Παπαλουκάς και Διαμαντίδης: Πρέπει να σέβεσαι την διαφορετικότητα

o περιοδικό “Θρόισμα” από τις κατασκηνώσεις “Χαρούμενα Παιδιά – Χαρoύμενα Νιάτα” κυκλοφορεί για 21η χρονιά.

Το 1997 εκδόθηκε το πρώτο τεύχος του. Από τότε, κάθε χρόνο εκδίδεται ένα τεύχος του με θέματα από το θέατρο, τον κινηματογράφο, το βιβλίο, τα εικαστικά, τη μουσική, τον αθλητισμό αλλά και παιδαγωγικά θέματα ενώ πλούσιες είναι οι αναφορές στη δράση των 100 Ελλήνων και ξένων εθελοντών της οργάνωσης εθελοντών “Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα”. Για να διαβάσετε όλο το τεύχος του 2018 κάντε κλικ εδώ.

AdTech Ad
Οι κατασκηνώσεις “Χαρούμενα παιδιά – Χαρούμενα Νιάτα” που ιδρύθηκαν από τον πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Πυρουνάκη είναι μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική, οργάνωση εθελοντών η οποία στα 83 χρόνια δράσης της έχει φιλοξενήσει 15.300 παιδιά με τη βοήθεια 3.200 εθελοντών. Κάθε καλοκαίρι, προσφέρει φιλοξενία και δημιουργικά εργαστήρια για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από καταγωγή, εθνικότητα, θρήσκευμα, φύλο, ηλικία, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση. Εδώ μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες.

Mέλη της συνακτικής ομάδας του περιοδικού, οι Βασίλης Δελής, Μαρία Μπάστα, Νικηφόρος Πυρουνάκης και Κωνσταντίνος Σκούφας βρέθηκαν στη Eurohoops Academy και μίλησαν με τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Θοδωρή Παπαλουκά. Το αποτέλεσμα ήταν μια συνέντευξη που ξεκινά από τον αθλητισμό, αλλά αγγίζει πολλά άλλα θέματα.

Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το Eurohoops Academy;
Δημήτρης Διαμαντίδης. Σαν μεγαλύτερος να μας μιλήσει ο Θοδωρής!
Θοδωρής Παπαλουκάς. Το Eurohoops Academy, είναι μια προσπάθεια που ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβριο μαζί με τον Δημήτρη. Δημιουργήσαμε την εγκατάσταση και στεγάσαμε εδώ την ακαδημία. Είναι ο τρόπος μας να επιστρέψουμε κάποια πράγματα στο μπάσκετ. Για εμάς, το πιο υγιές κομμάτι είναι τα παιδιά: είναι πιο εύκολο να τα εκπαιδεύσεις και πιο ουσιαστικό. Είμαστε ήδη σε 100% πληρότητα και προσπαθούμε να φιλοξενήσουμε περισσότερα παιδιά.

Στην κατασκήνωση, ο αθλητισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ξεκινάμε με πρωινή γυμναστική, έχουμε την ώρα αθλητισμού το απόγευμα και τις ελεύθερες ώρες τα παιδιά ασχολούνται με το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο… Εσείς γιατί θεωρείτε σημαντικό τα παιδιά να συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα; Πώς θα τους βοηθήσει το ομαδικό άθλημα στη μετέπειτα ζωή τους;

Δ. Μιας που έκανα ομαδικό άθλημα, πιστεύω πως αρχικά μαθαίνεις να συνεργάζεσαι. Κατανοείς ότι έχεις να αντιμετωπίσεις διαφορετικούς χαρακτήρες μέσα την ομάδα σου και πρέπει να μάθεις να συμπράττεις μαζί τους. Καταλαβαίνεις ότι γίνονται λάθη και πρέπει να είσαι θετικός απέναντι σε εκείνους που τα έκαναν. Έτσι θα μπορέσεις να βοηθήσεις να διορθωθούν, αφού απώτερος σκοπός όλων μας είναι το γενικό καλό της ομάδας.
Π. Το ομαδικό άθλημα βοηθάει πολύ στην κοινωνικοποίηση. Είναι αυτό που είπε ο Δημήτρης. Αντιμετωπίζεις μέσα στην ομάδα τον έξυπνο, τον πονηρό, αυτόν που θα έρθει να δουλέψει λιγότερο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα συναντήσεις στη μετέπειτα ζωή σου και τα παιδιά εκπαιδεύονται στο πώς θα τους αντιμετωπίσουν. Εδώ προσπαθούμε να βελτιώσουμε το κάθε παιδί τόσο σε αθλητικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, που είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Η προσέγγιση που έχουμε, είναι ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν πως η ζωή δεν είναι συνεχώς επιτυχίες αλλά και αποτυχίες, πως το να τα καταφέρνεις στο μπάσκετ δεν σημαίνει ότι είσαι και καλός άνθρωπος. Επίσης, πολύ σημαντικό κομμάτι για εμάς είναι και οι γονείς. Πρέπει να καταλάβουν πως αν το παιδί τους δεν είναι καλός μπασκετμπολίστας δεν σημαίνει πως δεν είναι αυτοί καλοί γονείς. Πολλοί γονείς δυστυχώς, βλέπουν ως προβολή στην ψυχολογία τους, αυτά που καταφέρνουν τα παιδιά τους. Δεν είναι εύκολο να τους εξηγήσουμε ότι το παιδί τους πρέπει να είναι ευτυχισμένο και όχι επιτυχημένο. Προσπαθούμε, θέλει δουλειά και υπάρχει βελτίωση.
Δ. Στατιστικά, δεν είναι σίγουρο ότι κάποιο παιδί από αυτά που αθλείται ή έρχεται στην ακαδημία μας θα παίξει σε υψηλό επίπεδο. Άλλωστε δεν είναι αυτός ο στόχος μας. Στόχος μας είναι να προπονήσουμε παιδιά, τα οποία θα μάθουν σωστά τον αθλητισμό. Θα μάθουν να διαχειρίζονται τη νίκη αλλά και την ήττα. Πάνω απ’ ‘ολα είναι ένα παιχνίδι και νομίζω πως σε αυτήν την ηλικία που βρίσκονται τα παιδιά, δεν μπορείς να τους εξηγήσεις ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή πιο σημαντικά.
Όταν επισκέφτηκα με την ομάδα ένα νοσοκομείο, τότε συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν και πιο σημαντικά θέματα στη ζωή. Ήμουν κλεισμένος στο καβούκι μου και στο τι έκανα στο γήπεδο. Ουσιαστικά εμείς ζούμε σε έναν μικρόκοσμο. Ο αθλητισμός σε υψηλό επίπεδο και η επαγγελματική ενασχόληση με το μπάσκετ, σε κρατάνε προσηλωμένο σε αυτόν, με αποτέλεσμα να ξεχνάς τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.

Στην κατασκήνωση φιλοξενούμε παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων, ηλικίας και με διαφορετικούς χαρακτήρες. Εσείς έχετε παίξει και οι δύο σε πολυπολιτισμικές ομάδες, έχετε συνεργαστεί με άτομα διαφορετικής εθνικότητας, θρησκείας, χαρακτήρα. Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους άλλους αθλητές και πόσο σημαντική ήταν για την επίτευξη του κοινού σας στόχου;
Π. Υπάρχει ένα κοινό σε όλα αυτά. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως αν είχαμε γεννηθεί 2.000 χλμ ανατολικά, θα ήμασταν βουδιστές, ινδουιστές ή μουσουλμάνοι, πιο δυτικά προτεστάντες ή καθολικοί. Είναι σημαντικό να διακρίνεις την ποιότητα του άλλου ανθρώπου. Φαντάζομαι πως σε όλες τις εθνικότητες και θρησκείες υπάρχουν «καλοί» και «κακοί», γι’ αυτό προσπαθούμε να μην τσουβαλοποιούμε.
Δ. Σέβεσαι την διαφορετικότητα του άλλου. Από ‘κει και πέρα, σαφώς με άλλους έρχεσαι πιο κοντά, με άλλους θα είσαι πιο μακριά. Φυσικά θέλει χρόνο να γνωρίσεις τον άλλον, δεν μπορείς να τον κρίνεις από την μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος για να σου πει κάποια πράγματα για τον εαυτό του και να μπορέσεις να συνυπάρξεις ειρηνικά. Ποτέ δεν είχα θέματα με κάποιον συμπαίκτη μου. ‘Οπως είπε ο Θοδωρής, είμαστε όλοι άνθρωποι, ο καθένας έχει την προσωπικότητά του, σέβεσαι την διαφορετικότητά του και τα πιστεύω του και προσπαθείς να συνεργαστείς.

Π. Μας βοήθησε η δουλειά μας σε αυτό γιατί «αναγκάζεσαι» να δεχτείς τι κουβαλάει ο καθένας. Επίσης, σε βοηθάει πολύ να αντιληφθείς την κουλτούρα του άλλου· κάτι που για εμάς είναι φυσιολογικό για κάποιον άλλον δεν είναι. Μαθαίνεις έτσι να εκτιμάς και να αντιμετωπίζεις διαφορετικά καταστάσεις και ανθρώπους, εκτιμάς τον άλλον αλλά και τον εαυτό σου. Από κάθε εμπειρία πρέπει να παίρνεις τα θετικά στοιχεία. Έτσι θα εξελιχθείς σαν άνθρωπος.

Στην κατασκήνωση υπάρχουν παιδιά με έμφυτο ταλέντο στην άθληση αλλά και παιδιά που δεν έχουν καλλιεργήσει τόσο τις αθλητικές τους δεξιότητες. Πώς βοηθάτε ένα παιδί που έρχεται στην ακαδημία και αντιμετωπίζει δυσκολίες, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση ώστε να συνεχίσει να προσπαθεί;
Π. Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν ταλέντο και όχι αυτοπεποίθηση. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ταλέντο και έχουν αυτοπεποίθηση. Εμείς εδώ, θέλουμε να κάνουμε ευτυχισμένα παιδιά. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας είναι η κατάθλιψη. Για εμάς δεν ισχύει πως οι επιτυχημένοι στη δουλειά τους είναι χαρούμενοι ή το αντίστροφο. Πιστεύουμε πως η ευτυχία στη ζωή είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό: κάποιος μπορεί να είναι χαρούμενος με ένα ποδήλατο, ενώ εκείνος που έχει ένα αεροπλάνο μπορεί να είναι δυστυχισμένος. Το μόνο που επιδιώκουμε είναι να διατηρούμε την ποιότητα της προπόνησης. Έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε αυτό εδώ και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Οι προπονητές μας είναι ταυτόχρονα και παιδαγωγοί. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, προσπαθούμε κάθε μέρα να βελτιωνόμαστε και είμαστε παρόντες σε ό,τι χρειαστούν τα παιδιά.

Πιστεύετε πως υπάρχει υγιής πρωταθλητισμός στην παιδική ηλικία;
Δ. Δεν πρέπει να περάσεις αυτό το σκεπτικό στα παιδιά, ιδιαίτερα σε τόσο μικρή ηλικία. Το πιο σημαντικό για τα παιδιά αυτής της ηλικίας, είναι να περνάνε καλά, να διασκεδάζουν και να μάθουν τα βασικά του μπάσκετ. Πιστέψτε με, τα παιδιά αυτά επηρεάζονται πάρα πολύ απ´ ό,τι βλέπουν στην τηλεόραση, απ´ ό,τι ακούν από τον διπλανό τους, από το σπίτι τους. Θα πρέπει να αλλάξει αυτό το σκεπτικό και δεν είναι καθόλου εύκολο.
Π. Προσπαθούμε τα ερεθίσματα που τους δίνουμε να είναι διαφορετικά. Ξεκινήσαμε από το να αλλάζουν παπούτσια για να σέβονται τον χώρο, τους έχουμε «εξαναγκάσει» να τρώνε ένα φρούτο μετά την προπόνηση και τους εξηγούμε τους λόγους. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι καταφέρνουμε να περάσουμε κάποια μικρά μηνύματα που θα αλλάξουν τη φιλοσοφία των παιδιών. Το μπάσκετ είναι το όχημα και το παιχνίδι για να περάσουμε στα παιδιά τα μηνύματα που θέλουμε. Δεν είμαστε οι δάσκαλοι που επιβάλλουν πράγματα στα παιδιά. Τα παιδιά θέλουν παραδείγματα. Και βέβαια πρέπει να βρεις και το κουμπί του κάθε παιδιού, πράγμα δύσκολο. Αλλά γι’ αυτό είμαστε εδώ και προσπαθούμε.

Ερώτηση στον Θοδωρή Παπαλουκά: Γνωρίζεις από προσωπική εμπειρία πώς είναι να φεύγεις από την χώρα σου. Πώς ένιωθες που ζούσες για κάποιο διάστημα εκτός Ελλάδας, μακριά από την οικογένεια και τους φίλους σου; Πώς το βίωσες;
Π. Δεν ήταν εύκολο. Παρ’ όλα αυτά έχω μάθει στη ζωή μου να παίρνω το θετικό από κάθε κατάσταση. Θεωρώ και θέλω να πιστεύω πως αυτή η εμπειρία μου στο εξωτερικό με βοήθησε να ανοίξω τη σκέψη μου, να δω τα πράγματα διαφορετικά. Σίγουρα άλλαξε την ποιότητα της ζωής μου. Ήταν αυτό το λιθαράκι στη ζωή, που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω διαφορετικές κουλτούρες -τόσο στη Ρωσία αλλά και στο Ισραήλ. Ταξιδεύοντας νομίζω ότι κατάφερα να διαμορφώσω την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μου. Είμαι χαρούμενος που έγινε αυτό.

Ερώτηση στον Δημήτρη Διαμαντίδη: Ο αθλητισμός έχει αποκτήσει πλέον χρησιμοθηρικό χαρακτήρα. Εσύ ωστόσο, παρά τις προτάσεις που είχες από άλλες ομάδες, παρέμεινες «ρομαντικός». Τι ήταν αυτό που σε κράτησε εδώ; Ποιά είναι η άποψή σου γι’ αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται ολοένα και περισσότερο;
Δ. Δεν θεωρώ ότι είμαι ρομαντικός! Έμεινα εκεί που μου άρεσε και δεν είχα κανέναν λόγο να φύγω από την στιγμή που περνούσα καλά. Για μένα ήταν πολύ εύκολο από την στιγμή που ήμουν ευχαριστημένος. Όλα όσα είχα στο μυαλό μου, ό,τι χρειαζόμουν, μου τα παρείχε η ομάδα. Το θεωρώ τύχη αυτό γιατί πολλά παιδιά δεν μπορούν να το ζήσουν. Είμαι ένας άνθρωπος που δύσκολα αλλάζει περιβάλλον, πόσο μάλλον να φύγει στο εξωτερικό. Για να καταλάβετε, αρχικά η σκέψη του να φύγω από την Καστοριά και να πάω στη Θεσσαλονίκη μου φαινόταν βουνό, συνήθισα. Το ίδιο και από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Όσον αφορά το εξωτερικό, δεν το δοκίμασα.
Π. Θα τα κατάφερνες όμως.
Δ. Μπορεί να τα κατάφερνα, μπορεί και όχι. Για μένα ήταν το καλύτερο να μείνω εκεί που περνούσα καλά.
Π. Οι περισσότεροι αθλητές αυτού του επιπέδου, δεν θα φύγουν για τα χρήματα. Θα φύγουν για να εξελιχθούν ή επειδή για κάποιους λόγους δεν δουλεύει η κατάσταση. Είναι αυτό που λέει και ο Μήτσος: «εδώ νιώθω ότι κάνω αυτό που θέλω». Εγώ μπορώ να μιλήσω γιατί έχω ζήσει και την άλλη πλευρά. Είναι και η εξέλιξη. Κάποιες φορές πρέπει να αλλάξεις γιατί νιώθεις πως δεν έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω, ή να σου δώσουν και κάτι παραπάνω. Δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι τύχη να βρεις το περιβάλλον στο οποίο νιώθεις καλά και αποδίδεις καλά. Αυτό που περιγράφει ο Μήτσος είναι μια ωραία αλλά ειδική συνθήκη, διότι εμείς οι αθλητές έχουμε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα -προπόνηση, αεροδρόμιο, αγώνας, σπίτι- που μας περιορίζει.


Πηγή: www.eurohoops.net/el