Φεύγει πάντα ο προπονητής...

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις δηλώσεις επί δηλώσεων που επακολούθησαν της απόλυσης του Τσιώλη. Και άκρη δεν βγάζω. Πρόκειται για μια απόφαση εντελώς ακατανόητη. Παρανοϊκή.

Αλλά θα μου πεις και τι δεν είναι παρανοϊκό στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Εξάλλου, για μπάλα μιλάμε. Και η μπάλα, ως γνωστόν, είναι πόρνη. Το είχε πει πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια ο μέγας ο Όσιμ και από τότε έχει γίνει σλόγκαν. Αλλά και άλλοθι.

Δεν είχε πει βέβαια και τίποτα το καινούριο ο άνθρωπος. Το αυτονόητο είχε πει, αυτό δηλαδή που λέει ο κόσμος –με τη λαϊκή και όχι την επιστημονική ορολογία- από καταβολής ποδοσφαίρου.

Απλώς ο Όσιμ ήταν ο πρώτος προπονητής που τόλμησε να το πει και δημοσίως. Ακριβώς επειδή είναι άνθρωπος που ποτέ δεν μασάει τα λόγια του.

Παρένθεση. Και, ως γνωστόν, άνθρωποι που δεν μασάνε τα λόγια τους δεν έχουν καμιά δουλειά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στο χώρο δηλαδή όπου οι πάντες μασάνε τα πάντα, εκτός από τα λόγια τους, τα οποία καταπίνουν αμάσητα. Κλείνει η παρένθεση.

Η ατάκα έχει ξεπατικωθεί αμέτρητες φορές από τότε που πρωτοειπώθηκε από τον Όσιμ. Το καλό είναι ότι όσοι την ξεστομίζουν αναφέρουν και την πηγή. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι τη χρησιμοποιούν ως άλλοθι.

Τη χρησιμοποιούν οι προπονητές για να κρύψουν το δικό τους κακό κοουτσάρισμα.

Τη χρησιμοποιούν οι παίκτες για να σκεπάσουν τη δική τους κακή απόδοση.

Τη χρησιμοποιούν οι πρόεδροι για να καλύψουν τις δικές τους κακές επιλογές.

Απ’ όλους αυτούς, βέβαια, σε θέση ισχύος είναι πάντα οι πρόεδροι. Οι οποίοι, όταν κουραστούν να πιπιλάνε την καραμέλα της πόρνης μπάλας, έχουν κι ένα ακόμα άλλοθι, ακόμα ισχυρότερο.

Κι αυτό το είχε πει αυτό ο Όσιμ, λίγο προτού απολυθεί από τον Παναθηναϊκό. Ότι όταν μια ομάδα δεν πάει καλά, δεν φεύγει ο πρόεδρος. Φεύγει ο προπονητής.