Η σύζυγος που πλήγωσε (πάλι) με τις ανοησίες και την εγωπάθειά του

Οποιος ή όποια είχε την περιέργεια να δει ποια είναι στ’ αλήθεια η όψη του αρσενικού που καυχήθηκε ότι είναι ο επιβήτορας της μισής Αθήνας, θα πρέπει να απογοητεύτηκε οικτρά - και μάλιστα σε δύο δόσεις: την Τετάρτη, καταβεβλημένος και ατημέλητος, ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος περνά την πύλη των αφίξεων στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», και την Πέμπτη, στο πρωινό του ΑΝΤ1, πασχίζει μάταια να επαναφέρει στη ζωή τη δημόσια περσόνα του αντισυμβατικού, εκρηκτικού διανοούμενου   βουλευτή που επί μήνες τώρα είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει.

Η τύχη του ακαταμάχητου εραστή αγνοείται. Μάλλον θα πρέπει να χάθηκε στη μετάφραση, κάπου ανάμεσα στο τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Τατσόπουλος με την, διαβόητη πλέον, ατάκα του για το «μανίκι» που έριξε στη μισή πρωτεύουσα και τις οργισμένες αντιδράσεις που εισέπραξε από το ίδιο του το κόμμα, αλλά και από την ίδια του την οικογένεια. Κανονικά ένας Πρίαπος έχει στο βλέμμα του τη λάμψη του θριάμβου, ακτινοβολεί αυτοπεποίθηση και μια ενέργεια σχεδόν ζωώδη. Ο κ. Τατσόπουλος όμως στην τρέχουσα εκδοχή του είναι ένας άνθρωπος στα πρόθυρα της συνολικής κατάρρευσης, κυριευμένος από πανικό και σύγχυση, στημένος με την πλάτη στον τοίχο, σε πλήρη αδυναμία να αποκρούσει την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται και που ο ίδιος όπως πολύ καλά γνωρίζει, έκανε ό,τι μπορούσε για να προκαλέσει. Τα βέλη έρχονται ομαδόν και από κάθε κατεύθυνση, ενώ ο κ. Τατσόπουλος συνειδητοποιεί ότι δεν έχει καν ασπίδα. Ο πνευματώδης σαρκασμός με τις φλεγματικές ατάκες ή ακόμη και τα βίαια ξεσπάσματα θυμού που του εξασφάλισαν μαζική προβολή, τουλάχιστον από τις εκλογές του Ιουλίου έως σήμερα, δεν έχουν πια καμία χρησιμότητα. Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τον προστατεύσει αποτελεσματικά από τα πυρά που έρχονται κυρίως από δύο πλευρές: την πραγματική και την πολιτική του οικογένεια. Η σύζυγός του και ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση δεν είναι πια οι άνευ όρων σύντροφοι του κ. Τατσόπουλου, δεν είναι πια μόνο στο πλευρό του αλλά και απέναντί του.

Ποιος ντρέπεται για ποιον

Ο κ. Τατσόπουλος αιφνιδιάστηκε από τη δύναμη της θύελλας που ο ίδιος ξεσήκωσε εναντίον του. Και μπορεί να προσπαθεί να υποβαθμίσει τη σημασία του γεγονότος, αποκαλώντας απαξιωτικά τους εκ των ένδον επικριτές του σαν απλώς «μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ», στην πραγματικότητα, όμως, η κόντρα με οποιονδήποτε παράγοντα του κόμματος πρέπει να πονάει πολύ. Η φράση «πιο πολύ ντρεπόμαστε εμείς για σένα απ’ ό,τι εσύ για εμάς…» που απηύθυνε δημόσια η ομάδα lgbt/Κόκκινο, ήταν ένα γερό χαστούκι γι' αυτόν. Ο κόλαφος που δέχτηκε είναι «συντροφικός» και αυτό έχει μεγάλη σημασία, καθώς δείχνει με σαφήνεια ότι ο βουλευτής έχει ξεπεράσει τόσο πολύ τα όρια ώστε το κομματικό έδαφος αρχίζει να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του. Η κόντρα με τη συνιστώσα lgbt/Κόκκινο, το σχόλιο του κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, ο οποίος χαρακτήρισε ως πολλαπλό ατόπημα τη δήλωση περί «πηδήματος», συνιστούν απόδειξη ότι ο κ. Τατσόπουλος αποξενώνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το υπερφίαλο και προκλητικό στοιχείο του χαρακτήρα του, ο ναρκισσισμός του επίμονου θράσους, μοιραία θα προκαλούσαν ένα χάσμα ανάμεσα στον ίδιο και το κόμμα. Η βροντερή σιγή των φωνών, που θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να τον υποστηρίξουν, δείχνει ότι ο συγγραφέας βαδίζει πλέον μόνος στον δρόμο που ο ίδιος επέλεξε για την προσωπική του πολιτεία. Η σύγχυση και οι υπόνοιες μεταμέλειας, η φράση «ναι, μπορεί να απαντούσα με διαφορετικό τρόπο» σχετικά με το «πήδημα», συνιστούν ξεκάθαρες ενδείξεις ότι ο ατρόμητος κ. Τατσόπουλος αντιλήφθηκε ότι μπορεί μεν να έχει αναδειχθεί στον πιο αναγνωρίσιμο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό όμως μάλλον έγινε για τους λάθος λόγους και, πολιτικά τουλάχιστον, δεν οδηγεί πουθενά.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ως φιλοξενούμενος στο πρωινό του ΑΝΤ1, ο κ. Τατσόπουλος μίλησε απειροελάχιστα για τη συμμετοχή του στην επιτροπή Μετανάστευσης Προσφύγων και Εκτοπισμένων Ατόμων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου η οποία συνεδρίασε στη Γενεύη. Ανέφερε δύο φορές την εισήγηση της κυρίας Λιάνας Κανέλλη, επαίνεσε δις την ομιλία μιας βουλευτού του ΚΚΕ, ενώ για τον εαυτό του δεν είχε να πει απολύτως τίποτε. Πέρα από την πολιτική απειρία και τον ερασιτεχνισμό του, επιβεβαίωσε ότι η όποια συνεισφορά του στα κοινά έχει επισκιαστεί πλήρως από τη βασική του ασχολία: τη διαρκή προσπάθεια δικαιολόγησης των ίδιων του των σχολίων.

Υπό αυτή την έννοια, δεν θα αποτελούσε υπερβολή το να παρατηρήσει κανείς ότι ένα σημαντικό μέρος της βουλευτικής αποζημίωσής του εκ των πραγμάτων επενδύεται στο κυνήγι της ουράς του: πιθανότατα ξοδεύει περισσότερο χρόνο στον σχολιασμό των δικών του δηλώσεων παρά στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα. Και, προφανώς, στους κόλπους του κόμματός του δεν επικρατεί ενθουσιασμός γι' αυτό. Βέβαια, λόγω της ιδιαιτερότητας βουλευτών όπως ο κ. Τατσόπουλος, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται μια δοκιμασία στους εσωτερικούς μηχανισμούς του. Πώς θα «συμμαζευτεί» ο Τατσόπουλος ενώ παράλληλα δεν θα τρωθεί η έξωθεν καλή μαρτυρία των αριστερών, προοδευτικών, μη αυταρχικών διαδικασιών; Γενικότερα, πάντως, ο κ. Τατσόπουλος με τη συμπεριφορά του έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στην «ελαφρά ταξιαρχία» του ΣΥΡΙΖΑ, τη λεγόμενη και «lifestyle». Το γεγονός αυτό, όμως, φέρνει τα ηγετικά στελέχη προ των ίδιων πάντα ιδεολογικών διλημμάτων, δηλαδή για το πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το άνοιγμα που επιτρέπεται στο κόμμα προς την «τατσοπουλική» κατεύθυνση.

Η μπάλα στην εξέδρα του Αβραμόπουλου

«Με ενόχλησαν οι προοδευτικές φωνές», είπε ο κ. Τατσόπουλος στον Γιώργο Παπαδάκη, καθώς περιέγραφε ότι, σαν άλλος ήρωας του Φραντς Κάφκα, κοιμήθηκε ομοφυλόφιλος -όπως τον λοιδορεί η Χρυσή Αυγή- και ξύπνησε, όχι κατσαρίδα όπως στην καφκική «Μεταμόρφωση», αλλά σεξιστής και ομοφοβικός. Με διάφορα ατυχή λογοπαίγνια και φραστικές υπερβολές, ο κ. Τατσόπουλος προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για το άτομό του, ανοίγοντας, όμως, ταυτόχρονα νέα μέτωπα: αφενός κατηγόρησε όσους από τους συντρόφους του τον επέκριναν ότι παρασύρθηκαν από μια παρερμηνεία της δήλωσής του περί πηδήματος της μισής Αθήνας, αφετέρου επανέλαβε για άλλη μια φορά ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να γίνει «Αβραμόπουλος». Κατά τη λογική Τατσόπουλου, όποιος βουλευτής δεν είναι ανεξέλεγκτος ως προς το τι δηλώνει και πού, κατατάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία των πολιτικών που μιλούν μόνο σε μια ουδέτερη, πολιτικώς ορθή διάλεκτο και που «εάν υπήρχαν 300 Αβραμόπουλοι, η Βουλή θα είχε τη φινέτσα νεκροταφείου». Ακόμη πιο χαρακτηριστική από αυτή τη σπασμωδική προσπάθεια δημιουργίας ενός αντιπερισπασμού, την αγωνία στην οποία βρίσκεται αυτή την περίοδο ο κ. Τατσόπουλος, δείχνει η εξομολόγησή του ότι «εάν το κόμμα θίγεται από τις δηλώσεις μου, μπορεί να μη με συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του κατά τις επόμενες εκλογές». Ο κ. Τατσόπουλος δεν είναι τόσο παράφορος και επηρμένος ώστε να μην έχει αντιληφθεί ότι η αμετροέπειά του πριονίζει το κομματικό κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται και κελαηδάει - εντελώς αμέριμνος και ακάθεκτος έως πρότινος. 

Σε δύσκολη θέση η σύζυγος

Ο κ. Τατσόπουλος, όσο και αν προσπάθησε με τη δήθεν χαλαρή και άνετη τηλεοπτική του εμφάνιση στον ΑΝΤ1, δεν κατάφερε να κρύψει ότι η έπαρσή του έχει καταρρακωθεί και η αυτοπεποίθηση και το θράσος του έχουν κλονιστεί σοβαρά. Η εξήγηση γι’ αυτό δεν είναι μόνο η συνειδητοποίηση ότι το παρατράβηξε ως πολιτικό πρόσωπο. Το γκρέμισμα του «τσαμπουκά» που διαδήλωνε ότι υπέστη σοβαρό πλήγμα από μια καθαρώς ανθρώπινη, οικογενειακή πλευρά. «Προφανώς ένιωσε άσχημα η σύζυγός μου», παραδέχτηκε, όχι χωρίς κάποια συντριβή, μιλώντας στον Γιώργο Παπαδάκη, αποκαλύπτοντας ωστόσο ότι «ενοχλήθηκε πάρα πολύ με τον όλο θόρυβο για τη δήλωση "έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα"». Οπως λέει η κυρία Νικολαΐδου, δεν περίμενε να γνωρίσει το δονζουανικό παρελθόν του συζύγου της από τις συζητήσεις που μαίνονται γύρω από την ερωτική του λαιμαργία. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν βοήθησε ούτε την προσωπική της ηρεμία, ούτε το κοινωνικό πρόσωπο και τη γυναικεία αξιοπρέπειά της, ούτε βέβαια τη γαλήνη στην οικογένειά της η δημόσια υπενθύμιση, εις επήκοον όλης της ελληνικής επικράτειας, για το πόσο σεξουαλικά ενεργός ήταν και είναι ο σύζυγός της. Η μεταφορά του κρεβατιού του στο κέντρο της πολιτικής σκηνής ίσως έγινε με αφέλεια και επιπολαιότητα από τον κ. Τατσόπουλο. Ωστόσο οι σοβαρές συνέπειες αυτής της λεκτικής ελευθεριότητας φαίνεται ότι είναι η ποινή που καλείται να εκτίσει, τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Το πόσο βαριά θα είναι τελικά αυτή η ποινή για τον ίδιο, μάλλον δεν θα αργήσουμε να το μάθουμε.