Τέλος κι αυτή η σεζόν. Το μόνο σίγουρο είναι πως ολοκληρώθηκε με μια ξεκάθαρη αποτυχία. Κουλούρα στους τίτλους, όπως και πέρυσι. Προσωπικά, νιώθω πως η αποτυχία είναι πολύ πιο εμφατική σε σχέση με την προηγούμενη.
Για δύο ξεκάθαρους λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος είναι το μπάσκετ. Οι ολοκληρωμένες εμφανίσεις ήταν λιγότερες και αποτελούσαν τις εξαιρέσεις φέτος. Ο κανόνας ήταν ο μέτριος, αργός, προβλέψιμος, στατικός, ανίκανος Ολυμπιακός στη σετ επίθεση, που δεν μπόρεσε να κερδίσει ούτε ένα παιχνίδι κρίσιμο, από εκείνα που δίνουν τίτλους ή προκρίσεις σε φάιναλ φορ.
AdTech Ad
Και η άμυνα, το σημείο αναφοράς επί εποχής κόουτς Σφαιρόπουλου ήταν σίγουρα σε πτωτική πορεία. Και πως να μην ήταν, όταν μιλάμε για τον χειρότερο Ολυμπιακό από το 2011 κι έπειτα που άλλαξαν τα δεδομένα στο τεράστιας σημασίας κομμάτι της αθλητικότητας.
Έναν Ολυμπιακό που ήθελε να ξεκινάει και να τελειώνει από την άμυνα χωρίς στόπερ στα γκαρντ, με συνέπεια να “λιώνει” όλη τη σεζόν ο Παπανικολάου στο ρόλο του αμυντικού εξολοθρευτή, ένα Ολυμπιακό που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν είχε ούτε ένα αθλητικό ψηλό, rim protector και ικανό να υποστηρίξει την άμυνα αλλαγών που ήταν η βασική τακτική στην άμυνα όλη τη σεζόν.
Φέτος, είδαμε μια ομάδα που έκανε το εξής ακατανόητο. Ήθελε να στηριχτεί στην άμυνα χωρίς αθλητικότητα και χαρισματικούς στον τομέα αυτό παίκτες και επέλεξε για μια ακόμα σεζόν να ζήσει και να πεθάνει με το πικ εν ρολ του Σπανούλη ΧΩΡΙΣ να διαθέτει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΕΝΤΕΡ με αθλητικά προσόντα και ικανότητα να τελειώνει τις φάσεις. Εντελώς παράλογα πράγματα, μπασκετικά.
Ο δεύτερος λόγος που η αποτυχία φέτος είναι σαφώς μεγαλύτερη; Τα έφερε έτσι η τύχη, που είχε ένα τελικό με την ΑΕΚ για να πάρει τον λιγότερο σημαντικό τίτλο της σεζόν μετά από χρόνια, το κύπελλο.
Τον έχασε κι αυτόν. Και τι ειρωνεία, τον έχασε με την άμυνά του να καταρρέει, ενώ αυτή διαφημίζεται και παρουσιάζεται ως το “μεγάλο χαρτί” της ομάδας.
Στα Playoffs της Ευρωλίγκα, η Ζαλγκίρις πέρασε πάνω από τον Ολυμπιακό. Τον ισοπέδωσε. Τέλος συζήτησης.
Ο πέμπτος τελικός
Η μεγάλη ζημιά είχε γίνει στο Game 2. Εκεί, που για μια ακόμα φορά με ευνοϊκές προϋποθέσεις, ο Ολυμπιακός κλήθηκε να βάλει το νερό στο αυλάκι και εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων και ανίκανος να βάλει περισσότερους από 7 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο.
Στον τελευταίο τελικό τίτλου, ο Ολυμπιακό άντεξε για ένα ημίχρονο εκμεταλλευόμενος την μεγάλη αστοχία του αντιπάλου του σε αυτό το διάστημα. Στο τρίτο δεκάλεπτο κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος παίζοντας αυτό το κάτι σαν μπάσκετ που βολεύει αφάνταστα την κάθε οργανωμένη άμυνα και μόλις η διαφορά ξεπέρασε τους 10 πόντους, δεν είχε την παραμικρή αντίδραση. Όλοι ξέραμε πως ο αγώνας, το πρωτάθλημα είχαν κριθεί.
Ποιο μεγάλο παιχνίδι γύρισε με αξιοσημείωτη ανατροπή η φετινή ομάδα όχι μόνο απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά και στην Ευρωλίγκα που οι διαιτησίες είναι σαφώς καλύτερες για τους κόκκινους κι αυτό πιστεύω το παραδέχονται όλοι;
Κανένα. Και μιλάμε για την ομάδα που έχτισε το μύθο της την τελευταία δεκαετία με επικές ανατροπές και με ένα στιλ μπάσκετ “παίζουμε για 40 ανεξαρτήτως σκορ και συνθηκών”, μπασκετικό στιλ που σε εξιτάρει και από ένα σημείο και μετά το παράτησε ο Ολυμπιακός απεμπολώντας όλα εκείνα τα αγωνιστικά στοιχεία του DNA που είχε δημιουργήσει, τον έκαναν ξεχωριστή ομάδα και κέρδισε πολλούς ουδέτερους θαυμαστές ανά την Ευρώπη.
Ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Καλάθη που ήταν απενεργοποιημένος με 4 φάουλ από νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, με ένα καλό πεντάλεπτο και τα 1 vs 1 του Τζέιμς και του Παππά, “καθάρισε” τον Ολυμπιακό με συνοπτικές διαδικασίες.
Ένας Παναθηναϊκός που είχε τα δικά του θέματα, ήταν κι αυτός μέτριος και ασταθής. Δεν μπορούσε να βρει δημιουργία και συνεργασίες λόγω της άμυνας αλλαγών του Ολυμπιακού, ενεργοποίησε την οψιόν του…. ταλέντου και των “απομονώσεων”, βρήκε ένα πεντάλεπτο με τρανζίσιον φάσεις και χωρίς την παραμικρή αντίσταση, νίκησε εύκολα και χωρίς να απειληθεί.
Ο Ολυμπιακός όταν δεν έβγαινε το κεντρικό πικ εν ρολ του Βασίλη, όταν η στατικότητα και η προβλεψιμότητα έφεραν πάλι το τρίπλα, τρίπλα, και μια τρύπα στο νερό στα κρίσιμα πρώτα λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου, ποιο πλάνο Β΄είχε;
Κανένα. Όπως και πέρυσι. Όπως και όλη τη χρονιά φέτος. Πρώτον, επειδή δεν διαθέτει στο ρόστερ του παίκτες με μεγάλο ταλέντο και αθλητικότητα και ΕΠΙΣΗΣ επειδή ποτέ δεν έχτισε Plays με στόχο να εκμεταλλευτεί τα όποια χαρίσματα των άλλων παικτών και επέμενε… δραματικά σε αυτό το μονότονο στιλ παιχνιδιού, χωρίς ιδέες και νέα στοιχεία.
Κλείνω αυτό το κεφάλαιο ξεκαθαρίζοντας χωρίς δικαιολογίες και άλλοθι: Το μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός φέτος ήταν πέρα από προβλέψιμο μη αποδεκτό για ομάδα τοπ επιπέδου, δεν είχε καμία βελτίωση, καμία εξέλιξη, καμία απολύτως δυναμική και ανάπτυξη.
Και αυτό το μπάσκετ, που σε έκανε να θες να ελπίζεις ότι θα δεις κάτι διαφορετικό την επόμενη – κρίσιμη – φορά, αλλά μέσα σου ήξερες πως το πιο πιθανό είναι να δεις το ίδιο “αντί – μπασκετικό” έργο είναι για μένα πολύ μεγαλύτερη ήττα από το 0 τίτλους σε δύο χρόνια.
Αυτό πρέπει να ΑΛΛΑΞΕΙ πρώτα και πάνω από όλα, το μπάσκετ που παρουσιάζει τις τελευταίες σεζόν η ομάδα και μετά όλα τα υπόλοιπα. Εκτός κι αν δεν μιλάμε για μια ομάδα μπάσκετ, τότε κάνω λάθος.
Διαβάστε περισσότερα στο
www.eurohoops.net/el/
