Eπέτειος Πολυτεχνείου: Ψεκασμένοι «επαναστάτες»

Ηταν διαφορετικός, λόγω πανδημίας, ο φετινός εορτασμός του Πολυτεχνείου. Κινδύνευσε, ωστόσο να υπονομευτεί ο συμβολισμός του από μια έξαψη ανυπακοής, γαρνιρισμένη με δόσεις υποκρισίας, σπέκουλας και ανευθυνότητας. Την τιμή και τη μνήμη της επετείου προστάτευσε ψύχραιμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Περιφρούρησε μαζί της τη νομιμότητα, ξεδιπλώνοντας το τετράπτυχο της ήπιας αστυνόμευσης, της δημοκρατικής ανοχής, του μέτρου και της επιείκειας.

Δεν υπάρχει, λένε, μεγαλύτερος αντίπαλος στην πολιτική από τη γελοιότητα. Δεν υπάρχει, επίσης, πιο πρακτικός συνήγορός της από τη γνώση καλής αριθμητικής. Και οι δύο περιπτώσεις συνέπεσαν στη φετινή επέτειο. Εν μέσω έξαρσης της πανδημίας και απαγόρευσης συναθροίσεων, συγκεντρώσεων και πορείας για τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι ετήσιες εκδηλώσεις στη μνήμη του ξεπέρασαν τον εθιμοτυπικό και συμβολικό χαρακτήρα τους για να αγγίξουν επικίνδυνα τα όρια του γκροτέσκο. Τόσο με το επιτόπιο χορογραφικό χάπενινγκ μερίδας μελών του ΚΚΕ όσο και με την καθιστική επιδειξιμανή περφόρμανς του επικεφαλής του ΜέΡΑ 25. Από αυτή τη «θεατρικού» τύπου γραφικότητα απομακρύνθηκε διακριτικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάζεψε την ουρά του και αντί μιας «ριζοσπαστικής» λιτανείας στο όνομα της ανυπακοής, επέλεξε να διοργανώσει μια ολιγομελή και κόσμια εκδήλωση. Προηγουμένως, όμως, συνυπέγραψε με τα άλλα δύο κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς ένα «ευκαιριακό» κείμενο καταδίκης της «αντιδημοκρατικής απόφασης της κυβέρνησης για καθολική απαγόρευση συγκεντρώσεων». Η «συμπόρευση» αυτού του υποτιθέμενου «αριστερού μετώπου», που εκφράστηκε με κοινό ψήφισμα, έβαλε προσωρινά στην άκρη τις οξύτατες διαφορές των τριών κομμάτων. Ιδιαίτερα τις επικρίσεις των δύο αριστερών κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης, τα οποία έχουν κατηγορήσει το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι στα χρόνια της διακυβέρνησής του συνεργάστηκε με μερίδα της Δεξιάς και επέβαλε μνημόνια και λιτότητα. Παραμέρισαν, ακόμη, χάριν του κοινού τους διαβήματος διαμαρτυρίας, την απαγόρευση συγκεντρώσεων που εξέδωσε αυταρχικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. την παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου του 2016 εξαιτίας της επίσκεψης του τότε προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα. Και φυσικά καταχώνιασαν σύσσωμα στη λήθη την άγρια καταστολή της τότε κυβέρνησης εναντίον κάθε κινητοποίησης εκείνων των ημερών.

Επαναστατική γυμναστική

Πάμε τώρα στην αριθμητική και την ικανότητα στο μέτρημα. Στη φετινή επέτειο κατέβηκαν στους δρόμους, το πολύ, δύο χιλιάδες άνθρωποι. Η συντριπτική πλειονότητα αγνόησε έμπρακτα την εμπρηστική ατζέντα της ανυπακοής και αποδοκίμασε τις σκόρπιες κραυγές που καλούσαν σε μια φαντασιακή αναπαράσταση ενός αδάμαστου αντιστασιακού πνεύματος. Από το καθιερωμένο σπάταλο σόου μιας «εξεγερσιακής» γυμναστικής, οι πολίτες πρόκριναν να συμμεριστούν το πένθος των 40, 50, 60, 70 οικογενειών που θρηνούν καθημερινά έναν δικό τους άνθρωπο, θύμα της πανδημίας. Προτίμησαν να μετρήσουν με ευαισθησία τις εκατοντάδες άλλες φαμίλιες που αγωνιούν για τους ολοένα αυξανόμενους διασωληνομένους που χαροπαλεύουν στις γονατισμένες Εντατικές και να νοιαστούν για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που μάχονται σε αυτές με ηρωισμό και αυτοθυσία. Και βέβαια επέλεξαν να προσθέσουν με ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη σε αυτή την οδυνηρή σούμα εκατοντάδες χιλιάδες άλλους συμπολίτες τους που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, που χάνουν τη δουλειά τους, που ζουν με βοηθήματα, εκείνους τους ευάλωτους ηλικιωμένους στα γηροκομεία, τους αποκλεισμένος ευπαθείς και απροστάτευτους στα σπίτια τους. Η ανθρωπιά και σαφώς ο φόβος από την απειλή του ολέθριου κορωνοϊού ζυγίστηκαν και βρέθηκαν πολύ πιο βαριά από την ελαφρότητα μιας αφελούς πεποίθησης ή μιας κυνικά μικροκομματικής εκμετάλλευσης της ηρωικής, δίχως άλλο, επετείου μέσω ενός ανυποχώρητου κινηματικού δικαιωματισμού.

Εξάλλου, είναι κορυφαία και επιτακτική υποχρέωση της Πολιτείας η προστασία της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο διασποράς του κορωνοϊού. Σε αυτό το πλαίσιο, οι προσωρινές απαγορεύσεις της επιβάλλονται χωρίς εκπτώσεις στη νομιμότητα και τις συνταγματικές ελευθερίες. Το άρθρο 11 του Συντάγματος και, συμπτωματικά με τον ίδιο αριθμό, το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προβλέπουν ρητά τη δυνατότητα επιβολής απαγόρευσης, εφόσον επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια - εν προκειμένω για τη δημόσια υγεία. Αναπόφευκτα, όπου η πολιτική ευθύνη των κομμάτων και η κοινωνική ευθύνη άλλων ομάδων δρομολογούνται αυθαίρετα, ασύντακτα και βερμπαλιστικά, περιφρονώντας τις έκτακτες ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, η Πολιτεία οφείλει να παρέμβει υπέρ του. Πράγμα που δεν γίνεται με τάματα, προσευχές, μεταλήψεις, δεήσεις και τελετές διαμαρτυρίας που ανοίγουν διάπλατα τις πύλες των νεκροταφείων.



Η τακτική της Αστυνομίας

Η Αστυνομία είχε μια συγκεκριμένη αποστολή στη φετινή επέτειο της 17ης Νοεμβρίου. Πρώτα απ’ όλα, στις ασφυκτικές συνθήκες πανδημίας να αποτρέψει τη διάδοση του κορωνοϊού σε μαζικές συναθροίσεις και εκδηλώσεις. Στόχος της ήταν να μη γίνουν πορείες, όπως ακριβώς δεν έγιναν παρελάσεις στις εθνικές γιορτές της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου που προηγήθηκαν. Μην πάμε μακριά, κανείς δεν ξεχνά άλλωστε ότι φέτος δεν έγινε περιφορά Επιταφίου, τελετή της Ανάστασης, ούτε καν γιορτή του Πάσχα. Επίσης, οι δυνάμεις της τάξης αποσκοπούσαν εφέτος στη διατήρηση μιας ανοιχτής, άθικτης και πλήρως λειτουργικής πόλης. Κυρίως απέβλεπε να μη γίνουν επεισόδια, πόσο μάλλον αιματηρά, με αντεξουσιαστές και λοιπές ακραίες παραβατικές μειοψηφίες που «νεκρώνουν» τον κομβικό αστικό ιστό. Στο κάτω-κάτω, πόσο ζωντανό και περήφανο καθιστά τον εορτασμό του Πολυτεχνείου το ετησίως επαναλαμβανόμενο βίαιο μπάχαλο-σόου με το ενοχλητικό, αν μη τι άλλο, θέαμα των πύρινων συγκρούσεων μεταξύ ΜΑΤ και αναρχοαυτόνομων; Περισσότερο απαξιώνει τον αγώνα της ιστορικής εξέγερσης για δημοκρατία και ελευθερία και προσβάλλει τη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για αυτές. Στις προθέσεις του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη συμπεριλαμβανόταν να αναδειχθεί φέτος μια ευκαιρία ανανοηματοδότησης του εορτασμού στη βάση της ενότητας και τη δημοκρατικής συνευθύνης, που επέδειξαν με ωριμότητα και αυταπάρνηση σύσσωμος ο λαός και οι φοιτητές στον αγώνα τους κατά της χούντας και των τανκς της τον Νοέμβριο του 1973 στο Πολυτεχνείο. Δεδομένων των υγειονομικά πιεστικών σημερινών συνθηκών, άλλωστε, το ίδιο υπουργείο επέτρεπε τις εκδηλώσεις των κομμάτων στη μνήμη των πεσόντων του Πολυτεχνείου, συμβαδίζοντας με το πνεύμα της πρόσκλησης του πρωθυπουργού προς τους πολιτικούς αρχηγούς να καταθέσουν από κοινού με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο. Ο αεικίνητος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά στην τρέχουσα θητεία του -από τη θεομηνία στη Χαλκιδική και τον σεισμό στην Αττική έως τον Εβρο και τη Μόρια-, είχε προαποφασίσει να διαχειριστεί εν μέσω πανδημίας με ευαισθησία, ενωτική διάθεση και πολιτική υπευθυνότητα την ιστορική επέτειο. Στάθμισε ψύχραιμα την κατάσταση και απέναντι στον κίνδυνο ενός κραυγαλέα άγονου σκηνικού διχαστικής εχθροπάθειας ξεδίπλωσε τη φιλοσοφία του για περιφρούρηση της νομιμότητας με το τετράπτυχο: ήπια αστυνόμευση, δημοκρατική ανοχή, μέτρο και επιείκεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε την ημέρα της επετείου για κάνει την πρώτη της εμφάνιση η Ομάδα Διαχείρισης και Οριοθέτησης Συναθροίσεων (ΟΔΟΣ). Με διακριτή στολή, γαλάζια μπλούζα με το λογότυπο-θυρεό της στο στήθος, χωρίς οπλισμό, μόνο με φορητούς ασυρμάτους, φακό σφυρίχτρα και είδη πρώτων βοηθειών η νεοσύστατη ομάδα, που απαρτίζεται στην πλειονότητά της από γυναίκες, αναλαμβάνει τη διαχείριση και οριοθέτηση συναθροίσεων χαμηλής και μεσαίας επικινδυνότητας. Στόχος της να αποφεύγονται πιθανές κλιμακώσεις και εντάσεις με αξιοποίηση τεχνικών επικοινωνίας, διαπραγμάτευσης και διαμεσολάβησης με τους υπευθύνους μιας συνάθροισης. Η δημιουργία της πιστώνεται στον υπουργό από την περίοδο που επέβλεπε τη μεταφορά γυναικών και παιδιών προσφύγων και μεταναστών από τους δρόμους μετά την πυρπολημένη Μόρια στο Καρά Τεπέ της Λέσβου. Τότε έψαξε στη αποθήκες της Αστυνομίας, βρήκε κάποιες άσπρες στολές με τις οποίες έντυσε κάποιες ομάδες της. Η αμφίεση και μόνο διευκόλυνε το έργο τους, καθώς κατέδειξε το πιο ειλικρινά ανθρώπινο και πειστικά συμπονετικό πρόσωπό τους σε σχέση με την εξάρτηση και τον βαρύ εξοπλισμό των ΜΑΤ που τη θέα τους έτρεμαν οι μετανάστες.

Η συγκέντρωση στο Μέγαρο Μουσικής

Την Τρίτη 17 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της πρόληψης, αποτροπής και περιφρούρησης των κομματικών εκδηλώσεων, όλα εξελίχθηκαν υπό έλεγχο, σύμφωνα με το επιχειρησιακό σχέδιο της Αστυνομίας. Καθόλου ΜΑΤ, μόνο διαπραγματευτές και ανώτατοι αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανάμεσά τους υποστράτηγοι, παρόντες στον τόπο συγκέντρωσης των κομμάτων εύχονταν «χρόνια πολλά» για την επέτειο στον επικεφαλής κάθε εκδήλωσης. Πρώτο εμφανίστηκε περίπου στις 10 το πρωί το ΚΚΕ, αποτελούμενο από περίπου 200 μέλη της Νεολαίας του και της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Παρατάχθηκαν πειθαρχημένα και συντεταγμένα σε αποστάσεις με μάσκες και κρατώντας πλακάτ με συνθήματα. Σχεδόν στο σύνολό τους οι παρευρισκόμενοι είχαν στείλει SMS στο 13033 με το κωδικό 1 για επίσκεψη στον γιατρό, προφανώς στο κοντινό νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» ενώ τηρούσαν τα μέτρα ασφαλείας. Καμία πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεν εκδηλώθηκε. Εμειναν σε παράταξη καθηλωμένοι στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής και, αφού ενημερώθηκαν αρμοδίως ότι η συγκέντρωση είναι παράνομη, διαλύθηκαν.

Προφανώς κανένα πρόστιμο δεν τους επιβλήθηκε. Καταρχήν για τεχνικούς λόγους, που απαιτούν μια χρονοβόρα διαδικασία εξακρίβωσης ονομάτων, ταυτότητας συμπλήρωσης, εντύπων και πάει λέγοντας από τη Αστυνομία. Ουσιαστικά, όμως, παρότι αψήφησαν την κυβερνητική απαγόρευση για συγκεντρώσεις άνω των τεσσάρων ατόμων, οι δυνάμεις της τάξης δεν ήθελαν και σώνει και καλά να ρισκάρουν μια σύγκρουση μαζί τους που θα διασάλευε το κατά τα άλλα ήπιο σκηνικό. Δεν ήταν μια εξαίρεση στην επίδειξη ανυπακοής ούτε καταστρατήγηση της ισονομίας, κανένας εξάλλου δεν μπορεί να δικαιούται καταχρηστικά ασυλία. Ωστόσο, επειδή δεν είχε απέναντί της τίποτε αποθηριωμένους φονταμενταλιστές και με όλες τις διόδους μπλοκαρισμένες για να μην πυροδοτηθούν κατασταλτικές ακρότητες, πρυτάνευσαν η πολιτική ωριμότητα και η ψυχραιμία. Η δημοκρατία άλλωστε δεν είναι εκδικητική, διαθέτει την ανεκτικότητα να μη μετατρέπει ένα περιβάλλον σχετικής συνεννόησης σε διχαστικό σωρό ερειπίων. Προκαταβολικά, άλλωστε ο Χρυσοχοΐδης είχε επισημάνει εμφατικά ότι η Αστυνομία για να είναι αποτελεσματική πρέπει να λάμπει χωρίς λεκέδες. Κυρίως να νοιάζεται για τον συμπολίτη και τον συνάνθρωπο. Σε μια στιγμή ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας πετάχτηκε, μάλλον ξαφνικά, από το στάσιμο σημείο της κομματικής συγκέτρωσης μπροστά στον σταθμό του Μεγάρου Μουσικής στον παρακείμενο χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί κατέθεσε στεφάνι στο Μουσείο Αντιδικτατορικής και Εθνικής Αντίστασης. Αιφνιδιασμένοι έως άναυδοι τον αντίκρισαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Σπίρτζης, Δημήτρης Τζανακόπουλος και Ολγα Γεροβασίλη, οι οποίοι διευθετούσαν τον χώρο για τη δική τους εκδήλωση που θα γινόταν αργότερα με συμμετοχή από καμιά πενηνταριά μέλη και στελέχη του κόμματός τους. Οι παρόντες στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέγγισαν καν τη Βασιλίσσης Σοφίας, έφτασαν στον τόπο μέσα από το Ναυτικό Νοσοκομείο και τα μονοπάτια του Πάρκου Ελευθερίας, και αποχώρησαν μετά το τέλος με προσοχή και λεπτότητα μέσω του γκαζόν που περιβάλλει το άγαλμα του Βενιζέλου. Τέλος, πικετοφορία μετά καθιστικής διαμαρτυρίας επί της Λ. Βασιλίσσης Σοφίας, λίγο πιο πάνω από το «Χίλτον», πραγματοποίησαν τηρώντας μέτρα και αποστάσεις επτά βουλευτές του ΜέΡΑ 25. Με τον επικεφαλής τους Γιάνη Βαρουφάκη να υποδύεται, δίχως λινό υφαντό σάλι και σανδάλια, μια κοσμοπολίτικη εκδοχή του μεγάλου Μαχάτμα Γκάντι.

Σε γενικές γραμμές, συμπλοκές δεν σημειώθηκαν, οι μπαχαλάκηδες «εξατμίστηκαν», ζημιές δεν σημειώθηκαν, δεν έσπασε ούτε ένα ΑΤΜ και δεν κατεδαφίστηκε καμία βιτρίνα, η Αθήνα παρέμεινε κυκλοφοριακά προσπελάσιμη, οι κομματικές εκδηλώσεις περιορίστηκαν και περιφρουρήθηκαν με σεβασμό στη δημοκρατική ανοχή. Ολα αυτά, βέβαια, μέσα στα αποπνικτικά χαρακώματα που έχει σκάψει η φρικτή πανδημία. Εως ότου το απόγευμα της ίδιας μέρας ο αδιάλλακτος, δήθεν επαναστατικός, τσαμπουκάς του ΚΚΕ προσήλθε στον δημόσιο χώρο με τακτική κλεφτοπόλεμου για να περιφρονήσει απροκάλυπτα τους νόμους της δημοκρατίας και ταυτόχρονα να πιστοποιήσει την ασυνειδησία του σε βάρος της υγείας των πολιτών.




Η συγκέντρωση στα Προπύλαια

Τις ώρες που η χώρα συνέχιζε έντρομη να θάβει τους νεκρούς της από τον κορωνοϊό, το κόμμα του Περισσού συγκέντρωσε απρόκλητα περίπου 1.500 άτομα στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και προσπάθησε να κάνει πορεία. Είτε ήθελε να τονώσει στους οπαδούς το φρόνημα του ατράνταχτου συνθήματος του «μένουμε δυνατοί, δεν μένουμε σιωπηλοί», είτε επεδίωκε με αποκοτιές να υπερβεί σε «ριζοσπαστισμό» τα υπόλοιπα αριστερά κόμματα, κυρίως τον πολιτικά ομφαλοσκοπούντα ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Επιχείρησε να αυτοθυματοποιηθεί στο αναχρονιστικά ηρωικό στυλ «επέσατε θύματα αδέλφια εσείς». Αυτονόητα οι αστυνομικές αρχές ζήτησαν επανειλημμένα από τους διαδηλωτές την αποχώρησή τους. Εκείνοι αντιστάθηκαν προσχηματικά ζητώντας παρουσία εισαγγελέα -που σύμφωνα με τη Αστυνομία ήταν ενήμερος- και δεν διαλύθηκαν. Αναπόδραστα η Αστυνομία μετά από δέκα αρνήσεις στις εκκλήσεις του αστυνομικού διαπραγματευτή κλιμάκωσε την ελεγχόμενη καταστολή χρησιμοποιώντας αντλίες νερού, βομβίδες κρότου-λάμψης και δακρυγόνα, έγιναν κάποιες μικροσυμπλοκές και πάνω από 90 προσαγωγές που γλίτωσαν με απλά πρόστιμα. Τι έμεινε από αυτή την παράτολμη απερισκεψία, αν όχι επιμελώς σχεδιασμένη, πλην περιθωριακά ξεροκέφαλη, επένδυση στο μπάχαλο; Απλώς το αδειανό πουκάμισο ενός τελετουργικού ακτιβισμού, σαν το σκισμένο πουκάμισο του συντρόφου βουλευτή Θανάση Παφίλη που το κραδαίνει πλέον ο άκαπνος στα επεισόδια ΣΥΡΙΖΑ ως καταγγελτικό τρόπαιο του «αυταρχισμού» της κυβέρνησης. Τέτοια πριμοδότηση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μάλλον δεν τη φανταζόταν ο Μήτσος Κουτσούμπας, ο τρίτος εν σειρά μεταπολιτευτικός γ.γ. του περιχαρακωμένου στο ιδεολογικό καβούκι του ΚΚΕ. Και εδώ ανοίγει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Το ΚΚΕ, όσο παραπλανητικά κι αν θεωρείται το χαϊδεμένο παιδί της Μεταπολίτευσης, δεν είναι. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το νομιμοποίησε χωρίς δισταγμό τον Σεπτέμβριο του 1974, μετά από 27 χρόνια στην παρανομία. Ηταν ένας μεταπολιτευτικός οφειλόμενος σεβασμός στις αμέτρητες δοκιμασίες και θυσίες, στα βάσανα, στους διωγμούς, στις εξορίες και στην προσφυγιά που υπέστησαν τα μέλη του. Η κίνηση του Καραμανλή ήταν συνεπής έναντι της δημοκρατίας και όχι προνομιακή αναγνώριση των ανώριμων πολιτικών επιλογών και των ολέθριων σφαλμάτων της άλλοτε ηγεσίας του ΚΚΕ στο παρελθόν, όταν διεκδίκησε με τα όπλα την εξουσία και ηττήθηκε οριστικά. Με τη σειρά του ο Ανδρέας Παπανδρέου απέδωσε την οφειλόμενη από καιρό αναγνώριση της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης που αποτέλεσε πράξη υψηλής συμβολικής σημασίας και δικαίωσης για το ΚΚΕ που πρωτοστάτησε στην ίδρυση και τη δράση ΕΑΜ. Ακολούθως, ο Κώστας Μητσοτάκης το «αγκάλιασε» και επέλεξε να συγκυβερνήσει μαζί του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη την περίοδο που το «ένα έιν’ το κόμμα» επί Χαρίλαου Φλωράκη, ζαλισμένο από την Περεστρόικα, είχε χάσει τον μπούσουλα. Δεν βγήκε και από εκείνη τα συγκυρία χαμένο, καθώς τότε κάηκαν στη Χαλυβουργική οι φάκελοι των κοινωνικών φρονημάτων μιας μακράς πολιτικής περιόδου μισαλλοδοξίας και αποκλεισμών. Οσο λοιπόν και αν εκτιμάται ότι ευνοήθηκε το ΚΚΕ από τις πολιτικές συγκυρίες, περιφρούρησε, έστω και με σκαμπανεβάσματα, την οργανωτική και πολιτική του αυτοτέλεια για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες. Λογικά, συμμετέχοντας στο Κοινοβούλιο και συνδιαμορφώνοντας τον δημόσιο λόγο και την πολιτική του δράση, στην κοινή γνώμη έχει καταστεί ως ένας από τους πυλώνες -όσο ισχνά κι αν προβάλλεται- του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναγκαστικά ως «συστημικό» κόμμα δεν μπορεί να μένει στο απυρόβλητο περιφέροντας ένα ιερό φωτοστέφανο ασυλίας. Μπορεί να έμεινε μακριά από το κάψιμο της Αθήνας το 2008 και να πήρε διακριτές αποστάσεις από τους «Αγανακτισμένους» του 2011, αλλά θεωρείται πλέον ότι η αποδιδόμενη σε αυτό «συνέπεια» έχει λάβει μυθολογικές διαστάσεις. Πόσο μάλλον όταν κάποιος του ασκήσει την παραμικρή κριτική, η ηγεσία και τα στελέχη του ωρύονται έξαλλοι περί αντικομμουνισμού. Επιχείρημα που στο πλαίσιο μιας υπερτιμημένης πολιτικής ορθότητας ενίοτε ανασύρει στους αντιπάλους του κόμπλεξ, ενοχές και τύψεις, λες και ήταν αυτοί που άνοιξαν κάποτε στρατόπεδα-κολαστήρια πολιτικών κρατουμένων στη Μακρόνησο και συνέτασσαν ιδιοχείρως τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.

Η αυτοαπομόνωση του ΚΚΕ

Παρότι στην ταξικά προσηλωμένη πολιτική διαδρομή του το ΚΚΕ επέλεξε να μη «μολυνθεί» από τον συγχρωτισμό με άλλες παρατάξεις και κόμματα, στη φετινή επέτειο για το Πολυτεχνείο αυτοαπομονώθηκε. Με χαμηλά πολιτικά αντανακλαστικά, δεν συγκίνησε ούτε γοήτευσε με την παρωχημένα παράτολμη γενναιοφροσύνη του τη μερίδα της κοινωνίας την οποία υποτίθεται ότι στοχεύει να ελκύσει. Πρώτα απ’ όλα γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει ότι «ενάντια στο ρεύμα» δεν σημαίνει «πάνω από το ρεύμα». Αστόχησε επειδή οι «ψεκασμένοι» συμπαρασύρονται μόνο από τον φετιχοποιημένο παραλογισμό, όχι από τα λαβωμένα κατοπτρικά ισοδύναμά τους... Αναγκαστικά δεν θα κριθεί από το αποτέλεσμα των περιστάσεων, αλλά από τις συνέπειες των αποφάσεων της ηγεσίας του για τελετουργικές υπερπαραγωγές ξιπασμένης ανυπακοής.

Εν προκειμένω, ήταν ιδιαίτερα ευγενής απέναντί του ο Χρυσοχοΐδης δηλώνοντας ότι «παρόλο που τιμώ από μικρό παιδί το ΚΚΕ, σήμερα με απογοήτευσε». Δεν ήταν έπαρση ανωτερότητας επειδή η στρατηγική του για την εφαρμογή της νομιμότητας στην επέτειο το Πολυτεχνείου δικαιώθηκε. Ηταν μια ειλικρινής αποτίμηση ενός ανθρώπου με μνήμες, που έχει επίγνωση ότι μερικές φορές η ατομική συνείδηση, όπως και συλλογικά εκείνη των κομμάτων, μοιάζει με τους φωτεινούς σηματοδότες στις λεωφόρους ταχείας κυκλοφορίας. Οταν ανάβουν κόκκινο προειδοποιούν τους οδηγούς τι δεν θα πρέπει να κάνουν, αλλά δεν τους εμποδίζουν να το κάνουν.