Η οργή στις λιακάδες της Δευτέρας

Ένα από τα μειονεκτήματα  των πολιτικών ηγετών μας δεν  είναι μόνο ότι, δεν έχουν δουλέψει, αλλά, κυρίως ότι, δεν έχουν νιώσει ποτέ τα αισθήματα των ανέργων. Και επειδή στην χώρα μας η ανεργία καλπάζει καθημερινά στον ιδιωτικό τομέα, τα αποτελέσματά της θα αποτυπωθούν αρκετούς μήνες μετά.  

Οι σημερινοί άνεργοι- αν υποθέσουμε πως έλαβαν την απόλυση  τους πριν την ψήφιση του νόμου  Λοβέρδου- διαθέτουν μια ολόκληρη αποζημίωση για να αντιμετωπίσουν τους πρώτους μήνες ενός απόλυτου κενού.

Όσο υψηλότερη και  αν είναι η αποζημίωση, αυτή δεν θα φθάσει για να αντιμετωπίσουν την καθημερινή ζωή.     

Ύστερα λοιπόν από  την πρώτη οργή εναντίον των εργοδοτών  ή των προϊσταμένων τους ο εργαζόμενος που απολύεται θα διαπιστώσει ότι διαθέτει πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά στο τέλος οι επιλογές του δεν θα είναι πολλές.  

Θα μπορεί να βλέπει τις λιακάδες της Δευτέρας – όπως λέγεται η ομώνυμη ισπανική ταινία που περιγράφει την ζωή ανέργων- αλλά στο τέλος το αδιέξοδο είναι το ίδιο.  

Οι άνεργοι δοκιμάζουν τα πάντα. Να περάσουν τον καιρό με φίλους- άνεργους (ομοίους ), να περνούν την ώρα τους στις καφετέριες, να ασχοληθούν με καινούργια πράγματα ή χόμπυ, να βουτήξουν σε καταστροφικά πάθη.  

Όταν οι μήνες περνούν  και οι ερωτήσεις για μια νέα  δουλειά καταλήγουν χωρίς αποτέλεσμα, τότε έρχεται η ιδέα της  κλοπής. Τις περισσότερες φορές είναι  η ιδέα της κλοπής μιας τράπεζας. Οι πλήρως απεγνωσμένοι θα την αποτολμήσουν, οι λιγότερο απελπισμένοι θα βρουν κάποια άλλη πιο “εύκολη” ληστεία.

Η οργή, όμως, των ανέργων  παραμένει η ίδια για πολλούς  μήνες. Θολώνει με δηλητηριώδη τόπο το μυαλό. Ακόμη και οι ευγενέστεροι χάνουν την υπομονή τους, διότι  έχουν χάσει ένα σημαντικό  μέρος της αξιοπρέπειάς τους. Αυτή την αξιοπρέπεια προσπαθούν να την διατηρήσουν με κάθε τρόπο.

Είναι καταπληκτικό λ.χ  ότι ένας άνεργος μπορεί να προτιμήσει να αδειάσει την τσέπη του, παρά να δεχθεί ένα κέρασμα από ένα  εργαζόμενο. Όσο όμως δεν συμβαίνει  τίποτα, η οργή παραμονεύει και είναι εκεί για να εκδηλωθεί. Οι λιακάδες της Δευτέρας που θα έχουν περάσει θα είναι παρά πολλές.

Και όταν υπάρχει και  οικογένεια, οι λιακάδες θα είναι πικρές για έναν άνθρωπο με μια λογική αίσθηση ευθύνης. Τι μπορεί να απαντήσεις άραγε σε μικρά παιδιά που δεν γνωρίζουν ακόμη τις δύσκολες πλευρές της ζωής; Τότε, οι άνθρωποι της οργής  που δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα θα βγουν στον δρόμο και θα είναι πιο επικίνδυνοι παρά ποτέ.  

Την φωτιά δεν θα μπορεί να την σταματήσει κανείς...