Ευρώπη (*)

Μετά την ανακοίνωση της Δανικής κυβέρνησης για την επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας, συνειδητοποίησα έμπλεος χαράς πως η προεκλογική υπόσχεση του πρωθυπουργού έγινε πραγματικότητα. Γίναμε η Δανία του νότου. Και το καταφέραμε διατηρώντας παράλληλα όλες τις υπερβολές και τις καταχρήσεις που αποδίδονται στο χιλιοτραγουδισμένο αυτό «μεσογειακό ταμπεραμέντο». Είναι πάντα ανακουφιστικό να βλέπεις πως μια προεκλογική υπόσχεση δεν έγινε για τα «μάτια του κόσμου», αλλά αντίθετα πως προηγήθηκε σκληρή δουλειά για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η πραγματικότητα είναι βέβαια πως η Δανία φοβήθηκε μην γίνει η Ελλάδα του βορρά.  Όπως μην γίνει Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ισλανδία και ουκ έστιν αριθμός χωρών.  Η κατάσταση που επικρατεί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι παρόμοια. Πέρα από την εικόνα που ενδεχομένως έχει κάποιο άλλος Ευρωπαίος για τους ’Έλληνες, εικόνα που πάντα μεγεθύνεται ή  σμικρύνεται ανάλογα το πρίσμα που χρησιμοποιεί κάποιος, το οποίο ακούει στο όνομα «κλισέ», η πραγματικότητα είναι σκληρή. Τα ίδια ακριβώς άκουσα από μια αγαπημένη γειτόνισσα μιας κάποιας ηλικίας, τα ίδια από ένα ζευγάρι συνταξιούχων από την Βρετάνη, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. «Εμείς πήραμε την σύνταξή μας. Η γενιά σας όμως δεν θα πάρει τίποτα.»

Η Ευρώπη όλη βρίσκεται σε κρίση. Κρίση πολιτική. Που φαίνεται και σε μια απειροελάχιστη έκφανση της πολιτικής ζωής, δηλαδή της οικονομίας. Αλλά η κρίση είναι πολιτική. Μια κρίση είναι πάντα μια αφορμή. Μια αφορμή για πράξη, ή για ματαίωση. Σε ποιο βαθμό αυτή η συγκυρία θα αποτελέσει το εφαλτήριο για μια ακόμα στενότερη συνεργασία των Ευρωπαϊκών χωρών, μια συνεργασία που εξυπακούεται περισσότερη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, σε ένα ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, διότι αυτό ακριβώς σημαίνει «ευρωπαϊκή ενοποίηση», είναι ένα ζήτημα που περιμένει τους κατάλληλους ανθρώπους για να φανεί στην πράξη. Τις κατάλληλες πολιτικές προσωπικότητες που θα πράξουν ή θα ματαιώσουν. Που θα κάνουν κάτι όμως. Χειροπιαστό. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει την πλήρη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποιος που θα αναλάβει πολιτικές δράσεις. Διότι η κατάσταση της παρατεταμένης αβεβαιότητας δεν προσφέρει τη βασική κινητήρια δύναμη. Το κίνητρο. Και όταν απουσιάζει το κίνητρο, απουσιάζουν και οι πράξεις.
 
Εδώ θα φανεί αν η ιδέα της Ένωσης, αποκρυσταλλώνεται στην «Ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν, ή στο «Così fan Tutte» του Μότσαρτ. Η αναβολή πάντως δεν μπορεί να είναι επιλογή στην παρούσα κατάσταση της ηπείρου. Εκτός βεβαίως και αν αποτελεί το μέσον για την καταστροφή. Διότι είναι γνωστό «πως κάθε αναβολή είναι ματαίωση και κάθε ματαίωση, καταστροφή.»

--------------------------------

«Όποιος μιλάει για «Ευρώπη» κάνει πάντα λάθος. Δεν είναι τίποτε άλλο από έναν γεωγραφικό προσδιορισμό» είχε πει ο Ότο φον Μπίσμαρκ. Αναμένω να δω το λάθος μου στην πράξη.