Χρήστος Δημόπουλος: Ο μεγάλος μας Παραμυθάς!

Τον γνωρίσαμε μέσα από το “Ουράνιο Τόξο” της ΕΡΤ, την εκπομπή που λάτρεψαν παιδιά κάθε ηλικίας. Όταν το μαύρο της ΕΡΤ έκλεψε την μαγεία του από την μικρή μας οθόνη, ο Χρήστος Δημόπουλος δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του μακριά από τους λιλιπούτειους ανθρώπους που αγάπησε και τον αγάπησαν όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, ξεκίνησε να γράφει για εκείνους και κάπως έτσι κατόρθωσε να τους χαρίσει ακόμη περισσότερη μαγεία. Μέσα σε δύο μόλις χρόνια υπέγραψε δέκα βιβλία, έμαθε στα παιδιά μας να “χτίζουν” τις ωραιότερες κατασκευές και δεν έπαψε στιγμή να επαναλαμβάνει στους γονείς  πως το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι “Παραμύθια. Κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια...».

Μαγεμένη από το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Ο δράκος Ναπολέων” του ζήτησα να μου στείλει ένα βιογραφικό. Όχι από εκείνα τα βαρετά με τις ημερομηνίες γέννησης και τα επαγγελματικές περγαμηνές. Ένα βιογραφικό σαν παραμύθι. Κι εκείνος, το έπραξε με όλη την φαντασία που χαρακτηρίζει την “ανήλικη” ψυχή του: “Ο Χρήστος από μικρός ήθελε να γίνει ηθοποιός. Δεν έγινε, αλλά δεν πειράζει. Σπούδασε κι άλλα πράγματα που ποτέ δεν τα έκανε επάγγελμα. Όσα έμαθε όμως, τέχνες και κόλπα, τον βοήθησαν να περάσει ποτάμια, να κολυμπήσει θάλασσες, να βγει από λαβυρίνθους, να νικήσει άγρια ζώα και να βρει στο τέλος αυτό που αγαπούσε: τα παιδιά! Σ’ αυτά αφιέρωσε το πιο μεγάλο μέρος της ζωής του, ζωγραφίζοντας μαζί τους ουράνια τόξα, τα ’κλεινε μέσα σε χάρτινα κουτιά και τα ’κανε βιβλιαράκια που απ’ τις σελίδες τους ξεπετάγονταν παράξενες γοργόνες κι ερωτευμένοι δράκοι!”




Τι ήταν αυτό που σας ώθησε στην συγγραφή παιδικών βιβλίων; 

Η αρχή προέκυψε από μιαν ανάγκη. Όταν έκανα την εκπομπή, το “Ουράνιο Τόξο”, πολλά παιδιά -με γράμματα και μέιλ- ζητούσαν κατασκευές. Σκέφτηκα, τότε, πως θα ήταν καλή ιδέα να φτιάξω ένα βιβλίο με κατασκευές, γράφοντας απλές οδηγίες και κάνοντας ο ίδιος επεξηγηματικά σκιτσάκια για να βοηθήσω τα παιδιά. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Λίγα χρόνια αργότερα δέχτηκα μια πρόταση για μια σειρά βιβλίων οικολογικού περιεχομένου και δημιούργησα τον πρώτο μου ήρωα, τον Μπίλη Μπιζέλη, έναν συγγραφέα που αποσύρεται σ’ ένα χωριό το οποίο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα… Τέλος, όταν έκλεισε η ΕΡΤ, το 2013, το γράψιμο γέμισε όλες τις ελεύθερες ώρες μου και μου επέτρεψε να συνεχίσω να επικοινωνώ με το κοινό μου. Δεν φανταζόμουν ότι τα τελευταία δυο χρόνια θα έγραφα δέκα βιβλία! Τρία βιβλία με κατασκευές, μια σειρά πέντε βιβλίων με διδακτικά, αλλά αστεία ποιήματα για παιδιά προσχολικής ηλικίας, και δυο παραμύθια, τη Γοργόνα Ελισσώ και τον Δράκο Ναπολέοντα. Βέβαια σ’ όλην αυτή την υποθεση έπαιξε ρόλο κι ο εκδότης μου. Στις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ βρήκα μια ομάδα ανθρώπων που με πίστεψαν, με καλοδέχτηκαν και με υποστηρίζουν αμέριστα σε κάθε μου βήμα και γι’ αυτό τους ευχαριστώ.

Τι διαφορετικό έχει το νέο σας βιβλίο από τα υπόλοιπα παραμύθια με δράκους; 

Ο δικός μας δράκος δεν βγάζει φωτιές, δεν είναι μοχθηρός, δεν τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν οι ιππότες για να κερδίσουν την αγάπη της καλής τους. Δεν είναι συνηθισμένος δράκος. Κι αυτό γιατί ο Ναπολέων είναι μικρός, δρακάκι δηλαδή, μόλις που έχει τελειώσει το νήπιο, κι ακόμα δεν έχει αναπτυχθεί όπως πρέπει. Κάτι που γεννήθηκε λίγο πρόωρος, κάτι που δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά με το φαγητό, ο Ναπολέων είναι πιο κοντός και πιο αδυνατούλης από τα δρακάκια της ηλικίας του. Στην ιστορία μας, ο Ναπολέων πάει για πρώτη φορά στην Α’ Δημοτικού κι εκεί, πρώτον, πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού και δεύτερον, ερωτεύεται παράφορα μια συμμαθήτριά του, την Ιωσηφίνα! Αλλά, όταν του μπαίνει κάτι στο μυαλό, τίποτε δεν είναι ικανό να τον σταματήσει…



Πώς μπορούμε, εμείς οι γονείς να διακρίνουμε το καλό παιδικό βιβλίο από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν; 

Πράγματι, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπαίνεις στο παιδικό τμήμα ενός βιβλιοπωλείου κι αντικρίζεις μερικές χιλιάδες βιβλία! Δεν είναι όπως παλιά. Υπάρχει μια υπερπαραγωγή. Τα περισσότερα βιβλία, όμως, είναι πολύ κάτω από τις προσδοκίες μου. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί νέοι και ταλαντούχοι συγγραφείς καθώς και καταπληκτικοί εικονογράφοι. 

Να δώσουμε, λοιπόν, μερικές πρακτικές συμβουλές: να επιλέγετε καταξιωμένους εκδοτικούς οίκους, γνωστούς συγγραφείς. Μην αγοράζετε βιβλία από παζάρια και σουπερμάρκετ. Εμπιστευτείτε τη γνώμη του βιβλιοπώλη της γειτονιάς σας. Αλλά κυρίως, ανοίξτε το βιβλίο που σκοπεύετε να αγοράσετε, ξεφυλλίστε το, δείτε τις εικόνες, διαβάστε το οπισθόφυλλο. Αν σας ικανοποιεί, τόσο το περιεχόμενο όσο και η αισθητική, αγοράστε το!

Ποιο είναι το πιο τρυφερό πράγμα που σας έχει πει παιδί και ποια η παιδική φράση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ; 

Τα παιδιά δεν χρειάζεται να πουν κάτι απαραίτητα. Έρχονται στις παρουσιάσεις μου και με αγκαλιάζουν. Κουρνιάζουν το προσωπάκι τους στον κόρφο μου χωρίς να μιλούν. Σκέφτεστε κάτι πιο τρυφερό; Α, ναι: θυμάμαι εκείνο το αγοράκι που κάποτε μου είχε γράψει “Εμένα, κύριε Χρήστο, οι γονείς μου έχουν χωρίσει, αλλά όταν σας βλέπω, το ξεχνάω…”

Τι θα λέγατε στους γονείς που δεν διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά τους; 

Ότι κάνουν πολύ άσχημα. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως μια νεαρή μητέρα, είχε ρωτήσει κάποτε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα για το σχολείο και τη ζωή το πεντάχρονο παιδί της. Ο Αϊνστάιν τής απάντησε: «Να του λέτε παραμύθια». «Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. «Πολλά παραμύθια», επέμεινε εκείνος. Κι όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».



Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; 

Δεν τολμώ να κάνω σχέδια στις μέρες που ζούμε. Είμαι ευτυχής που ξυπνώ κάθε πρωί, που αντικρίζω τον ήλιο. Αναπολώ τη θάλασσα και την περιμένω και πάλι. Και γράφω, γράφω όσο μπορώ και ταξιδεύω με τη φαντασία μου. Κάπου θα με βγάλει…

Θα ήθελα να κάνετε μια ευχή για όλα τα παιδιά του κόσμου και ιδιαίτερα γι' αυτά που περνούν δύσκολα.

Να ονειρεύονται. Ν’ αφήνουν τη φαντασία τους να τα οδηγεί. Να πορεύονται με Αγάπη, Αξιοπρέπεια και Απλότητα. Τους εύχομαι να ’ναι καλότυχα!