Και τώρα τι να περιμένουμε;

Μπορεί η χώρα να γέμισε νικητές, άδειασε όμως  από αισιοδοξία, χαμόγελο και ελπίδα για το αύριο. Καλό το βάψιμο του χάρτη με τα χρώματα των κομμάτων, όμως οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή τη χώρα, από σήμερα επιστρέφουν σε μια πραγματικότητα που απεχθάνονται γιατί τους πληγώνει βαθύτατα και τους οδηγεί στην απελπισία.

Ποιος άραγε πιστεύει τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θιγούν κι άλλο οι μισθοί αι οι συντάξεις; Υπογράφει κανείς συμβόλαιο ότι δεν θα συρρικνωθεί περαιτέρω το βιοτικό μας επίπεδο; Κι είναι μόνο οι άμεσοι φόροι που μειώνουν το διαθέσιμο εισόδημα και την αγοραστική μας δύναμη; Οι έμμεσοι φόροι και ο ΦΠΑ ποιόν άραγε αφορούν; Δεν μας αφορούν όλους από τον πιο πλούσιο μέχρι τον πιο φτωχό;

Κι είναι αυτοί οι φόροι που όχι μόνο δεν έχουν αποκλειστεί αλλά τουναντίον έχουν ήδη προαναγγελθεί. Οι μετατάξεις προϊόντων πρώτης ανάγκης  όπως τα τρόφιμα από το 11% στο 13% είναι θέμα ημερών να ανακοινωθούν  και να ισχύσουν  καθώς και  η εξίσωση    του  φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης με αυτόν του πετρελαίου κίνησης. Η εφαρμογή τους δεν θα μας πλήξει όλους;

 Κακά τα ψέματα. Τα πολύ δύσκολα έρχονται τώρα, και φως στο τούνελ μετά και τη χθεσινή ανακοίνωση του ελλείμματος του 2009, δεν φαίνεται.

Επιπλέον, η περιρρέουσα  ατμόσφαιρα  στις περιφερειακές χώρες της ΕΕ τείνει να γίνει εκρηκτική.

 Η Ιρλανδία, είναι θέμα ημερών αν όχι ωρών, να γονατίσει  στο μηχανισμό διάσωσης και να φορτωθεί το δικό της μνημόνιο. Και να πει κανείς ότι δεν το πάλεψαν οι άνθρωποι. Σκληρότερα από εμάς μέτρα πήραν μόνοι τους, αλλά προκοπή δεν είδαν. Έτσι που να σκέφτεται κανείς εύλογα  μήπως κάποια  παιγνίδια  από τους μεγάλους της ΕΕ παίζονται σε συνεργασία με τις περίφημες αγορές,  προκειμένου να μας πετάξουν έξω ως αποδιοπομπαίους τράγους.

Κι αν η κυβέρνηση δεν το αντιληφθεί εγκαίρως και να ορθώσει ανάστημα στην τρόικα, πολύ φοβούμαι ότι στο τέλος θα βρεθούμε και απατημένοι και δαρμένοι αλλά και διωγμένοι από το κλαμπ τους.