Η εθνική, η Βασίλω και ένας Ρεχάγκελ...

Τετάρτη, 24 Μαρτίου 2007: Η εθνική ομάδα χάνει μέσα στο Καραϊσκάκη 1-4 από την Τουρκία. Κι αμέσως βουλιάζει μες στην… εθνική καταστροφολογία.

 Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007: Η εθνική ομάδα γιορτάζει στο ΟΑΚΑ τη θριαμβευτική και άνετη πρόκριση στα τελικά του 2007 στο διαδικαστικό ματς με τη Μάλτα.

Και οι καταστροφολόγοι; Λούφαξαν; Μπα. Κάθε άλλο. Όπου γάμος και γιορτή, η Βασίλω πρώτη… Αυτός ο κανόνας δεν χωράει εξαίρεση: όσοι είναι πρώτοι στην καταστροφολογία, είναι πρώτοι (και καλύτεροι) και στη θριαμβολογία… Αυτοί οι άνθρωποι είναι του τύπου «δεν σ’ τα ’λεγα εγώ;». Ξεχνάνε τις εθνικοαπελευθερωτικές κορώνες που ξεστόμιζαν με περίσσιο θράσος πριν από οχτώ μόλις μήνες και τώρα πρώτοι σέρνουν το χορό…

Δε βαριέσαι, όμως. Έχουσι γνώσιν πλέον οι φύλακες. Μια καλή ευκαιρία ήταν η αποφράδα εκείνη μέρα (καθώς και όσες ακολούθησαν) για να ξεμαγκώσει η ήρα απ’ το στάρι. Οι μάσκες έπεσαν για τα καλά, οι «όψιμοι φίλοι» της εθνικής ξεσκεπάστηκαν. Και κανείς δεν θα τους δώσει πια την παραμικρή σημασία, όσες τηλεοπτικές λεζάντες κι αν προσπαθήσουν να καρπωθούν του χρόνου το καλοκαίρι στις αυστρο-ελβετικές εξέδρες…

Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε μ’ αυτούς. Καιρός να πάμε στην επόμενη μέρα. Και η επόμενη μέρα δεν είναι τόσο το Euro αυτό καθαυτό (η ομάδα δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα να μας βγάλει ξανά στους δρόμους) αλλά τι θα γίνει μετά απ’ αυτό. Κοινώς, τι θα γίνει με τον χερ Ότο.

Το συμβόλαιό του λήγει αμέσως μετά τα τελικά. Διακαής πόθος του κ. Βασίλη Γκαγκάτση, βέβαια, είναι να του το ανανεώσει από τώρα, αλλά ο Γερμανός δεν βιάζεται να δώσει την απάντησή του. Άλλωστε, ξέρει ότι του χρόνου θα γίνει εβδομήντα ετών (άσχετα αν δεν φαίνεται ούτε πενήντα).

Βέβαια, ο κ. Ρεχάγκελ δεν είναι από τους ανθρώπους που μπορούν να αποσυρθούν και να ζήσουν μια ήρεμη ζωή, μακριά από τη δράση. Ωστόσο, δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί να πάρει την απόφασή του. Λογικά, δεν πρόκειται να απαντήσει πριν από τα τελικά του Euro. Και είναι σαφές ότι η πορεία της εθνικής εκεί θα παίξει ρόλο και στη δική του απόφαση.

Όπως και να ’χει, κάπου στο βάθος του μυαλού των ανθρώπων της ομοσπονδίας και ειδικά του κ. προέδρου της περνάει η σκέψη του αντικαταστάτη. Είναι γεγονός ότι ο κ. Γκαγκάτσης θεωρεί τον κ. Ρεχάγκελ «τον καλύτερο προπονητή του κόσμου», αλλά γνωρίζει ότι, αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να τον αντικαταστήσει.

Πολλά έχουν ήδη ακουστεί (π.χ. Μπάγεβιτς), αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ θα επιμείνει… γερμανικά! Η επιδίωξή του, κοινώς, θα είναι ένας… Ρεχάγκελ στη θέση του Ρεχάγκελ! Αν και, εδώ που τα λέμε, ο μεγάλος του καημός είναι ο Γκους Χίντινγκ (Ολλανδός μεν, με γερμανική δε νοοτροπία)…