Το best seller του Πέτρου Τατσόπουλου είναι στο ΘΕΜΑ

Πολύ προτού εκλεγεί βουλευτής με την παράταξη του Σύριζα ο Πέτρος Τατσόπουλος είχε αποδείξει ότι δεν φοβάται να εκτεθεί, ούτε να κρύψει τον συναρπαστικό του βίο. Στην 'Καλοσύνη των Ξένων”- το αυτοβιογραφικό πόνημα που αποκαλύπτει όλα όσα κανείς θέλει να ξέρει για τον Τατσόπουλο και φοβάται να ρωτήσει- ο συγγραφέας είναι αποκαλυπτικός πέρα από κάθε φαντασία. Εξομολογείται τις φοβίες του και τις παλιές του αμαρτίες καταγράφοντας το χρονικό της ζωής του-ξεκινώντας από αυτό της υιοθεσίας του με τη μαεστρία ενός συναρπαστικού αστυνομικού. “Έχει χυθεί άφθονο μελάνι γύρω από το σωστό τάιμινγκ. Πότε πρέπει να μιλήσεις στο παιδί. Πότε πρέπει να μιλήσεις στο παιδί. Πότε πρέπει να του ξεφουρνίσεις ότι δεν είσαι ο φυσικός του γονέας” γράφει ο Τατσόπουλος εξηγώντας πότε και πως ακριβώς άρχισε να ξετυλίγει το μίτο του μυστηρίου για το ότι οι πραγματικοί του γονείς δεν ήταν ο Βαγγέλης και η Ρεγγίνα. “Τον καιρό που εκπαιδευόμουν ως κοινωνικός λειτουργός, ένα μόλις χρόνο μετά την αποκάλυψη της δικής μου υιοθεσίας, επικρατούσε το αξίωμα: 'Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα'. Υποθέτω ότι το ίδιο αξίωμα ισχύει στις μέρες μας. Στον αντίποδα, τότε και τώρα, λιγότερο ενδεδειγμένη εποχή για εκμυστηρεύσεις θεωρείται η εφηβεία. Είναι που είναι ανερμάτιστος ο έφηβος, με την κρίση ταυτότητας καθημερινά στην ατζέντα, δεν χρειάζεται να του εκσφενδονίσεις και μια χειροβομβίδα κατάμουτρα. Σύρε έπειτα να μαζέψεις τα κομμάτια του.

Ο Βαγγέλης και η Ρεγγίνα ακολούθησαν τον τρίτο δρόμο. Την τακτική της αιώνιας αναβολής. Μην κάνεις σήμερα κάτι που μπορείς να κάνεις αύριο, μην κάνεις αύριο κάτι που μπορείς να κάνεις μεθαύριο και πάει λέγοντας. Τους δικαιολογώ από μια άποψη. Έαν συνυπολογίσουμε και τη δοκιμαστική περίοδο, με πήραν κοντά τους από οκτώ χρονών, υπερβολικά μεγάλο, μην πω υπέργηρο για υιοθεσία. Δεν τους δόθηκε καν η ευκαιρία να μου πλασάρουν την αλήθεια μασημένη σαν παραμύθι και να εξοικειωθώ μαζί της προτού αποχωριστώ τα κουβαδάκια μου. Κατέβαλαν κατόπιν υπεράνθρωπες προσπάθειες, διέθεσαν αφειδώς χρόνο και χρήμα για να θέσουν υπό έλεγχο όσες μνήμες κυκλοφορούσαν στο κρανίο μου αδέσποτες και να σβήσουν όλα τα αποτυπώματα της οικογένειας Χριστοδούλου. Κουτσοκατάφεραν να με πείσουν ότι ήμουν δικός τους γιος. Θα ήταν απάνθρωπο να τους ζητήσει κανείς, τον καιρό ακριβώς που ξαπόσταιναν κι έδρεπαν τους καρπούς του προπαγανδιστικού τους μόχθου, ν'ανοίξουν οικεία βουλήσει ένα καινούργιο μέτωπο και ν'ανασκευάσουν την εκδοχή που είχαν μόλις χαλκεύσει. Δεν θα το ήθελε ούτε ο Θεός”.

Ανάμεσα στα όσα ζουμερά και αποκαλυπτικά κατατίθενται στις σελίδες του βιβλίου, ξεχωρίζουν διάφορα περιστατικά για τα σεξουαλικά ατοπήματα του, τις φιλενάδες, τους κολλητούς του συγγραφείς ενώ δεν παραλείπονται ούτε καν οι σκοτεινές εμμονές του-κυρίως το σεξ. Κατ'ουσίαν όμως αυτό που παραμένει σταθερό, ανάμεσα στις ευμετάβλητες “συνιστώσες”-κι ουχί κομματικές-ενός περιπετειώδους βίου είναι το ότι τελικά ο Πέτρος εκπλήρωσε τη μεγαλύτερη εμμονή του-να γίνει συγγραφέας και να διεκδικήσει τα όνειρα του. “Έζησα σχετικά άνετα και, ακόμα και τις λίγες φορές που ζορίστηκα, υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι θα μπορούσα να είχα ζήσει πολύ, μα πολύ χειρότερα. Στα νιάτα μου διεκδίκησα το αναφαίρετο δικαίωμα στην αλητεία, χωρίς σπουδαίες, είναι αλήθεια, επιδόσεις, και όταν η μπάκα μού έκρουσε τον κώδωνα προτίμησα τον αστικό βίο από τη γραφικότητα. Δεν χτυπάω πια κουδούνια στις τρεις τη νύχτα, δεν πηδάω πια από τα μπαλκόνια. Παντρεύτηκα μια ηθοποιό, χώρισα, παντρεύτηκα μια δικηγόρο. Όπως αντιλαμβάνεσθε, με δικηγόρο σύζυγο, δεν σκέφτομαι καν το διαζύγιο, μόνο το έγκλημα”.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί με ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και στο χιούμορ γραμμένο με ένα αυθορμητισμό που τσακίζει κόκαλα-όπως είναι αναμενόμενο από τον sui generis Πέτρο Τατσόπουλο.