Στην κόρη μου για τα πρώτα της γενέθλια (μετά από ένα δύσκολο χρόνο)

Αγάπη μου,

Ξύπνησες πάλι, στις 5πμ, και με χρειάζεσαι. Σε πήρα από την κούνια σου, σε κράτησα και βημάτιζα πάνω κάτω στο κρύο πάτωμα μέσα στο σκοτάδι και με κοίταξες, ήσυχη, ξύπνια, με τα δακρυσμένα ματάκια σου. Σαν να περίμενες κάτι. Και τότε θυμήθηκα. Σήμερα είναι τα πρώτα σου γενέθλια και τώρα ακριβώς είναι η ώρα που γεννήθηκες, η ώρα του χάους. Η στιγμή που τα είχαμε όλα και που παραλίγο να τα χάσουμε όλα.

Η σκέψη εκείνων των ημερών, σήμερα που πάει ακριβώς ένας χρόνος από τότε, κάνει τα πόδια μου να λυγίζουν και κάθομαι στην καρέκλα και τραγουδώ για να νιώσω λίγη ζεστασιά μέσα στο σκοτάδι, όπως έκανα τότε στο νοσοκομείο, όταν ήσουν μόλις μιας ώρας.

«You are my sunshine… (=Είσαι η ηλιαχτίδα μου…)»

Τραγουδάω αυτό το τραγούδι γιατί τότε δεν ήξερα άλλο τραγούδι, δεν ήξερα με ποιον άλλον τρόπο να προστατέψω εσένα και τη μητέρα σου όσο περιμέναμε να συναντήσουμε το πεπρωμένο μας και ήμασταν οι δυο μας, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και ένιωθα τη ζεστασιά της ανάσας σου στο μάγουλό μου.

Διαβάστε περισσότερα εδώ