ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΓΑΜΟΙ

Ο  ΝΙΚΟΣ  ΦΩΤΑΚΗΣ  kρατα σημειωσεις  γυρω απο την  κατασταση των  πραγματων

Δεν είναι τυχαίο ότι το «ρεπορτάζ επωνύμων» έχει πάθει μια εμμονή φέτος  
με τη «διαζευγμένη» Ελένη Μενεγάκη και την «πέντε χρόνια μόνη» Ζέτα Μακρυπούλια. Οσο δημοφιλείς κι αν είναι, οι δύο γυναίκες αποτελούν ζωντανά παραδείγματα περιφρόνησης στον θεσμό του γάμου, η πρώτη λόγω του πολυσυζητημένου χωρισμού της και η άλλη γιατί χρόνια τώρα αποκρούει  
την ερώτηση «πότε θα παντρευτείς;», που της θέτουμε, ως κοινή γνώμη,  
σαν γριές θείες σε κυριακάτικα τραπέζια, ανεξαρτήτως του αν ξέρουμε τίποτε για την προσωπική της ζωή.

Το ότι τώρα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, αυτή η αγανάκτηση φουντώνει, έχει να κάνει με το ότι αυτές τις μέρες κορυφώνεται η περίοδος των γάμων. Γιατί στο συλλογικό φαντασιακό η πανίσχυρη κλισέ εικόνα ονειρεμένου γάμου είναι πάντα καλοκαιρινή: ένα μικρό, ρομαντικό ξωκλήσι σε έναν απόκρημνο βράχο, ένας ηλιοκαμένος γαμπρός χωρίς γραβάτα, μια ξυπόλητη νύφη με τέλειο μαύρισμα, μια νησιώτικη ορχήστρα και δεκάδες καλεσμένοι που σιχτιρίζουν ιδροκοπώντας την ώρα και τη στιγμή που το ζευγάρι πρωτοφλέρταρε μεθυσμένο σε ένα μπαρ στην Αμοργό και τώρα όλοι αναγκάζονται να χρυσοπληρώνουν τα ναύλα για τον νησιώτικο γάμο.

Το καλύτερο βέβαια είναι η φτηνή εκδοχή του ονείρου: όποιος έχει βρεθεί φέτος Σάββατο απόγευμα στην παραλία της Κερατέας θα έχει σίγουρα πετύχει τη στιγμή που σκάνε μύτη ανάμεσα στους λουόμενους με τις ρακέτες οι καλοντυμένοι καλεσμένοι που υποδέχονται μια γυναίκα ντυμένη τούρτα, που θα βγει από τη μικρή απόκρημνη εκκλησία αποκατεστημένη, καθώς τα βεγγαλικά θα φωτίζουν τον ουρανό προσφέροντας θέαμα στους θαμώνες της παρακείμενης ψαροταβέρνας, που χωνεύουν μπίρες και τηγανητά καλαμαράκια. Κάπως έτσι, από μακριά, χαζεύουμε τους γάμους των «επωνύμων», σε μια περίοδο γάμων που εγκαινιάστηκε περίλαμπρα με την αποκατάσταση της Βάσιας Λόη και της Φαίης Σκορδά και θα κορυφωθεί τον Σεπτέμβριο με έναν κυριολεκτικά βασιλικό γάμο, αυτόν του Νικόλαου των Γλύξμπουργκ, στις Σπέτσες.

Στο μικρό νησί τρίβουν ήδη τα χέρια τους για την ώθηση που θα δώσει στον τοπικό τουρισμό η τελετή, ακόμη κι αν όλοι οι εμπλεκόμενοι διατείνονται ότι θα αποφύγουν την επίδειξη πλούτου για να μην προκαλέσουν εν καιρώ κρίσης. Αυτό που αγνοούν είναι ότι το «φάτε μάτια ψάρια» έθρεφε διαχρονικά την αισθητική της Ελλάδας σε εποχές φτώχειας, οπότε τώρα το timing είναι ιδανικό. Πολύ περισσότερο δε που 36 χρόνια μετά το δημοψήφισμα που έθεσε εκτός θέματος το στέμμα έχουμε μαλακώσει περισσότερο από ποτέ απέναντι στους «γαλαζοαίματους». Το κοσμικό ρεπορτάζ έχει λειτουργήσει μιθριδατικά στις αντιστάσεις μας, μας εξοικείωσε με τα πρόσωπα, τα ρούχα και τις συνήθειές τους, κάτι που σε συνδυασμό με την άγνοια της πολιτικής ιστορίας μάς έκανε να τους συγχωρήσουμε απρέπειες και πολιτικά φάουλ του παρελθόντος. Αν πρόκειται να φέρουν χρήματα στον τουρισμό αυτή την κρίσιμη εποχή, είμαστε έτοιμοι να πούμε «περασμένα ξεχασμένα». Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι καλοβλέπουμε την επάνοδο της οικογένειας στον θρόνο, όσο κι αν διανύουμε περίοδο πολιτικής απαξίωσης, όσο μεγάλη κι αν είναι η κρίση εκπροσώπησης. Οχι, τον θρόνο τον έχουμε φυλαγμένο για μια άλλη δυναστεία, ελληνικότατη - τους Ωνάσηδες. Αλλά τι να κάνουμε που αυτή η αχάριστη η Αθηνά δεν συγκινείται από γραφικά ξωκλήσια και νησιώτικα ηλιοβασιλέματα;