Όχι "θυσίες" επειδή τις ζητάει ο κύριος Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ….

Πιστεύω πως  εθελοτυφλεί όποιος δεν καταλαβαίνει πως "δικαίως πάσχουμε" και  ότι οι "θυσίες" είναι το τίμημα για να ξεφουσκώσει μια άνευ προηγουμένου "φούσκα" στην οποία ζούσε η Ελλάδα (και όχι μόνο αυτή βεβαίως): στη "φούσκα" του δανεικού χρήματος, του "αέρα πατέρα" κέρδους, της ήσσονος προσπάθειας, του "όλοι μια κοιλιά έχουμε και πρέπει να τη γεμίσουμε". Όλα αυτά… last year!  

Ήρθε η ώρα να προσγειωθούμε στα χαμηλά και να τα ξαναδούμε όλα αλλιώς από ό,τι μας φαίνονταν. Οι παλαιοί θα τα καταφέρουν μάλλον πιο εύκολα, οι κάτω των 35 όμως υποφέρουν ήδη που βλέπουν να γκρεμίζεται όλος τους ο κόσμος και όσα επίπλαστα έζησαν μετά το 1993.

Άλλο αυτό όμως, και άλλο να διαλύονται οικογένειες και μια ολόκληρη (σαθρή αλήθεια) κοινωνία, επειδή βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ κύριος Δημήτρης Δασκαλόπουλος και, ως άλλος Άγιος Δημήτριος, να βγει να κατατροπώσει το "τέρας" που, χρόνια τώρα, ανίκανοι πολιτικοί και συνδικαλιστές εξέτρεφαν.  

Όχι δηλαδή, επειδή το λέει ο κύριος Δασκαλόπουλος, να πρέπει να δεχτούμε πως όλα θα "μηδενίσουν". Όχι επειδή το Κράτος "κατεβάζει ρολά" να αφήσουμε στο έλεος του κάθε εργοδότη τους εργαζόμενους. Όχι τουλάχιστον στου κακού εργοδότη. Μόνο αν ο κύριος Δασκαλόπουλος μας έπειθε πως εκφράζει και προάγει την υγιή επιχειρηματικότητα, θα έπρεπε να εμπιστευτούμε τις απόψεις του.

Ότι έχει δίκιο  σε πολλά και εύλογα, δεν μπορεί να το αμφισβητεί κανείς. Ότι αναδείχθηκε στην ηγεσία της επιχειρηματικής κοινότητος της χώρας, είναι επίσης σεβαστό και αδιαμφισβήτητο.  

Επειδή όμως ο κάθε λαός έχει τις ηγεσίες που  του αξίζουν, σε εποχή κρίσεως  κρίνονται και αυτές. Και έχουν κριθεί ήδη καταλλήλως και οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Τις κατάπιε εν πολλοίς το χθες, στο οποίο ανήκαν και το οποίο τους ανήκει.  

Πού ήταν και  ποιος όμως ο ρόλος του ΣΕΒ, απέναντι σε όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν; Με εξαίρεση τον ηχηρό λόγο ενός Οδυσσέα Κυριακόπουλου, που έχω να θυμάμαι ως "όαση", ψάχνω να βρω πού ήταν και τι έλεγε ή έκανε ο ΣΕΒ όταν:

    * παραγωγικές βιομηχανίες, ελληνικές και ξένες, έκλειναν.
    * στήνονταν βιομηχανίες με θαλασσοδάνεια και με "ασπίδα" τις απολύσεις.
    * ο ιδιωτικός τομέας γινόταν "απρόσωπος" όσο το δημόσιο και η αξιοκρατία… ανέκδοτο.
    * οι μάνατζερ γίνονταν αριθμολάγνοι, άπληστοι, golden boys, αναλώσιμοι.
    * δαιμονοποιούνταν και συκοφαντούνταν οικονομικά "εργαλεία" όπως το χρηματιστήριο, το δάνειο και το hedging που έχει ανάγκη ο τόπος.
    * εργατοπατέρες εισέβαλλαν μαζικά στα γραφεία αξίων μάνατζερ και τους πετούσαν στα μούτρα τα δικά τους "business plan".
    * εκτοξεύονταν τιμές και έβαζε ο ένας το χέρι στην τσέπη του άλλου και όλοι μαζί στου κράτους.
    * σύσσωμος ο ιδιωτικός τομέας (βάζω μέσα και τα μικρομάγαζα και τις δικές τους συντεχνίες) περίμεναν "να βρέξει χρήμα" το Κράτος για να δουλέψουν.

Αυτά ο ΣΕΒ  τα άφηνε να συμβαίνουν. Ίσως το επέβαλαν εσωτερικές ισορροπίες στους κόλπους  ενός συντεχνιακού οργάνου. Μόνο ευχολόγια "να μπουν κανόνες" έχω όμως να θυμάμαι.

Και έστω ότι  ο επιχειρηματίας (ή ο ηγέτης του) στη χώρα μας ήταν επί δεκαετίες σε αδυναμία, στριμωγμένος από μια εχθρική και κατευθυνόμενη αντίληψη των μαζών για την ιδιωτική πρωτοβουλία –δεν είναι ψέμα αυτό. Έστω ότι φώναζε για διαφάνεια και ανοιχτό ανταγωνισμό, αλλά η Πολιτεία κώφευε. Αν το εννοούσε όμως, πού ήσαν οι υπόλοιποι της συντεχνίας για να "μαζέψουν" τα λαμόγια, όσους παρασιτικά αναδείχτηκαν στους κόλπους τους; Πού ήταν οι συνέργιες μεταξύ τους για να πάνε μπροστά, αντί να λένε "ο θάνατός σου η ζωή μου";  

Τώρα ας συμπαρασύρει, αν έτσι πρέπει, ο ένας τον άλλον. Γιατί υπάρχει και η συλλογική  ευθύνη. Και ας αφήσουν τους πιο  αδύναμους, που έχουν και τις  δικές τους ευθύνες, στην κακή τύχη που επιφυλάσσει για αυτούς (ιστορικά) κάθε δύσκολη καμπή της οικονομίας. Ας μην το κάνουν χειρότερο, για να "πέσουν στα μαλακά" οι ίδιοι που φρόντιζαν να κάνουν κάθε άλλου είδους μπίζνες, αντί να ανοίγουν παραγωγικές και υγιείς δουλειές. Πήραν και αυτοί έτσι κόσμο στο λαιμό τους (επενδυτές και εργαζόμενους). Ας τους αφήσουν τώρα να αποφασίσουν μόνοι τι θα απογίνουν. Και αν θέλουν, ας μείνουν δουλοπάροικοι στην Ελλάδα, αλλοιώς μπορούν και να μεταναστεύσουν για χώρες με άλλους θεσμούς, άλλους λαούς, πολιτικούς και συνδικαλιστές… ίσως και έναν άλλον "ΣΕΒ"!