Αμερικανών – Ρώσων, μετά το σχέδιο Ντράγκι για ειρήνη, αλλά και κόντρα για την επισιτιστική κρίση