Καπετανάτα

Τέσσερις και μία μείνανε. Και μετά τελειώνει το μαρτύριο. Γιατί περί μαρτυρίου πρόκειται, πώς να το κάνουμε. Έτσι όπως το ’χουν καταντήσει εδώ και χρόνια.

Αλλά τι λέω… Σιγά μην τελειώσει τόσο εύκολα. Τα πλέι οφ πού τα βάζεις; Άλλος κακός μπελάς κι αυτός που μας έχει βρει.

Όλα τα ’χε η Μαριορή, τα πλέι οφ της μάραναν. Σ’ όλες τις χώρες του κόσμου στις οποίες δοκιμάστηκε αυτή η χαλασμένη συνταγή (καθότι άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο μπάσκετ), απέτυχε παταγωδώς. Αλλά σιγά μη μάθουμε από τα λάθη των άλλων. Εδώ δε μαθαίνουμε απ’ τα δικά μας.

Πέντε αγωνιστικές ακόμα λοιπόν κι άλλες έξι για τα πλέι οφ. Μιλάμε για του σαδισμού την επιτομή. Αν και ο σαδισμός ποτέ δεν ευδοκιμεί έτσι και δε βρει πρόσφορο μαζοχιστικό (υπ)έδαφος…

Το ερώτημα, λοιπόν, που μπαίνει εδώ πέρα είναι ποιος φταίει τελικά περισσότερο. Οι σαδιστές που πουλάνε το σάπιο προϊόν τους ή εμείς οι μαζοχιστές που το αγοράζουμε;

Έτσι έχει καταντήσει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κακά τα ψέματα. Ένα σαδομαζοχιστικό σύμπλεγμα, με τους αποπάνω ενεργητικούς και τους αποκάτω παθητικούς (για να το πω κομψά).

Ναι, αλλά τώρα, λέει, θα στρώσουν τα πράγματα. Και θα στρώσουν τα πράγματα, λέει, γιατί ανέλαβε δράση ο γου-γου-α. Που το ’χει βάλει αμέτι μουχαμέτι να γεφυρώσει, λέει, το χάσμα ανάμεσα στα δύο καπετανάτα του ελληνικού ποδοσφαίρου...

Τι μου ’ρθε τώρα… Και πριν από δύο ακριβώς χρόνια (καθότι scripta manent) τα ίδια λέγανε. Μόνο και μόνο επειδή τότε είχαν χειραψία οι δυο καπεταναίοι. Και στην Ελλάδα, ως γνωστόν, όταν έχουν χειραψία οι δυο καπεταναίοι, τα πράγματα στρώνουν.

Επίσης είναι γνωστό ότι ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα χαίρεται. Αλλά χαίρεται περισσότερο όταν τη φουρτούνα δεν την έχει αυτός, αλλά ο άλλος καπετάνιος…