Δεν παίζουν οι συμπτώσεις

Στις συμπτώσεις και τα σημάδια στέκονταν πριν απ’ τον τελικό οι προληπτικοί. Και η αλήθεια είναι ότι οι συμπτώσεις και τα σημάδια ήταν πολλά (η Μπάρτσα αντίπαλος όπως το ’97, οι λευκές φανέλες που έπρεπε να βάλει ο Ολυμπιακός όπως το ’97, ο Γιαννάκης που είχε σηκώσει την κούπα στο ίδιο γήπεδο ως παίκτης το ’96 κ.ά.). Με τη μόνη διαφορά ότι οι συμπτώσεις και τα σημάδια δεν παίζουν μπάσκετ.

Μπάσκετ παίζουν οι παίκτες· και οι πάγκοι, κατά μία -σημαντική- έννοια. Οι παίκτες και οι πάγκοι λοιπόν έκριναν το ματς στο Μπερσί, όχι οι συμπτώσεις και τα σημάδια. Καθότι, πολύ απλά, η Μπαρτσελόνα ήταν μια κλάση καλύτερη ομάδα. Όχι από τον Ολυμπιακό, απ’ όλους.

Στον Παναθηναϊκό, βέβαια, έμαθα ότι έλεγαν πως θα μπορούσαν να την κοντράρουν στην παρούσα φάση, μιας και οι «πράσινοι»  διανύουν αυτή την εποχή την καλύτερη φόρμα της σεζόν. Εκείνη δηλαδή που τους έλειψε τόσο πολύ όταν έμειναν στην απέξω. Τότε να δείτε συμπτώσεις...

Πρώτα πρώτα, είχαν πέσει όλοι οι τραυματισμοί μαζεμένοι. Έπειτα χάθηκαν τρία ματς στο ΟΑΚΑ (με Παρτίζαν, Μαρούσι, Μπαρτσελόνα) στον πόντο, στο τέλος -προσέξτε, όχι ένα ή έστω δύο στα τρία, αλλά τρία στα τρία. Και τέλος μέτρησε ένα καλάθι της Παρτίζαν στο ματς με την Μπάρτσα που δεν έπρεπε να μετρήσει. Κι αυτό το καλάθι, εν κατακλείδι, άφησε τον Παναθηναϊκό εκτός οχτάδας.  

Παρόλα αυτά, όμως, η άποψή μου παραμένει: ακόμα κι αυτός ο πεντάκις πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός να ήταν στο Παρίσι σ’ αυτή τη δαιμονιώδη φόρμα που διανύει, η Μπάρτσα πάλι θα το είχε σηκώσει. Γιατί, απλά, ήταν η καλύτερη ομάδα φέτος. Τέλος.