Αυτή τη φορά μοιάζουν πιο σοβαροί οι Κινέζοι αρκεί να φανούμε και μείς το ίδιο

Μακάρι να είναι έτσι. Η μάλλον μακάρι να γίνουν και τα μισά απ’ αυτά που ακούσαμε το Σαββατοκύριακο επ’ ευκαιρία της επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού.

Και λέω μακάρι, γιατί οι περισσές θριαμβολογίες και τα δεκάδες πρωτόκολλα συνεργασίας που υπογράφονται σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως καταχωνιάζονται σε κάποια ντουλάπια και ουδέποτε ενεργοποιούνται.

 Όλοι θυμόμαστε τις συμφωνίες που είχε υπογράψει το 2002 ο Κ. Σημίτης στο Πεκίνο και το ελαιόλαδο που θα μας το απορροφούσαν οι Κινέζοι από το χωράφι. Είδατε καμιά υλοποίηση; Ούτε κι εγώ.

Αλλά και το 2006 o Κ. Καραμανλής πήγε στην Κίνα και υπέγραψε κι αυτός με τη σειρά του ανάλογα πρωτόκολλα που φυσικά είχαν την ίδια τύχη. Μέχρι αεροπορική γραμμή είχαν εξαγγείλει για Κινέζους τουρίστες που θα γέμιζαν τα ξενοδοχεία μας.

Αποτέλεσμα όμως και πάλι μηδέν.

Τώρα θα μου πείτε σήμερα είναι αλλιώς τα πράγματα. Ήρθε  ο Κινέζος εδώ και υποσχέθηκε συγκεκριμένα  πράγματα. Πίστωση 5 δισ. στους Έλληνες εφοπλιστές για να κτίσουν νέα πλοία στην πατρίδα του, υπόσχεση αγοράς ελληνικών  ομολόγων και διάθεση για πολλές επενδύσεις σε ποικίλους τομείς από λιμάνια, τραίνα  μέχρι και τουρισμό.

Αναμφίβολα η προφορική στήριξη της χώρας και η εμπιστοσύνη έχει τη σημασία της.
Απ’  αυτό το σημείο όμως μέχρι την εφαρμογή των υπεσχημένων η απόσταση είναι μεγάλη και μακάρι για άλλη μια φορά να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.

Μα, ακόμα κι αν γίνουν επ’ ουδενί δεν έχουμε λύσει τα προβλήματα μας. Έχουμε πολλά δύσκολα χρόνια μπροστά μας και οι θυσίες στις οποίες θα υποβληθούμε είναι αναπόφευκτες και δεν αναστέλλονται ούτε με Κινέζους, ούτε με Ινδούς και Ρώσους αλλά ούτε και με κάποιο θαύμα.

Θετικό, πάντως, είναι το γεγονός ότι ασχολούνται μαζί μας οι Κινέζοι οι οποίοι στα επόμενα χρόνια θα διαδραματίσουν σημαντικότατο ρόλο στην παγκόσμια οικονομία καθώς  προαλείφονται σε ηγέτιδα  οικονομική δύναμη μετά τον σοβαρό τραυματισμό του αμερικανικού οικονομικού γίγαντα και την παγκόσμια ανακατάταξη των G που μέσα στα επόμενα 20 χρόνια θα αλλάξει.

Φεύγουν, δηλαδή, οι παλιοί και τη θέση τους θα πάρουν χώρες όπως η Ινδία, η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία μαζί με ΗΠΑ και ΕΕ…