Από τον σοσιαλισμό, στον τεχνοκρατισμό

Αυτόπτες μάρτυρες μου μετέφεραν το συγκεκριμένο περιστατικό. Λίγο μετά την τελετή παραλαβής του  υπουργείου Πολιτισμού, κάποιος εκ των γνωστών καλοθελητών που  ενδημούν στα ελληνικά υπουργεία, για να κάνει τα γλυκά μάτια στον Παύλο Γερουλάνο πήγε στο γραφείο του τελευταίου και προσέφερε μια αναμνηστική από την …συγκινητική στιγμή φωτογραφία. Ατάραχος ο κ. Γερουλάνος γύρισε προς το μέρος του υπαλλήλου κι αφού τον ευχαρίστησε του ζήτησε να του πει τι ακριβώς χρωστάει! Με έκπληξη ο εργαζόμενος έκανε να πει «τίποτα», όμως ο υπουργός ήταν κάθετος. Για να πάρει κάτι από κάποιο άλλο πρόσωπο, θα έπρεπε να πληρώσει πρώτα.

Όχι. Μην πάει ο νους σας στο κακό γιατί δεν  πρόκειται για κάποια εκ μέρους μου  προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού παραστήματος του υπουργού Πολιτισμού. Κάθε άλλο μάλιστα για έναν υπουργό που λάμπει δια της απραξίας του σε έναν τόσο κρίσιμο σε εθνικό επίπεδο τομέα. Το συγκεκριμένο περιστατικό, απλά αποδεικνύει τον νέο τρόπο άσκησης της εξουσίας από μια ομάδα ανθρώπων που τόσο εκτός των ελληνικών πολιτικών αλλά και κοινωνικών ηθών είναι. Πρόκειται για μια ομάδα που ούτε ως σοσιαλιστές μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει, ούτε ως σοσιαλδημοκράτες, ούτε ως φιλελεύθερους όπως κάποιοι ίσως  βιαστούν να πουν. Κι αυτό διότι ο ιδεολογικός προσδιορισμός τους δεν είναι άλλος από τον απόλυτο «τεχνοκρατισμό». Αυτή είναι η κυρίαρχη ιδεολογία τους. Ο προτεσταντικός τεχνοκρατισμός.  

Είναι ξεκάθαρο πως ο Παύλος Γερουλάνος και η  στενή υπό τον Γιώργο Παπανδρέου ομάδα είναι μια γενιά που δρα υπό την λογική της παγκοσμιοποίησης. Είναι η μετα-γιάπικη παρέα που με ευκολία ταξιδεύει για weekend στο Παρίσι, που θεωρεί κεκτημένο το δικαίωμα της πρόσβασης στις πληροφορίες του διαδικτύου και που με το lap top υπό μάλης ασκεί πολιτική, κάνει business ή παρακολουθεί τα διεθνή τεκταινόμενα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.  

Είναι μήπως  φάουλ ο πραγματικά χιουμοριστικός πρωτοσέλιδος τίτλος πρωινής εφημερίδας «Ο Γιώργος Παπανδρέου σήμερα στην Αθήνα»; Ωσάν δηλαδή ο πρωθυπουργός της χώρας μας να αισθάνεται επισκέπτης στην ίδια του την πόλη. Αυτή η ομάδα λοιπόν ασφυκτιά από την σημερινή εικόνα της χώρας. Ασφυκτιά από τον αριστερισμό, από τους πράσινους συνδικαλιστές, από τις απεργίες, από τα ρουσφέτια, από τους κόλακες, τους πολιτικούς βρυκόλακες, από τις στενές γραμμές μεταξύ Δεξιάς, κέντρου και Αριστεράς. Είναι η νέα τάξη πραγμάτων που επιβάλλει την υιοθέτηση πολιτικών κατά το δοκούν και σύμφωνα με την τάση της κοινής γνώμης. Λίγο αριστερά στην φρασεολογία, με μερικές πινελιές οικολογίας που είναι και στη μόδα, αλλά δεξιά σε ό,τι αφορά την δημόσια ασφάλεια και την οικονομία. Είναι η νέα, flexible όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξωνες φίλοι μας, ιδεολογία. Η λογική του «λίγο από όλα» δηλαδή.  

Αυτός όμως ο  ωμός ενδεχομένως  ρεαλισμός, αυτή η ορθολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας είναι που σοκάρει σήμερα την ελληνική κοινωνία. Αυτόν τον τεχνοκρατισμό θα πληρώσει η γενιά μας. Κι αυτό διότι για τους Προτεστάντες, για τους ταγούς της παγκοσμιοποίησης η λογική στο ασφαλιστικό είναι μία. Πονάει χέρι, κόβει χέρι. Πονάνε δηλαδή τα ταμεία; Η λύση είναι να βγούμε στη σύνταξη στα 65. Πονάει το Κράτος; Η λύση είναι οι περικοπές των δημοσίων δαπανών. Κι ας υπάρχει μεγάλο κοιννωικό κόστος. Όλα τα παραπάνω όμως είναι καλά και Άγια. Αρκεί να μην λησμονούνε οι τεχνοκρατιστές του ΠΑΣΟΚ πως αντίστοιχα οράματα είχαν και κάποιοι Αμερικάνοι τραπεζίτες των αρχών του 2000. Μόνο που αυτές οι πρακτικές και λογικές οδήγησαν τον πλανήτη στα πρόθυρα του κραχ. Γιατί δυστυχώς απέχει πάρα πολύ η θεωρία από την πρακτική. Οι κοινωνίες είναι πολύ πιο σύνθετες από ότι οι τεχνοκράτες θέλουν να πιστεύουν. Κι όσοι επένδυσαν στους αριθμούς και την επίτευξη συγκεκριμένων αποδόσεων, σκόνταψαν σε λακκούβα.