Ο στολισμός, τα λαμπιόνια και ο εκβιασμός του GAP

Νομίζω ότι ο εκβιασμός του Παπανδρέου έπιασε. Κι ότι οι πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν επέλεξαν το περιεχόμενο του φακέλου που έριξαν στις κάλπες με φόβο, με ελπίδα, αλλά και με την λογική του μικρότερου κακού.

Αυτοδιοικητικές οι εκλογές, δεν λέω. Τυπικώς επιλέγουμε δημάρχους και περιφερειάρχες. Όταν όμως το σύμπαν ολόκληρο σου λέει την μια ότι πρέπει να μαυρίσεις εκείνους που άνοιξαν την πόρτα στους τροϊκανούς και την άλλη ότι ο μισθός και η σύνταξή σου δεν είναι δεδομένα αν ηττηθεί η κυβέρνηση, πώς να αντιδράσεις;

Ίσως γι’ αυτό 55 στους 100 να μην ψήφισαν. Από φόβο, από απόγνωση, από ελπίδα, από απελπισία.

Και μερικοί απ’ όσους απείχαν λένε τώρα ότι τίθεται θέμα αντιπροσωπευτικότητας. Όμως, αν δεν κάνω λάθος, η επιλογή γίνεται απ’ όσους ψηφίζουν διότι μέχρι τώρα δεν έχει εφευρεθεί αξιόπιστο σύστημα που να διαβάζει την σκέψη όποιου είναι στον καναπέ ή στις εξοχές.

Κάποιοι λένε ότι καλά έκανε ο Παπανδρέου και έθεσε το δίλημμα των εθνικών εκλογών. Και επιχειρηματολογούν ότι είναι κάποιες φορές που ο ηγέτης οφείλει να οδηγεί τον λαό στην κατεύθυνση που πιστεύει ότι είναι η σωστή. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται χειραγώγηση.

Σκεφτείτε όμως τι θα είχε συμβεί αν στις αυτοδιοικητικές εκλογές οι Έλληνες είχαν ψηφίσει αντιμνημονιακά.

Δεν λέω μόνο για το κλίμα που θα είχε δημιουργηθεί, ότι δηλαδή τόσα χρόνια επικροτούσαμε τις πολιτικές που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής και τώρα φυγομαχούμε για να μην χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας και να μην ξεβολευτούμε.

Λέω κυρίως ότι η χώρα θα είχε μπει σε πολιτική περιπέτεια, ότι τα μέσα ενημέρωσης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έλεγαν ότι η κυβέρνηση δεν έχει την εμπιστοσύνη των πολιτών και άρα οι εθνικές εκλογές θα έμοιαζαν σαν η μοναδική λύση.

Ακόμη και οι ξένοι, κουτόφραγκοι και μη, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να λένε όπου σταθούν κι όπου βρεθούν «τον Γιώργο και τα μάτια σας», δεν πίστευαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα έβγαινε αλώβητο από την μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών.

Και γι’ αυτό τραβούσαν τα μαλλιά τους από την στιγμή που ο GAP προειδοποίησε ότι θα πάει σε εκλογές αν οι πολίτες τον μαυρίσουν.

Το δίλημμα όμως έπιασε, ο εκβιασμός πέρασε και οι πολίτες «τσίμπησαν».

Αν έπραξαν ορθά ή αν παραπλανήθηκαν δεν το ξέρω.

Το ΠΑΣΟΚ εξήλθε από την αναμέτρηση ισχυρότερο απ’ ότι ήταν την προεκλογική περίοδο, η ΝΔ βρίσκεται σε παραζάλη και από τα κόμματα της αριστεράς όλοι κατάφεραν κάτι. Το ΚΚΕ έχει να λέει ότι πήρε περισσότερες ψήφους απ’ όσες συγκέντρωσε στις εθνικές του 2009, οι νίκες Καμίνη και Μπουτάρη ισοδυναμούν με την συμβολαιογραφική πράξη γέννησης του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε την ολοκληρωτική καταστροφή και η αντισυστημική ΑΝΤΑΡΣΥΑ βροντοφώναξε παρούσα.

Αυτό που όμως κυρίως με εντυπωσιάζει είναι η σπουδή ορισμένων δημάρχων να επιδείξουν την ανεπάρκειά τους, ακόμη και λίγο μετά την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος.

Είτε πρόκειται για εκείνον που ωρυόταν ότι προεκλογικά τον πολέμησαν θεοί και δαίμονες αποκαλύπτοντας ότι υποσυνείδητα θα προτιμούσε να έχει ανακηρυχθεί περιφερειάρχης διά βοής και το πλήθος να του φωνάζει Πα-Νίκα (δηλαδή πάντα νίκα).

Ή εκείνον που διαβεβαίωνε ότι ο Πειραιάς θα έχει στις γιορτές τον στολισμό που του αξίζει. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί. Τα λαμπιόνια, τα σκουπίδια, τις γιρλάντες; Και αναρωτιέμαι, ουδείς έχει καταλάβει ότι ειδικώς φέτος δεν χρειάζεται να γίνουν περιττά έξοδα για χριστουγεννιάτικους στολισμούς; Κανείς δεν θυμάται ότι ζούσαμε και πριν, όταν δεν είχαμε χιλιάδες λαμπάκια σε κάθε γωνιά του σπιτιού και της πόλης μας; Πόσο δύσκολο είναι να πεις σε κάποιον ότι η καθαριότητα δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά ζήτημα νοικοκυροσύνης;