SuperLeague: Βαρομετρική αστάθεια

Περίεργο το φετινό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός χάνει εύκολα βαθμούς (κι όταν τους κερδίζει, βγάζει την μπέμπελη στους οπαδούς του μέχρι να το κάνει), η ΑΕΚ ξεκινάει με πέντε στα πέντε (συνεχίζει με δυο απανωτές ήττες κι επιστρέφει με τεσσάρα) κι ο Παναθηναϊκός πότε στα πάνω του και πότε στα κάτω του (ανάλογα με τις ορέξεις του Μάτος, που αποδεικνύεται αλάνθαστο βαρόμετρο).

Η ίδια… βαρομετρική αστάθεια παρατηρείται και στα χαμηλότερα πατώματα. Ο Ηρακλής ξεκινάει ως σοβαρότατος υποψήφιος για φούντο και απ’ τη μια στιγμή στην άλλη… να ’σου πετιέται από ξαρχής. Ο Αστέρας Τρίπολης ετοιμάζεται στην αρχή να διώξει τον προπονητή και τώρα πάει βουρ για ΟΥΕΦΑ. Οι υπόλοιποι νεοφώτιστοι είναι του ύψους και του βάθους.

Γενικά, η αστάθεια είναι το κύριο χαρακτηριστικό φέτος. Εντάξει, ενδιαφέρον είναι σίγουρα το πρωτάθλημα. Και θα συνεχίσει να είναι, μια και τα απρόοπτα σίγουρα θα συνεχιστούν. Μα το γεγονός ότι είναι «ενδιαφέρον» δεν το καθιστά σώνει και καλά και ποιοτικό.

Πάρτε για παράδειγμα την πρώτη τριάδα της βαθμολογίας. Προσωπικά δεν με πείθει κανείς απ’ τους τρεις. Το Σαββατοκύριακο, για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός ήταν ξανά εύκολα προβλέψιμος, κι αν δεν υπήρχαν ο Κοβάσεβιτς με τον Νικοπολίδη θα είχαμε φαληρικά δράματα. Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με γκολ-οφσάιντ και είχε άγιο που κατάφερε να τσιμπήσει τον πόντο στη Λάρισα. Και η ΑΕΚ, μέχρι να μείνει ο ΟΦΗ με δέκα παίκτες, θα μπορούσε άνετα να χάνει ακόμα και με δύο γκολ.

Κάποιος απ’ τους τρεις ασφαλώς θα το πάρει, δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό. Το «ποιος» είναι ένα ερώτημα, που δε βλέπω να απαντάται σύντομα. Καλό είναι βέβαια να κυλάει η αδρεναλίνη του συναγωνισμού και να εναλλάσσεται η κατοχή της πρωτιάς, αλλά νομίζω ότι είναι το μόνο καλό. Η ποιότητα είναι κάτω του μετρίου. Μπάλα δεν βλέπουμε, πώς αν το κάνουμε. Όσο για το ρυθμό, άσ’ τα να πάνε. Θυμίζει συρτάκι, στις πρώτες του νότες, τις αργές. Οι «σπιντάτες» δεν ακούγονται ποτέ. Κολλάει η βελόνα.