Επιστροφή στις αξίες

Η Κωνσταντινούπολη είναι  ένα μέρος που ξυπνά μνήμες σε κάθε Έλληνα. Πληρώνοντας 10 ευρώ περίπου  για να δεις την Αγιά Σοφιά, φεύγεις στεναχωρημένος έχοντας αντικρύσει τις πινακίδες με τις ισλαμικές αναγραφές ή τα σημεία που έκτισε ο Σουλτάνος στην εκκλησία μετά την άλωση της Πόλης.

Όλα αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν!

Η Κωνσταντινούπολη είναι μια μοντέρνα, καθαρή πόλη, την οποία οι Τούρκοι πολιτικοί φρόντισαν να κτίσουν δέκα χρόνια πριν με χωροταξία, χωρίς αναρχία, για να υπηρετούν ένα σκοπό, λ. χ  τον τουρισμό, τις κατασκευές, τις τράπεζες. Και από μαγιά, άλλο τίποτα. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ( 55% ) είναι κάτω των 28 χρονών, γεγονός που ενδιαφέρει όλες τις εταιρείες του κόσμου που θέλουν να πουλήσουν.

Όταν κάθεσαι λοιπόν στο τραπέζι του πιο γνωστού  εστιατορίου της τουρκικής ελιτ ( olusun ) την ματιά σου την αποσπά καταρχήν η γυναικεία ομορφιά. Αφού συνέλθεις, βλέπεις γιατί οι γείτονες είναι μακράν στο λεγόμενο gastronomie και τον τουρισμό. Σερβιτόροι κάθε μισό λεπτό γεμίζουν τα ποτήρια, είναι δίπλα σου να φέρουν οτιδήποτε ζητήσεις. Αντίθετα, με τους δικούς μας σερβιτόρους που πιάνουν τα ποτήρια από το λαιμό, μαζεύουν από το τραπέζι μ’ ένα ειδικό σκουπάκι, τρίμματα, υπολείμματα φαγητού. Και η ελληνική παρέα, γαλαντόμα όπως πάντα, αφήνει ένα μεγάλο μπουρμπουάρ.

Η απάντηση από το προσωπικό του μαγαζιού έρχεται  αμέσως. Το φιλοδώρημα περιλαμβάνεται στις τιμές. Δεν υπάρχει “πατσαβά” όπως λέγεται στα τουρκικά το φιλοδώρημα.

Οι λεπτομέρειες αυτές  στην καθημερινότητα ενός επισκέπτη, όπως το να δίνει το ξενοδοχείο τα στοιχεία του ταξιτζή, βοηθά τόσο το ξενοδοχείο, όσο και τον ταξιτζή αλλά και την χώρα ολόκληρη. Περιορίζονται οι κλοπές στα ταξί, η δυσφήμιση της Τουρκίας.

 Όλα αυτά τα  μικρά δείχνουν ότι κάποιοι  ξέρουν τι θέλουν, γνωρίζουν   που να πάνε, έστω και αν  ο μισός πληθυσμός είναι καλυμμένος  με μπούρκα.

Πίσω στην πατρίδα, η εθνική κατάθλιψη έχει καλύψει  τα πάντα. Ένας λαός που οδεύει στο  ίσιωμα που επιβλήθηκε από ανόητους ξένους οικονομολόγους.

Ακόμη και τραπεζικοί αναλυτές παραδέχονται αυτό το ίσιωμα πού έχει καταπλακώσει κάθε δραστηριότητα  της οικονομίας. Όπως λένε, πριν έλθει η ανάκαμψη πρέπει να φθάσουμε στο πάτο. Το γνωστό εγγλέζικο ρητό, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα.

Η αντίδραση, όμως, πρέπει να έλθει από εμάς πριν η φωτιά  ξεσπάσει. Να αντιδράσουμε καθημερινά σε ό, τι μας φέρνει πιο κοντά στον χειρότερό μας εαυτό. Η προσπάθεια πρέπει να γίνει, έστω κι αν οι προβλέψεις είναι εναντίον μας όπως το spread των αγορών.

Με λίγα λόγια, να αφήσουμε τις πλάκες. Διόλου τυχαίο λ.χ η αντίληψη που έχουμε για το τουρκικό πατσαβά που αναφέραμε πριν.

Ένας επαγγελματικός κλάδος, συναφής με τους ιατρούς, λέει την φράση « Εφημερεύει ο Πατσαβόπουλος;» και συμπυκνώνουν ό, τι μας κρατά κάτω τόσο καιρό.

Το ελληνικό φιλότιμο έχει χαθεί γιατί δεν πληρώνεται και βολεύεται με τις αρπαχτές του κάθε Πατσαβόπουλου.

Επειδή, όμως, ξεκινήσαμε από την Πόλη δεν μπορούμε να μην κλείσουμε με μια σκηνή από τη Σμύρνη. Τότε, λοιπόν, στις φωτιές του 1922, μια μικρασιάτισσα Ελληνίδα καλούσε την κόρη της να μαζέψει τα λευκά σεντόνια. Τα σπίτια παραδίδονταν στις φλόγες και η ελληνίδα είχε το μυαλό της στα σεντόνια. Αυτή την αγνότητα της κανείς δεν μπόρεσε να της την στερήσει.

Εμείς εκεί πρέπει να επανέλθουμε στα λευκά σεντόνια που δεν μας τα πήραν ποτέ. Ή μήπως μας τα έχουν πάρει ήδη;