«Θέλω να ντύσω τη Μισέλ Ομπάμα»

Απλότητα δεν σημαίνει φτώχεια», φρόντιζε να λέει σε κάθε ευκαιρία η ιέρεια του στυλ Κοκό Σανέλ, μια ρήση που έμεινε στην ιστορία για να την ασπαστούν εκατομμύρια πιστές της κομψότητας και να την κάνουν πράξη δεκάδες σχεδιαστές. Ενας από αυτούς είναι ο δικός μας Βασίλης Ζούλιας, ο οποίος καθιερώθηκε στον χώρο της μόδας μέσα από την επίμονη αναζήτηση της πολυτελούς απλότητας. Μιας απλότητας εντελώς απαλλαγμένης από κάθε ίχνος υπερβολής. Το ατελιέ του στη Βασιλίσσης Σοφίας είναι η ζωντανή απόδειξη ενός ανθρώπου που ήρθε για να αποθεώσει την έννοια του σικ: καλόγουστα έπιπλα, κούκλες ντυμένες με δικές του ολομέταξες δημιουργίες, φωτογραφικά ενσταντανέ από εντυπωσιακές φωτογραφήσεις μόδας και προσκλήσεις για μεγάλα events του εξωτερικού όπως αυτό στο Παρίσι με την Grace Jones κοσμούν έναν χώρο όπου το γούστο περισσεύει: «Ηταν η χρυσή δεκαετία του ’80 και τα κάναμε όλα», λέει σήμερα ο Βασίλης Ζούλιας. «Είχαμε τον ενθουσιασμό των ανθρώπων που έμπαιναν στον χώρο και διψούσαν να κάνουν πράγματα. Γυρνούσαμε τον κόσμο, κάναμε φωτογραφήσεις και ζούσαμε έντονα. Πολύ έντονα. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως όσοι ξεφύγαμε από αυτές τις υπερβολές και καταφέραμε να τη βγάλουμε καθαρή δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα. Είμαστε εκ πεποιθήσεως survivors!».



-Σε στενοχώρησε το περιστατικό με τον John Galliano;
Kαι βέβαια. Δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπισε τόσο ο οίκος Dior όσο και μερίδα του κόσμου. Ολοι όσοι του επιτέθηκαν, άμεσα ή έμμεσα, θα έπρεπε να καταλάβουν ότι είναι ένας άρρωστος άνθρωπος ο οποίος βρισκόταν υπό την επήρεια χαπιών και αλκοόλ. Ενα άτομο απελπιστικά μόνο, γεγονός που προκύπτει κι από την επίμαχη βραδιά στο Μαρέ, όταν έπινε τσουγκρίζοντας το ποτήρι του με αγνώστους στα διπλανά τραπέζια, λίγο πριν πιάσει πάτο. Γι’ αυτό και πρόσφατα, όταν έμαθα ότι βρίσκεται σε κέντρο αποτοξίνωσης αναζητώντας μια νέα ζωή που θα τον βγάλει από το τούνελ των εξαρτήσεων, χάρηκα πολύ. Τον Galliano τον γνώρισα πριν από 25 χρόνια περίπου στο Παρίσι, όταν έκανε την πρώτη του κολεξιόν με θέμα τη Γαλλική Επανάσταση. Κι ακόμη και τότε, αν και εξαιρετικά ταλαντούχος, σου έδινε την εντύπωση ενός συνεσταλμένου παιδιού με προβληματικό χαρακτήρα.

-Στα μεγάλα σαλόνια της μόδας έχεις γνωρίσει πολύ κόσμο. Λέγεται μάλιστα ότι είσαι ο μόνος που καταφέρνει πάντα να κάνει τη σιδηρά κυρία της μόδας, τη διευθύντρια της αμερικανικής «Vogue», να χαμογελάει...  
Είναι αλήθεια! Την Αννα Γουίντουρ τη συναντούσα συχνά σε επιδείξεις. Κάποια στιγμή, όπως συνήθιζα να κάνω, την απαθανάτισα με την Polaroid μου, εκείνη μου χαμογελούσε διαρκώς και τότε όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό! Λίγο αργότερα μια Ελληνίδα εκδότρια γύρισε και μου είπε: «Βασίλη μου, μένω έκπληκτη. Πρώτη φορά βλέπω τη Γουίντουρ να χαμογελά!».



-Είσαι άνθρωπος που λανσάρεις και υποστηρίζεις το σικ. Η περίοδος που διανύουμε όμως δεν είναι εποχή όπου θριαμβεύει το κιτς;
Υπάρχει μια αγωνία, μια τάση υπερβολής με το ντε και καλά μοντέρνο. Αυτό συμβαίνει και με τα ελληνικά περιοδικά. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν αμιγώς ελληνικά έντυπα, Ελληνική Εβδομάδα Μόδας και αξιόλογοι εγχώριοι σχεδιαστές, όπως η Ορσαλία Παρθένη, οι Deux Homes, οι ΜΙ-RO κ.ά. και τα περιοδικά να προβάλλουν μόνο τους ιταλικούς, τους γαλλικούς και τους αμερικανικούς οίκους μόδας. Είναι ανεπίτρεπτο, ανεγκέφαλο, δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου και γι’ αυτό το καταγγέλλω. Δυστυχώς κάποιοι στυλίστες και διευθυντές περιοδικών έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Γι’ αυτό έχω αναγκαστεί πολλές φορές να πω σε έντυπα: «Αν δεν προβάλλετε στα αφιερώματα μόδας και τη δουλειά Ελλήνων, θα αποσύρω τις διαφημίσεις μου». Ξεκίνησα την καριέρα μου ως στυλίστας και πάντα πρόβαλλα εγχώριους σχεδιαστές και μοντέλα. Η ελληνική μόδα θέλει υποστήριξη, όχι πόλεμο!

-Η οικονομική κρίση σε τρομάζει;
H νέα κατάσταση ήρθε για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα ή, καλύτερα, για να τα βάλει στη θέση τους. Εγώ έχω την εξής φιλοσοφία ζωής: αυτός που είναι καλός και κάνει ξεχωριστή δουλειά θα επιβιώσει. Από την άλλη, δεν μπορεί η μπουτίκ της Chanel να βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με το μαγαζί που πουλάει την μπλούζα των 5 και των 7 ευρώ. Οπως και να το κάνουμε, δεν κολλάει...

-Είναι αλήθεια ότι τα αμερικανικά πολυκαταστήματα «Bergdorf Goodman» ζήτησαν να τοποθετήσουν τα παπούτσια σου στις βιτρίνες τους;
Ηρθαν, έκαναν το τεστ ποιότητας και στη συνέχεια μου έκαναν πρόταση συνεργασίας. Δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω σε τόσο μεγάλες παραγγελίες. Αυτή δεν είναι η μόνη τιμητική πρόταση που μου έχει γίνει από το εξωτερικό. Ο όμιλος της Louis Vuitton, στον οποίο ανήκει ο οίκος Ines de la Fressange, μου ανακοίνωσε πως αν ποτέ ξαναβγεί στην αγορά ο τελευταίος, θα είμαι ένας από τους πέντε υποψήφιους σχεδιαστές του.



-Υπάρχει κάποια διεθνής προσωπικότητα που θα ήθελες να ντύσεις;
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότερες γυναίκες που θα ήθελα να ντύσω έχουν πεθάνει, όπως, για παράδειγμα, η Τζάκι Κένεντι, η Οντρεϊ Χέπμπορν, η Γκρέις Κέλι και η Μελίνα Μερκούρη. Μια γυναίκα που με εμπνέει να την ντύσω είναι η Μισέλ Ομπάμα και θα τολμήσω να πω ότι όλο και την πλησιάζω. Σε λίγους μήνες η σύζυγος του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζιλ Μπάιντεν θα φορέσει ρούχο μου σε εκδήλωση που θα πραγματοποιήσει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, τιμώντας με τον τρόπο αυτό την Ελλάδα και την ελληνική μόδα.

-Ποια είναι τα πιο εκκεντρικά παπούτσια που έχεις φτιάξει;
Ενα ζευγάρι νυφικά παπούτσια «ντυμένα» με αληθινά τριαντάφυλλα.

-Tα υπερβολικά χρήματα συνοδεύονται από έλλειψη γούστου;
Συνήθως αυτό συμβαίνει! Γι’ αυτό και κάποιες γνωστές κυρίες είναι ντυμένες χωρίς να διαθέτουν το παραμικρό προσωπικό στυλ. Τις βλέπεις και νομίζεις ότι κοιτάζεις κάποια καταχώρηση της Louis Vuitton ή της Gucci!

-Υπάρχει κάτι που ονειρεύεσαι;
Θα ήθελα να αποκτήσω κάποτε τη δική μου μπουτίκ στη Saint Honoré στο Παρίσι, στην Βοnd Street στο Λονδίνο και στην 5η Λεωφόρο στη Νέα Υόρκη. Oι Ελληνες σχεδιαστές είμαστε πολίτες του κόσμου, επομένως έχουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανοίξουμε τα φτερά μας και σ’ άλλες γωνιές της γης...