Σοφία Νικολαϊδου: «Η μουσική είναι τα πάντα για μια γενιά: κλειδί, γλώσσα, κώδικας, συνωμοσία»

Αν κάτι χαρακτηρίζει τη Σοφία Νικολαΐδου, είναι η ανάγκη της να αφουγκράζεται: τους ανθρώπους, τις πόλεις, τη μουσική. Κι αν κάτι δεν έχει αλλάξει πάνω της από την πρώτη φορά που τη συνάντησα με αφορμή το μυθιστόρημά της, Πλανήτης Πρέσπα (εκδόσεις Κέδρος, 2002), είναι το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν μιλάει για το γιο της ή τους φοιτητές της, στο τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου διδάσκει Δημιουργική Γραφή. Τα βιβλία της, ανάμεσά τους και το Καλά και σήμερα: Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος (Μεταίχμιο, 2015), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, την ταξίδεψαν στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. «Θεωρώ τα ταξίδια εμπειρίες που μπορεί να σου καθαρίσουν το βλέμμα», μου λέει ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα, λίγο πριν βουτήξουμε μαζί στον κόσμο του πιο πρόσφατου μυθιστορήματός της, Δικά μας παιδιά (Μεταίχμιο, 2024).

 
Πώς σου φαίνεται η σημερινή νέα γενιά;

 Τα νιάτα έχουν φόρα και άγνοια κινδύνου. Αν θα κάνουν όσα ονειρεύονται, εντάξει, αυτό θα φανεί μετά. Τι να πεις για τα νιάτα; Ψάχνουμε δουλειές που να μας κρατάνε νέους.

Είναι η συγγραφή μια τέτοια δουλειά;

 
Ναι, όπως και η διδασκαλία. Ίσως ακόμη περισσότερο η διδασκαλία, γιατί έχεις διαρκή τριβή με τους νέους. Όπως είπε μια φιλόλογος, «είναι η καλύτερη κακοπληρωμένη δουλειά».

Στο τελευταίο σου μυθιστόρημα, Δικά μας παιδιά, μια δολοφονία ξετυλίγει τον μίτο της ιστορίας. Πρόκειται για αληθινό περιστατικό, σωστά;

Ναι. Ένα γεγονός από το δελτίο ειδήσεων ενταγμένο στη μυθοπλασία. Το αίμα ακόμη βοά.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr