Το τελευταίο μας τσιγάρο;

Γράφω αυτές τις γραμμές με γνήσια αγωνία και την επίγνωση ότι βρίσκομαι  στο σκοτάδι - την ώρα που θα διαβαστούν θα έχει γραφτεί Ιστορία  κι εγώ θα είμαι ετεροχρονισμένος. Από την άλλη, βέβαια, όσο αισιόδοξος κι αν είναι κανείς, ίσως είναι υπερβολή ο χαρακτηρισμός «γραφή Ιστορίας» για την επιβολή νόμου που θα απαγορεύει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Το πιθανότερο είναι ότι καμία ιστορία δεν θα γραφτεί, θα έχουμε βρει πάλι ένα σωρό δικαιολογίες και «παραθυράκια» για να συνεχίσουμε να ντουμανιάζουμε τον κόσμο, σ’ αυτό που τείνει να εξελιχθεί το πιο μακροχρόνιο κρυφτούλι των Ελλήνων με την κοινή λογική.

Το γεγονός  ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός χαιρέτισε την επιβολή του νόμου, λέγοντας στην υπουργό Υγείας ότι η προσπάθειά της «συμβάλλει στη δουλειά που κάνουμε σήμερα στη χώρα μας να αλλάξουμε αντιλήψεις, πρότυπα και συμπεριφορές». Αντε μετά να πείσει η κυβέρνηση ότι η αντικαπνιστική εκστρατεία δεν εντάσσεται στις διατάξεις του μνημονίου της τρόικας, ειδικά από τη στιγμή που οι περισσότεροι από τους επίδοξους «αντάρτες» κρύβονται πίσω από την ύφεση: τα μπαρ και τα καφενεία περιμένουν να ζήσουν από τους εθισμένους στη νικοτίνη, προκειμένου να τους πουλήσουν φραπέ και αλκοόλ για να συνοδεύσουν με κάτι τον εθισμό τους. Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι δύο κατηγορίες δημόσιων χώρων έχουν πάρει παράταση μέχρι νεωτέρας: τα καζίνο (σωστά, πόσους εθισμούς να παλέψει κανείς με τη μία) και τα μπουζούκια (παρντόν, τα «κέντρα διασκέδασης με ζωντανή μουσική άνω των 300 τ.μ.»). Πάλι καλά. Εχουμε ήδη εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στους ξένους που προσπαθούν να μας πουν πώς θα διαχειριζόμαστε τα δανεικά μας, δεν θα αντέχαμε να χάσουμε κι αυτό που μας διαφοροποιεί πολιτιστικά από την υπόλοιπη Ευρώπη: τη διάθεσή μας να ραίνουμε με γαρίφαλα μια μισόγυμνη μπουζουξού που λικνίζεται παριστάνοντας ότι τραγουδάει μέσα στην ατμοσφαιρική ομίχλη των αναθυμιάσεων του καμένου καπνού.

Εντάξει, δεν είναι μόνο αυτό το κοινό που  αντιδρά στην απαγόρευση του καπνίσματος. Υπάρχουν και οι αγνοί καπνιστές, οι υπερασπιστές της μέγιστης απόλαυσης να γεμίζεις τα πνευμόνια σου με πίσσα και νικοτίνη σε αέρια μορφή, να βλέπεις τα δάχτυλα και τα δόντια σου να κιτρινίζουν, στην παράδοση των μεγαλύτερων sex symbols της ποπ κουλτούρας: του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, της Φέι Ντάναγουεϊ, του Σερζ Γκενσμπούρ και της Κάρι Μπράντσοου. Ναι, είναι ωραία να φυσάς τον καπνό σου και να φαντάζεσαι ότι είσαι ο Ρικ στην Καζαμπλάνκα, κι ας ξεχνάς ότι ο «Μπόγκι» πέθανε από καρκίνο στα 57 του ζυγίζοντας 36 κιλά (εντάξει, του είχαν βγάλει τον οισοφάγο), φορώντας νυχτικό νοσοκομείου και όχι καμπαρντίνα. Ναι, το κάπνισμα είναι τόσο cool που αξίζει να θυσιάσει κανείς την υγεία του και την υγεία των γύρω του. Για τους μποέμ μπαρόβιους, το να μαυρίζεις τα πνευμόνια σου είναι από μόνο του λόγος να αποκτήσεις στυτική δυσλειτουργία. Αλλωστε, αν έχεις ένα ποτό πριν κι ένα τσιγάρο μετά, τι σημασία έχει το ενδιάμεσο;