Θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ από Ραγκούση

Θέμα ηγεσίας για το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές θέτει ο πρώην υπουργός και υποψήφιος βουλευτής του κόμματος κ. Γιάννης Ραγκούσης με άρθρο του που δημοσίευσε στην προσωπική του ιστοσελίδα.

Ο κ. Ραγκούσης, αφού επιτίθεται στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά και στον ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρεται στην ανάγκη επαναθεμελίωσης της δημοκρατικής παράταξης «μέσα από τη ριζική της ανανέωση και την ουσιαστική αλλαγή υποδείγματος από την κορυφή μέχρι τη βάση».

Ο κ. Ραγκούσης προσθέτει πως «νηφάλια και ψύχραιμα πολλά ερωτήματα θα απαντηθούν». Ένα από τα ερωτήματα που χρήζουν απάντησης, κατά τον κ. Ραγκούση, αποτελεί και το πώς το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη από τον Ιούλιο του 2011 και μετά, τη χρονική στιγμή δηλαδή που ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.

Συγκεκριμένα ο κ. Ραγκούσης θέτει το ερώτημα-αφετηρία, όπως το χαρακτηρίζει: «Πώς και γιατί το ΠΑΣΟΚ, που αναγκάστηκε να υιοθετήσει άκρως αντιδημοφιλή μέτρα τον Μάιο του 2010, κατάφερε να πετύχει μια καθολική νίκη στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, πώς και γιατί το ΠΑΣΟΚ παρέμενε, σύμφωνα με όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης, κυρίαρχη πολιτική δύναμη μέχρι τον Ιούλιο του 2011;».

Στο ίδιο άρθρο ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του κ. Γιώργου Παπανδρέου επισημαίνει πως το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση αποτελούν επιτυχία του κ. Παπανδρέου. Περιγράφοντας τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, αναφέρει πως «η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση, που είναι αδιαμφισβήτητο ότι ιστορικά θα πιστωθούν στην πρωθυπουργία Γιώργου Παπανδρέου, κινδυνεύει να μην έχει πια καμία σημασία».

Ολόκληρο το άρθρο του κ. Γιάννη Ραγκούση έχει ως εξής:

Οι υπεύθυνοι της επερχόμενης εθνικής τραγωδίας

1. Αυτή την ώρα συντελείται ένα εθνικό έγκλημα. Είναι δεδομένο ότι η οικονομία έχει ουσιαστικά παραλύσει, ότι επαπειλείται άμεσα στάση πληρωμών, ότι η εκτέλεση του Προϋπολογισμού είναι εκτός στόχων λόγω της
ύφεσης που υπερβαίνει κάθε πρόβλεψη και όχι μόνον, ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε οριστικά στο ευρωπαϊκό περιθώριο, ακόμα και εκτός ευρωζώνης.

Το γνωρίζουν όλοι ότι η χώρα βρίσκεται και πάλι στο χείλος της αβύσσου. Κοινός παρονομαστής για τα παραπάνω είναι η αναβίωση της πιθανότητας χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή.
 
2. Η πολιτική κρίση και η αστάθεια επανέφεραν τον φόβο και την ανησυχία που είχαμε καταφέρει μέχρι πριν από τρεις μήνες σχεδόν να ξεχαστούν.  Αυτός ο φόβος είναι που έχει διαλύσει την ελληνική οικονομία, αυτός είναι η βασική αιτία της ύφεσης και της ανεργίας. Αυτός ο φόβος είναι η πιο αντιλαϊκή, ανάλγητη και καταστροφική πολιτική. Αυτός είναι που σε τελική ανάλυση κλείνει επιχειρήσεις, αποσύρει καταθέσεις, διώχνει επενδυτές, κρατεί στο σπίτι τους καταναλωτές, στέλνει χιλιάδες στην ανεργία και μειώνει εισοδήματα. Τα προηγούμενα χρόνια αυτός ο φόβος εγκαταστάθηκε στη χώρα εξαιτίας αυτών που στους τομείς ευθύνης τους, για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, δεν προχώρησαν τις αυτονόητες διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτός ο φόβος επανήλθε δριμύτερος εξαιτίας των εμπρηστών της κυβέρνησης Καραμανλή που κατέκαψαν τη χώρα αλλά και εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στην πολιτική κρίση και άνοιξαν ξανά τη συζήτηση, όχι για τα επιμέρους, αλλά για την κεντρική κατεύθυνση της χώρας και τις στρατηγικές της επιλογές.

Κι όμως, τίποτα  δεν φαίνεται αρκετό να ανακόψει αυτή τη μοιραία πορεία.

Η Ελλάδα ζει μια προεκλογική αντιπαράθεση διαμετρικά αντίθετη με αυτά τα αυταπόδεικτα, τα καταφανή γεγονότα που συνθέτουν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.
Ποτέ δεν ήταν πιο μακριά ο δημόσιος διάλογος από τις ανάγκες της χώρας -και μάλιστα για πρώτη φορά χωρίς καμία μα καμία δικαιολογία- για μη γνώση όλων των δεδομένων.

3. Από τη μια, η απύθμενη επιπολαιότητα και ο άφρων τυχοδιωκτισμός του κ. Σαμαρά έσυραν τη χώρα σε εκλογές, σε αποτελμάτωση και διχασμό.

Την ώρα που στοιχειώδης αίσθηση εθνικού καθήκοντος επέβαλλε τη συστράτευση όλων σε μια κυβέρνηση με χρονικό ορίζοντα επαρκή να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Από την άλλη, η παιδαριώδης ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει τη χειρότερη εκδοχή ανορθολογικής δημαγωγίας και επιθετικού λαϊκισμού, που χρειάστηκαν αγώνες χρόνων για να ξεπεράσει και να αποβάλει το ΠΑΣΟK.

4. Και σήμερα οι εμπρηστές του 2009, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, και οι πυρομανείς του 2012 εμφανίζονται ότι διαφωνούν, ενώ στην ουσία έχουν από κοινού σαλπίσει την άτακτη υποχώρηση της χώρας:

•    Πίσω στις πρακτικές του 2009.
•    Πίσω στις ανεύθυνες εξαγγελίες, στις ηρωικές καταγγελίες που οδηγούν σε εθνικές τραγωδίες.
•    Πίσω στα οικονομικά των ελλειμμάτων, της υπερχρέωσης, των διορισμών.
•    Πίσω στις προσλήψεις των Καλαματιανών κλητήρων και στις συνταξιοδοτήσεις σαραντάρηδων.
•    Πίσω στην πολιτική που μοιράζει λεφτά που δεν είναι δικά μας, λεφτά που δεν έχουμε πια.
 
Και μαζί:
 
•    Στη δαιμονοποίηση του ορθού λόγου.
•    Στη βίαιη ενοχοποίηση της κοινής λογικής.
•    Στην απαξίωση κάθε προσπάθειας διαρθρωτικών αλλαγών, νοικοκυρέματος και μεταρρυθμίσεων.
•    Στην υπονόμευση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας.
 
Δεν είναι βεβαία καθόλου τυχαίο -ανεξάρτητα από τα κίνητρά τους- ότι το κονκλάβιο της δραχμής που ετοιμάζεται για τη λεηλασία της χώρας αν βγει από το ευρώ στήριξε διαδοχικά και τους δύο, Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα απροκάλυπτα.

5. Εγκλωβίστηκε έτσι η χώρα σε ένα πολιτικό σπιράλ θανάτου που οδήγησε στο οδυνηρό σπιράλ κατάρρευσης της οικονομίας.
Μόλις είχαμε κατορθώσει να βγούμε από τον ακραίο κίνδυνο, ό,τι θετικό είχαμε εξασφαλίσει αναλώθηκε. Η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση, που είναι αδιαμφισβήτητο ότι ιστορικά θα πιστωθούν στην πρωθυπουργία Γιώργου Παπανδρέου, κινδυνεύει να μην έχει πια καμία σημασία. Ηδη, μέρα με την ημέρα οργανώνεται διεθνώς η επιχειρηματολογία για τα οφέλη που θα είχε για την ευρωζώνη η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει.

6. Βρισκόμαστε πλέον ενώπιον εθνικής τραγωδίας. Τίποτα λιγότερο.
Και με αυτήν την αλήθεια στον νου πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας.
Κυρίαρχη αντίθεση και δίλημμα σήμερα στη χώρα είναι αν θα πάρουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον δρόμο του παρελθόντος ή τον δρόμο που οδηγεί στο μέλλον.
Αν θα επιλέξουμε τον δρόμο που ακολουθούσαμε έως το 2009, που χρεοκόπησε την Ελλάδα και διέλυσε οικονομία, κοινωνία και πολιτικό σύστημα. Αυτά δηλαδή στα οποία κλείνει συνωμοτικά το μάτι ο κ. Σαμαράς και εξαγγέλλει ανενδοίαστα ο ΣΥΡΙΖΑ, ποντάροντας σε μια ανέντιμη πολιτική αρπαχτή.
Ή αν θα επιμείνουμε στη δύσκολη απόφαση να αλλάξουμε την Ελλάδα, να εφαρμόσουμε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, και πάνω από όλα και πρώτα από όλα μια ριζοσπαστική επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος, τη μητέρα των μεταρρυθμίσεων. Απόφαση που όποτε λησμονήσαμε ή φοβηθήκαμε, το πληρώσαμε. Απόφαση να απαλλαγούμε από τις πρακτικές της άθλιας πελατειακής συναλλαγής που μοιράζει ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

Να απαλλαγούμε από τη νοοτροπία που θρέφει εκβιαστικές, μικρές και μεγάλες ολιγαρχίες συντεχνιών και ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος των πιο αδυνάτων. Συχνά μάλιστα στο όνομά τους!
Γιατί κάναμε τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Αλλά όταν κάναμε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ακόμα και αυτές που καμία σχέση δεν είχαν με το μνημόνιο, όπως για την αξιοκρατία με το ΑΣΕΠ ή τη διαφάνεια με τη Δι@ύγεια, ή μεγάλες διαθρωτικές δομικές αλλαγές με τον «Καλλικράτη», ή όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων, είχαμε φανατικά και καθόλου τυχαία απέναντι τόσο τον κ. Σαμαρά όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

7. Αντίπαλος σε αυτόν τον μόνο πραγματικά φιλολαϊκό δρόμο είναι οι πρωταγωνιστές της σκοτεινής πλευράς της Μεταπολίτευσης. Πολιτικό προσωπικό δεσμευμένο στο ένοχο παρελθόν και κάθε είδους ηγεσίες που αναδείχτηκαν στο οικοσύστημα της αδιαφάνειας και της πελατειακής συναλλαγής και γνωρίζουν ότι μόνο εκεί θα επιβιώσουν. Φανατικοί εκφραστές τους, ο κ. Σαμαράς, αυθεντικό παραδοσιακό προϊόν και παραδειγματικός εκπρόσωπος αυτής της λογικής.

Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ που οικοδομεί προσδοκίες που εν γνώσει του είναι αδύνατο να τις ικανοποιήσει. Που εξόπλισε με την οργή της κοινωνίας, όχι το «λαϊκό κίνημα», αλλά το ιδιοτελές αίτημα της επαναφοράς στην Ελλάδα της τζάμπα καλοπέρασης, της θρασείας αναξιοκρατίας και της ακραίας ανευθυνότητας.

8. Και βεβαία δεν μπορεί να περνά απαρατήρητη η περισσή αμετροέπεια πάνω στα ερείπια της χώρας. Με το 84% της κοινωνίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ή το 82% εναντίον του ο κ. Σαμαράς, είδαμε και ανεχτήκαμε ένα ρεσιτάλ μικροκομματικής ιδιοτέλειας δήθεν νικητών που οδήγησε στην ακυβερνησία.

9. Eθνική και επείγουσα προτεραιότητα τώρα για τη χώρα είναι να ξεφύγουμε, με κάθε κόστος, από το σπιράλ θανάτου της πολιτικής αστάθειας και του ολέθριου φόβου της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Οσο ενδημεί ο φόβος αυτός δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ανάκαμψης, καμιά αναπτυξιακή προοπτική, καμιά δυνατότητα εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών. Και μεγαλώνει ο κίνδυνος απώλειας του ελέγχου, κοινωνικής έκρηξης και τελικά εθνικής κατάρρευσης.

10. Αυτή οφείλει να είναι η πρώτη καταστατική εθνική πολιτική απόφαση: η Ελλάδα δεν χρεοκοπεί και παραμένει στο ευρώ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όποια απόφαση και θυσία απαιτεί. Οτιδήποτε άλλο ισοδυναμεί με όλεθρο, ιδίως των αδυνάτων.

Και η δεύτερη, εξίσου κρίσιμη και αποφασιστική δέσμευσή μας: η Ελλάδα των δύο τρίτων που έχει τις δυνάμεις ή, έστω, ακόμα αντέχει, πρέπει να πάρει στην πλάτη της την ανόρθωση της χώρας και τη διάσωση του ενός τρίτου που πια δεν μπορεί και ζει σε απόγνωση και αγωνιά.

Επί δύο χρόνια κρατήσαμε με νύχια και με δόντια τη χώρα στο ευρώ. Οποιος Ελληνας πολιτικός, με πράξεις ή παραλείψεις, εγκαταλείψει την προσπάθεια και οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ θα έχει να λογοδοτήσει και στην Ιστορία και στην κοινωνία.
 
Αυτό που σήμερα προέχει, το υπέρτερο ζήτημα, είναι η πορεία του τόπου. Μετά τις εκλογές θα έρθει η ώρα να συζητήσουμε για την επαναθεμελίωση της δημοκρατικής παράταξης μέσα από τη ριζική της ανανέωση και την ουσιαστική αλλαγή υποδείγματος από την κορυφή μέχρι τη βάση. Νηφάλια και ψύχραιμα πολλά ερωτήματα θα απαντηθούν, ξεκινώντας από το ερώτημα-αφετηρία: Πώς και γιατί το ΠΑΣΟΚ που αναγκάστηκε να υιοθετήσει άκρως αντιδημοφιλή μέτρα τον Μάιο του 2010 κατάφερε να πετύχει μια καθολική νίκη στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, πώς και γιατί το ΠΑΣΟΚ παρέμενε, σύμφωνα με όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης, κυρίαρχη πολιτική δύναμη.