Δημήτρης Γέρος: Η Γυμνή του Αλήθεια

Ο μεγάλος Ελληνας εικαστικός έκανε μια σειρά φωτογραφιών για τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και τα «γυμνά του» κάνουν τον γύρο των γκαλερί και των σελίδων του Τύπου. Αν και ο ίδιος προτιμά να μιλάνε τα έργα του, η προσωπική του ιστορία είναι εξίσου ενδιαφέρουσα.

Μιλάει στον πληθυντικό. Πάντα. Αφορμή για την κουβέντα στάθηκε το γερμανικό περιο­δικό «The Opéra».  Δηλαδή 200 σελίδες αφιερωμένες στο καλλιτεχνικό γυμνό, ένα  συλλεκτικό περιοδικό που κυκλοφορεί στα αγγλικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι οκτώ σελίδες ανήκουν στα γυμνά κορίτσια και αγόρια του Δημήτρη Γέρου. Η συζήτηση μαζί του δεν αποτελεί γραμμική αφήγηση. Δεν γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι μεγάλωσε ανάμεσα στο Παγκράτι, στην Κυψέλη και το Κολωνάκι. «Συνειδητά μένω τώρα στην πλατεία Αμερικής», σημειώνει. «Μου αρέσει να κάνω εικόνες», επαναλαμβάνει συχνά. «Ημουν διακοπές στην Καρθαγένη και είχε μια υπέροχη πισίνα το ξενοδοχείο. Δεν έκανα ποτέ μου ούτε ένα μπάνιο. Κυνηγούσα τις φωτογραφίες στην εξοχή». Αν τον ρωτήσεις γιατί θεωρεί το γυμνό συνώνυμο της αθωότητας, θα απορήσει για τη γενιά σου. «Εμείς στα 70s κυκλοφορούσαμε ξεβράκωτοι στη Μύκονο. Χίπηδες; Ναι, μπορείς να μας πεις χίπηδες. Στο Ακαπούλκο μια φορά το κύμα μού τράβηξε το μαγιό. Το έχασα. Σας πληροφορώ ότι βγήκα γυμνός στην πιο κοσμική παραλία σαν να μη συνέβη τίποτε απολύτως. Είμαι εξοικειωμένος με το γυμνό».

Πουλάει συνεχώς φωτογραφίες

Η σπουδή στο γυμνό είναι ένα κλασικό θέμα των φωτογράφων και των ζωγράφων. «Μα δεν τολμούν όλοι. Σημασία έχει ποιος τολμά να το κάνει. Ελάχιστα από τα μοντέλα μου είναι επαγγελματίες. Πολλές φορές έχω χρησιμοποιήσει εργάτριες που τις ξεγύμνωνα για να ποζάρουν. Δεν πλήρωνα σχεδόν ποτέ. Ξέρετε, ήταν τιμητικό για τα μοντέλα να έχουν μια φωτογραφία Dimitris Yeros στο πορτφόλιό τους».



Πουλάει φωτογραφίες του; «Συνεχώς. Εβγαλα χρήματα με την τέχνη. Ζωγράφος ήμουν και είμαι. Και περφόρμανς έχω κάνει. Και σε ομαδικές εκθέσεις με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς έχω λάβει μέρος. Αλλά το άφησα νωρίς. Ξεκίνησα 17 ετών. Εκανα την πρώτη μου έκθεση  στην Αμφισσα». Μα, ποιος ήθελε να δει τέχνη το 1966 στην Αμφισσα και τη Λιβαδειά; «Ουδείς. Δεν ερχόταν κανείς. Και ο μπαμπάς μου με κυνηγούσε. Αλλά πούλαγα και κάνα πίνακα. Το 1968 ή το 1969 αγόρασε πίνακά μου για τη συλλογή του ο Νιάρχος. Το 1974 μπήκα στην Εθνική Πινακοθήκη. Και σήμερα συνεχίζω να πουλάω. Αλλά θέτω τους όρους μου. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο, να μου κάνουν παραγγελίες για ταπετσαρίες. Θα αγοράσεις Δημήτρη Γέρου. Κάνω 15 πίνακες τον χρόνο μόνο. Πάντα έβγαζα χρήματα με την τέχνη μου. Το 1972 είχα διοριστεί καλλιτεχνικός διευθυντής στο εργοστάσιο Κεραμεικός, στο Νέο Φάληρο. Επαιρνα τότε 60.000 δραχμές τον μήνα».



Στα τέλη Νοεμβρίου η Throckmorton Fine Art της Νέας Υόρκης θα παρουσιάσει τις φωτογραφίες που έβγαλε ο Δημήτρης Γέρος στις συναντήσεις του με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, οι οποίες κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε βιβλίο με τίτλο «Dimitris Yeros, Photographing Gabriel Garcia Marquez»

«Πώς ήρθα στην Αθήνα; Πηγαινοερχόμουν από το 1966. Το 1969 η New Gallery ρώτησε τη χαράκτρια Βάσω Κατράκη ποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να φιλοξενηθεί για έναν μήνα καθώς είχαν κενό στην γκαλερί τους. Εκείνη είπε το όνομά μου. Και ο Κανιάρης είχε εκθέσει τότε. Ημουν ψεύτης, έλεγα ότι είμαι 28 ενώ ήμουν 19-20. Και ότι είχα σπουδάσει ενώ δεν είχα κάνει ούτε ένα σεμινάριο. Αλλά εγώ από 16 ετών όπου ερχόμουν στην Αθήνα ενημερωνόμουν. Μου έδινε ο Τσαρούχης περιοδικά τέχνης. Αυτή η έκθεσή μου ήταν επεισοδιακή. Γιατί περνούσα αντιστασιακά μηνύματα καθώς είχα ζωγραφίσει συρματοπλέγματα και έτσι με αγκάλιασε ο Τύπος της εποχής. Μπήκα με ιδιαίτερη ευκολία στην αβανγκάρντ σχολή της εποχής. Εκανα πολλά. Από σκηνικά σε θέατρα μέχρι εικαστικά σε ταινία της Βουγιουκλάκη. Και σήμερα δουλεύω από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ. Γιατί δεν ασχολούνται μαζί μου οι εφημερίδες; Γιατί δεν ασχολούμαι εγώ με άλλους, δεν θα παρακαλέσω να γράψουν κάτι για να ακουστώ. Κάνω εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, στο Παλμ Μπιτς. Και τις ξένες γλώσσες στο πεζοδρόμιο τις έμαθα. Τι να σας πω; Το 1966 έπλενα πιάτα στο ζαχαροπλαστείο “Διεθνές” και μετά πήγαινα στις μπουάτ της Πλάκας. Και το πρωί το περνούσα στην Εθνική Πινακοθήκη, ήταν φίλος μου ο διευθυντής της, ο Μαρίνος Καλλιγάς. Πενήντα χρόνια κάνω τέχνη».



Με τον φίλο του Τζεφ Κουνς, ο οποίος έχει εκατό βοηθούς που τους τυραννά μέχρι να βρουν το μπλε που έχει στον νου του

Εχει πάντα κάτι νέο

Τα projects για τον Δημήτρη Γέρο δεν σταματούν ποτέ. «Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη φωτογραφικό βιβλίο με τίτλο ‘‘Another Narcissus’’, βασισμένο σε ποίημα του Εντουαρντ Αλμπι το οποίο είχε γράψει ο Αμερικάνος δραματουργός εμπνευσμένος από μια φωτογραφία μου». «Τον έχετε γνωρίσει;», τον ρωτάω «Φυσικά. Εκείνος με γνώρισε. Ηρθε στα εγκαίνια μιας έκθεσής μου και μου είπε “Εμένα πότε θα με φωτογραφίσεις με σαλιγκάρια στο στήθος;”, αναφερόμενος σε μια διάσημη φωτογραφία μου. ‘‘Αύριο’’, του απάντησα. Πώς γνώρισα τον Μάρκες; Μέσω του γκαλερίστα μου στο Μεξικό. Αρχές Νοεμβρίου θα συμμετάσχω με 15 φωτογραφίες στην έκθεση ‘‘Photography is the Medium of Desire’’, που διοργανώνει ο Peter Weiermaier για το Leslie-Lohman Museum της Νέας Υόρκης. Στα τέλη Νοεμβρίου η Throckmorton Fine Art της Νέας Υόρκης, με την οποία συνεργάζομαι από το 1998, θα παρουσιάσει τις φωτογραφίες που έκανα από τις συναντήσεις μου με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε βιβλίο με τίτλο ‘‘Dimitris Yeros, Photographing Gabriel Garcia Marquez’’. Οι ίδιες φωτογραφίες θα παρουσιαστούν στις 4 Δεκεμβρίου στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μπαρανκίγια, στην Κολομβία, στην οποία πέρασε μεγάλο μέρος των νεανικών του χρόνων ο  συγγραφέας. Και αυτές οι φωτογραφίες θα παρουσιαστούν στις 15 Δεκεμβρίου στην Pablo Goebel Fine Arts της Πόλης του Μεξικού».



Στη διάρκεια της απολαυστικής κουβέντας μας αναφέρει ονόματα και περιστατικά για διάσημους καλλιτέχνες. Σου λέει ότι ο φίλος του Τζεφ Κουνς έχει εκατό βοηθούς που τους τυραννά μέχρι να βρουν το μπλε που έχει στον νου του. Ή ότι ο Μπρους Βέμπερ αγόρασε ολόκληρη την έκθεση μιας καλλιτέχνιδος, αξίας 1,5 εκατ. δολαρίων, για να την κάνει δώρο στον δεσμό του. Και πραγματικά, δεν φτάνει ο χρόνος για να σου πει κι άλλες ιστορίες.