Αντιγόνη Ντρισμπιώτη στον Δανίκα: «Νίκη είναι που μπήκα στα σπίτια της πατρίδας μου»

Την έψαχνα. Εννοώ την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Δεν την έβρισκα. Μέχρι που ανακάλυψα τον αριθμό του κινητού της. Απάντηση καμία. Τότε στράφηκα στην υπέροχο πλάσμα με το όνομα Σοφία Σακοράφα. Μου είπε τα καλύτερα. Ετσι βρήκα τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο, τον προπονητή της. Κι έτσι την άκουσα από το τηλέφωνο. Από την Καρδίτσα. Ταυτόχρονα με τη φωνή της άκουγα ένα χρατς-χρατς. Τι είναι αυτό; «Κουρεύω», μου είπε, «τα γιασεμιά μεγάλωσαν».

Και η Αντιγόνη μεγάλωσε. Ολοι μεγαλώνουμε. Και είναι μια σταλιά. Μια εναέρια σταλιά που πρώτη έκοψε το νήμα των 20 και των 35 χιλιομέτρων. Απίστευτο. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι.

-Είσαι ένα από τα απόλυτα, ζωντανά επιχειρήματα αυτοβελτίωσης, προσπάθειας, πείσματος, αφοσίωσης και πίστης.
«Υπερβολές».

-Δεν υπερβάλλω καθόλου. Χτες θα έγινε χαμός στο τσιπουράδικο της μαμάς σου (η συνέντευξη έγινε Παρασκευή, μία ημέρα μετά την ονομαστική της εορτή).
«Είναι και δικό μου. Εδώ που τα λέμε, η επιχείρηση είναι της μαμάς, τα κάνει όλα. Είναι και οι αδερφές μου».

-Πόσες αδερφές;
«Τέσσερις. Εγώ είμαι η δεύτερη».

-Η περίπτωσή σου μοιάζει με αφήγημα που έχει τίτλο «Κόντρα σε όλα».
«Πρώτα κόντρα στον εαυτό μου».

-Μόνο στον εαυτό σου; Και οι άλλοι;
«Υπήρξε μια αμφισβήτηση για την ηλικία μου, αν θα τα καταφέρω, με απλά λόγια πως είμαι ξοφλημένη».

Δείτε το βίντεο: Η «Never give up» Ντρισμπιώτη: Η συγκλονιστική ιστορία της μεγάλης αθλήτριας 

-Από ποιους;
«Ανθρωποι του κύκλου, του αγωνίσματος. Σε όλους τους χώρους συμβαίνουν αυτά. Δεν μ’ αρέσει να παριστάνω το θύμα και την αδικημένη. Καθόλου μάλιστα».

-Και όταν πέρυσι στην Τσεχία κέρδισες το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο εθνικών ομάδων, τι έλεγαν;
«Οτι ήταν άδειο το αγώνισμα, δηλαδή ότι δεν έτρεξαν τα φαβορί. Γι’ αυτό φέτος ήθελα να τους αποδείξω πως κάνουν λάθος. Από τον χαρακτήρα μου είμαι ανάποδος άνθρωπος».

-Αφαντοι και οι χορηγοί. Σχεδόν μόνη και απροστάτευτη.
«Οχι, τότε στην Τσεχία η Garmin ήταν και είναι μαζί μου από το 2019. Μη νομίζεις ότι όλοι που έχουν χορηγό ωφελούνται οικονομικά απ’ αυτούς. Μεγάλη πλάνη. Μόνο με τα προϊόντα. Πρέπει να κάνεις πολλές επιτυχίες για να κερδίζεις και οικονομικά. Εγώ δεν είχα ποτέ χορηγό με χρήματα».

-Ούτε μετά τα δύο χρυσά που κατέκτησες στο Μόναχο; «Τώρα κάτι γίνεται. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν. Εχω κάνει κάποιες συζητήσεις».

Το μπαλάκι του τένις

-Κόντρα και στις πρώτες αθλητικές σου ανησυχίες. Στην αρχή το βάδην ούτε να το σκέφτεσαι, έτσι δεν είναι; «Από μικρή με ενόργανη γυμναστική. Μετά κολύμβηση. Και όλα αυτά επειδή είχα βάλει στόχο να μπω στο Αθλητικό Σχολείο. Τελικά δεν πέρασα, δεν μπήκα».

-Απίστευτο. Να δω τώρα τι θα σκέφτονται και τι θα λένε όλοι αυτοί οι εξεταστές. Τέλος πάντων. Πώς έγινε και στη ζωή σου προέκυψε το βάδην;
«Από ένα μπαλάκι. Οταν έδινα εξετάσεις για να περάσω στο Αθλητικό Γυμνάσιο παίζαμε τένις και όπως έφυγα για να πιάσω το μπαλάκι, ο προπονητής είπε: “Αυτό το κορίτσι πρέπει να κάνει βάδην”».

-Να τον ευγνωμονείς.
«Εμένα όμως δεν μου άρεσε. Ασε που με κοροϊδεύανε. Και επί τρία χρόνια το απέφευγα».

-Και τι έκανες;
«Είμαι πολύ ζωηρή. Ηθελα να παίζω ποδόσφαιρο. Να είμαι εκτός σπιτιού, να γεμίζω τον χρόνο μου. Να εκτονώνω την ενέργειά μου. Ημασταν από φτωχή οικογένεια. Δεν είχαμε παιχνίδια να παίξουμε. Γι’ αυτό έβγαινα έξω από το σπίτι».

Δείτε το βίντεο: Δύσκολο το βάδην; Ο Γ. Καπουτζίδης δοκιμάζει και αποκαλύπτει

-Είσαι ερωτευμένη και παντρεμένη. Παιδιά;
«Μα αν είχα παιδιά πώς θα μπορούσα να αφοσιωθώ και να κάνω δύο πράγματα μαζί; Και προπόνηση, μερικές φορές εξαντλητική, και να εργάζομαι στο τσιπουράδικο της μαμάς. Είμαι οκτώ χρόνια παντρεμένη. Ο άντρας μου ο Αγγελος είναι μουσικός, παίζει παραδοσιακά κρουστά και τραγουδάει με συγκροτήματα».

Τα δάκρυα της χαράς

«Πριν από λίγο καιρό αισθανόμουν ερασιτέχνης, δεν είμαι επαγγελματίας. Το αγαπώ αυτό που κάνω. Το κάνω για μένα, για τον προπονητή μου, τον σύζυγό μου, τις αδερφές μου, την οικογένεια».

-Να σου ομολογήσω, συγκινήθηκα με τα δάκρυά σου...
«Εχουμε ανάγκη να κλάψουμε από χαρά. Δούλεψα πολύ σκληρά. Χαίρομαι που μπήκα στα σπίτια της πατρίδας μου. Πολλοί περνάνε να με συγχαρούν και μου λένε “μας έδωσες κίνητρο, μέχρι τώρα κλαίγαμε με τις καταστροφές και τις αλλεπάλληλες κρίσεις. Τώρα με σένα κλάψαμε από χαρά. Δεν θυμόμαστε από πότε έχουμε να κλάψουμε από χαρά”».

-Με τον Αγγελο από έρωτα;
«Από τι άλλο! Φυσικά από έρωτα. Ο έρωτας είναι το μεγαλύτερο συναίσθημα. Το δικό μου είναι το ανώτερο. Ολα εδώ στην Καρδίτσα μού έχουν συμβεί, αν και ο Αγγελος είναι Λαρισαίος».

-Και η ηλικία; Τα 38 σου χρόνια; Σε ζορίζει αυτό;
«Τι να με ζορίζει. Μ’ αρέσει, δεν έχω πρόβλημα. Με θεωρούν μαμά του γκρουπ των συναθλητών μου, αλλά δεν νομίζω να μου λείπει κάτι από μια 25χρονη».

-Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Δεν είναι μόνο το βιολογικό, είναι και ο χαρακτήρας.

Mamma mia!

Το συνηθισμένο πρόγραμμα της Αντιγόνης αρχίζει με προπόνηση, ανάλογα με την εποχή, γύρω στις 8 το πρωί. Διανύοντας 10 μέχρι και 35 χιλιόμετρα. Μετά στο τσιπουράδικο.

«Η μαμά θα τα έχει όλα έτοιμα. Εκεί θα μείνω μέχρι το απόγευμα. Μετά, ανάλογα, επιστρέφω για προπόνηση και γύρω στις 6 ή στις 8-9 θα πάω στη δουλειά, όπου θα μείνω μέχρι τα μεσάνυχτα και κάτι. Εγώ στο μαγαζί δουλεύω σε όλα τα πόστα: σερβίρισμα, κουζίνα, παραγωγή».

-Ολα γύρω από τη μαμά...
«Ολες στη μαμά μοιάζουμε. Kάπου πρέπει να υπάρχει ένα γονίδιο, ένα πρότυπο. Εμείς είχαμε πρότυπο τη μαμά. Η οποία, σε πληροφορώ, δουλεύει από 9 χρόνων. Τότε, λοιπόν, ένας γιατρός, φίλος της γιαγιάς Αντιγόνης, τη βοήθησε και την πήρε μαζί του. Ηταν πέντε αδέρφια. Γι’ αυτό η μαμά είναι το απόλυτο πρότυπο μέσα στο σπίτι μας. Και ήταν αυστηρή γιατί δεν ήταν κοντά μας, δούλευε όλη τη μέρα. Μεγάλη αγωνίστρια η μαμά Παναγιώτα».

Δείτε το βίντεο:  Οι διακρίσεις στο Πανευρωπαϊκό

-Και ποιος φρόντιζε στο σπίτι τα τέσσερα κορίτσια;
«Εγώ με την αδερφή μου τη μεγάλη, έναν χρόνο διαφορά, μεγαλώναμε τις δύο μικρές, εφτά και οκτώ χρόνια διαφορά. Είχαμε στο σπίτι δύο μωρά. Κυρίως η μεγάλη μου αδερφή η Δώρα μεγάλωνε δύο μωρά. Εγώ έπαιζα και η Δώρα ντάντευε. Μετά έπαιζα κι εγώ με τα μωρά. Κάτι συνεισέφερα κι εγώ».

-Θυμάμαι, καθώς «βάδιζες» να κοιτάς το ρολόι σου.
«Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Προφανώς επειδή ήμουν πολύ κοντά σε πανελλήνιο ρεκόρ και δεν το είχα καταλάβει».

-Φοβάσαι κάτι;
«Τι να φοβηθώ; Μόνο λόγους υγείας. Κάποιος από την οικογένειά μου να πάθει κάτι. Τα υπόλοιπα λύνονται».

-Τώρα με τα δύο χρυσά μπας και κάποιο κόμμα σε πλησίασε να βάλεις για βουλευτής;
«Οχι, δεν με πλησίασε. Δεν είμαι του τύπου να προφέρω στην πολιτική. Από άλλον τομέα, ναι».

-Και η μηνιαία αμοιβή σου; Πληρώνεσαι από τον ΣΕΓΑΣ;
«Εφόσον είμαι υψηλού επιπέδου αθλήτρια, παίρνω αυτό που παίρνω. Αλλά κι αυτοί προσπαθούν. Δεν μπορούν να βοηθήσουν παραπάνω. Ούτε η Πολιτεία ούτε ο ΣΕΓΑΣ. Γιατί να δώσει σε μένα παραπάνω; Γιατί να το στερηθεί κάποιος άλλος αθλητής, εφόσον έτσι λέει ο κανονισμός».

Αραγε πόσα να παίρνει; Οκτώ κατοστάρικα τον μήνα; Με δύο χρυσά! Και ο τάδε ανεγκέφαλος ποδοσφαιριστής των ελληνικών γηπέδων, χωρίς διακρίσεις, να εισπράττει από 500 χιλιάρικα μέχρι και 1-2 εκατομμύρια τον χρόνο. Τρέλα!

Με το μηχανάκι και στον Αγιο Φανούριο μέχρι το ξημέρωμα

Το παρελθόν φυγείν αδύνατον. Ζωηρή, άτακτη, ανάποδη. Πώς αλλιώς;
«Εφευγα», μου λέει, «με χάνανε. Υπήρχε μια εκκλησία όπου πηγαίναμε κορίτσια και αγόρια και την καθαρίζαμε και μέναμε έξω στο προαύλιο, όλο το βράδυ. Ενα μικρό εκκλησάκι, ο Αγιος Φανούριος. Εφευγα από τη βεράντα. Με περίμενε το μηχανάκι στις 3 το πρωί. Αλλά τώρα δεν το προτείνω, καθόλου μάλιστα, στα σημερινά παιδιά. Ολα αυτά συνέβαιναν τότε, στα χρόνια της αθωότητας».

-Α, ρε Αντιγόνη, μεγάλωσες συμπεριφέρεσαι σαν μαμά.
«Μην ξεχνάς, έχω και εφτά ανίψια. Πρέπει να τα βοηθήσω».

-Θα μιλήσεις για τις δυσκολίες στη ζωή σου;
«Ολοι έχουν δυσκολίες. Κάθε σπίτι έχει τον δικό του σταυρό. Να προσπαθούμε να τα αλλάζουμε, να μην τα βλέπουμε όλα αρνητικά. Προσπάθησα να αλλάζω, να φτιάχνω μόνη μου αυτό που πρέπει να φτιάξω. Τη δουλειά μου, την προσωπική μου ζωή. Καθένας πρέπει να παίρνει την προσωπική του ευθύνη. Και εγώ αντιμετώπισα πολλές, οικονομικές, ψυχολογικές, προσωπικές δυσκολίες, αλλά είμαι από εκείνους που δεν τα βάζουν κάτω».

Και μετά, πριν προλάβω να ρωτήσω, άρχισε να μιλάει για το δικό της αγώνισμα, το βάδην.

«Είναι δύσκολο. Απαιτεί απίστευτη και συνεχή αυτοσυγκέντρωση. Τόσα χιλιόμετρα. Σκέψου. Για να τα διανύσεις πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Η διαχείριση του μυαλού, που ξεκινάει από εμάς, το πιο σημαντικό για τις μεγάλες αποστάσεις. Ξέρεις τι δύναμη χρειάζεται για να κάνεις τόσα χιλιόμετρα! Το μυαλό διαχειρίζεται το σώμα, παίζει μεγάλο παιχνίδι. Λες, τώρα κουράστηκα χωρίς να έχεις κουραστεί. Ολα από το μυαλό. Για να πετύχεις πρέπει να έχεις βρει την εσωτερική ισορροπία σου. Σκέφτομαι συνέχεια, ας πούμε, για ποιον λόγο κάνω την προπόνηση, ποιος είναι ο στόχος, τι μπορώ να πετύχω, πού μπορώ να φτάσω. Πάντα η αδερφή μου η Ελπίδα, πριν από κάθε αγώνα, μου στέλνει ένα μήνυμα που λέει: “Σκέψου όλους αυτούς που σε αμφισβήτησαν, έχεις πολλά να τους αποδείξεις”. Μ’ ενδιαφέρει να το αποδείξω σε μένα, όχι σε κάποιον άλλο».

-Και είσαι τόσο μικροσκοπική!
«Η ταυτότητά μου γράφει 1,63, προφανώς αυτός που το έγραψε ήταν φίλος μου και έβαλε κάτι παραπάνω. Είμαστε ευκίνητοι εμείς οι αδύνατοι». (γελάει)

-Και τώρα τον Αύγουστο το Παγκόσμιο στη Βουδαπέστη.
«Αμα είμαι καλά θα διεκδικήσω την πρώτη θέση. Δεν θέλω να πιεστώ να πάρω το χρυσό, αλλά θα το διεκδικήσω».

-Η Ελλάδα σε υποδομές πολύ πίσω;
«Οταν πήγα στο Ολυμπιακό Στάδιο κατάλαβα πόσο πίσω είμαστε. Η χώρα πρέπει να διεκδικήσει τη διοργάνωση ενός Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Αυτό θα δώσει ένα μεγάλο κίνητρο στα παιδιά, θεωρώ ότι θα είναι κάτι μαγικό».

-Κάτι συνταρακτικό από την προσωπική σου ζωή;
«Θέλω να διαφυλάξω τα προσωπικά μου. Δεν είχα συνταρακτική ερωτική ζωή. Ημουν πολύ προσεκτική σε αυτά, καθόλου ζωηρή. Εχουμε ακούσει απίστευτες ιστορίες από άλλους. Η δική μου δεν είναι τίποτα. Σίγουρα συνέβησαν γεγονότα. Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Για παράδειγμα, επί οκτώ χρόνια είχα εγκαταλείψει το άθλημα. Το 2003 σταμάτησα τα πάντα. Και ξανάρχισα το 2011. Δεν με γέμιζε, δεν έβρισκα κίνητρα, δεν είχα τη σπίθα. Τότε είχα χάσει πολλά κιλά. Ενιωθα να χάνω τον εαυτό μου. Και το 2011 ξεκίνησα και το 2012 παραλίγο να προκριθώ για τους Ολυμπιακούς. Ο Αγγελος ήταν δίπλα μου. Ο μπαμπάς μου με πίστευε πολύ και εκεί ξεκίνησα για να βάλω λίγο μυϊκό πάνω μου. Για να έχω χάσει τόσα κιλά κάτι θα μου είχε συμβεί, αλλά δεν πρέπει να είναι σημαντικό γιατί δεν το θυμάμαι».

-Πιστεύεις ότι η καρδιά, δηλαδή το συναίσθημα, είναι μονογαμικό αλλά το σώμα πολυγαμικό;
«Εγώ είμαι μονογαμικός τύπος. Το σαρκικό δεν με φτιάχνει τόσο όσο το μυαλό. Για κάποιους το σαρκικό είναι το απόλυτο. Ο δικός μου χαρακτήρας μου είναι διαφορετικός».

Και είναι διαφορετικός. Οπως έλεγε και κάποιος ποιητής, «ο καιρός είναι καλός όταν οι Αγγελοι ταξιδεύουν». Και το ταξίδι της Αντιγόνης μόλις άρχισε!