Τα ειρωνικά δημοσιεύματα του 1929 για τις πυρκαγιές

-Δύο χρώματα, μου είπε, παίζουν τον σπουδαιότερο ρόλο στη ζωή του Έλληνα. Το πράσινο και το κόκκινο. Το πράσινο ενεργεί στη ψυχή του κατά τον ίδιο τρόπο που ενεργεί το κόκκινο στον ταύρο. Τον ερεθίζει μέχρι καταστροφής. Αντίθετα το κόκκινο αποτελεί την αγαλλίαση της ψυχής του.

-Δεν μου το εξηγείς πιο αναλυτικά.

Και εξηγήθηκε.
-Είδες αυτά τα πράσινα δεντράκια που τα φύτεψαν με τόση επισημότητα; Είδες τα άγρια βλέμματα που τους έριχναν οι παριστάμενοι; Ασυναίσθητα μέσα τους γεννιόταν η λύσσα της καταστροφής. Μια ακαταμάχητη δύναμη τους έσπρωχνε να τα ξεριζώσουν, να τα τσακίσουν, να τα μαδήσουν, να τα εξαφανίσουν.

-Αλλά τότε γιατί τα φύτεψαν;

-Μα, είναι προφανές: για να έχουν κάποτε την ευχαρίστηση να τα καταστρέψουν...
-Αλλά αυτό είναι ασυνέπεια.

-Καμία ασυνέπεια, φίλε μου. Οι Έλληνες περιποιούνται τα δένδρα, όπως περιποιούνται τη γαλοπούλα των Χριστουγέννων, και το αρνάκι της Λαμπρής. Για να τα σφάξουν!

-Υποθέτεις, λοιπόν, ότι η πολύ παράδοξη αυτή ψυχολογία σχετίζεται με το χρώμα και τα συναισθήματα που γεννά.

-Απολύτως. Είναι η επίδραση του πράσινου. Μόλις ο Έλληνας αντικρύσει πράσινο δεντράκι ορμά εναντίον του όπως ο ταύρος εναντίον της
κόκκινης παντιέρας του ταυρομάχου. Το παιδάκι που τσακίζει τα κλαδιά του δένδρου της δενδροστοιχίας για να τα κάνει βίτσες, και ο τσοπάνος που καίει το δάσος για να το μεταβάλλει σε βοσκότοπο, ο ρετσινάς, που για λίγο ρετσίνι ξεφλουδίζει μέχρι θανάτου τα δυστυχισμένα πεύκα, η κοσμική κυρία που φορτώνει στην εξοχική της εκδρομή το αυτοκίνητό της με τις κορυφές των μικρών ελάτων, καταδικάζοντάς τα να μη μπορέσουν να ψηλώσουν, όλοι αυτοί κινούνται από το ίδιο ψυχολογικό ελατήριο. Το μίσος του πρασίνου.

-Και οι εορτές του πρασίνου;

-Είναι η ειρωνεία των πραγμάτων.

-Και το κόκκινο;

-Σε αντίθεση με το πράσινο, το κόκκινο αποτελεί την αγαλλίαση του Έλληνα. Απόδειξη η λατρεία του προς τη φωτιά που συνοψίζει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου στη δυναμική του έκφραση. Λατρεύει τις πυρκαγιές και τα πυροτεχνήματα. Είναι η λατρεία του κόκκινου...
»Αλλά η θλιβερότερη εκδήλωση της διπλής αυτής χρωματικής ψυχολογίας του Έλληνα είναι, όταν μεταβάλλει το πράσινο σε κόκκινο.
-Διά χημικών μέσων;

-Όχι, διά φυσικών. Πυρπολεί το δάσος και από πράσινο το κάνει κόκκινο...

Βασισμένο σε ειρωνικά δημοσιεύματα του 1929, έπειτα από καταστροφικές πυρκαγιές στα δάση μας...

Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς