Ο Τσίπρας πιέζει τις συνιστώσες να διαλυθούν, μετά το τέλος του ΣΥΝ

Η ιστορική απόφαση της αυτοδιάλυσης του Συνασπισμού δημιουργεί νέα δεδομένα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η ηγεσία αναμένει τώρα ανάλογες κινήσεις και από τις άλλες μικρότερες συνιστώσες του  σχήματος. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να εξομαλυνθεί το συντομότερο η εσωκομματική κατάσταση και να λήξει η εκκρεμότητα, ώστε στο ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου πλέον ΣΥΡΙΖΑ στις 10 με 14 Ιουλίου να λάβει πανηγυρικό χαρακτήρα και να σημάνει μία πιο δυναμική πολιτική αντεπίθεση, μετά τη δημοσκοπική υποχώρηση του τελευταίου διαστήματος.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει παράλληλα την πολιτική του εξόρμηση σε όλη τη χώρα και απόψε θα μιλήσει στο Ναύπλιο, χρησιμοποιώντας και  πάλι οξείς τόνους στην αντιπαράθεσή του με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.

Η οριστική διάλυση του  ΣΥΝ θα γίνει με τη συνεδρίαση του  διαρκούς συνεδρίου το ερχόμενο σαββατοκύριακο, ενώ η ηγεσία θα αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε σε ανάλογες διαδικασίες να προχωρήσουν  και τα  άλλα σχήματα, που συγκροτούν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως αβέβαιο εάν θα ακολουθήσουν όντως  όλες οι συνιστώσες, ιδίως οι 4-5 που  έχουν διαφωνήσει (οι Ενεργοί Πολίτες  του Μανώλη Γλέζου, η ΔΕΑ του  Αντώνη Νταβανέλου, η ΚΕΔΑ του Γιάννη Θεωνά κ.α.). Οι διαφωνούντες ζητούν να τους δοθεί η δυνατότητα παράλληλης λειτουργίας για ένα διάστημα, ακόμη και μέχρι το δεύτερο συνέδριο, που υπολογίζεται ότι θα πραγματοποιηθεί σε τρία χρόνια.

Η διαδικασία δε θα είναι εύκολη, καθώς τη διάλυση τόσο του ΣΥΝ, όσο και των άλλων συνιστωσών θεωρεί αδικαολογήτως εσπευσμένη η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΝ το περασμένο σαββατοκύριακο, όπου ελήφθη η απόφαση για την αυτοδιάλυση, διαφώνησε το αριστερή ρεύμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που αναμένεται να επιμείνει στην άποψή του ότι η συγκεκριμένη διαδικασία πρέπει να γίνει μετά το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κύκλος που έκλεισε

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς  και της Προόδου, όπως ήταν η αρχική του ονομασία, ιδρύθηκε το 1989 μετά την  ιστορική επανασύνδεση του ΚΚΕ με το ΚΚΕ Εσωτερικού και τη συμφωνία των δύο αρχηγών τους, του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου.

Ωστόσο το 1991 το ΚΚΕ αποχώρησε, με το μισό, περίπου, στελεχιακό δυναμικό του να παραμένει στον Συνασπισμό, ο οποίος συνέχισε την αυτόνομη πορεία του ως ενιαίος πολιτικός οργανισμός.

Ήδη από το 1991 πρόεδρος του  Συνασπισμού αναδείχθηκε η Μαρία  Δαμανάκη -με σύμφωνη γνώμη τότε των Φλωράκη και Κύρκου -η  οποία οδήγησε το κόμμα στις εκλογές  του 1993, χωρίς να καταφέρει να το βάλει στη Βουλή.

Αμέσως μετά, προς τα τέλη του 1993 πρόεδρος ανέλαβε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και η επιστροφή του κόμματος ήταν θεαματική: Στις εκλογές του 1994 έλαβε 6,2%,ενώ στις εκλογές του 1996 ο Συνασπισμός κατάφερε να εισέλθει και πάλι στη Βουλή (με ποσοστό πάνω από 5% μάλιστα).

Ωστόσο στην εκλογική αναμέτρηση του 2000 ο Συνασπισμός επανήλθε σε οριακά ποσοστά και κατάφερε να μπει στη Βουλή, με μόλις 3,2%. Το αποτέλεσμα αυτό έβαλε και πάλι σε προβληματισμό  το χώρο της ανανεωτικής ριζοσπαστικής  αριστεράς, με διεργασίες, που κατέληξαν  στη δημιουργία ενός νέου συμμαχικού σχήματος, του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής  Αριστεράς και στην εκλογή του  Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του το 2004.

Στις δημοτικές εκλογές του 2006 εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας στο προσκήνιο, ως υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας, με πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου. Λαμβάνει 10,5% και δίνει νέα δυναμική στο χώρο. Στις εκλογές του 2007 ο Συνασπισμός ξεπερνά και πάλι το 5%, όπως και στις εκλογές του 2009 και ενώ στο μεταξύ, το 2008, ο Αλέκος Αλαβάνος έχει αποχωρήσει από την ηγεσία, η οποία έχει περιέλθει στον κ. Τσίπρα.

Το 2010 η ανανεωτική πτέρυγα  του Συνασπισμού υπό τον Φώτη Κουβέλη αποχωρεί και συγκροτεί τη Δημοκρατική Αριστερά.

Το τέλος του κύκλου και η νέα αρχή γράφονται τούτες τις μέρες με την οριστική διάλυση  του ιστορικού Συνασπισμού και  των άλλων συμμάχων, που συγκρότησαν  τον ΣΥΡΙΖΑ και τη μετατροπή του  τελευταίου σε ενιαίο κόμμα.