Χριστίνα Γιαζιτζίδου, μια απλήρωτη πρωταθλήτρια

Μπορεί ο εθνικός μας «κωπηλάτης» σε αυτήν την περίοδο δημοσιονομικής κρίσης να είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ωστόσο το άθλημα της κωπηλασίας έχει να επιδείξει σπουδαίους αθλητές, που μας κάνουν υπερήφανους στις κορυφαίες διεθνείς διοργανώσεις.

Η 21χρονή κωπηλάτρια Χριστίνα Γιαζιτζίδου, μέλος της εθνικής ομάδας, τράβηξε κουπί με τη συναθλήτριά της Αλεξάνδρα Τσιάβου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στη λίμνη Καραπίρο της Νέας Ζηλανδίας και ανέβηκε για ακόμη μια φορά στο βάθρο, κατακτώντας την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο. Παρόλα αυτά, η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού της έχει γυρίσει την πλάτη, καθώς εδώ και τρία χρόνια παραμένει απλήρωτη.
 
Ενώ η επιβράβευση του πρωθυπουργού για τον πρόσφατο θρίαμβο της εθνικής ομάδας κωπηλασίας χαροποιεί ιδιαίτερα την ίδια, το γεγονός ότι για πρώτη φορά αναγνωρίζονται δημόσια η θετική πορεία της ομάδας και οι προσωπικοί κόποι των αθλητών, την στεναχωρεί και την προβληματίζει. Θεωρεί δε αναγκαίο, ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπέρμαχος του αθλητισμού, να στέκεται δίπλα στους αθλητές και να δίνει μεγαλύτερη δυναμική στο άθλημα. «Είναι ενθαρρυντικά για το μέλλον τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού, πόσο μάλλον όταν και ο ίδιος προάγει αυτόν τον τρόπο ζωής.O αθλητισμός είναι θέμα παιδείας. Το παράπονό μου όμως είναι ότι τόσα χρόνια η ελληνική κωπηλασία φέρνει χρυσά μετάλλια και ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει ανταμειφθεί».

Η νεαρή αθλήτρια από την Καστοριά, εδώ και μια δεκαετία είναι απόλυτα αφοσιωμένη στην κωπηλασία. Η μεγάλη της αγάπη για το άθλημα και η ύπαρξη της περίφημης λίμνης στον τόπο καταγωγής της, δεν της άφησε άλλη επιλογή από το να εστιάσει σε αυτό και να ονειρεύεται να τραβάει κουπί για όσο καιρό οι δυνάμεις της το επιτρέπουν. Οι συνεχείς διακρίσεις της από μικρή ηλικία, έδωσαν στην Χριστίνα την ευκαιρία, όταν αποφοιτήσει από το σχολείο να επιλέξει άνευ εξετάσεων ένα τμήμα της ανώτατης εκπαίδευσης, ώστε να σπουδάσει.

Εκείνη επέλεξε το Παιδαγωγικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Εντούτοις,  η αβεβαιότητα που επικρατεί σχετικά με την επαγγελματική αποκατάσταση της Χριστίνας, την πλημμυρίζει από ανασφάλεια. Ο μοναδικός της φόβος, όπως εξομολογείται, είναι μήπως αναγκαστεί στο μέλλον να απομακρυνθεί από τη μεγάλη της αγάπη και να επαναπροσδιορίσει τις επιλογές της. «Αν μέχρι το 2012 δεν διοριστώ κάπου όπως ορίζει ο σχετικός νόμος, ίσως τότε εγκαταλείψω τον αθλητισμό και ασχοληθώ με τη διδασκαλία. Όλα τα μέλη της ομάδας είμαστε άνεργοι. Επιπλέον, εδώ και τρία χρόνια είμαστε όλοι απλήρωτοι από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, παρότι οι διακρίσεις συνεχίζονται. Αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη περίοδο ως χώρα, αλλά  πρέπει να μας βοηθήσουν, διαφορετικά μετά το 2012 δεν θα υπάρχει κανείς να τραβάει κουπί. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα σβήσει ο ελληνικός αθλητισμός».

Σε μια «καταθλιπτική» περίοδο για την ελληνική κοινωνία, η 21χρονη αθλήτρια με τους συναθλητές της τόνωσαν το ηθικό των Ελλήνων και αποτέλεσαν μια νότα αισιοδοξίας. Παραλληλίζοντας την Ελλάδα με την εθνική ομάδα κωπηλασίας, προτρέπει όλους να είναι αισιόδοξοι γιατί «μόνο με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να βγούμε από την μαύρη τρύπα. Όπως μια μικρή, σε αριθμό μελών, εθνική ομάδα κωπηλασίας καταφέρνει να διακρίνεται στο παγκόσμιο στερέωμα, έτσι και η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, που έχει το χάρισμα να κερδίζει μέσα από τις δυσκολίες και να βγαίνει πιο δυνατή».

Η αξιόλογη πορεία της και η σταθερή της παρουσία στο βάθρο των πιο σημαντικών αθλητικών διοργανώσεων έχει αναμφισβήτητα δικαιώσει τις υψηλές προσδοκίες προς το πρόσωπό της. Αν και η καθημερινότητα της Χριστίνας Γιαζιτζίδου διαφέρει από εκείνη των φίλων της, δεν μετανιώνει για τις θυσίες που έχει κάνει. Οι επιτυχίες της, την καλύπτουν απόλυτα. Ιδιαίτερα ισορροπημένη, συνεχίζει τη σκληρή δουλειά και  θέτει τους επόμενους στόχους. Όνειρο ζωής αποτελεί η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς αγώνες. Με επιμονή και υπομονή εξακολουθεί την καθημερινή άσκηση, ώστε το 2012 να συμμετάσχει στο μεγαλύτερο αθλητικό και πολιτισμικό γεγονός του πλανήτη.

Ωστόσο, κατά τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που της απομένει, επιδιώκει με τους συναθλητές της να διοργανώνει διάφορες εξορμήσεις, προκειμένου να ξεφύγει για λίγο από το αυστηρό πρόγραμμα προπονήσεων και να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Τα ταξίδια είναι μια ακόμη μεγάλη της αγάπη, που συνδυάζει με τον αθλητισμό και την οποία σίγουρα κανείς δεν μπορεί να της στερήσει. «Ακόμη κι αν υποχρεωθώ να σταματήσω την κωπηλασία, δεν θα πάψω ποτέ να ταξιδεύω. Είναι εμπειρία ζωής για μένα» καταλήγει.