Μούσα Ντεμπελέ: Κρεμάει τα παπούτσια του ο καλύτερος παίκτης του κόσμου στο... 5x5

«Ξεχασμένος» κάπου στην Κίνα (συγκεκριμένα στη Γκουανγκτζόου Σίτι FC) ο πρώην παίκτης της Τότεναμ και διεθνής με τη φανέλα της εθνικής Βελγίου, Μούσα Ντεμπελέ, βγήκε και πάλι στο προσκήνιο όταν κυκλοφόρησαν φήμες πως θα κρεμάσει τα παπούτσια του μετά από μια πολύ πλούσια καριέρα... χωρίς τίτλους και προσωπικές διακρίσεις.

Ακόμη κι αφότου τοποθετήθηκε δημοσίως ξεκαθαρίζοντας πως θα τιμήσει το συμβόλαιό του με τον κινεζικό σύλλογο για να αποχωρήσει από την ενεργό δράση μετά το πέρας αυτού (σε έναν χρόνο, δηλαδή), δίνεται μια ιδανική ευκαιρία για να θυμηθούμε έναν από τους πιο χαρισματικούς κεντρικούς μέσους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ακόμη κι αν δεν ήξερε να πασάρει σε απόσταση, να σουτάρει, αλλά ούτε και να ανακτά κατοχές όταν βρισκόταν σε θέση κηνυγού -όντας ωστόσο αποτελεσματικότατος όταν το «θήραμα» βρισκόταν στον δρόμο του και έπρεπε να τον προσπεράσει.

«Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου στο... 5x5»

Ποια είναι η θέση του Μούσα Ντεμπελέ στο χορτάρι; Είναι midfield anchor (αυτό που επισήμως λέμε holding midfielder); Είναι box-to-box μέσος; Είναι deep-lying playmaker; Σωστή απάντηση μάλλον δεν μπορεί να δοθεί μιας και ο Βέλγος (με καταγωγή από το Μάλι) είναι συγχρόνως όλα αυτά, αλλά και τίποτα από αυτά. Η καλύτερη ονομασία για τον Ντεμπελέ δεν πατάει σε όρους, όμως εσωκλείεται σε αυτό που είχε πει σε άλλη συζήτηση ο συμπαίκτης του στους «Κόκκινους Διαβόλους», Κέβιν Ντε Μπρόινε.

«Για μένα, αν έπρεπε να διαλέξω ομάδα για 5x5, είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Είναι πολύ δυνατός με την μπάλα και δεν μπορείς ποτέ να του την πάρεις. Τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά είναι ένας από τους καλύτερους που κυκλοφορούν εκεί έξω», είχε πει ο Ντε Μπρόινε σε ένα βίντεο για λογαριασμό της Μάντσεστερ Σίτι στο οποίο κλήθηκε να διαλέξει πέντε ποδοσφαιριστές για... βραδάκι Τρίτης.

Κι αυτή δεν είναι η μοναδική ατάκα για τον Ντεμπελέ η οποία έκανε αίσθηση. Άλλοι τον έβαλαν στο ίδιο ράφι με τον Μαραντόνα και τον Ροναλντίνιο (Μαουρίσιο Ποτσετίνο). Άλλοι τον χαρακτήριζαν «γιατρό» γιατί με την μπάλα στα πόδια έκανε τα πάντα να δείχνουν καλύτερα (λένε κάποιοι από τους παλιούς του συμπαίκτες στην Τότεναμ, σύμφωνα με τον κόουτς Μαρκ Χιουζ). Ωστόσο είναι ίσως περιττό να τις απαριθμήσουμε όλες (σ.σ τις ατάκες). Η ουσία είναι μία. Το ιδιαίτερο ταλέντο του ήταν ευδιάκριτο σε όσους έχουν δουλέψει μαζί του, στους πιο... μυημένους στο άθλημα και επουδενί στη «γενιά του PlayStation», που έμαθε να θαυμάζει ποδοσφαιριστές για τη δύναμη του ποδιού τους ή/και άλλα άσχετα με το χορτάρι χαρακτηριστικά τους, όπως τα περίεργα κουρέματα και τον γενικότερα ακριβό τρόπο ζωής. Εν ολίγοις, αν δεν τον έχεις δει, δεν ξέρεις...

Δεν ήξερε ούτε να πασάρει σε απόσταση, ούτε να σουτάρει... Ήταν απλώς ο Μούσα

Την σεζόν 2013-14 ήταν ο Τιμ Σέργουντ εκείνος που κλήθηκε να διαχειριστεί την κατάσταση στην πάντα καυτή θέση του προπονητή στην Τότεναμ, αφού ο αποκαλούμενος «νέος Μουρίνιο», ο Αντρέ Βίλας-Μπόας, είχε απολυθεί από το πόστο του αδυνατώντας να γεμίσει τα παπούτσια για τα οποία τον προόριζαν -όπως, έτσι για την ιστορία, δεν έκανε ποτέ του.

Το πέρασμα του Σέργουντ από τους Spurs ήταν εξίσου αποτυχημένο -σε μια δύσκολη περίοδο έτσι κι αλλιώς- αλλά ίσως η χειρότερη τακτικά στιγμή του στον πάγκο να ήταν τότε που αποφάσισε να βάλει τον Μούσα Ντεμπελέ σε θέση επιθετικού μέσου (ή τέλος πάντων μπροστά από τους τρεις του κέντρου) σε ένα ματς κόντρα στην Έβερτον, με αποτέλεσμα να παίζει με... λιγότερους από δέκα για ένα ημίχρονο. Όταν το διόρθωσε αντιστρέφοντας τους ρόλους ανάμεσα σε Ντεμπελέ και Παουλίνιο, η ομάδα του αύξησε κατά το ήμισυ τα ποσοστά της στην ανάκτηση της μπάλας στο αντίπαλο μισό, ενεργοποιήθηκε επιθετικά και εν τέλει πήρε το αποτέλεσμα.

Ο λόγος ήταν απλός. Ο Ντεμπελέ μπορεί όντως να είναι σχεδόν ανίκητος με την μπάλα στα πόδια, μπορεί να έχει πλήρη αντίληψη του τι γίνεται γύρω του στο χορτάρι, αλλά στο ρεπερτόριό του δεν είχε ούτε την τελική, ούτε την κίνηση που απαιτείται να έχουν όσοι παίζουν πίσω από τον φορ. Κι ας είχε σκοράρει στο ντεμπούτο του με την ομάδα του Βόρειου Λονδίνου, στο 1ο από τα συνολικά 12 γκολ που σημείωσε στη μια δεκαετία που πέρασε στην Πρέμιερ Λιγκ. Εν ολίγοις δεν είχε σχεδόν τίποτα από αυτά που είχε ο προκάτοχός του στην ενδεκάδα της Τότεναμ, Λούκα Μόντριτς, παρόλο που η μεταγραφή του από την άλλη λονδρέζα, τη Φούλαμ, αποσκοπούσε ακριβώς εκεί -στο να τον αντικαταστήσει.

Όσο και να πίστευαν οι συμπαίκτες του πως θα είναι ο επόμενος παίκτης της ομάδας ο οποίος θα φύγει για το «Σαντιάγο Μπερναμπέου», η έλλειψη κάποιων βασικών στοιχείων για την ποδοσφαιρική εποχή δεν του το επέτρεψε ποτέ. Έμεινε στο «White Hart Lane» μέχρι το 2019 (βγάζοντας τον καλύτερό του εαυτό επί Ποτσετίνο) κι από εκεί πήγε στη Γκουανγκτζόου Σίτι FC.

Αλλά αν έμοιαζε λίγο περισσότερο στον Κροάτη θα μπορούσε να συλλέξει τουλάχιστον μία περισσότερη Χρυσή Μπάλα από αυτή του εξωπραγματικά τρομερού χαφ της Ρεάλ. Χωρίς καμία υπερβολή, και με τους Λιονέλ Μέσι - Κριστιάνο Ρονάλντο πάντα μέσα στην εξίσωση. Αντ' αυτού, θα 'χει να παινεύεται πως χάρη σε αυτήν την τόσο φυσική αλλά παράλληλα τόσο δυνατή έκταση του χεριού του, τα απότομα γυρίσματά του και κατά συνέπεια τις ξαφνικές αλλαγές κατεύθυνσης, χρειάστηκε να περάσουν έξι ολόκληροι μήνες για να «φάει» τάκλιν από αντίπαλο -κι ενώ το physicality είναι το Α και το Ω στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Την ιδιαίτερη αυτή... κορυφή κατέκτησε ο Ντιντιέ Εντόνγκ -τότε της Σάντερλαντ.

Κουίζ για δυνατούς λύτες

Σε λίγα χρόνια από τώρα, ακόμα και στην σύνθετη ερώτηση: «Ποιος ποδοσφαιριστής ξεκίνησε από την Μπίιρσχοτ, έκανε «παπάδες» στην Ολλανδία κερδίζοντας μεταγραφή στην Αγγλία και καμιά 100αρια συμμετοχές με την εθνική Βελγίου, αλλά στο παλμαρέ του έχει μόνο ένα πρωτάθλημα και ένα Σούπερ Καπ Ολλανδίας;», ελάχιστοι θα έχουν την απάντηση.

Ωστόσο αν κάποιος είχε την τύχη να τον παρακολουθήσει στα ντουζένια του, θα ξέρει πως στο «μπαλέτο των μαζών» -όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς- ο Μούσα Ντεμπελέ ήταν ο «premier danseur» του αθλήματος.

Ή, όπως είχαν να πουν με τόση θέρμη οι Άγγλοι από την εποχή εκείνου που «ήταν τόσο καλός που τον ονόμασαν δύο φορές», τον Τζέι - Τζέι Οκότσα...

...«The streets will never forget».