«Ακόμα και τώρα, 18 χρόνια μετά, δεν αντέχω να βλέπω εκείνη τη σκηνή από τον τελικό Κυπέλλου κόντρα στη Λάτσιο. Οποτε τύχει και πετύχω το βίντεο, απλά γυρίζω το κεφάλι μου ή κλείνω την τηλεόραση. Οποια φορά πήγα να το δω, ο πόνος διαπέρασε το κορμί όπως ακριβώς είχε συμβεί και τότε που βρέθηκα στο έδαφος και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Εκείνη η στιγμή όμως και όσα ακολούθησαν, ήταν ου ουσιαστικά διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου και με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Καλύτερο απ' ό,τι θα μπορούσα να έχω φανταστεί.
Αμέσως όταν συνέβη, κατάλαβα ότι θα έπρεπε να παλέψω για να το προσπεράσω. Ηταν η πρώτη φορά που έπαιζα έπειτα από άλλους έξι μήνες απουσίας που είχαν προηγηθεί από άλλη εγχείρηση. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με την επιστροφή μου θα μου συνέβαινε ξανά και ακόμα χειρότερα μάλιστα. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι διαλυόταν όλος ο κόσμος μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αυτή που ακολούθησε, θα ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Δούλευα σκληρά, πάλευα κι ακόμα δεν γινόταν τίποτα. Είδα πολλούς γιατρούς και οι περισσότεροι μου είπαν ότι δεν θα έπαιζα ξανά. Επρεπε να τους διαψεύσω. Επρεπε να μπω και πάλι στο γήπεδο. Το μόνο βέβαια ήταν ότι εάν δεν τα κατάφερνα, θα έπρεπε να αποσυρθώ.
Το όνειρό μου ήταν ο τελικός του Μουντιάλ και το τρόπαιο. Μόνο αυτό σκεφτόμουν, καθώς πάλευα να φέρω το πόδι μου σε καλή κατάσταση. Επειτα από πάρα πολύ πόνο, είδα κάποια αποτελέσματα, αλλά το Μουντιάλ πλησίαζε κι εγώ δεν ήμουν έτοιμος. Λίγους μήνες νωρίτερα από την έναρξή του άρχισα να πατάω στο γήπεδο. Πώς όμως ο προπονητής της Εθνικής Βραζιλίας θα εμπιστευόταν κάποιον που είχε να παίξει τόσο πολύ καιρό; Και ξαφνικά τον Μάρτιο του 2002 με κάλεσε για ένα φιλικό με τη Γιουγκοσλαβία. Αγωνίστηκα για 45 λεπτά, τα πρώτα μου με την Εθνική έπειτα από τρία χρόνια. Ηταν τρομερό συναίσθημα.
Τελικά ο Big Phil (Φελίπε Σκολάρι) με πήρε μαζί του στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πλέον δεν υπήρχε επιστροφή. Επρεπε να τα δώσω όλα, να τον δικαιώσω, να πάρουμε το τρόπαιο. Τα πήγα εκπληκτικά δεδομένων όσων είχαν προηγηθεί. Στον ημιτελικό με την Τουρκία είχα ένα τράβηγμα και φοβήθηκα. Τελικά το ξεπέρασα. Με τη λήξη του ημιτελικού αισθάνθηκα μία μίξη ανακούφισης και χαράς. Αμέσως όμως ακολούθησε ο φόβος και η ανασφάλεια. Στο μυαλό μου ήρθαν όλα όσα είχαν συμβεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα στον τελικό με τη Γαλλία.
Σε εκείνο το περιστατικό, είχα αποφασίσει νωρίς το προηγούμενο βράδυ να πάω στο δωμάτιο και να ξεκουραστώ. Το τελευταίο πράγμα που έχω στη μνήμη μου, είναι ότι ξάπλωσα. Μόλις που θυμάμαι μετά να ξυπνάω και να έχω γύρω μου σχεδόν όλη την ομάδα. Δεν μου έλεγαν γιατί βρίσκονταν εκεί. Τους είπα να φύγουν και να αφήσουν να κοιμηθώ. Ο γιατρός της ομάδας όμως με πήρε μία βόλτα και μου εξήγησε ότι για κάποια λεπτά ήμουν αναίσθητος και το τι ακριβώς μου είχε συμβεί. Γι' αυτό αποφάσισαν ότι δεν θα έπαιζα στον τελικό. Εγώ όμως δεν υπήρχε περίπτωση να το δεχτώ αυτό. Θα έκανα τα πάντα για να αγωνιστώ.
Επεισα το ιατρικό επιτελείο και μου έκαναν όλα τα απαραίτητα τεστ. Τα πέρασα όλα και όταν ο κόουτς Μάριο Ζαγκάλο μου είπε ότι θα έμενα εκτός, του τα έδειξα και του είπα όχι. Ωστόσο, κοιτάζοντας τώρα προς τα πίσω, ίσως να μην έπρεπε να το έχω κάνει. Στο γήπεδο δεν ήμουν ο εαυτός μου και πιστεύω ότι είχαν επηρεαστεί και όλοι οι συμπαίκτες μου. Ηταν τρομαγμένοι απ' ό,τι είχε προηγηθεί. Δεν ήταν κάτι που είχαν ξαναδεί κι εγώ δεν το είχα ξαναβιώσει. Ηταν κάτι τρομακτικό και μας στιγμάτισε σε εκείνον τον τελικό.
Καθώς λοιπόν έπρεπε πλέον να παίξουμε τον τελικό με τη Γερμανία, τα θυμήθηκα όλα αυτά και ανησύχησα. Το προηγούμενο βράδυ φοβόμουν να κοιμηθώ. Η σκέψη ότι θα μπορούσε να συμβεί ξανά, με τρόμαζε. Εκοβα βόλτες και έπιασα κουβέντα με τον Ντίντα, που με βοήθησε να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ λίγο. Την ημέρα του τελικού όταν μπήκαμε στο λεωφορείο για να πάμε στο γήπεδο, τα ξέχασα επιτέλους όλα. Μπορούσα πλέον να συγκεντρωθώ στο παιχνίδι και μόνο σε αυτό και να αγωνιστώ απελευθερωμένος. Νικήσαμε σε εκείνον τον πολύ δύσκολο αγώνα και όλα πλέον ήταν όμορφα. Βούρκωσα.
Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα την απόλυτη ολοκλήρωση. Ταυτόχρονα όμως ένιωθα να καταρρέω. Δεν είχα κατακτήσει μόνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά είχα νικήσει πάνω απ' όλα τον ίδιο μου τον εαυτό και όλες τις δυσκολίες που μου είχαν παρουσιαστεί για τόσα απανωτά χρόνια. Τώρα είμαι ήρεμος. Εχω σταματήσει να πονάω, όπως ένιωθα και στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και την απόσυρσή μου. Κοιτάζοντάς τα όλ' αυτά προς τα πίσω, πολλές φορές δακρύζω. Μέσα από τις λύπες το ποδόσφαιρο μου χάρισε το πιο πολύτιμο: με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Πριν να υποφέρω τόσο πολύ, δεν είχα ιδέα πόσο δυνατός θα μπορούσα να είμαι. Και γι' αυτό μπορώ σήμερα με βεβαιότητα να λέω, ότι το ποδόσφαιρο μου έδωσε πολύ πιο σημαντικά πράγματα, απ' όσα εγώ έδωσα στο παιχνίδι».
Πηγή:www.gazzetta.gr
